به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقتها که رؤیاها تعطیل می‌شوند وَ ما به گریه روی می‌آریم
و،گریه به رو، کجا؟
و سایه پشت سرت چیست در شب این که شعر من است که از پشت پای تو می‌آید
چه دست‌هایی داری
شبیه بوسه!

و خاک از تو که لبریز می‌شود ببین چه جلگه‌ای آنجا که شانه می‌خورد از بوسه‌ها و نسیم
کدام دست نیی چون تو را زده قط
شبیه بوسه چه انگشتهای سبزی داری!
نرو
به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقتها که رؤیاها تعطیل می‌شوند وَ ما به گریه روی می‌آریم
و،گریه به رو،کجا؟
بمان!

رضا براهنی

چه دست هایی داری، شبیه بوسه

بر این جاده ها/ قدری گل/ قدری شبنم نشسته است/ امروز می دانستم هوا ابری است...ء

امروز می دانستم هوا ابری است/ شعر و صدای احمدرضا احمدی

همیشه وقتی که موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
بر روی برگها و، در "درکه" وَ باد می وزد وَ برف می بارد وَ من تنها نیستم
هر روز از گلفروشی"امیر آباد" یک شاخه گل می خریدم تنها یک شاخه
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما _
و موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
سیگار می کشم می خندی هر روز یک شاخه گل
آنگاه یاد زمان هایی می افتم که یک الف بچه بودم
و در زمستان های تبریز
کت پدرم را به جای پالتو می پوشیدم
و با برادر آبی چشمم از تونلِ برف ها تا راه های مدرسه را می دویدم
و می گریستم زیرا که می گفتند: این بُزمَجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما _

و با برادر آبی چشمم گاهی به تماشای اعدامی ها در میدان ساعت تبریز می رفتیم
و صبح زود برف ، روی سر مردهای اعدامی آرام می نشست و روی پلکهایشان
زنها چادر به سر همگی می گریستند  ساعت میدان اعلام وقت جهان را می کرد
من با برادر آبی چشمم تا راههای مدرسه را می دویدم
_ این بُزمَجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد _
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما _

در زندگانی من، آفتاب نقش ضعیفی دارد
افسوس! ساده نبودن، تلخم کرده و گرنه می گفتم می خندیدید
وقتی که گریه ام می گیرد می روم آن پشت فوراً پیاز پوست می کنم که نفهمند
آنگاه، موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
سیگار می کشم می خندی هر روز یک گل سه سال تمام هر روز
شب، پس زمینه ی من نیست شب، قهرمان فیلم من است
و گلفروش که موهایش در زیر نور، آبی-بنفش می زد روزی گفت: چرا ول نمی کنی؟
گفتم که تازه نمی فهمم چرا عاشق شدن طبیعیِ انسان است و شاید از طبیعتِ انسان، بالاتر
اما در زندگانی من، آفتاب نقش ضعیفی دارد
_ این بُزمَجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد _
و موهایم را... کنار می زنم آنجا نشسته ای

گل را به دست تو می دادم می خندیدی
_ مادر بزرگم، اتفاقاً از تو خوشش می آید این مشکل تو نیست مشکل من، مادر من است _
و می خندیدی
_ اما اگر تو دوستم داری مادر چه صیغه ای است؟ _
_ از چشم های تو می ترسد _
_ چشم است، کفش نیست که دور بیاندازم و بعد یک جفت چشم نو بخرم از بازار و
بپوشم _
_ نه، او می گوید:« باید نگاه تازه بپوشد، بی اشک» _
_ گفتم که در زندگانی من، آفتاب نقش ضعیفی دارد و اشک ها را نمی خشکاند _

وقتی که موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
«سیمین» و «مهری» و گل ها و عکسهای تو می خندند
و دست های تو می لرزند
تبریک «مهری» و «سیمین» وَ تو؟ لب می گَزی
_ نه! آ ن چشم ها با نام خانواده ی ما جور نیستند یک جوری اند
باید نگاه تازه بپوشد نگاه او... _
«سیمین» که حوصله اش سر رفته، می گوید:« مهری! ایکاش گل نمی آوردیم!»
«مهری» می گوید: « گل؟ گل؟ گل بی ارزش است! ولی برشان دار!»
و من؟ در کوچه، گل ها را از دست «سیمین» می گیرم
و «مهری»؟ در چشم هایم خاموش می نگرد و بعد، فریاد می زند:
« این چشم ها که عیبی ندارند!»
و می نشینم و شاه می رود و انقلاب می آید
جغرافیا بلند می شود و روحِ خواب را تسخیر می کند
و جنگ، تَرکِشِ سوزانی در عمق روحهای جوان می ماند
و بلشویسم بعد از هزار مسخ و تجزیه، تشییع می شود
_ گفتی که اسم بچه چه بود؟ «سهراب»؟ «اسفندیار»؟ وَ... چند ساله؟ ....
_ چه بزرگ!_
_ این سالها که گفته گذشته؟ _
موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای وَ من نیستم

و می پرسی: «موهایت کو؟
_ گفتی که اسم بچه چه بود؟ وَ... چند ساله؟ _
_ شاید هزار سال! نمی دانم موهایت کو؟ _
جغرافیا بلند می شود و روحِ خواب را تسخیر می کند
_ و بچه های تو! آنها کجایند؟ موهایت کو؟ _
من با برادر آبی چشمم گاهی به تماشای اعدامی ها می رفتم
زنها چادر به سر همگی می گریستند
و گاهی از تونل برف ها تا راه های مدرسه را می دویدم
و می گریستم
_ این بُزمجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد _

موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
بر روی برگها و ، در «درکه» وَ باد می وزد وَ برف می بارد وَ من نیستم
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما
سیگار می کشم می خندی هر روز یک شاخه گل
_ و موهایت کو؟ _... کنار می زنم _ 

Negahe Charkhan- Reza Baraheni | (نگاهِ چرخان ـ رضا براهنی (با صدای صمصام کشفی

 قسمتی از گلهای رنگارنگ شماره 252 با آهنگی از علینقی وزیری، شعر حافظ و صدای دلنشین بنان 
دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن / در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

غلامحسین بنان | دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن؟

▨ نام شعر: در فراغ یار (گریه گرید ناله نالد)
▨ شاعر: مظاهر مصفا
▨ با صدای: مهدی نوریان
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
ناقه گریَد بار گرید در فراق یار گريد
دشت گريد خار گريد در فراق یار گريد

رعد غرّد رود پیچد عود سوزد نای نالد
چنگ موید تار گرید در فراق یار گريد

ژاله بر گلبرگِ لاله، لاله در خون پیاله
ابر در گلزار گرید در فراق یار گرید

موج در دامان ساحل سرو پا درمانده در گل
بر لب جوبار گرید در فراق یار گرید

گه به داغ و درد یاران گه به یاد سر به‌ داران
دار گرید یار گرید در فراق یار گرید

آشکارا و نهفته یارِ سرّ یار گفته
بر فرازِ دار گرید در فراق یار گرید

آه سوزد زار سوزد ناله نالد زار نالد
گریه گرید زار گرید در فراق یار گرید

ماه از دل خون فشاند مهر بر سر دست کوبد
ثابت و سیّار گرید در فراق یار گرید

ز آتش غم مرد سوزد جان غم‌پرورد سوزد
ديده‌ی خون‌بار گريد در فراق يار گريد

حسرتم بسیار خیزد سینه‌ام بسیار سوزد
دیده‌ام بسیار گرید در فراق یار گرید

آسمانه آستانه از بُنِ بنیادِ خانه
تا سرِ دیوار گرید در فراق یار گرید

گر بخندد گر بگرید مست و هشیار این زمان هم...
مست و هم هشیار گرید در فراق یار گرید

هم چمانه هم چمانی هم شراب و هم خم و خم...
خانه و خمّار گرید در فراق یار گرید

چون بتابی موی مشکین، مشکِ خونین، نافه‌ی چین
آهوی تاتار گرید در فراق یار گرید
▨ 
مظاهر مصفا

مظاهر مصفا | در فراغ یار | صدای مهدی نوریان

هماره یاد

 

(زخون جلوه کن ای هماره یاد) 2

(صبح خونین بهمن به چشمان تو آرمیده) 2

 

 

(شرر زد به مرداب تیره گون

خروش خون

زقلـب سیــه کــل کشیــده پــر

زجوش خون

هزاران پرستـوی خـونچکـان

به خون خانه

(دل اش خون و چشم اش به آن آبـی بـی کرانـه) 2)
 

 

 مگر بشکفد باغ نیلوفران

بـی قــراران آن پهــن آبــی

مگر بشکفد از خون در شب خستگان آفتابی) 2

 

 

(زخون جلوه کن ای هماره یاد) 2

(صبح خونین بهمن به چشمان تو آرمیده) 3



Hamareh-Yad  -  هماره یاد

باور کن

گروه بُمرانی سال 1388 با انتشار کارهایش در فضای مجازی کار خود را از کافه‌ها آغاز نمود و در ادامه در کنار گروه‌های تئاتر قرار گرفتند و هرازگاهی کنسرت‌های خیریه نیز برگزار می‌کردند، که از آن جمله کنسرت شان در بازارچه خیریه وحدت است. این گروه از جمله گروهای نوپای موسیقی است که پیش از این در آهنگسازی پروژه های نمایشی چون «صد سال تنهایی» به کارگردانی حسن جودکی ، «بام تهران» به کارگردانی سیامک صفری، «تبار شناسی دروغ و تنهایی» به کارگردانی سجاد افشاریان حضور داشته است. بهزاد عمرانی خواننده، گیتار ریتم، مانی مزدکی سازدهنی، جهانیار قربانی گیتار الکتریک،آرش عمرانی پیانو، کیبورد، کیارش عمرانی گیتار باس و آبتین یغماییان درام، کاخُن اعضای گروه بُمرانی هستند.
|
آلبوم «گذشتن و رفتن پیوسته» جدیدترین اثر گروه «بمرانی» است. وقتی «گذشتن و رفتن پیوسته» را با آلبوم‌های «اتوبوس قرمز» و «مخرج مشترک» مقایسه می‌کنیم می‌بینیم تعداد آهنگ‌هایی که تمپوی پایینن‌تری دارند بیشتر شده است. اما هنوز فضای کلی آلبوم بمرانی پرانرژی و با رنگ‌آمیزی متنوع می‌باشد. موسیقی بمرانی را می‌توان بخش مهمی از جریان موسیقی تلفیقی سالهای اخیر دانست که بیشتر به موسیقی بلوز تمایل دارند، جریانی موسیقی تلفیقی که گروه‌هایی مثل دنگ شو، پالت، دال، داماهی،  چارتار، دارکوب و عجم و هنرمندانی مانند میلاد درخشانی، علی زندوکیلی و مهدی ساکی بدنه اصلی آن را تشکیل می‌دهند.

Gozashtano Raftane Peyvaste

Bomrani - Sarmast | بمرانی - سرمست

*Koo* From *Koo?*  Album

Singer, Songwriter, & Composer: Jalil Shoa

Koo?

Koo- Jalil Shoa

Radio Chehrazi

لبت کجاست؟ - شعر و صدای محمد مختاری

خواننده و نوازنده: بهرنگ عسکرزاده
شعر: ابراهیم منصفی

لبت کجاست؟ - شعر و صدای محمد مختاری

Alireza Lak