Single Track

Se Noghte - Breed Of a Tree

Soheil - Nafisi - Rira - Mahtab

Short Happy Song with Lito

نگاهی به زندگی ابراهیم منصفی

ابراهیم منصفی ، شاعر ، خنیاگر ، نویسنده و هنرمند پرآوازه ی هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند.ابراهیم به قول خود زاده ی عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.

ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند و پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره ی متوسطه شد. هم زمان با همین روزها و تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد. او که الفتش با صدا و خواندن را با حضور در تعزیه خوانی های ماه محرم تجربه کرده بود در این روزها جذب گروه های تئاتر دانش آموزی شد و از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی گذاشت تا آنجا که عطش سیری ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند و بعدها از “تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.”[۱] از سال ۱۳۴۷ بود که مجلات معتبری مانند خوشه و فردوسی نسبت به درج شعرهای آزاد او اقدام کردند.

حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال ها به کارگردانی حسن بنی هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزه ی اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده ی آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد. منصفی که در واقع از هنرمندان جامع الاطراف هرمزگان است ، همچنان که در عرصه ی بازیگری موفقیت های چشمگیری را به دست می آورد در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می داد. او که با موسیقی ملت های مختلف آشنایی داشت و در این زمینه مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود با علاقه ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند. منصفی در عرصه ی سرودن ترانه های بومی با اقبال به سمت ترانه هایی که رنگ و بوی اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد ، اجرای ساده و بی شیله پیله ی او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد و نگاههای بسیاری را به خود جلب کرده است.

در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می شناسند. به واقع منصفی و چند تن از هم دوره های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقه ی جنوبی روی آوردند و زمینه ی ادامه ی این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.

منصفی زندگی سراسر پرفراز و نشیب داشته و بی گمان همین مساله در شعر او نیز تاثیر عمیقی به جای گذاشته است. او که در دوره ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بوده است به واسطه ی فراز و فرودهایی که در مسیر زندگی اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دهه ی پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری های فراوانی گذراند. درخشان ترین دوره برای خلق آثار قابل تامل منصفی مربوط به دهه ی چهل می شود که وی پس از آن دیگر نتوانست آن شعرهای درخشان را تکرار کند.

او سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی پایانی کرد.

منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی اش پایان داد.

Ebrahim Monsefi-Deklame-Hafez-2

Download: t.me/arminebrahimi1

مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر
ذهنم مثِ یه معدنِ طلاس
که نمی‌دونم باش چی‌کار کنم
قطعه‌های پلکانو دارم 
نمی‌تونم رو هم سوار کنم

مثِ کسی که نفت پیدا کرده
اما رو یه سیاره‌ی دیگه
یا شاعری که رازِ بودنو 
به یه زبانِ مُنقرض می‌گه

توو این هزارتووها جلو میرم
با چشمایی که خوااب می‌بینن
بدبختانه واقعیت‌ها رُ 
با پلکای کتااب می‌بینن

صاحبِ حجمی از خلاقیت 
ملبس به جین و بِلَک تی‌شرت
با یه ماگِ سَر پُر از کافئین 
در حلقه‌یِ گفت‌وگوهای چِرت

باورمو هر روز می‌سنجم
به افتضاحِ مُطلقِ هستی
به منطقِ لَنگِ لَقِ رفیق 
در تاکسیای جهلِ دربستی

توو بدنی که پوسیده می‌شه 
گُنجایشِ مشکوکِ چَن حدس‌ام
مالیخولیا وار خوشحالم 
از جمع‌و‌ضربِ حُسنِ هر نقص‌ام

ابهاممو ابراز می‌کنم 
به معنیِ موجودِ توو چیزا
به ایده‌آلیستیِ زنده‌بودن 
که منو سَر دُئونده تا حالا

به خیلی از بارونا بدبینم 
وقتی کسی لای کارتُن خوابه
چه نفعی توو تفسیر می‌شه دید؟
از این حقیقت که انتخابه

خودباوریمو سخت می‌فهمم 
که سُسته مثلِ یه صف توو سرما
توو این هزارتووها جلو میرم 
با بپر بپر کردنِ درجا

فکرای نو توی سرم دارم 
اما همه می‌خوان تکرار کنم
ذهنم مثِ یه معدنِ طلاس 
که کاش می‌شد ازش فرار کنم

***

The Not-so-Important Death of a Poet
With a thousand ideas in my mind,
 it's like a gold mine I don't know what to do with
I have the parts to build a stairway,
 and yet I'm helplessly trying

Like someone who has found oil in his land,
 but it's on another planet
Or a poet who writes about the secret behind life,
 but in an extinct language

I walk through the labyrinth,
 with these sleepy daydreaming eyes
Eyes that see the world through these illusionary lens

The owner of much wisdom and talent,
 dressed in jean and a black shirt
With a mug full of caffeine, 
surrounded with pointless conversations

I reconsider my beliefs day after day,
 in this absolute mess of a universe
All with the illogical nature of these friends,
 sitting in these god-forsaken cabs

In a body which is rotting away,
 I'm a man of peculiar suspicions 
I'm happy in a quite melancholic way; 
The result of all the wrong equations

I express all my ambiguities to the meaning of all things lonely
To the idealistic way of life,
 which has had me wrapped aroud its fingers

I'm too cynical about the rain,
 when there's someone sleeping out there in boxes
What good does interpretation do? 
from this truth that's our only choice

I hardly know how to have high self-esteem,
 something which is shakey in these cold street queues
I walk through these labyrinths, 
with idle jumps right where I'm standing

Thoughts swirl around in my head, 
but they all want me to repeat things over
My mind is like a gold mine,
 wished I had a way to escape

The Not-so-Important Death of a Poet - مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر

4 Essays

محسن نامجو| چهار مقاله|در ردّ و تمنای نوستالژی؛بخش۹تا ۱۲|آرمان آدمی قابل ارث بردن نیست

راهنمای مفید بیهودگی 
از لزوم کار که باید کرد، از لزوم شام که باید خورد
از لزوم حرف که باید زد، از لزوم بار که باید برد
از این خودجردهی هرروزه، از پوزه‌بند روی این پوزه 
بیزارمو راه نجاتی نیس، با ایده‌آلم ارتباطی نیس 

از جبر تکرار کردن تاریخ ، از آویزون تاب خوردن بر میخ
توو صفِ چن تا شاعرِ گشنه ، درازشدن روی منقل در سیخ 
از انبساطِ خاطرِ صاب‌ملک ، از گفت و گو با ذهن‌های چرک 
بیزارمو راه نجاتی نیس، با ایده‌آلم ارتباطی نیس 

حسم می‌گه غربت نزدیک اما ، خونه حتی وقتی توشی دوره 
یه روز باید یه بارونی بیاد ، که این کثیفیا رُ بشوره 

از لزومِ قسط که باید داد ، که به پای هر دیوثی افتاد 
کمربندو سفت‌تر از این بست ، تو رختی که مدام می‌شه گشاد 
از هم‌نشینی با مُشتی وحشی ، از اینکه خودت رُ نمی‌بخشی 
بیزارمو راه نجاتی نیس، با ایده‌آلم ارتباطی نیس 
 
از لزومِ درد که باید بود ، مثِ همه زرد که باید بود 
رو صفحه‌ی سیاهِ روزگار ، ناچیز مثِ گَرد که باید بود 
از لزوم چِرت که باید گفت ، از دزدایی با گردنِ کلفت 
بیزارمو راه نجاتی نیس، با ایده‌آلم ارتباطی نیس 
 
A Useful Manual for Absurdity
The necessity of working, the necessity of eating
The necessity of talking, and the necessity of the weight you gotta carry
From this everyday self-mutiltation, and the muzzle on this face
I hate all and there's no way out, nothing matches this idealism

The determinism of repeating history, and hanging and swinging from a nail
In a line behind some hungry poets, lying bare on open fire, skewed
From thinking about the landlord and the rent, from talking with these infectious minds
I hate all and there's no way out of this, nothing matches this idealism

I feel that homesickness feels closer while the home is far even when you're in it
One day a rain must fall, to wash away all this filth

The necessity of loan installments to be paid, which dragged each son of a bitch down
Gotta tighten the belt even more than now, with clothes that are getting loose day by day
From companions being a bunch of wild animals, from the fact that you don't forgive yourself
I hate all and there's no way out of this, nothing matches this idealism that I have

The necessity of pain that just must exist, the fact that you just gotta be yellow like everybody else
In this miserable life, gotta be just the speck of dirt 
From the necessity of talking nonesense, from the rough and tough thieves
I hate all and there's no way out of this, nothing matches this idealism that I have

A Useful Manual for Absurdity - راهنمای مفید بیهودگی

Lyrics, Music, Acoustic Guitar: Armin Ebrahimi
Bass Guitar: Hamed Sayyad

آخرای شبی سرده ولی
سینه‌ی تو کوره‌ی کشتیه
دستات نه دستش که تو جیبته
بگو این چه جور سرگذشتیه 

توو عکسی که ازش برات مونده
می‌فهمی کجا اشتباه رفتی 
تو ترسویی و پوسیده روحت
ولی به تختخواب ماه رفتی 

حالا تو این میدون می‌چرخی و
هر صورتی رُ اون می‌بینی
ابری توو آسمون نیست و اما
تو دنیا رُ بارون می‌بینی   

خیابونا همه خلوط شدن
اما تو جایی نمی‌خوای بری 
با اینکه اینجا شهرته اما
چشمات داد می‌زنن مسافری 

با دهانی که آه می‌کشی
یه روز می‌تونستی که بخونی
یه روز می‌تونستی که ببوسی
اونو که هیچیشو نمی‌دونی   

داری دنبال یه نفر می‌ری
اما اون کوچه رُ یادت میاد
آخرای شبی سرده و باز
یه چیزی در تو اتفاق افتاد

Tehran 09
Late at night and it's damn cold but
Your heart is like the ship's boiler
You're not holding hands with her, you got your hands in your pockets
Tell me, what kind of fate is this?

In a photo that's left of her,
you understand where you went wrong
You're a coward and you're soul has rotten,
but you slept on the moon's bed

Now you're walking around in this square,
and see her in everybody's face
There's no cloud in the sky,
but you see the whole world raining

The streets are all empty,
but you're not going anywhere
This is your hometown still your eyes scream that you're a stranger

With a mouth that only sighs now,
you could sing back in the day
You could kiss before,
kiss the one you didn't know anything about

You're still looking for someone,
but you remember that place and that street
Late at night and it's damn cold,
but something happened inside you

Armin Ebrahimi

Journey to the End of the Night - سفر به انتهای شب

Composer & Pianist: Hadi Rahmani
Lyricist & Vocalist: Mahyar Gudarzi

Spring At The Door

Music. Guitar. Vocal : Hossein RangChi
Piano.Bass.Mix & Mastering : AmirHossein Hatefi
Lyrics : Mohammad-Taqi Bahaar
ArtWork : Medici
2021
--------
«مرغ سحر»

مرغ سحر ناله سر کن
داغ مرا تازه‌تر کن
ز آهِ شرربار این قفس را
بَرشِکَن و زیر و زِبَر کن

ظلم مالک جور ارباب
زارع از غم گشته بی تاب
ای دل تنگ ناله سر کن
از قوی دستان حذر کن

بلبلِ پَربسته ز کنجِ قفس درآ
نغمهٔ آزادیِ نوع بشر سَرا
مرغ بی‌دل، شرح هجران مختصر، مختصر کن

The Not-so-Important Death of a Poet - مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر

Armin Ebrahimi

Recent comments

Soheil Kiani

Related tracks