Back Then, We Also Had Been
Vol 1
Hesam Inanlou:Kamancheh
Carlo Maver:Bandoneon

Back Then, We Also Had Been, Vol.1

برنامه گلهای تازه ١٠٧
شعر : جناب استاد هوشنگ ابتهاج (سایه)
آواز : استاد محمدرضا شجريان
دستگاه سه‌گاه 
ویولن : استاد رحمت الله بدیعی
نی : استاد حسن ناهید
سنتور : مرحوم استاد فرامرز پایور
تار : استاد هوشنگ ظریف 
تنبک : استاد محمد اسماعیلی
من همان نایم که گر خوش بشنوی
شرح دردم با تو گوید مثنوی
با لب دمساز خود جفت آمدم
گفتنی، بشنو که در گفت آمدم **
من همان جامم که گفت آن غمگسار
با دل خونین لب خندان بیار
من خمش کردم خروش چنگ را
گرچه صد زخم است این دلتنگ را **
من همان عشقم که در فرهاد بود
او نمی‌دانست و خود را می‌ستود
من همی کندم نه تیشه، کوه را
عشق شیرین می‌کند اندوه را **
در رخ لیلی نمودم خویش را
سوختم مجنون خام اندیش را
می‌گریستم در دلش با درد دوست
او گمان می‌کرد اشک چشم اوست
گر جهان از عشق، سرگشته است و مست
جان مست عشق بر من عاشق است **
ناز اینجا می‌نهد روی نیاز
گر دلی داری بیا اینجا بباز 

شجریان :من همان دردم که در فرهاد بود


آه، باران...

ریشه در اعماق اقیانوس دارد، شاید

این گیسو پریشان کرده،

بید وحشی باران

یا نه دریایی است گویی واژگونه،

برفراز شهر،

شهرسوگواران

هرزمانی که فرو می بارد از حدبیش

ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر، با

تشویش،

رنگ این شبهای وحشت را تواند شست آیا

 از دل یاران!

چشم ها و چشمه ها خشکند

روشنی ها محو در تاریکی دل تنگ

همچنان که نام ها درننگ

هرچه پیرامون ما رنگ تباهی شد

آه، باران

ای امید جان بیداران!

برپلیدی ها، که ما عمری است در گرداب آن غرقیم

                                                          آیا چیره خواهی شد.

                                                                                       فریدون مشیری

MOHAMMAD REZA SHAJARIAN- BARAN

اولین چهارمضراب سنتور اثر : استاد محمدرضا لطفی _نوازنده :آرزو رضوانی

Ouy Leily

همه شب نالم چون نی که غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی یارم
با ما بودی بی ما رفتی
چو بوی گل به کجا رفتی؟
تنها ماندم تنها رفتی
چو کاروان رود فغانم از زمین
بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
فتادم از پا به ناتوانی
اسیر عشقم چنانکه دانی
رهایی از غم نمی توانم
تو چاره ای کن که می توانی
گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد
چو کاروان رود فغانم از زمین
بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جویم
ای شادی جان، سرو روان
کز بر ما رفتی
از محفل ما، چون دل ما
سوی کجا رفتی؟
تنها ماندم، تنها رفتی
به کجایی ای غمگسار من؟
فغان زار من بشنو باز آ
از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو باز آ
باز آ سوی رهی
چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی

کاروان - غلامحسين بنان

Ashegh Kist

Shahram Nazeri - Ey Eshgh

Setar: Masoud Shaari
Tombak: Kooshan Yaghmayi

Setar Instrument built by Ostad Mahmoud Hashemi

Yusef Forutan - Pishdaramad Segah

ابوالحسن قزوینی (۱۲۴۲-۱۳۴۹) فرزند ملا موسی معروف به «اقبال‌السلطان » و «اقبال آذر» خواننده موسیقی ایرانی و صاحب یکی از قوی‌ترین صداها در آواز ایرانی بود.

او در سال ۱۲۴۲ خورشیدی در بخش الوند در هفت کیلومتری جنوب قزوین دیده به جهان گشود.آموزش ردیف های موسیقی رانزداستاد جناب قزوینی آموخت. خوانندگی را درآیین تعزیه خوانی آغازنمود. به همراه گروه تعزیه ی قزوین برای اجرا بارها در « تکیه ی دولت » تهران ونیز در تبریز تعزیه خوانی نمود.خوانندگی وی،نمونه ای ازشیوه ی آوازی مکتب قزوین است. وی درسال ۱۲۷۷ هجری خورشیدی برای کاردرشهرداری،ازقزوین به تبریز رفت. وی در دستگاه محمدعلی میرزا ولیعهد مظفرالدین شاه و بعد نزد احمدشاه رفت و آمد داشت.

شهریار شاعر معاصر در وصف اقبال آذر غزلی با این مطلع سروده‌است:
گرفت رونق از «اقبال» کار موسیقی 		شکفت از گل رویش بهار موسیقی

ابوالحسن اقبال آذر - مثنوی افشاری

بزم ساز و سخن : گلپا ، یاحقی ، روشنک

زلف هزار تاب تو تاب چرا نخورده
خواب تورا نبرده و به دست مهتاب چرا سپرده
ندیده این کاسه ی خونبار چرا نمرده
این شب شاداب که پرنور شده
تخت چرا گور شده
بخت چرا کور شده
قلب چرا فسرده

شجریان :من همان دردم که در فرهاد بود

Aminhosein Movahedi