دل من همی‌داد گفتی گوایی
که باشد مرا روزی از تو جدایی
،بلی هر چه خواهد رسیدن به مردم
بر آن دل دهد هر زمانی گوایی
من این روز را داشتم چشم و زین غم
نبوده‌ست با روز من روشنایی
جدایی گمان برده بودم، ولیکن
نه چندان‌که یک‌سو نهی آشنایی
به جرم چه راندی مرا از در خود
گناه‌ام نبوده‌ست جز بیگنایی
بدین زودی از من چرا سیر گشتی
نگارا! بدین زود سیری چرایی
که دانست کز تو مرا دید باید
به چندان وفا این‌همه بی‌وفایی
سپردم به تو دل، ندانسته‌بودم
بدین‌گونه مایل به جور و جفایی
دریغا، دریغا، که آگه نبودم
که تو بی‌وفا، در جفا، تا کجایی
همه دشمنی از تو دیدم ولیکن
نگویم که تو دوستی را نشایی
نگارا! من از آزمایش به آیم
مرا باش، تا بیش ازین آزمایی
مرا خوار داری و بی‌قدر خواهی
نگر تا بدین خو که هستی، نپایی

قصیده‌ی فرخی سیستانی، در مدح خواجه احمد بن حسن میمندی ۱

«دهان بر چهره زخمی بود و به شد»

My Telegram: https://t.me/arjangaghajari

قصیده‌ی فرخی سیستانی، در مدح خواجه احمد بن حسن میمندی ۱

Arjang Aghajari