باور نمی‌کند دل من مرگ خویش را
نه نه من این یقین را باور نمی‌کنم
تا همدم من است نفس‌های زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی‌کنم
آخر چگونه گل خس و خاشاک می شود ؟


آخر چگونه این همه رویای نو نهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می پژمرد به جان من و خاک می‌شود ؟


در من چه وعده‌هاست
در من چه هجرهاست
در من چه دست‌ها به دعا مانده روز و شب
اینها چه می‌شود ؟


آخر چگونه این همه عشاق بی‌شمار
آواره از دیار
یک روز بی‌صدا
در کوره راه‌ها همه خاموش می‌شوند ؟


باور کنم که دخترکان سفید بخت
بی وصل و نامراد
بالای بامها و کنار دریچه ها
چشم انتظار یار سیه پوش می‌شوند ؟


باور نمی‌کنم که عشق نهان می‌شود به گور
بی آنکه سر کشد گل عصیانی‌اش ز خاک
باور کنم که دل
روزی نمی‌تپد
نفرین بر این دروغ دروغ هراسناک


پل می‌کشد به ساحل آینده شعر من
تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند
پیغام من به بوسه لبها و دستها
پرواز می کند
باشد که عاشقان به چنین پیک آشتی
یک ره نظر کننند


در کاوش پیاپی لبها و دستهاست
کاین نقش آدمی
بر لوحه زمان
جاوید می‌شود


این ذره ذره گرمی خاموش وار ما
یک روز بی گمان
سر می زند جایی و خورشید می‌شود


تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی جان دوستدار
کی مرگ می‌تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟


بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی‌کنم


می ریزد عاقبت
یک روز برگ من
یک روز چشم من هم در خواب می شود
زین خواب چشم هیچ کسی را گریز نیست
اما درون باغ
همواره عطر باور من در هوا پر است.

باور- سیاوش کسرایی

از ردیف آوازی محمدرضا شجریان


چوپانی：
سحرگاهان چو برق از جای می جست
کمر چون نی به عزم ناله می بست

سارنگ：
نبودی گر دو چشم اشکبارش
تحریر درآمد بیات ترک و فرود به درآمد شور

درآمد بیات ترک：
نبودی گر دو چشم اشکبارش
فرود به درآمد شور：
نبودی فرق از مشتی غبارش + تحریر تکمیل ملودی شعر در درآمد شور


گوشه‌ی دشتستانی به‌شیوه‌ی مرحوم طاهرزاده - اجرای شجریان

▨ نام شعر: پروانگی های مقدس
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
تذکر: «پروانه» نام کوچکِ همسر شاعر است.
ـــــــــــــــــــــ
در گودِ خیال و خیابان و تاریکی
نئون راه می‌رود
با طرحی از تنِ پروانه...
«مبل‌فروشی پروانه»
که بوی تو در آن نشسته است
بوی روشن و خاموش
خاموش و روشن تو.

در میدان و آن‌سوی شیشه‌ی اتوبوس
پشت پرده‌ی باران
نئون راه می‌رود
»چایخانه‌ی پروانه»
کاش صبحانه‌ای با تو در دلِ شب.

تهران و خیابان فردوسی
آسمانی پر از بُراده‌هایِ سرخ نئون...
«عتیقه فروشی پروانه»
پروانه‌های روی زره
بر تیغه‌ی شمشیر و جامی از نقره.

حالا، صبحِ تهران است
و شکسته‌های خاموشِ نئون ریخته بر آسفالت.
«آرایشگاه پروانه»
چشمانِ بی‌سرمه
نیمرخ تو
عطر دورِ حنا
و نگاهی پر از آبِ مروارید
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۹۶

بیژن نجدی | پروانگی‌های مقدس

▨ نام شعر: میراث
▨ شاعر: هوشنگ چالنگی
▨ با صدای: هوشنگ چالنگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
نمی‌توانم گفت،
با تو این راز نمی‌توانم گفت
- در کجای دشت، نسیمی نیست
که زلف را پریشان کند-

آرام!
آرام!
از کوه اگر می‌گویی
آرام‌تر بگوی!

بارِ گریه‌ای بر شانه دارم!

برکه‌ای که شب از آن آغاز می‌شود
ماهی اندوهگین می‌گردد و
رشد شبانه‌ی علف
پوزه‌ی اسب را مرتعش می‌کند

آرام!
آرام!
از دشت اگر می‌گویی
گیاهی که در برابر چشم قد می‌کشد
در کدامین ذهن است
به جز گوسفندی که
اینک! پیشاپیشِ گله می‌آید

آه می دانم !
اندوه خویشتن را من صیقل نداده‌ام!
بتاب، رویای من!
بر گیاه و بر سنگ،
که معراج تو را آراسته‌ام من.

گرگی که تا سپیده‌دمان بر آستانه‌ی ده می‌ماند 
بوی فراوانی در مشام دارد!

صبحی اگر هست
بگذار با حضور آخرین ستاره
در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود.

ستاره‌ها از حلقومِ خروس
تاراج می‌شوند
تا من از تو بپرسم!
اکنون، ای سرگردان!
در کدام ساعت از شبیم؟
انبوهیِ جنگل است که پلکِ مرا
بر یالِ اسب می‌خواباند
و ستاره‌ای غیبت می‌کند
تا سپیده‌دمان را به من باز نماید.
میراثِ گریه، آه
در قوم من
سینه‌به‌سینه بود.
▨ 
هوشنگ چالنگی
مهر ماه ۱۳۴۶
از کتاب مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی چاپ افراز صفحه ۲۵۱
ــــــــ
تذکر: متن خوق منطبق بر خوانش شاعر است و با متن چاپ شده در کتاب، کم و بیشی‌هایی دارد.

هوشنگ چالنگی | میراث

Grooving Goofily

دوتار و آواز بخشی غلامعلی پورعطایی
غزل منتسب به شاه قاسم انوار (۷۵۷-۸۳۷ هجری قمری)


ای عاشقان ای عاشقان هنگام آن شد کز جهان
مرغ دلم طیران کند بالای هفتم آسمان
کاشانه را ویران کنم میخانه را عمران کنم
در لامکان جولان کنم چون در کشم رطل گران
برهم زنم بت‌خانه را عاقل کنم دیوانه را
ساجد کنم بیگانه را در پیش آن جانان جان

(دل را ز غم بی‌غم کنم حق را به حق محرم کنم
مجروح را مرهم کنم هستم طبیب مهربان)

از رومیان لشگر کشم مرکب به میدان در کشم
شمشیر بران برکشم برهم زنم هندوستان

(از لا زنم بر لا زنم لا بر سر الا زنم
من بیخ لا را برکنم چون دارم از الا نشان
سیمرغ غاف همتم شهباز دست قدرتم
غواص بهر حکمتم گوهرشناس انس جان)

بر کهربا لولو زنم بر قصر قیصر غو زنم
از سوز دل یاهو زنم تا آتش افتد در جهان
از سوز دل یاهو کشم تا آتش افتد در جهان
از سوز دل یاهو کشم تا آتش افتد در جهان

ای عاشقان ای عاشقان - غلامعلی پورعطایی

چاربیتی، یک فرم موسیقی در منطقۀ تربت جام و خراسان رضوی و جنوبی تا منطقۀ سیستان است و در واقع فرمی شعری است با چهار مصراع که همان دوبیتی است و به اشتباه آن را چاربیتی گویند. در جنوب خراسان گاه به آن چارلِنگی هم گفته می‌شود که باز همان دوبیتی است.
شعر خوانده شده در این قطعه از قاضی جلال‌الدین فقهی، شاعر قرن حاضر است.
"خردمندان چرا دیوانه‌ام من؟
نخوردم می چرا مستانه‌ام من؟
به هر جا شمع رخساری برافروخت
برای سوختن پروانه‌ام من"

Regional Music of Iran, Vol. 66 (Music of Torbat-e Jam)

Charbeyti - چاربیتی غلامعلی پورعطایی

حال خونین دلان که گوید باز - تنبور و آواز : سید خلیل عالی نژاد (اجرای خصوصی در خانقاه)  #سید_خلیل_عالی_نژاد #Tanbour @Goush

پس حکیمان گفته‌اند این لحنها
از دوار چرخ بگرفتیم ما

بانگ گردشهای چرخست این که خلق
می‌سرایندش به تنبور و به حلق

ما همه اجزای آدم بوده‌ایم
در بهشت این لحنها بشنوده‌ایم

ناله تنبور و بعضی سازها
اندکی ماند بدان آواز ها

ناله تنبور - سید خلیل عالی نژاد

"در این دامانِ زاگرس خُفته بَس فرهادها"
برای فرهاد خسرویِ کولبر
دانلود: https://t.me/haataarii/91
یوتیوب: https://youtu.be/JLMcfgg8ZGM
با صدا و شعری از مهدی اخوان ثالث
بر روی قطعه‌ای از کیهان کلهر
 صدای ابتدایی و آواز انتهایی از قطعه‌ای از صفحه‌ی رادیو نواحی است
@RadioNavahi (https://soundcloud.com/homteh/oramanat)
کاری از حامد طاری
|
زمین سرد است و برف آلوده و تر
هوا تاریک و توفان خشمگین است
کشد - مانند سگ‌ها - باد، زوزه
زمین و آسمان با ما به کین است
شب و کولاک رعب‌انگیز و وحشی
شب و صحرای وحشتناک و سرما
بلای نیستی، سرمای پر سوز
حکومت می کند بر دشت و بر ما
نه ما را گوشه‌ی گرم کُنامی
شکاف کوهساری سر پناهی
نه حتی جنگلی کوچک، که بتوان
در آن آسود بی‌تشویش گاهی
دو دشمن در کمین ماست، دائم
دو دشمن می‌دهد ما را شکنجه
برون: سرما، درون: این آتش جوع
که بر ارکان ما افکنده پنجه
دو .. اینک .. سومین دشمن .. که ناگاه
برون جست از کمین و حمله‌ور گشت
سلاح آتشین ... بی‌رحم ... بی‌رحم
نه پای رفتن و نی، جای برگشت
بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز
که این خون، خون ما بی‌خانمان‌هاست
که این خون، خون گرگان گرسنه‌ست
که این خون، خون فرزندان صحراست
درین سرما، گرسنه، زخم خورده،
دویم آسیمه‌سر بر برف چون باد
ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم، آزادیم، آزاد

Hamed Tari

در این دامانِ زاگرس خُفته بَس فرهادها

ای بهار فقید کلمات بر گلستان مخدوشی از دهانی افسرده

ای عاشقان ای عاشقان - غلامعلی پورعطایی

Amir Foad