این واقعیتا غرق کرده قایق بی پاروی منو تا ته

حس میکردم از وجودم زندگی عبور کرد

احساس میکردم خوشبخت خوشبختم❤️‍🩹

پاییزو با این شروع میکنم...

من گوزنو کشتم یا اونا ب من گفتن🙂🌱

gavazn

Gavazn [TakTaraneh.Com]

Pichak (Raghs)

آلبوم گوزن، نقطه‌ عطفی در کارنامه حرفه‌ای علی سورنا است. «مرد تنها» در طول این سال‌ها سعی داشته از موسیقی جریان اصلی فاصله بگیرد و بیشتر به جابجایی مرزهای هنر رپ یا بهتر بگوییم رپ فارسی بپردازد. او نگاهش به هنر را بی هیچ تردیدی بیان می‌کند. این نگاه متفاوت که موجب تمایز او شده است، ارزش مطالعه دارد. جهت‌گیری او در این سال‌ها به سمت ادبیات، یکی از بارزترین ویژگی‌های او بوده که می‌تواند آغازگر جریانی نو در رپ فارسی یا حتی ادبیات فارسی باشد.

مجموعه بلند «گوزن» در ۱۸ اسفندماه سال ۹۹ منتشر شد. این آلبوم رپ، پنجمین آلبوم موسیقی «علی سورنا»‌است که از ۱۸ قطعه تشکیل شده است. «سعید دهقان»، «شمرونی»، «نجوا» و علی سورنا،‌آهنگ‌سازان این مجموعه هستند. تمامی اشعار این مجموعه توسط علی سورنا نوشته و اجرا شده‌اند.

مجموعه «گوزن» در فاصله کمی پس از انتشار توانست در مرکز نگاه‌ها قرار گیرد. سعید دهقان در توئیتی از بازخورد بالای این مجموعه یاد کرده و گفت: «با وجود ابتذال این روزای هنر، هنوز هم هنر آلترناتیو و مفهومی پرمخاطبه…». یکی از بازخوردهای پرتکرار به این مجموعه، ستودن توانایی علی‌ سورنا در شخصیت‌پردازی کاراکترهای گوزن است، تا جایی که اغلب او را به «داستایوفسکی» تشبیه کرده‌اند.

5 - Birahe [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

Ali Sorena - Ba Man Ghadam Bezan (@alisorena)
Produced by Mez'Rab (@mezrab) & Ali Sorena
Mixing Engineer: Mez'Rab
Mastering Engineer: Atour (@atour)
Feb 2014, Divar Records

علی سورنا - با من قدم بزن
 آهنگسازان: مضراب و علی سورنا
بهمن ۹۲

متن
--

با من قدم بزن با هر دردي که همراته
محکم به اندازه ي لبخندي که فرياده
اروم زير خاکستر
با من قدم بزن امشب
با هرچي که تو دستاته
هر کفشي که تو پاته
با من قدم بزن من هواي تو رو نفس ميکشم
دست،بيار به سمتم از کل دنيا دست ميکشم
دليل بيداري توي شبهاي منن روزاي تو
حرفه اي ترين قاب بسته روي لبهاي منن گوشاي تو
با من قدم بزن 
رفتن تقديره پاهات
سکون،مرگ انسان بودن
حرکت دليل آغازه
يا ،اينه رو بشکن يا
تکرار و ازش بکن با
احساس و قدم امشب با من قدم بزن
امشب باش
با من بيا به حرمت صدا وخوندن از خون
وبودن وغرور و موندن از جون تو
راه هايي که پر غربت بود
عابر شدن چه جرات بود
بالا رفتن رويا بود
زمين نخوردن قدرت بود
زمين نخورديم
با من بيا به حرمت نگاه هنرمندي که
رنجي نداشت رنجيدنش واست
نديدي جنگيدنش رو
نديدي ترسيدنش رو نديدي
شايد يه روزي فهميديش ،شايد يه روزي فهميدمش

قسمت دوم

باهام بيا تا نخشکه 
اون که کاشتيم هنو نمرده
کسي ديگه نپرسه 
مي تونم بپرسم
به حرمت اون هنرمند
که از ترس نمرده
شايد اصلن نبرده 
ولي برچسب نخورده
بيا حتي اگه دوره
اگه سرت رو تنت مغروره
شب قدم بزن از جونت
اگه شب قدم زدن ممنوعِ
توراهي که آروم نمي شد
هيچي بهتر از قانون نمي شد
بيا به حرمت له کردن
قانوني که به قانون نمي خورد
با من قدم بزن 
من هواي تو رو نفس ميکشم
دست بيار به سمتم 
از همه دنيا دست ميکشم
دليل بيداري توي شبهاي منن روزاي تو
حرفه اي ترين قاب بسته روي لبهاي منن گوشاي تو
با من قدم بزن
محدوديت ديدته
نه کشور نه دينته
نه کل سرزمينته
وقتي چشات خوب ببينه
کسي نمي تونه چوب بچينه
تو چرخت چرخ بزن
تو چرخت چرخ بزن
با من بيا به حرمت 
سنگايي که هست دور پامون
اون ديدني که هست تو چشامون
به حرمت دشمنامون
ازاد بود حس کنيم
يه قطره بس از کل بارون
به حرمت تفاوت نگاه ما با هم دوره هامون

Ali Sorena - Ba Man Ghadam Bezan (Prod. By Mez'Rab & Ali Sorena) | با من قدم بزن

توجه* تمامی کار ها غیر رسمی بوده و به صورت دزدی از سایت ها پخش* شده است در صورت عدم تمایل گوش نکنید

قصه ی من

قصه ی من قصه ی شب
فریاد ِ درون حس ِ یه درد
قصه ی من مثلِ یه مَردِ که ساقی ِ مَردم و تشنه ی شهر ِ
قصه ی من پرواز بود
اما فشاری رو زیریم نبود
قصم مِثله فرهاد بود
اما هیچ کجاش شیرین نبود
قصه ی من جرعتم بود
که دلیل محکم ِ قدرتم شد
 قصه ی من باختنم بود
که دلیل محکم ِ بردنم شد
قصه ی من عین فیلم بود
که دلیل داشتن ِ دشمنم شد
قصه ی من خود زندگیم بود
که دلیل محکم ِ مردنم شد
قصه ی من کامل شده
یه عاقل که جاهل شده
چک من به دنیا باطل شده
هیچ  شَرخری نمیتونه پاسِش کُنه
یه مرد که تلخی رو یادگار داشت
زندگیشو گذاشت پای  چهارراه
رفاقتی بود که جای کار داشت
آره اینجاست جای کارداش
قصه ی من حرفای منه
مهم نی آخر و عاقبتش
چیزی که الان ِ مال منه
پس اول و آخر ِ عاقبتش
قصه ی من بی فردایی بود
خون و اشک و بی پروایی بود
بدنی بود که تو گرما میسوخت
قصه ی من خود تنهایی بود

شرّ ِ تو دنیای آروم من / افکار منن قانون من
 افکار تو اگه قانون بشن / قصه من میشه قانون شکن
نمیتونن با من بازی کنن / واسم محکمه سازی کنن
مجرم منم ، جرمم صداست ، زندان اتاقم ، قاضی خودم

قصه ی من تاریکی بود
که دلیل محکم ِ دیدنم شد
قصه ی من خاموشی بود
که دلیل محکم ِ شیونم شد
قصم شیرینی ِ شَباست
که دلیل الکل داشتنم شد
قصه ی من سردی ِ هواست
که دلیل کندن کاپشنم شد
قصه ی من جـار زدن بود
تو صورتِ هنجار زدن بود
دستی زیرِ پر و بالم نبود
با دستِ خالی بـال زدن بود
قصه ی من تیغ و خنجر
مرد ِ تنهای پیر و شبگرد
حرف پناهی با سیگار من
آزادی بعد ِ تیر و بهمن
دنیا این دهن ِ پارَمو دید
این انگشتِ اِشارمو دید
دین و صیان ِ تو کارمو دید
خودش رو فیلم کرد یا منو فیلم؟
سکانس اول لبخند
سکانس بعد نالَمو دید
سکانس بعد جون کندم
سکانس بعد بالمو چید
 سکانس بعد جای خلوت
دفتر و کتاب و ساعت و کیف
سکانس بعد تـوی شلوغی
جنگ بین آدم و دیو
سکانس بعد مادر و جیغ
چون بالاخره تَن ِ پارَمو دید
رسیدی به آخر فیلم 
سکانس آخر شاهرگ و تیغ

شرّ ِ تو دنیای آروم من / افکار منن قانون من
 افکار تو اگه قانون بشن / قصه من میشه قانون شکن
نمیتونن با من بازی کنن / واسم محکمه سازی کنن
مجرم منم ، جرمم صداست ، زندان اتاقم ، قاضی خودم


Ali Sorena - Ghesseye Man (Version 1)

✨ The White Stallion ✨
An original poem whispered by the enchanted soul, inspired by a dream and a forgotten village that feels like a portal between worlds.

A deep, haunting male voice leads the listener through a rite of passage — a journey of weariness, surrender, and transcendence. Each verse unfolds like ancient storytelling by firelight, where sound becomes memory and myth breathes again.

Set to AI-generated epic orchestration that moves through every cell, this piece carries you beyond time — into the realm where the gray horse of endurance becomes Pegasus, and the soul remembers its wings.

Close your eyes, listen deeply —
and hear the call of the Beyond.

The Stone Near the Horse
(original poem)

Wandering aimlessly
with this
gray, old horse,
given to me
to foster.
Both tired,
worn out
by this life
of barren effort -
seeming without
aim and purpose.

Holding it
by a rope,
trotting without direction.
He halts sometimes
to nibble on stones.

We arrived
in a tiny village,
where even the
road seems to end.
Here we should rest.
No people,
no signs of life.
I let the horse
nibble on the stones,
and fell asleep
under a tree.

Returning from my sleep,
it feels like
I’m still dreaming.
In front of me,
a white, proud stallion -
free and sovereign,
shimmering in the sun.

The old grey horse,
the rope -
all gone.

Pegasus is waiting
now for me,
to awaken from my slumber,
to jump on his back,
and take our first ride
up to the heavens.

I didn't know -
or did I know -
that in this village
which space, time and men
have long forgotten,
there was a custom:
you leave a stone
beside a horse,
and in return
you’ll find
the most precious gift
fated for you.

Grace showered me
once more with gifts:
with my awakening,
and with Pegasus
who knows the way
to heaven,
and back again.

I jump on my stallion.
We merge.
The newborn centaur,
half man, half Pegasus,
is Chiron -
with no wounds,
but wings.

A
S

mystic soundscapes | transcendence | soul journey | CHiron | spiritual awakening | original poem | spoken word | mystery | cinematic soundscape | celtic ballad | epic ballad | spiritual poetry

The White Stallion - ballad

Ali Sorena - Marg
Produced by Atour (@atour)
Mixing Engineer: Atour
Mastering Engineer: Atour
March 2016, Divar Records

علی سورنا - مرگ
آهنگساز: آتور
اسفند ۹۴ - دیوار

مرگ 

از طرف راه ندیده ها / سرزمینی به اسم کشف 
توان پذیرش یه صدا / حتی مخالفِ عقیده ها 
از طرف شکاف لایه ها / اوج حضورم توی عمق عبورت 
تو لمسِ پدیده هاست 
از طرفِ کفه ی برابر تا میون خنده ها نمیری 
از طرفِ لبی پاره خط گون تا گوشاتو از رو صدا نگیری 
از سمت جرعت حمل قامت / بیدارِ شبونه ی امانت 
از سمت چیزی به اسم حقیقت / آخرین دیوارِ بی ضمانت 
من اون فصل سردم وقت تعویض لباساتِ
 قیچیِ باغبونم زمانی که وقت هرس ته برگاته
از طرف نیمه های خالی نقشه ی فرداهای خیالی 
از طرف درختای بی برگ پایانِ محظ ِ نو نهالی 
از طرف جنون با رضایت / شروع بیماری تا سرایت  
زخم شکنجه ای به اسمِ دنیا / از سمت تجربه تا روایت 
واسه ی تو دلسرد / باد دوره گرد / منو قبولم کن / این منم مرگ 

منم آخرین ثانیه / آخرین هرم گلویی که باقیه 
تویی آخرین حس پایان وزن / منم آخرین قافیه 
رفتی میون دفتر / خط کشی نفس گیر بود 
نظم ُ زیرو رو کردی / روندنت تو حاشیه 
کوچیک شد خونت / اما جهانت نه 
یه زندگیِ دوباره است / اون شعری که ازت باقیه 

کردی به قد دستات پنجه ها ت رو تو خاک / جوونه از مشتت ریخت وقتی دستات رو وا کردم 
تو خاکِ حاصل خیزِ نبودنت که جای رشد بود / جشن آبیاریِ بودنتُ خاطره هات به پا کردن 
کشیدی دست از زنجیر این اعتیادُ له کردی / انزوا های پاکیت بلند من رو صدا کردن 
هر چی از حقیقت دیدی صمیمی تر شدی با من / تا صفحه ی بودنت رو با دستام تا کردم .

منم آخرین لحظه ای که تو قامتی / منم آخرین رنگی که رو شهامتی 
آغاز تا حالت رو تو پایانت انشا کردم / زنجیرتو وا کردی دستامُ به روت وا کردم 
حقیقت شکست بود خم شدن تو زندگی/ در زندانِ ندیدن رو روی دیدنت وا کردن 
پای برگه ی حقیقت رو که شکست بودو بس / با دست پر از بوی پارگیِ زنجیرت امضا کردم

Ali Sorena - Marg (Prod. Atour) | مرگ

Ali Sorena - Negar
Produced by Atour (@atour)
Additional Production: Mez’Rab (@atour) and Ali Sorena (@alisorena)
Mixing Engineer: Atour
Mastering Engineer: Atour
March 2016, Divar Records

علی سورنا - نگار
آهنگسازان: آتور، مضراب و علی سورنا
اسفند ۹۴ - دیوار

نگار 

دو تا دستی که آرنجت  از آفتاب می زنه دم / زانوهات رفیق چونتن نگار /یه ترسی از جهان به قدر این جهان 
همیشه یه اتلو گیره تو گلو گاه گلو / شک بلیط دیدن منظره است 
یه عینک خاکستری نیازه / طلای آفتاب و مس خاک کجای جهانه / یار کدوما س ؟ بیارش .
طبیعت و طبیعتت جنگ می کنن / وقتی سینه هات پیرهنتو تنگ می کنن 
هزار تا شاعر منتظرن قلم بزنن / تو پیچ و خم زلفت قدم بزنن 
نفست نفسمو تنگ می کنه / حال بدت حال منو بد می کنه 
تو پیدا ترین راه گمراهیامی / تو اعتیاد ترک معتادیامی 
اصلی ترین دلیل گستاخیامی / زخم رو صورت جغرافیامی 
تو بهترین نقاش نقشی نگار / روی تن جهان من پخشی نگار 
منم شاعرم تو مخلوق من خالقم / زندگی تو تو دست قلم منه /نوشتمت از دیشب پونزده سال می گذره / 
که نوزاد بودی فراری دادمت از شهری که کودک نداشت 

مگه من خواستم آوردی منو … اووو تا کجا بردی منو / تبر ، کوره  سر می آوردی ؟ 
می مردی یه خانوم ازم در می آوردی ؟/ من  چیم کمتر از سیندرلاست؟ 
چی می شد لنگه ی کفشم تو یه قصرکی جا می موند ؟ / دستام با یه دستی تو قصه یکی می شد 


تو یه لنگه از خودت جا گذاشتی سیندرلا/ تو رویای کودکی بازی کن با سرما 
چشم گذاشت در رو …..
نمی دونمت شاید بد خط نوشتمت نمی خوننت /دلیل خلق تو پیچیدست واسه خودم، چه میدونم  شاید تو یه طرحی از خود من  
همین پیچیدگی باعث شده بپیچونمت ..
قصه ی تو قصه ی خاک / بهای لگد مال شدن امید به گل 
میون این همه مژدگونی بگیر که خوابن / یه عمر و راه رفتن رو پنجه های پا نصیبته 
کلی راه نصیبته / یه خش خش برگ مزاحم  می تونه مرگ بشه 
دلیل تنفرت از پاییز همینه / دلیل عشقت به شب تاریک همینه 
تو اگه نوزی مردی 
قصه ی تو قصه ی باد…..
تو اگه نوزی مردی .

Ali Sorena - Negar (Prod. Atour) | نگار

غرق تو تباهی / معلق بی فردا 
من نشستم پشت ارابه ی  مرگم 
شلاقم از جنس آتیش /جاده ها پر از سرب 
از آهن اسبم 
با درد که بی انتها شدیده 
یه بی راهه از تو جاده ها رمیده بود 
دستمو کردم تو سیاهی فهمیدم 
مرز بین دیدن و بلعیدن پدیده رو 
تا بوفالو ها گذشتن از کنارم این 
بی راهه های پر از سنگ و لاخ
شکستن استخون چرخ ارابه رو 
اما ادامه می داد اسب آهنی
لخته لخته جون/ هوای کدر 
زرد زرد نور / بعد مه 
تنفس جرم /آبشار خون 
رو ریه ی ترکیده ی زمین سرنگون 
گذشت تا تالار اول ...
بازار پرچما و کارزار و خطر و تباهی 
خوک خوک رو می درید 
پوک استخون مرده ها / زیر سم اسبم خورد می شد هر کنار 
خوک ها ی سیر دست ها رو جفت چشا / می ریزن اشک سوگ بالا سر کشته ها 
افسار کشیدم سرعتم شه کم / شیهه رو شنیدن و زل زدن به من 
....
حمله می کنن بهم / گیر می کنم تو شن 
می زنم شلاق و / می کنم هی
ارابه در نمیاد فرو می رم بین شن 
نزدیک شد خر و  خر / تا در اومد از تو چاله اسب آهنی 
به سمت تالار دوم ...
گله ی گرازا ی گنگ/ همون تالار زندگی که با سایه پر شد 
نفس کشیدیم دالان جرم رو 
راه رو بسته صخره / گله حاضره به حمله / گرازا دسته دسته / بعد فریاد حرکت 
می زنن به گرد راه / تو خط صاف 
با شعار جنگ تا افتخار ..
جنگ جنگ خون حط صاف/ سنگ از تو صخره می شد پرتاب 
لنگ لنگ گرازا به پیش / اونا حتی ندیدن اطرافشون رو 
گرازا ندیدن کجا می رن اونقدر/ غرق بودن که حتی سوالی نموند 
دونه دونه می خوردن تو صخره / صخره ها ریختن اما گرازی نموند 
رسید به تالار سوم ...
تالار عشق 
بدون چشم 
تیکه پاره آش و لاش 
آواز سحر می خوندم..
فریاد کشیدم به پیش بی نقاب 
اسبم پاشو کشید روی خاک 
ادامه رو پیاده میرم..
پشتم گلهای مرده / پیش گیر خار..
بعیده این مهیب جا بشه اصلا/ تو و  کلمه ها جاکش رنجن 
تو و کل این تابشت از دم / وقتی که رسیدن ارضا بشه طنزن 
اما با این همه از خودت پر کن / من سوز تو رو خوب می شناسم اوه اوه اوه ... 
بدون تو جسارت می خشکه / منو برم دار تا لباسم بیفته... 
اِاِاِنگار افتادم از ارتفاع
چشمامو باز کردم معلقم تو هوا 
نمی دونم تا کجا 
قراره ادامه بدم به این اضطراب 
عشق بوسه ی خون بود 
این تالار تا ابد لوپ سقوطه 
واسه ادامه ی جنگ/ رسید اسب آهنی و ارابه ی مرگ 
غرق تو تباهی /معلق بی فردا / من نشستم پشت ارابه ی مرگم 
شلاقم از جنس آتیش /جاده ها پر از سرب / از آهنه اسبم 
با درد که بی انتها شدیده / یه بی راهه از تو جاده ها رمیده بود 
دستمو کردم تو سیاهی فهمیدم / مرز بین دیدن و بلعیدن پدیده رو

Gavazn

Harkat (Arrabeye Marg) [Prod. Dehghan]

صحنه ی اول 
تو راسته ی بازار ماهی فروشا / غروب شلوغ بندر / ازدحام داد و ستد / عربده های بلند یه شهر 
مرطوب، شرجی / غرق عرق مردان یه سرزمین پر از رعشه و جنگ 
تو عرصه ی تنگ از همدیگه ..
یه تور سید جمعی / با اتصال مردن 
گره های فردی / از افتخار محکم 
و شکار و طعمه ان / گره های شل تر 
تو راسته ی بازار ماهی فروشا که صیاد و شکار هر دو یه لقمه ان 
ناخدا جلال /رئیس بزرگ بازار 
ترس ماهی گیرا / دستاش همیشه بوده یه اخطار 
عصبانی پر فریاد / عصبانی بود و عزادار 
سیاه بود از زخم / داد زد بیا تو اسد..
ناخدا جلال :
به تو نگفته بودم که مرزاتو بپا ؟
ول کردی که چی چاهتو داری دریا رو چه کار ؟
گفتم بگیر قلابو بکش دستاتو کنار از تور 
یادته گفتم بگیر دستاتو کنار و الا میذارم دستاتو کنار 
اسد:
جلال خلافم نگو
غلافم نکن 
اون چاه کوچیکه 
خواستم باشم کفافم نبود 
تازه چطور /به ما حرام به تو واجبه کی / دریا سند گرفته اصلا / کی شیش دانگش رو داده به تو ؟
ناخدا جلال:
اسد ....
این دریا ناموسته / کوری از نور فانوسته / کوری هنوز به والله / هنوز زبونت جاسوسته 
کور می کنید صحرا رو از رسیدن به ساحل فردا / میوه ی کوسه است سوغاتتون اگه بگیرید درخت دریا رو 
راوی :
اسد بی تاب و قرار دید واسه ادامه هیچ  راهی نداره 
اسد:
تو خفه شو راوی کی بی تاب و قراره ؟
این قصه بین ما و جلاله 
جلال دریا تو غروب فقره / همه خوندن سرود غرق 
چطور بگم به مردم دروغ برگ / بگم به دریا دروغ سد ؟
یه قلاب دادی دست ما / میگی از چاه بگیرید غذا
باز کن این بن بست لا مذهب را رو 
ما یاد می گیریم شنا رو /می کشیم همه کوسه ها رو 
سیاه کردی روز ما رو جلال 
ناخدا جلال :
اسد...
نمی بینی آماج حمله ی کوسه رو ؟
پاداش بدیم به دندونای تیز ؟
ساحل رو بدیم به تاراج؟
تو چه می دونی که پهن کردی تورت رو 
همه رو هم که خبر کردی 
اون راوی کی بود که قطع کردی بحث رو 
یه لحظه با کی صحبت کردی اسد؟
راوی :
من خالقتونم 
اسد:
خالق ما ؟ 
جلال این دیوانه که پا سفت کرده به قتل ما واسه ادامه ی شعر جدید رو بکش تا که وا بشه دریا ..
راوی :
یعنی من عاملم؟
ناخدا جلال و اسد :
بله خودتی عامل ما 
میندازیمت توی دریا خودت رو آماده بکن واسه شنا..

صحنه ی دوم
دست و پا می زنم تو این دریا ی بی ساحل / نمی دونم کجامو ساحل از کدوم راهه؟
نگه می دارم باز چشمای بی جونمو / من تو این دریای بزرگ شنا نمی دونم 

صحنه ی سوم
 تاره و تار
تاره و تار 
تاره و تار
تصویرا پشت غبار 
یه بچه فشار میده سینه امو آب می زنه بیرون از دهنم
با گیجی و مات 
می گم تو کی هستی ؟
میگه حصار بعد میره کنار 
پا میشم می بینم زیر چشاش کبوده 
یه قلاب توی کیفشه باهاش 
میره به سمت مرداب 
می پرسم اسم تو چی بود ؟ 
دوباره میگه حصار
من بچه ی اسدم / پدرم به جرم فتح دریا / دستاش موند توی دست جلاد ..
کیفشو وا می کنه میگه نگاه کن / دستاش هنوزم همرامه / تنها دلیل نفس هامه 
پا می شه پاهاشو می ده به راه / میگم کجا؟
میگه مرداب
میرم دنبالش..

Nakhoda Jelal [Prod. Dehghan]

صحنه ی اول
تو اون سالها بیابونی بود تو خاکه های داراب / بیابونی بی آب و علف 
تموم چشمه های جوشان آب تلف شد ..
جوونه ها قبل رسیدن به باغ / آروم می رفتن توی قصه خواب
کسی نموند جز چند خانوار / که بعد کلی کار کندن چند چاه آب
در کنار هم زندگی رو کردن آغاز /صبح کار و شخم شب دعا و آواز
بعد مدتی کارگر شد دعاها و زمینشون بارور شد ..
خرما، سیب، بادام کوچک / شدن آغاز بازار کوچک 
کشت پنبه نخ ریسندگی / روسری پوشیه تا شال کوچک
بابا باد و ننه صحرا توی اون فصل ها ازدواج کردن 
مدتی گذشت صحرا مادر شد یه دختر کوچیک اسمش رو گذاشت مریم 
مریم بزرگ شد با دار و قالی / همیشه افسرده و تار و خالی 
غمگین می پرسید از مادرش صحرا / که توی کل دنیا همین داراب رو داریم ؟
این سوال بود توی فکر مریم / توی داراب نبود به شکل مریم 
مگه انتهای رویا دارابه؟ 
همه فکر می کنن دنیا داربه .
صحنه ی دوم
گذشت و کارگر شد / کشت پنبه نخ ریسی بارور شد 
کدخدا با فکر صادرات پارچه/ دستور داد بکنن باز مرز رو
کم کم دهات دیلاق تالاب / تبدیل شد به ییلاق داراب
مالکین اطراف با خریدن ملک و زمین / شدن هم پیمان داراب
چکاد قد بلند فریبنده/ پسر یکی از ملاکین کوهستان 
حسادت پسر های توی داراب/ و حسرت دخترای زیر پوشیه 
آخرای هفته تو تعطیلات کوه/ توی داراب در حال گشتن بود 
اهل بیرون این کوی و برزن / شاید بهترین پاسخ سوال مریم بود 
چرا قدتون بلنده ؟ چرا نگاهتون با ما پر از فرقه ؟
چی شد که شدید مسافر داراب ؟ چی میگذره پشت کوه مجاور داراب؟
چکاد تو این گستره تنهاست / درگیر مریم شد و لکنت حرفاش 
بین این عشق یه دره فاصله است / بین پسر کوهستان و دختر صحرا 
نزدیک مریم می کشه نفس / شرم دختر رو می کشه عقب 
مریم تو فکرش با تکفیر کدخدا/ به دور پرنده ی عشق می کشه قفس 
هر روز همین بود پاشو پس می کشید / چکاد نقشه ای از هوس می کشید 
یا میای با من سمت کوه های کولی وش / یا به کدخدا می گم دارم مو های بریده ات رو 
مریم ترسید تو دست های زنجیر / گفت یه بازنده ام تو دست های تقدیر 
مو ج مو های بیرون از پوشیه / یعنی جزر و مد دریای تکفیر 
فردا تو بازار یه جنجال خون / راه افتاده بود تو چنگال شوم 
خبر بی عفتی دختر صحرا / چکاد ایستاد با چند تار مو..
قلب مریم یه گوشه چکید / رکاب زخمیه خون نگین
بعد تکفیر داراب / واسه مدتی خونه نشین شد 
ننه صحرا غم تو نگاش بود / می گفت این ننگ باید از ما جدا شه 
مادر نگام کن دامن من پاکه / اون موهای من نبود / موها م سر جاشه 
موهام سر جاشه 

صحنه ی سوم  
تا که یک روز داراب رو صدا کرد 
عزادارارو نگاه کرد 
شالش رو برداشت 
از حجابش دفاع کرد 
قصه به اونجا رسید که داراب با حیرت 
این گستاخی رو نگاه کرد 
دوباره تکفیر رو امضا کرد

Daar (Dastane Maryam) [Prod. Dehghan]

بخش اول 
آغاز قصه ی تلخ/ این بیماری همیشه مثل یه صحنه/ توی صورتمه
این که زندگی جنگه  و بگیر به چنگ اگه جایی رو می خوای 
قدرت اگه فردایی رو می خوای 
قصه ی درد مشترک تموم ترک های جامعه 
واسه نگاهی که انقدر کدر و تلخه 
یه لحظه بکن مجسم این جنگ رو / موفقیت یعنی قلبت رو کم کن 
می شکنیم تا راه هست مریضیم / پیش یعنی بالا پس یعنی زیر نقطه 
زندگی تو شعبده بازی  قدرت /آواز نداره زبون لکنت 
بیا پیک بزنیم با جرئت / هنوز باهات دارم صحبت 
چند سالی هست که با غم می خونم / اونا که منو دنبال کردن می دونن 
روزای کمی بود که رنگی بودم / زخمی شدم وقتی جنگ پیش اومد 
چقدر انسانی بود / از هر شکل یا هر چی تنت داری / یا کفشت / برسه تو دستت حقت 
حتی وقتی می گن نمی تونه شهرستانی 
رپ کردم واسه هدف بهترم / درجه یک امروز درجه یک ترم 
این واسه اونا که نسخ شعرمن / ادبیات بی ادب شعر بلد 
همه گنده هاتون هول سحرم شدن / وقتی کوبیدم قلم زنده امو تو هیپ هاپ 
زمان گفت می رم / منم فقط نوشتم 

همخوان 
هنو خونه ام تو کوله ام 
هنو کلی قدم تو کوله ام
هنو دستای قطع تو کو له ام 
هنو موی بلند تو کوله ام 
من مسافر زندگی ام اما 
هنو مردن تو کوله ام 
ولی باید زندگی کرد 
ولی باید زندگی کرد 

بخش دوم  
رشد کردم ولی فهمیدم باید یا خود کشی بکنم یا کشته بشم 
واسه امثال من یا جنگه یا مرگ اینو زد تو صورتم رخ گشنه ی شهرم 
یه زمینی که پوست نداره / زخم خونواده ی شب که روز نداره 
دیدم وطنتون نفوذ نداره / تو سر کسی که اتاقشو دوست نداره 
زخم ریزش آغاز جهش / یعنی گریز از مرکز و ناز مکش 
همه می شیم پاره تهش / بین دو کش آواره تهش 
دیگه آینه حسابی می بینه تنهام / فکر کردم به جون خونه می شینه حرفام 
اما کشیده شدم به سمت جلو /تا که بفهمم چی می گن ترسام 
گفتم هدفتو نطفه اش رو بکار / یا که واسه خونه اتون قدرت رو بخواه
شوخی نکن با خودت خسته شدی دیگه/ یه کلام نمی تونم نقطه اشو بزار 
یه طرف ساحل و سوختگی بود که پر شیرجه ی نزده و کوفتگی بود 
یه طرف یه دریای بزرگ که چشم توی چشمم دوخته می دوختم 
چشم 
ساحل رو زدم تو سینه ام / خسارت دریا رو دادم بره 
موندم روی جفت پاهام/ این دومی رو هم محاله یادم بره 
اشک ریختم رو خاک روحم/ دیدم حالم گله 
همون خونه ای که یه روزی بود انتخابم/ امروز فقط توش یه رباتم ولش...

همخوان 
هنو خونه ام تو کوله ام 
هنو کلی قدم تو کوله ام
هنو دستای قطع تو کو له ام 
هنو موی بلند تو کوله ام 
من مسافر زندگی ام اما 
هنو مردن تو کوله ام 
ولی باید زندگی کرد 
ولی باید زندگی کرد 

بخش سوم
منو خونه جور شدیم هر جور شده / رفتم تو خودم اونم رفت تو خودش 
کسی که پل بشه میون شکاف / یعنی باید بگذره از رو خودش 
مبارزه واژه ی من بود اصلا / نمی رفت بیرون هیچ جور از تو سرم 
من زندگی ام بیشتر از هیکلمه / والا خالشو می کوبیدم رو تنم 
دیدم ذهنم تو اتاق ایستاده/ که همه دیوارا غیر قاب هیچ کاره ان 
من اون کوچه رو ترک می کنم اما / اون کوچه هنوز سر جاش ایستاده 
معنا نمیده سکونت ولی تو جهان نمیشه دروغ کرد / اگه زمان بگیره عفونت از مکان نمی شه عبور کرد
ما هر دو میگیم زخم از ته دل / اما فرق داره من زیر ضربدره اسمم
تو انگشت رفت زیر پاشنه ی کفشت / من آدم افتاد تو دفتر شعرم 
هنوز رخ بی نقاب تو حجاب نمی ره لختیه باد / شعر من همین افتادناست / مهم نی چی دنیای تخمی بخواد
من دیوار بلند پشت خونه که می گرفت جلو نور آزاد رو ندیدم / رل سایه ها آزارم داد کارگردان این تاتر رو ندیدم 
موی رهای  آزادی رو قیچی قدرت گرفت از من و ما / به غیر اشک های درخت تصویر باد رو ندیدم

همخوان 
هنو خونه ام تو کوله ام 
هنو کلی قدم تو کوله ام
هنو دستای قطع تو کو له ام 
هنو موی بلند تو کوله ام 
من مسافر زندگی ام اما 
هنو مردن تو کوله ام 
ولی باید زندگی کرد 
ولی باید زندگی کرد 
...

Goriz Az Markaz ... [Prod. Dehghan]

صحنه ی اول 
باد پیچید تو مزرعه ی گندم / پشت زمینای خونه ی پدربزرگ 
اینجا کویره /گرم، خشک، سخت ،بزرگ 
گفتم یادته نواختی برامون/ با گندما سوت سوتک ساختی برامون 
اومد یادم اومد یادش و ساخت / سوت سوتک رو بازم نواخت 
بازم نواخت ...
 بادم نواخت..
گندما می رقصیدن...
 اون بازم نواخت
پشت به من بود ...وقتی برگشت دیدم ... چشمهاش درخشیدن .... 
ولی بازم نواخت ..
زندگی گاهی ورم می کنه / سعی کن آروم باش و متین 
سقوط کن به عمق رها شو  / مثل نفس های عمیق 
رهایی فرار نیست پشت هر گره / یه شیوه ی مبارزه است 
این رو به رو شدن یعنی لمس واقعیت / و فراری از پناهگاه متنفره
باد پیچید تو مزرعه ی گندم / گرم شدم من همه ی سرد رو 
ایستادم احساس از حضوم گذشت / اشک درد رو شست غروبم شکست 
باد پیچید تو مزرعه ی گندم / آزاد شدم من همه ی درد رو 
مرحم گذاشت رو زخم های بازم / ورودم به قعر .. سقوطم به زخم 

همخوان
این منم یه انسان سخت که دنبال صحنه می گرده 
جاری تو پهنای مرگ .. گرچه می ترسه 
بدون لحظه ای وقفه به سمت آینده 
اون گلوله ای که می شه شلیک هرگز به اسلحه بر نمی گرده 

صحنه ی دوم
در انتهای هر زمستان که دست ها و ساقه ها غروب می کند 
آخرین انار دنیا به روی سنگ فرشی از جنس خون غروب می کند 
در انتهای این تباهی /  انتهای این هوای بد 
  انتهای کوچه های یاس / بن بست ها غروب می کند 
در انتهای تن جان غروب می کند / در انتهای شب جهان غروب می کند 
در انتهای فقر نان غروب می کند / و در انتهای آخرین رعد و آخرین ستاره آسمان غروب می کند 
و باران غروب می کند .....
سواران غروب می کند 
نامداران غروب می کند 
تیر های چوبی از روی شونه های بردگان غروب می کند 
در این سراسر غرق تباهی آفتاب و آفتابگردان
و مزرعه های سرگردان غروب می کند 
اینجا که فواره ها جعل آبند 
آبشاران غروب می کند 
مثل تو که آخرین بند سرخ قامتت
به روی بومی از خیابان غروب می کند 
خیابان غروب می کند 
..
همخوان
این منم یه انسان سخت که دنبال صحنه می گرده 
جاری تو پهنای مرگ .. گرچه می ترسه 
بدون لحظه ای وقفه به سمت آینده 
اون گلوله ای که می شه شلیک هرگز به اسلحه بر نمی گرده 
....

Baad Pichid Too Mazra`eye Gandom [Prod. Shemrooni]

منم همون تیر شهوت پدر / توی هم آغوشی با یه کمون سرد /
که بعد تصمیم مادرم به سقط / به تولد شلیک کمونه کردم /
 اما زندگیم نه تاس شد نه اتفاق / اما زندگیم نه شانس شد نه امتحان /
 اما زندگیم نه راز شد نه اعتقاد/ نه نالیدم به چرخ زمونه برگرد/ 
از کودکیم سوز تیز میرسید/ وقتی قدم هنوز به زیر میز می رسید/ 
من کف کف خط بودم لیست می رسید/ از واقعه بعد واقعه پلیس میرسید/
 طبقه ی من همون خزون زرد بود / که به امیده یه قرونتن غرق /
 شدم دانش آموز حروم شهر / که ازم شکار شدن تموم دفترا/
 به نام ترس که حصار رو کشید / و سار حصار که دار رو کشید/ 
من بی ضدگلوله و جبر دبیر/ که خشاب صفحه ی چهار رو کشید /
 یه شونزده ساله که هرلحظه باشه این فکر که باس دفاع کنه تا حمله باشه/
 این فکر که باس بیاره بالا تف کنه/ ولی نباس از ترس رو زمین سنگ بشاشه/
این شد از زندگی فقط دادم رفت / و کم کم برگ درختارو یادم رفت/
 دستا می رفت تو جیب داخل کت / تو سنگر کوچه ها اعتمادم رفت/
 حق رو زد از پشت قبول حق و تق/ واسه صاحاب  زبون لق /
 این واسه تیره مثل منای شرور هر درد/ که وزن غبار رو عروض گردن/
 بلوغ بود و نبود قلبم اون روزا/ بلوغ بودو تموم دردم اون روزا/
کدوم کوچه رو باس میرفتم / وسطه وسطه گرد بودم اون روزا/ 
دیدم تب پر  وهم می زنه به پیشونی همه دور هم/ می شه زیر هذیون حق کپه کنه شهر /
 زیر گلوله ی سیاست با خفه کن جهل/ دیدم له شده تنه توی من/
 له شدیم زیر هم همه دوره هم/ له شدیم زیر سنگر پر  سنگ/
 همه پر  جنگ شدیم همه پر  جنگ/ دیدم هرشاخم محتاج لونه بود /
 مگه میشد اون زندگی رو تا به خونه برد/ تو آغاز جوونی و آسمون و دود/
 پرسیدم میشه درخت رو از آسمون ربود؟

/ آزادی فهم بود نه منفعت نه نان/ نان قتل فقر بود امان از جهل/
 امان از این همه جوونه که گل کرد تو خلع/
 و ما که خوابمون سبک بود افتادیم از گهواره های تاریخ اما روی صورت/
 و صورتک ساختیم از زمین کدورت/ با دستهای تاریک/ 
ما تو نشیب عفونتیم/ ما روح سرگردون گلوله ی مرده ایم/ 
تو تابوت خشاب حاشیه ی زندان/
 زوال انسان و لاشه ی طبیعت/ لنگ انگشت عقل رو ماشه ی حقیقت/
 برای شلیک به سمت سایه / ما محکومیم به قتل جهله آیینه/
 ما محکوم و مجبور آزادی و دردیم/ آیینه رو بشکن ..
بخش دوم 
 آزادی فهم بود نه امنیت نه ضامن /
 که بالش گرم قفس باغ وحش راز پروای نعره های شیر و شیب تند  دامنه های پرواز حادثه ساز  عقاب رو ساده میکرد به میله های امنیت / قفسو بشکن با قطعیت صدا /
 که کل زندگی اتکا به سینه است/ انتهای زندگی ابتدای بیمه است /
 منو تو حجمیم که زمان زاده / اسمو ولش کن اینا قرارداده/
 از چی میترسی یه زمستون تاریک / بدون نور خورشید؟
 باورش کن  زندگی بی رحم و سخته و عدالت دروغه/ 
مثل گوزن باش که با شاخ حضورش / تفنگو میکنه شکار غرورش /
 من و تو گوزنیم
 آزادی فهم بود نه جنسیت نه زور/ زن صدای بلند خطه ی خراب  ماست/
 امان از این همه زجه ی نهان / امان از تبار سیاه  تازیانه های ما/
 این مادیان چطور چهارنعل رو چارگوش خونه جا گذاشت/
 منو تو حجمیم که زمان زاده / قالب رو ولش کن اینا قرارداده/
 تو اوایل جوونی که ساز  من طلوع شد / این  فکرها تو ذهنم بنای گفت و گو شد /
 فکر، نگاه ، تغییر ، حرکت، حرکت
/ اتفاق بعد تو نگاه من فرو شد/ چگونه حمل کنه این قاصدک جنون رو/
 خیلیا تو این قسمت از سفر می مردن اما/ تازه واسه من شروع شد/ 
من رپ میکنم مثله بولدوزره صدام/ این یعنی آغاز  قلدر ابتدا تو انتخاب/
 من انتخاب میکنم تو صحنه زنده باشم نه مرده به استعفاء /
 من زندم هنوز همین جرم منه / آزادی تغییر فرم منه بگو/
 با خشاب پر بزنه که زیر حبس هوای من سرفه زنه صدات/
 منم طعم تلخ  زندگی که لب به لب پرم بچه ی زاغمو کف /
 که تا ته  کف  شهر تن  زاغمو زد /
آزادی شعر و بیت و من یعنی/ انتخاب بین هروئین و رپ /
 اووو بچه ی جنوب شهر رو باش که ایستاده رو سینه تو غروب هر دوپاش/
 زنده باد عنصر انتخاب /
 آزادی مرگ بود به انتخاب من نه عمر / آزادی جنگ بود به اقتضای حق نه ظلم /
 اگه روزی برسه که کندم بکنه / زندگی میندازم اتفاق رفتنو / 
منم همون تیر شهوت پدر / توی هم آغوشی بایه کمون سرد /
 که بعد تصمیم سخته مادرم به سقط / به تولد شلیک کمونه کردم/
 شاید شلیک جنون شده باشه / شاید زندگیم حروم شده باشه /
 شاید تموم خاطره هام توی آینده معدوم شده باشه/
 اما از یه جایی من بودم و این انتخاب / زنده باد جونی که مصدوم شده باشه/ 
من تموم میشم جایی که بایستم / نه جایی که سفر تموم شده باشه
...

Gavazn [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

دشت پروانه ها 
صحنه ی اول 
تیر کشید تاول پام / وقتی رسیدم آخر رام 
من همون گوزن وحشی بودم / که دادم قله رو به دشت پروانه ها 
سرما چشامو خیس کرده /صدام می زنه گرما 
نگاه می کنم پرواز عجیب پروانه ها رو / بی خبر از اینکه گرما شکار بود 
توی مه،
 وقتی که مرد امیدم / یه دختر که گل می آورد رو دیدم 
اومد با خنده به سمت من اما / یه مرتبه یه گلوله خورد تو سینم 
خون زد از تو شاهرگ راهم /فهمیدم سقوطه آخر راهم 
سر خوردم تو دوره ی سقوط ... افتادم تو دامنه ها ....
دوره ی بیمار ویران / شغالا در حال نگاه به شیران 
زنده موندم تا بقهمی .. زنده است هیپ هاپ ایران 
بگو برسه این قصه تو باد / به گوش اون که نشسته تو خاک 
دیواری که پر بشه از گلوله / می شه یه نطفه گوزن هر خشت سوراخش 
مستقل نغمه های لخت ... وزن حضور نعره های سرخ 
می فهمی معنی حضور رو وقتی کوه میومد پایین از پنجه های گرگ 
اگه شرور بودی عملا .. می فهمیدی چی می گم حضور بودی عملا 
که هر نفس یعنی حضور ... با هر قدم رو به سقوط...

همخوان 
من واگنمو می کشم بیرون از ریلتون 
تا دستامو پاکشون کنم از سیل خون 
از دنیاتون که تو جنایت گیره 
اما با این حال دارم حضور بینتون

صحنه ی دوم 
پیکانای آتیش از تو کمون / رها شدن شهر شد پر خون 
توی گندما پر شده دود / از گاوا فقط چند تا جمجمه موند 
 سوارا با شمشیر رقصون و فریاد / یه بچه ی کوچیک رو سرسره سوخت 
مادر با جیغ و رعشه و تنها / بین چند تا سوار مست دور شده بود 
بعد خط سم اسب ها و قصه ی جنگ/ خورشید می رقت آهسته به غرب..
یه پیرزن نشسته رو سنگ /دستهاش سایه بون چشمشه غرق / شده تو مسیر آغشته به جنگ
آخرین سوار که ناپدید شد / خندید رسید کالسکه ی مرگ ...
تو این کویر دور / امروز زمینه خون / اما نتیجه اونجوره / که قبیله روزی/ از زیر پوست / می زنه بیرون 
با یه طوفانی شبیه به دود 
هر سوار جریح به خون / اون بذری که می کاشت رو ندیده بود 
روزی که بشه سقف قبیله خورد / پره از غریبه هایی که بازم غریبه موندن 
خورد و سیاه مثل کمر تازیانه / با لباسای سرخ وسط گاومیشا 
نگو از میوه ی امید اصلا / به اونایی که زمین جنگ رو شخم می زدن..
مرگ اینارو گفت و نشست / پیرزن تایید کرد با تاکید سر 
من تو دامنه یادم رفت زخمام رو / آخرین تصویر محو میشه مرگ 
اگه شرور بودی می دیدی/ ارتفاع چه سرده به ترس خو می گرفتی 
بهتره که بجنگی / ترکش شر / تا ته توی خنده ی زردتون / رفته چه نرم / پرده بدر /
بهتره که بکنی تن نفس خسته ی بی رمق یه قلبی که نبضی نداره بزار در بره شر..
پاهای من می شه گرم علی سورنا می خونه سر بده سر
رسانه منم گفته بودم بزنه خاموش رو چه غربه چه شرق 
بزار خط بکشن روم ... براز خط بکشن روم 
تو این نژاد پرستای خنده به لحن... ماییم زبون هیپ هاپ با لهجه ی رپ...
همخوان 
من واگنمو می کشم بیرون از ریلتون 
تا دستامو پاکشون کنم از سیل خون 
از دنیاتون که تو جنایت گیره 
اما با این حال دارم حضور بینتون
.....

Dashte Parvaneha [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

صحنه ی اول 
امزور بی تکیه بی سرپناه ایستادیم تو معبر باد/ و تیکه پاره ی بنفشه ها از هر ور خاک
رد میشد از تن ما...
ماکه میدون مین رو دورمون کوبید زندگی 
و خوشبختی فقط از بتمون رویید
ما اشباحی از حضور خودمون بودیم...
در من آهن می روید از تباهی با درد...
رنج رحم من رو کشت و اشتیاق رو دادم 
در من آهن می روید از تباهی تا فقر ...
فقر.. خودکشی ...دگر کشی جنایت..
من هر روز صبح بیدار می شم با امضا پای برگه های رخدادو فاجعه 
هر روز حادثه ...هر روز حادثه...
نبض های ما آلوده به جراحت و زخمه 
محکم تر بگیر که به باد نره چترت 
تو که باقیمونده ای از نجابت نسلت 
رها کن چترت رو اسارتت بسته 
توی فصل بارش از درون و تاریکیه محض 
سنگ تر شدن و سنگ تر شدن و سنگ تر شدن ...
من آغاز می کنم یه پاییز پر از مرگ 
یه لحظه ی مهیج از خرد شدن آهن... من افسرده نیستم
این واقعیت ها غرق کرده قایق بی پاروی من رو تا ته....

صحنه ی دوم 
حس می کردم از وجودم زندگی عبور کرد 
تو بند بند بودنم خورشید طلوع کرد 
تو دشت طلایی پروانه ها یه دختر 
میون بوته ها آروم گلارو بو می کرد 
نگاهم می کرد درد ها و رنج رفتن 
احساس می کردم خوشبخت خوشبختم 
نگاهم می کرد که زندگی چه زیباست
 آروم آروم به خواب رفتم...

صحنه ی سوم 
سر رو پای مادرم 
در رو زدن محکم.. یه هو نگاهش کردم 
چیزی نیست آروم باش ...
باورش می کردم .. با اینکه هر بار محکم تر از قبل می کوبیدن به در
باورش می کردم .. دست های گرمش .. زخم هامو بستن 
توی آخرین جنگ خورشید و سرخی ...
طلای لبخندم شد غروب رنج..
مادرم که غیب شد درب رو شکستن 
داد زدم دستای ما آلوده به قتلن 
سوزش سرنگ رو حس کردم تو دستم 
من افسرده نیستم 
....
صحنه ی چهارم 
حس می کردم از وجودم زندگی عبور کرد 
تو بند بند بودنم خورشید نفوذ کرد 
یه گوزن تو دشت پروانه ها بی حرکت 
نگاهش رو تو دوربین تفنگم فرو کرد 
ماشه رو کشیدم خورشید غروب کرد 
تفنگ رو انداختم می دویدم با ولع 
...رسیدم به جای شکارم یه آن ....بوته ها رو با دستام دادم کنار 
یه دختر افتاده بود رو بوته ها و خاک 
فشار شونه هام دستهام رو شل کرد 
هنوزم از خودم می پرسم 
من گوزن رو کشتم یا اونا به من گفتن ؟
....

Asayeshgah [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

Ali Khoddami, known as Ali Sorena is one of the well known Iranian rappers in the past decade. As an urban journalist, his songs are mainly driven by social topics that covers cultural problems, financial challenges and reality of matter. His style of storytelling and poetry, has consistently made him ranked as one of the most influential artists of Iran's music industry.

Asayeshgah [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

Ali Sorena

Recent comments

Kiarash 🙃

mirass

LoneStar

Kitty🎀

Related tracks