{پُل}
با صدای: امین حق ره/ محمّد ماهر
آهنگ و ترانه : امین حق ره
تنظیم: مهدی یداللهی
نوازنده ی ساز دهنی: سیامک علیپور
نوازنده ی پیانو: مهدی یداللهی
میکس و مستر: امین نیک اندیش
.
من انزلی تو غازیان. دریا نشسته بینِ ما
من این طرف، تو آن طرف، پُل ها شکسته بین ما
من مثل اَبرا در به در. تو مثل موجا بی اَمون
تو این غروب ناگهان، از اون طلوع غرق خون
من انزلی تو غازیان. دستای ما از هم جدا... آه
تو تلخ می خندی به من، من چشم می دوزم به ماه
ماه شب تارم تویی. با تو شبم تاریک نیست
دور از تو افتادم ببین! اینجا کسی نزدیک نیست
تو انزلی من غازیان. فرقی نداره بین ما
من این طرف تو آن طرف. این یه قراره بین ما؛
تو رنگ می پاشی به شب. من نور می بافم هنوز
شاید پُلِ رنگین کمون ما رو برسونه یه روز...


pol (Amin Haghrah. Mohammad Maher)

بوشو از یاد...
ترانه و آهنگ: استاد حسن خوشدل
خواننده: امین حق ره
تنظیم: رضا اسدان
میکس و مستر: سجاد سادات
.
تی آبانِه. تی لولانه
تی روخانه. تی کولانه
سامان سامان کونَم شَم

تی ماهیان. تی چنگران
لوله کلان. تورِه سگان
سامان سامان کونَم شم

قطار قطار کرجی بانان 
قطار قطار بادبانان 
کو کرجی بان؟ کو بادبان؟ 
سوسو زِیِه تی چراغان! 
هَمَه خاموش. هَمَه خاموش. هَمَه خاموش. دینم شم

چی قشنگ بو، امی مورداب
لولَیَنِه باد دَیِه تاب
عطره بویِ تی لاله یان 
گیله وا باد. زواله خواب
آخ... بوُشو از یاد. بوُشو از یاد. بوُشو از یاد... دینم شم

تی ماهیگیران.گاجامه خوسان 
روخانه آبان.گویه می چومان 
دِ ماهی نایِه، موردابه میان 
دِ ماهی نایِه، روخانه میان
نه لاله نَهَ،  نه لاله رویان. نه لاله نَهَ، نه نیلوفران

ماهیان اسیر اسیر. غم پیرِ ماهیگیر 
فریادِ ماهیان منم. رایِ گندابِ بیگیر 
همه گنداب، همه گنداب، همه گنداب، دینم شم.
همه برباد. همه از یاد... همه فریاد. زنم شم... 

شب آوازه ماهی گیران 
شب هرایه کومه خوسان
کو امی او دریادلان؟ 
عبدوعبدو، زنگالویان

دِپیشکسته شبان شبان
عطره بوی تی لاله یان
مسته کودِه تی چشمانِه
قشنگیه نیلوفران

وبریز از خواب. میره مورداب
بزن فریاد. میره مورداب
بوگوئید شهره میرابه. دَوَده رایه گندابه
ویریز از خواب. میره مورداب
بزن فریاد. میره مورداب
ویریز از خواب. میره مورداب

بزن فریاد. میره مورداب
ویریز  از خواب...
.
برگردان واژه ها:
لولان: لوله ها. نی ها
سامان کونم: تیمار می کنم. مرتب می کنم.
چنگر: نوعی پرنده
لوله کلان: نیزارها
تورِه سگ: نوعی پرنده
کرجی: نوعی قایق. کرجی بان: قایقران
گیله وا: نوعی باد محلی در گیلان که از غرب به شرق می وزد و در پی آن هوا ملایم و دریا آرام می شود
زواله خواب: خواب بعد از ظهر
گاجامه: به اتاقک هایی که ماهیگیران بر روی قایق های خود می ساختند و از آن به عنوان انبار و هم محلی برای استراحت استفاده می کردند گفته می شود. گاجامه خوس: ماهیگیری که درون اتاقکِ روی قایق ماهیگیری اش زندگی می کند
کومه: کلبه ی کناره ی مرداب
عبدو، زنگالو: نام دو ترانه از حسن خوشدل
دِپیشکسته: پخش شده. تکثیر شده


Boosho Az Yad- hasan khoshdel. Amin Haghrah. بوشو از یاد-حسن خوشدل. امین حق ره

فکر می کنم خیلی ها آذری خواندن «احمدعاشورپور» را نه شنیده اند و نه در تصورشان بگنجد که پدر معنوی ترانه ی گیلکی به روانی و بلاغتِ و کیفیت زبان مادری آذری را بداند و تکلم کند.
باز فکر می کنم اکثریت قریب به اتفاق ایرانی ها ندانند  که بزرگترین عارف و شاعر عاشقانه سرای ایرانی (نظامی گنجوی)  بسیار غزل جانانه هست که به آذری گفته!
حالا اگر می پرسید سنخیت این دو موضوع با هم و بهانه ی آوردن این ها، این جا چه هست؟ خب! همین ترانه! ترانه ای با صدای شیرین و مهربانِ «عاشورپورِ» نازنین، روی غزلی عاشقانه به زبان آذری از «نظامی گنجوی» بزرگ و دنباله ی فارسی آن از حافظِ شیرازی *
بشنوید و تازه شوید...

حسنون گوزل آیت لری ای سئوگلی جانان
اولموش بوتون عالمده سنین شانینه شایان
گل ائیله عنایت منه وئر بوسه لبیندن
چونکی گوزلین بوسه سیدیر عاشیقه احسان
سوردوم کی کونول هاردادی آلدیم بو جوابی
هئچ سورما تاپیلماز اونو آختارسادا انسان
رحم ائیله دئییب سیل کیمی گوز یاشیمی توکدوم
گل قانیمله اَل یوما ای آفت دوران
انصافین اگر اولسا آچیق سویله «نظامی»
سنله نئجه رفتار ائلسین ای مهی تابان
گل سویله جوابین نه اولار سورغو زمانی
احوالیمی سندن سوروشارسا قیزیل اسلان (نظامی)
 .
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن
بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز
وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کنج خرابات مقام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز
پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است..
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی
کایام گل و یاسمن و عید صیام است (حافظ)


*این ترانه در جریان آخرین اجرای صحنه ای احمدعاشورپور با رهبری بابک ربوخه ضبط و ثبت شد.

(سئوگلی جانان (احمد عاشورپور

«بهار جدایی» اولین همکاری من است با «متروپل»
متروپل، در این ترانه برداشت آزادی داشته است از تصنیف قدیمی «بهار دلکش» منتسب به دو بزرگ موسیقی ایرانی؛ عارف قزوینی و درویش خان. 
ما با این ترانه در بهار، از زمستان سردی خواندیم که رفت و یار نیامد... 

زمستونم سر شد و غم من سر نیومد
بهار دلکش رسید و باز دلبر نیومد
تو این بهار، بی قرارِ یار، خسته و پریشون
دو چشمونم لای در موند و دلبر نیومد

نیمه شب تنها، همدم دریا، خدا! به گریه گفتم
نازنین من، مه جبین من، چرا آخر نیومد؟

تو این بهاری که شعله زد آتش جدایی
نه همدمی مونده خدا! نه آشنایی
امان از این روزگار سرد بی وفایی 

 بیا از سفر ماه تابانم. روح و ریحانم. از تو ایمانم
بیا که جان مایی.
تو جان مایی...

https://t.me/metropolmusicband

Bahare Jodaei. metropolband بهار جدایی. متروپل

این که می شنوید دوباره خوانی یک ترانه ی لطیف و جانانه ی قدیمیِ آذری ست.‌ در میانه ی ضبط مجموعه ای گیلکی، مهدی پیشنهادش را داد و خودش هم تنظیمش کرد. شعر فارسی را من برایش نوشتم و همه ی کار یک روزه بسته شد و شد این. از دل آمد و کاشکی به دل بنشیند. 
اگر توی این هوای خوب و بارانیِ وسط پاییز حالش را دارید بشنوید و‌ همراه ما بخوانید...


● سرگشته ام در کوی تو
جیران نگاهم کن. زیبا نگاهم کن
آشفته ام چون موی تو
جیران نگاهم کن. جانا نگاهم کن
عاشقم من. عاشقم من. عاشق چشم تو 
عزیز من. ای طبیب من.
نشکن این دلم رو 
یار من شو
نرو بی من نرو...

● من گلمیشم سیزه گوناخ
جیران منه باخ باخ.‌ مارال منه باخ باخ
پیشیر منه بیر قی قاناخ
جیران منه باخ باخ. گوزل منه باخ باخ
خومار اولدوم. خومار اولدوم. خومار اولدوم خومار....
کتان کوینگ. بندی گوموش
گوردیم بیرحال اولدوم. بیرحال اولدوم
بیرحال اولدوم بیرحال...


▪️جیران...
[ بازخوانی یک ترانه ی آذری ]
باصدای: امین حق ره
تنظیم: مهدی یداللهی

Jeyran.aminhaghrah - جیران. امین حق ره

کوچی‌کوپور
"کپور کوچک"
[ بازخوانی یک ترانه‌ ناشنیده گیلکی ]

ترانه و آهنگ: استاد #حسن_خوشدل
اجرا: #امین_حق_ره

[ برای جان شیفته‌ی عموحسن که هوای دریا نفس‌اش بود و بندر همه کَس ]

koochi koopoor-metropol . کوچی کوپور- متروپل

▪️زمستان
ترانه و آهنگ: #نادر_نیکنژاد
تنظیم: #مهدی_یداللهی
با صدای: #امین_حق‌ره
.
.
شبِ سردِ زمستانهِ
همه‌ جا برف و بارانه
گومَه بوستِه اَمی خانه
اَمی خانه خیابانه

می‌دیل ناجِه داره اتاق گرمه
به خواب با بیدینم لحاف نرمه
می‌دیل ناجِه داره گرمه پلایه
ایته پالتو ایته شالو کولایه
خودایا کی تمامه به زمستان
تا کی باستی بکشم اَ بلایه؟

 می دیله گَب دره گوفتن نتانم
می چومه خواب دَره خوفتن نتانم
کَره مَردن درم جِه سوجِه سرما
به مَردن راضی‌ام، مَردن نتانم
به مَردن راضی‌ام، مَردن نتانم

می دُرو می حوالی، پُره می آه و ناله
مَره کو گرمه چایی؟ همش خونه پیاله

تی دیم سورخه اناره، تره پائیز بهاره
تره فرقی ناره جه آسمان هر چی بباره

شبِ سردِ زمستانهِ
همه جا برف و بارانه
گومه بوسته اَمی خانه
اَمی خانه خیابانه...


●برگردان به فارسی:
شب سرد زمستان است
همه جا برف و باران است
راه خانه‌‌‌مان گم شده
خانه‌ی ما خیابان است

دلم اتاقی گرم می‌خواهد
لحاف نرم را مگر در خواب ببینم
دلم برنج گرم می‌خواهد
و یک پالتو و شال و کلاه
خدایا! این زمستان کی تمام می‌شود؟
تا کی باید این بلا را بکشم؟

دلم حرف دارد. نمی‌توانم بگویم
چشمانم خواب دارد. نمی‌توانم بخوابم
دارم از سوز سرما می‌میرم
به مردن راضی‌ام. نمی‌توانم بمیرم

دور و حوالی من
پر است از آه و ناله‌
کجاست چایی گرم؟
همه‌اش خون است پیاله

صورت‌ تو انارِ سرخ است
برای تو پاییز، بهار...
برای تو چه فرقی می‌کند
از آسمان چه ببارد؟

zemestan.aminhaghrah- زمستان. امین حق ره

مثل «بهبوداُف»
در انتظار و با غمِ زیبا، بخوان:
.
کاسالار آهی رَف دَه دیر
هر بیری بیر طرف دَه دیر
گوزلَه میشَم بیر هَفته دیر
یار بیزَه قوناخ گَلَه جَک گولوم
بیلمیرَم نَه واخ گَلَه جَک گولوم
سوز وِریپ ساباح گَلَه جَک...

ساماوارا اُوت سالمیشام
ایستِکَنَه قند سالمیشام
یاریم گِدیپ تَک گالمیشام
یار بیزَه قوناخ گَلَه جَک گولوم
بیلمیرَم نَه واخ گَلَه جَک گولوم
سوز وَریپ ساباح گَلَه جَک...
.
برگردان به فارسی:
بشقاب ها و کاسه ها روی طاقچه
هر کدام در گوشه ای افتاده 
یک هفته است که چشم به راهم
که یار، به میهمانی مان می آید، گل من!
نمی دانم کِی می آید، گل من!
قول داده که فردا...

سماور را آتش کرده ام.
قند را در استکان انداخته ام
یارم رفته و تنها مانده ام
یار، به میهمانی مان می آید، گل من!
نمی دانم کِی می آید، گل من
قول داده که فردا
قول داده که فردا...

یار گلجک

من هیچ‌وقت «خواننده» نمی‌شوم! اما هیچ‌وقت هم یک روزِ بی‌»ترانه» را نمی‌توانم که متصّور شوم. این روزها که دیوارها بلندترند و صدا به صدا سخت می‌رسد، فقط این «ترانه» است که سَبُک می‌پرد و مرز نمی‌شناسد. 
ترانه‌ی «ازموی سیاه تو» را خیلی وقتِ پیش، به گیلکی و شکسته بسته، از زبان مرد ماهیگیری شنیدم که لب ساحل، با سوز می‌خواند. حالا این‌که این‌جا می‌شنوید همان است با صدای ناکوکِ من! بی‌خیال خواندمش به امید قربت، بین جمع پریشانی که دلتنگ‌ آسمان‌اند و رنگ دریا فراموششان شده. وقتی خواستند، نشد که بگویم نه! شاید که ترانه غربت شکن باشد...
.
از موی سیاه تو پریشان‌تر شبی دارم
مُشتاقو تب‌آلودم، تب آلوده لبی دارم
بی‌پایان شبی دارم
پُر حسرت لبی دارم
تی اَمرَه گَبی دارم
تو بی‌خبری!
من مُرغ غزل‌خوانم
پر خونین و نالانم
مطرود از گُلستانم
جانانم وا. جانانم وا...

تی مَستی به نامِ من. به یادِ من. به کام دیگران تا کی؟
شمع دیل فروز، آن نور تو از دیگران تا کی؟
تو می‌سازِ دم سازی
دیل آزار و دیل بازی
می اَمره نوکون بازی
از بی‌خبری...
من مرغِ غزل‌خوانم
پر خونین و نالانم
مطرود از گُلستانم
جانانم وا. جانانم وا...


az mooye siahe to...

{حافظ خوانی احمد عاشور‌پور}
تو هم بخوان، آن‌قدر، تا حالت حالِ حافظ شود
.
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن
بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
می‌‌خواره و سرگشته و رندیم و نظرباز
وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است		
همواره مرا کوی خرابات مقام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز
پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است...


hafez khani- Ashoorpoor

من هیچ‌وقت خواننده نمی‌شوم اما خیال کنید این ترانه را، غروب غریبِ همین جمعه، توی یک کُلبه، روی پیشانی زخمیِ موج‌شکن، همین‌جوری ساختیم!
فارسیِ این ترانه را روی آهنگ قدیمی آذری (ساری‌گَلین) از یک قصه‌ی بومیِ واقعی نوشتم و بعد همان‌جا کشیده شد به ساز و صدای ناکوک ما و آخرش هم شد این که می‌شنوید. ثبت ناگهانی یک ترانه!
شبیهِ این «آهنگِ انتظار» را مردمان جزیره، روی «مُل»، زیاد خوانده‌اند از قدیم. همان‌قدر که قصه‌ی «ساری‌گلین» را. حالا ما جوری که خودمان هم نمی‌دانیم پیوندشان دادیم به هم. قصه‌ی «موج» و «مُل» و «دریا» و «ساری‌گلین»...
.
موج دریا، می‌زند بر ساحل، می‌برد غم از دل
می‌کشد با خود تا بی‌کرانه
دریا، دریا! آن رفیقِ زیبا، آبی‌اش ناپیدا
می‌سراید شبها. این‌ترانه؛
او با چشمی نگران به رهش. خون فشان نگه‌اش
هم چو ابر بهاران. مه گرفته و گریان
منتظر بر مُل جان می‌سپارد.
موج خسته، می‌زند سر بر مُل. می‌شکوفد چون گل
غنچه غنچه حالا، عطر خوب دریا. می‌فشاند هرجا، می‌فشاند.
او با چشمی نگران به رهش. خون فشان نگه‌اش
هم چو ابر بهاران. مه گرفته و گریان
منتظر بر مُل جان می‌سپارد...
.
ساچین اوجون هؤرمَزلَر؛
گولو قونچا دَرمَزلَر
ساری گَلین
ساچین اوجون هؤرمَزلَر؛
گولو قونچا دَرمَزلَر
ساری گَلین.
بوسِئودا نِه سِئودادیر؟
سَنی مَنَه وِئرمَزلَر
نِئیلیم آمان، آمان
نِئیلیم آمان، آمان
ساری گلین.
بوسِئودا نِه سِئودادیر؟
سَنی مَنَه وِئرمَزلَر
نِئیلیم آمان، آمان
نِئیلیم آمان، آمان
ساری گلین...
.
برگردان به فارسی:
سر رشته‌ی گیسوان را نمی بافند
گل را وقتی نورسیده و تر باشد نمی‌چینند
ساری‌گلین!
سر رشته‌ی گیسوان را نمی بافند
گل را وقتی نورسیده و تر باشد نمی‌چینند
ساری گلین!
این عشق، چه عشقی است؟
تو را که به من نمی‌دهند
چه کنم؟ امان، امان
چه کنم؟ امان ، امان
ساری گلین؟
این عشق، چه عشقی است؟
تو را که به من نمی‌دهند
چه کنم؟ امان، امان
چه کنم؟ امان ، امان
ساری گلین؟...
.
پی‌نوشت:
- «ساری‌گلین» در زبان «آذری» یعنی «عروس موطلایی». همان «خورشید». 
در افسانه‌های آذری، سیاهی‌ها «خورشید» را در سه هزارمین سال تولدش دزدیده‌اند. این‌گونه است که جانِ شیفته‌ای که منتظرِ رهایی‌اش است از دست اهریمن تاریکی‌ها، جانش را می‌بازد برای دوباره آزادی‌اش. که باز در آسمان بتابد دختر موطلاییِ روشنی...
- صدای ساز این ترانه کار دست «میلاد صدیق» است.

Ahange entezar-amin haghrah

من هرگز «خواننده» نمی‌شوم اما این روز‌های سخت هم که «بی‌ترانه»‌ سَر نمی شود!
«آی لیلی» را دی‌شب، توی هوای بارانیِ «کافه سینمای کنار بلوار»، حوالی همان صحنه‌ای که «احمد آقای عاشورپور» هفتاد سالِ قبل، با چهره‌ی گشاده رویش ایستاد، بی‌هوا و یک هو، برای رفقایی خواندم که آمده بودند «تئاتر» بسازند و بعد «ترانه» خواستند. این اجرای «خام» و «در لحظه» اما آن‌قدر حالِ خوبی به ما و آدمهای آن‌جا داد که قرارمان شد همین‌جور مکرر شود؛ تا پانزده شب. که یعنی از فردا یک «ترانه» برای هر شب...
«آی لیلی» را گمان نبرم که هیچ «گیلانی» باشد که نشنیده. آن‌جای شعر که می‌گوید؛ «اگر دینی تی دوشمن در کمینه، سیفید ماهی بُبو روخانا بیا» بیشتر از این حرف‌ها عالی‌ست...
.
سَرِ كوهِ بولنَد من نِی زنم نِی
مي چومان بِه رايِه تا بايِه كُرِيْ

همه‌گي وَر مَرَ رُسوا بوکودِه
همه كَس گِه عجب شيدايِه اَ رِی

آی لیلی! جان لیلی! 
می جانِ جانان لیلی!
لیلی تِه رِه مَن خوش دارم 
از دیل و از جان لیلی!

تو بالای تِلار من در زمینم
تو نارنج پوست کَنی من دیل غمینم

تی اَمرَ جوخوس بازی چی خوشِه خوش
ایلاهی کُرِی تی داغا نیبینم

آی لیلی! جان لیلی! 
می جانِ جانان لیلی!
لیلی تِه رِه مَن خوش دارم 
از دیل و از جان لیلی!

اگِه می یار ایسی راهانا بیا
اگه راهان نوبو باغانا بیا

اگه دینی تی دوشمن در کمینه
سیفید ماهی بُبو روخانا بیا

آی لیلی! جان لیلی! 
می جانِ جانان لیلی!
لیلی تِه رِه مَن خوش دارم 
از دیل و از جان لیلی!
.
برگردان به فارسی:
سر کوه بلند، نی می زنم، نی
و چشمهایم به راه است تا که دخترک برسد
(عشق دخترک) رسوای عالمم کرده
همه می‌گویند؛ این پسرک عجب دیوانه‌ای شده!

آی لیلی! جان لیلی!
ای جان جانانم لیلی!
دوستت دارم لیلی!
از دل و جان، لیلی!

تو بالای تِلار نشسته‌‌ای و من روی زمینم
تو نارنج پوست می‌کنی و من دل غمگینم!
با تو قائم باشک بازی چه خوب است. چه خوب!
الهی ای دخترک. هرگز داغت را نبینم...

اگر یار منی، جاده‌ها را کنار بزن و بیا
اگر از جاده‌‌ها نشد، باغ‌ها را گذر کن و بیا
اگر که می‌بینی دشمن در کمین است
ماهی سفید شو و از رودخانه‌ها بیا...
آی لیلی! جانم لیلی!
ای جان جانانم لیلی!
دوستت دارم لیلی!
از دل و جان، لیلی!


Aay leyli (ammin haghrah)

تجربه‌ی «ترانه‌‌خوانی» توی جاهایی که قبلتر‌ها همان ترانه‌ها ساخته شده‌اند و آدم‌های همان ترانه‌ها نفس کشیده‌اند معرکه است. ما مدتی‌ست که داریم همین را «تجربه» می‌کنیم. که اگر شد آن‌هایی را که فراموش‌شان کرده‌ایم «از نو» به یاد بیاوریم و آن‌هایی که هیچ شنیده نشده‌اند یک جور تازه برای فردا ثبت کنیم. 
فکرش را بکنید، دیروز را توی یک «کافه»‌ در «ساحلِ زیباکنار»، حوالی همان‌‌جا که نزدیک به «پنجاه سال» پیش، «فرامرز دعاییِ» نازنین، وقتی فقط «پانزده» سالش بود، از «دریای طوفانی» و «شُرشُر باران» و «انتظارِ شیرینِ از راه رسیدنِ یار» می نوشت، دور یک میز نشستیم و چشم در چشم اهالیِ به شوق آمده‌ی کافه «چوم به راه» را خواندیم. می‌خواندیم و باران می‌آمد و هِی تازه می‌شدیم...
.
طوفانیه دریا. می یار نوبو پیدا
تنها ایسامَه دریا کنار می یارِ رافا
می دیل زِنِه پَرپَر. کی بایِه می دیلبَر 
بارِش وارِه شُرشُر نامو باز می جان دیلبَر
دریا دِه نَزَن جوش
آرام بوبو خاموش
می‌دیل ایسِه ناخوش
از دور دُوِه می یار
می یارِ وفا دار
با پیرهن گول دار
آه...
چِقَدَر ناز داری تو آی لاکوی
به دیل آواز داری تو آی لاکوی
الهی من بیمیرم تو بمانی
تو مانی تو کی می دیل و می جانی
.
برگردان به فارسی:
دریا طوفانی‌ است و یارِ من پیدا نیست
تنها، ایستاده‌ام چشم به راه، کنار دریا
دلم پر می کشد. تا که از راه برسد دلبرکم
بارانِ شرشر می‌بارد و نیامده باز دلبرک بهتر از جانم
دیگر نخروش دریا!
خاموش باش و آرام (دریا)!
که حال دلم خوش نیست
یارم دوان دوان می‌آید از دور
همان یار وفادار با پیراهنی گلدار
آه...
چقدر نازنینی آی دخترک
چه آوازها که درسینه داری آی دخترک
خدا کند که من بمیرم و تو بمانی 
تو بمانی که روح و جان منی...

Choom be rah(ammin haghrah)

این ترانه را که اسمش شده «زمستانه»، برای مجموعه‌ای نوشته‌ بودم که «نشر حوضِ نقره» سفارش کرد. برای «لیلی نگران بودن است». گمانم نبود جوری بشود همراه رفقای «گروه پیاده» 24 ساعته بسط بنشینیم توی استودیوی خانه‌گی و آهنگش را بسازیم و بعد دِلی ضبطش کنیم و بشود این. تا برسد به روزهای سال نو. روزهایِ غریبانه‌گی‌های برفی!
حالا هم این عیدی‌ماست. عیدیِ گروهی که «پیاده» است و تا زمستان برود می‌خواند:
این که می‌ریزه زمین برفه رفیق!
توی دل یه عالمه حرفه رفیق
این زمستون اگه پایون نگیره
گل کم جون رفاقت می میره
اون که یخ بسته تو گلدون تنش
اون که بوی نم گرفته پیرهنش
اون که داغون و خرابه اون منم
اون که چشماش پر آبه اون منم
اون ور پنجره برفه این ور پنجره من
یاد چشمای قشنگت برده خواب از سر من
می زنه به شیشه برفو می‌شینه تو سینه غم
این‌جا آدما زیادن، اما بودن تو کم
این که می‌ریزه زمین برفه رفیق!
توی دل یه عالمه حرفه رفیق
این زمستون اگه پایون نگیره
گل کم جون رفاقت می میره...
.
آهنگساز و تنظیم‌کننده: مزدک مهراز
خواننده و ترانه‌سرا: امین‌حق‌ره
گیتار/ ویولن: مهرداد فقیری
پیانو/ ضبط/ میکس و مستر: سجاد سادات

Zemestaneh-ammin haghrah(piyadeh band)

برای نود و پنج‌سالگیِ احمد عاشورپو
«مهتابِ انزلی»
-شعر و آهنگ: احمدعاشورپور: بر اساس ملودی روسی
- با صدای: امین‌ حق‌ره/ امیر نصیرپور
-تنظیم: امیر نصیرپور
-عکس: مجتبی پیشگاه‌هادیان
-گرافیک: محمّد ماهر

ماه گردون چو رخ بنمود
جلوه‌ی شهر ما فزود
کرده دریا نثار رهش
آن چه گوهر نهفته بود
از پی صید دل ها نگر
امشب این مه شد عشوه گر
گَه شود پنهان
لحظه ای جلوه گر
انزلی شهر زیبا
ای معبود دل ها
مهتاب تو جان پرور
بلوارت بی همتا
برد امشب سَبَق از جَنان
این شهر خامشان
به هر گوشه اش نغمه خوان
دلدادگان
چون بی خبر از دنیا
دل دید امشب مرا
گفت او با من اَر گردد
ماه تو هویدا
گو با من که گویی چه سان
با او درد نهان
گفتم نثار رَهش
می کنم سر و جان...
.
پانوشت:
«هجدهم بهمن ماه» جشن تولّد نود و پنج‌سالگی «احمدعاشورپور» آبروی هنر و ادب گیلان زمین است. دوباره‌خوانیِ دلخواه‌ترین و مهجورترین ترانه‌ی آقای آوازه‌خوان، «مهتابِ انزلی» کمترین هدیه‌ای بود که از دستِ خالی و قلبِ صادق‌مان برآمد تا در روزگار سخت فراموشی، پیشکش‌اش کنیم.


Mahtabe anzali (amin haghrah- amir nasirpoor) (مهتاب انزلی(امین‌حق‌ره- امیر نصیرپور

"قصه ی قایقران" حالا دیگر حتمن برای آدم های حوالیِ دریا یک " افسانه" است. "افسانه" ی کسی که توی "مِه" آمد و توی "مِه" ماند و توی "مِه" رفت.
توی همه جای دنیا، مردم برای افسانه هاشان چه قصّه ها که ننوشته اند و چه ترانه ها که نخوانده اند. امّا همیشه ی این پانزده سالِ رفته، برای من عجیبِ داستان این بود که چرا "افسانه ی قایقران" بی ترانه است. افسانه ای که نزدیک ترینِ به قصه ی هنوزِ خوِدِ خودِ ماست. "زمستان" بود که از کناره ی "اسکله ی گِرد" خیره به قایقِ مرد قایقرانی که از تنِ پیرِ "بُلوار" می کَند و می زد به شبِ قشنگِ دریا ، از پشت گوشی، از "اسماعیل" خواستم که: "ترانه بگو". گفت: "یه کم بیشتر بگو..." گفتم: " بندر. مِه. قایق. موج. قو. طوفان. امید..." و هنوز از اسکله جدا نشده، از دور برایم نوشت:
چقدر دلگیره این بندر، تو مِه چشماشو گُم کرده
قرار این بود قایقران، بره دریا و بگرده
چرا دلشوره افتاده؟ چرا دریا پریشونه؟
سکوت کومِه سنگینه، فقط موجه که می خونه.
.
و این شد که حالا "افسانه ی قایقران" یک ترانه دارد؛ 
.
"قایقران"
ترانه سرا: اسماعیل فیروزی
آهنگساز و تنظیم کننده: مهدی یداللهی
میکس و مستر: امین نیک اندیش
طرح و گرافیک: محمّد ماهر
با صدای : امین حق ره
خوانش ترانه: عسل پیشگاه هادیان
.
چقدر دلگیره این بندر. تو مِه چشماشو گُم کرده
قرار این بود قایقران، بره دریا و برگرده.
چرا دلشوره افتاده؟ چرا دریا پریشونه؟
سکوت کومِه سنگینه. فقط موجه که می خونه.
تو قلب تک تکِ مَردای بندر رقص فانوسه
کی گفته بر نمی گردی؟ دروغه این یه کابوسه.
تو رفتی تا بیای از نو، بگیری پرچَمو بر دوش
بگو اون مرده روزای غرورِ سرزمینم کوش؟
همون قوی سپید لحظه های اوج رفتن ها
کسی که پشت سر می ذاشت طوفانو تک و تنها
جوونمرد تموم قصه های ساحل و دریا
همون که قاب شد عکسش، با خنده توی قلب ما.
نکو دیگه نمی آد اون. نگو با حسرت و افسوس
کی بازوبند امیّد و ببنده بعدِ تو، سیروس؟
چقدر دلگیره این بندر. تو مه چشماشو گم کرده
قرار این بود قایقران، بره دریا و برگرده...


Ghayeghran _ amin haghrah. قایقران_  امین حق ره

نمی دانم این شِکلیه این ترانه ی آذری-فارسی را کِی و کُجا خواندم که حالا بی خبر از من، رسیده دستِ صاحب آن کافه و بعد، شب که شده، گذاشته از گلوی بلندگوهای کوچکش پخش شود توی هوای سرد و بارانیِ بلوارِ این روزهای "انزلی". همهمه ی آدمهای توی ترانه معلومم کرد که آن جا یک جای شلوغ باید باشد. حالا کجا؟ خاطرم نمی آید و هیچ هم مهم نیست. این که "آهنگِ انتظار" ما و "ساری گلین" را یکی خوبتر از من یادش مانده شوق برانگیز است...
موج دریا، می‌زند بر ساحل، می‌برد غم از دل
می‌کشد با خود تا بی‌کرانه
دریا، دریا! آن رفیقِ زیبا، آبی‌اش ناپیدا
می‌سراید شبها. این‌ترانه؛
او با چشمی نگران به رهش. خون فشان نگه‌اش
هم چو ابر بهاران. مه گرفته و گریان
منتظر بر مُل جان می‌سپارد.
موج خسته، می‌زند سر بر مُل. می‌شکوفد چون گل
غنچه غنچه حالا، عطر خوب دریا. می‌فشاند هرجا، می‌فشاند.
او با چشمی نگران به رهش. خون فشان نگه‌اش
هم چو ابر بهاران. مه گرفته و گریان
منتظر بر مُل جان می‌سپارد...
.
ساچین اوجون هؤرمَزلَر؛
گولو قونچا دَرمَزلَر
ساری گَلین
ساچین اوجون هؤرمَزلَر؛
گولو قونچا دَرمَزلَر
ساری گَلین.
بوسِئودا نِه سِئودادیر؟
سَنی مَنَه وِئرمَزلَر
نِئیلیم آمان، آمان
نِئیلیم آمان، آمان
ساری گلین.
بوسِئودا نِه سِئودادیر؟
سَنی مَنَه وِئرمَزلَر
نِئیلیم آمان، آمان
نِئیلیم آمان، آمان
ساری گلین...
.
برگردان به فارسی:
سر رشته‌ی گیسوان را نمی بافند
گل را وقتی نورسیده و تر باشد نمی‌چینند
ساری‌گلین!
سر رشته‌ی گیسوان را نمی بافند
گل را وقتی نورسیده و تر باشد نمی‌چینند
ساری گلین!
این عشق، چه عشقی است؟
تو را که به من نمی‌دهند
چه کنم؟ امان، امان
چه کنم؟ امان ، امان
ساری گلین؟
این عشق، چه عشقی است؟
تو را که به من نمی‌دهند
چه کنم؟ امان، امان
چه کنم؟ امان ، امان
ساری گلین؟...
.
پی‌نوشت:
- فارسیِ این ترانه را حوالیِ یک سال پیش نوشتم. 
- امّا «ساری‌گلین» در زبان «آذری» یعنی «عروس موطلایی». همان «خورشید». در افسانه‌های آذری، سیاهی‌ها «خورشید» را در سه هزارمین سال تولدش دزدیده‌اند. این‌گونه است که جانِ شیفته‌ای که منتظرِ رهایی‌اش است از دست اهریمن تاریکی‌ها، جانش را می‌بازد برای دوباره آزادی‌اش. که باز در آسمان، دختر موطلاییِ روشنی بتابد...


ahange entezar (amin haghrah) (آهنگ انتظار (امین حق ره

[ یعنی که ده پائیزه ] 
شعر: ابوالقاسم منتظری معروف به دایی منتظر/ گیلکی/ دهه سی خورشیدی
آهنگ و اجرا: جوما


سردا بو هوا کم کم. از ابر واره نم نم
سیزان سرا شبنم. صحرا نیه ده خرم
بولبول شب و روز در غم. از غورصه داره ماتم

یعنی که ده پاییزه
پاییز غم انگیزه

زردا بو فوبو ولگان. داران جیری افشان
گولان شیدی از بوستان. باز دورا به تی پیمان
دردی آیه بی درمان. من وازده یم از جان

یعنی که ده پاییزه
پاییز غم انگیزه

هی باد زنه محکم. سبزان سرا برهم
پاشیده کونه از هم. ابران دریدی ماتم
محرم نیه کس با هم. زیبا ده نیه عالم
دونیا مره پاییزه
پاییز غم انگیزه
.
شرح عکس: پرتره دایی منتظری

juma. Yani Ke De Paeize

از موی سیاه تو
شعر: اصغر عاشور/ به روایتی
گیلکی؛ دهه پنجاه خورشیدی
آهنگ و اجرا: جوما


در میانه‌ی دهه‌ی پنجاه و اوایل دهه‌ی شصت، نوار کاستی از اجرایی زنده و غیرحرفه‌ای از مجموعه ترانه‌هایی عمدتن گیلکی در یک جشن خصوصی، در بین بندرنشینان دست به دست می‌شد که نام اصغر عاشور نویردوست را به عنوان خواننده در شناسنامه داشت.
همه‌ی ترانه‌ها بازخوانی آهنگهای دیگر ترانه‌سازان گیلانی یا غیربومی بودند جز یکی که اتفاقن بعدها در میان انزلی‌چی‌ها خواستنی‌ترین‌اش شد، با این مطلع:
از موی سیاه تو پریشان‌تر شبی دَرم...

اصغر عاشور هرگز خواننده‌ی نامداری نبود و نشد تا آذر ۱۳۵۸ که به شکل رازآلوده‌ای توسط افرادی ناشناس کشته و پیکرش کیلومترها دورتر از بندر پیدا شد. درباره‌ی او و سرنوشت غم‌انگیزش اما روایت‌های مختلفی از کهنه صیادان انزلی‌چی نقل شد که برخی بیشتر به افسانه می‌مانست؛ بعضی آن‌ را به واقعه‌ی صیادان و بعضی دیگر به همان ترانه‌ی عاشقانه‌ای که ساخت و در آن جشنِ خصوصی خواند نسبت دادند. 
هرچه بود حالا دهه‌ها از سرودن آن تک‌ترانه‌ی شیدایی و عاشقانه‌ی گیلکی از حنجره‌ای زخمی می‌گذرد. "جوما" نخواسته است که به خاطرات شنیداری کهنه صیادان دست بیندازد. اما سروده‌ی اصغر عاشور را دست‌مایه‌ی ترانه‌ای نو کرده است تا شاید به ریسمان عشق، ما را به گذشته‌هایی که از آن گسسته‌ایم پیوندی دوباره بدهد... 


از موی سیاه تو، پریشان‌تر شبی دَرم
موشتاق و تب‌الودم. جان. جان...
بی‌پایان شبی دَرم. پور حسرت لبی دَرم.
تی‌امراَ گبی دَرم‌. وای، وای... 
تی‌ مستی به نام من، به یاد من، به کام دیگران تا کِی
شمع دیل‌فروزان نور تو از دیگران تا کِی؟
تو مست و هوس‌بازی. دیل‌آزار و دیل‌بازی
می‌امراَ نوکون بازی. جان، جان...
یک روزی پشیمان بی، پَر خونین و نالان بی
مطرود از گولستان بی. وای وای...
.
.
شرح عکس: تصویری برجای مانده از اصغر عاشور

Juma - Az Mooye Siahe Too

لالایی، برای وقت بیداری
{باز خوانیِ یک شبترانه ی قدیمی}
با صدای: امین حق ره
تنظیم: سجّاد سادات
ترانه: اردلان سرافراز
.
بخواب جونم برات بیداری زوده 
بیدار موندن تا صبح آسون نبوده
بخواب تا خواب گلباران ببینی
گل خوشبختی تو ایران ببینی
گلی که با بهارش تو بهاری
اگه پرپر بشه هیچی نداری

نپرس از من بابات کی بر می گرده
نپرس از من کی بوده و چی کرده
تا بشناسی باباتو خیلی زوده
برات یه روز همه میگن کی بوده
لالایی لالالا کن برگ بیدی
بخواب جونم تو فردا رو چی دیدی

لالایی لالالالایی
لالایی لالالالایی
لالایی لالایی

بابات می گفت که شب پایون نداره
آدم باید خودش روزو بیاره
نمی تونست با تاریکی بسازه
می گفت راهی که پیش دارم درازه
ببند چشماتو شاید خواب ببینی
گل خورشیدو تو مرداب ببینی
لالایی لالالا کن برگ بیدی
بخواب جونم تو فردا رو چی دیدی

لالایی لالالالایی
لالایی لالالالایی
لالایی لالایی

لالالالا گل خوش رنگ زیره
بابات رفته که خورشیدو بگیره
بابات عاشقترین عاشقا بود
همه عشقش همین خاک و هوا بود
می گفت وقتی که اسمی از وطن نیست
لباس ما به تن جز یک کفن نیست
لالایی لالالا کن برگ بیدی
بخواب جونم تو فردا رو چی دیدی
هوا کم کم میره رو به سپیدی

لالایی لالالالایی
لالایی لالالالایی
لالایی لالایی
لالایی لالایی


Amin Haghrah

Popular tracks