در عطر عشق

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعه شعر «حریق باد»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

و آب بود که می‌رفت
کوچه خلوت بود.

صدای قلب تو آری،
صدای قلب تو پاشید بر در و دیوار
و عطر سوختن اشک و عشق و شرم و شتاب
میان بندبند کهنه‌ی دیوار آجری گُم شد.

فضای کوچه‌ی میعاد
طنین خاطره‌ی ضربه‌های گام تو را
به ذهن منجمد سنگفرش امانت داد.
و آب بود که می‌رفت . . .

ثقیل می‌آید. چرا؟
که سنگ کوچه‌ی بی‌انتظار اگر بودی
سخن روال دگر داشت.

به آب بوسه زدی
خنده در شکاف لبت آب گشت،
جاری گشت.
چه می‌توانم گفت؟ ـ دوباره پرسیدم ـ
سکوت!

سکوت درمان نیست.
اگر نهفتن درد التیام واهی بود
لبان خسته‌ی من قفل آهنین می‌شد.
و آب بود که می‌رفت. . .

باد می‌آمد.
شکوفه‌ی لبخند
کنار جلوی لبانت
خموش می‌پژمرد.

چه کوچه خلوت بود . . .

در عطر عشق - نصرت رحمانی

ای بی‌تو من خراب

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعه شعر « معیاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

ای بی‌تو من، خراب!

ای بی‌تو من، خراب!
شب بی‌تو خسته است.

ای بی‌تو من سراب
دیگر شتاب، توان را شکسته است.
در من، منی به‌پاست،
اما نرفته دلشده‌ای در عمیق خواب.
جدایی، چه خیمه‌ای
در شهر بسته است
اما . . . نرفته دلشده‌ای در عمیق خواب.

ای دیده‌ات شراب!
جرعه نگاهی.
ای بی‌تو دل خراب، تباهی.

در کُنه من غم تو در این پُر ستوه شب
پرواز می‌کُند.
در این شکسته شب چه سیاهی گرفته لرد.

ای بی‌تو من، خراب!
دستان باد
دیوارهای جدایی کشیده‌اند
در روی خاک.
این ظلم نیست؟
ای بی‌تو من، خراب؟

ای بی‌تو من، خراب!
شب، بی‌تو خسته است؛
من، بی‌تو خسته‌ام،
و جدایان
درهم شکسته‌اند.

ای بی‌تو،
ای سراب!

ای بی‌تو من خراب - نصرت رحمانی

شیرین

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

شیرین!
سوگلی عشق!
بالا بلند!
گیسو کمند!
از لابلای جنگل مژگانم،
از ماورای منشورهای سرشکم
رنگین‌کمان مرمر عریانت
تطهیر می‌کند، امواج چشمه را

شیرین!
جام شرابِ پیر!
ای طاقه‌ی حریر!
این چشمه‌سار، راهی دراز بُریده
از شیب تا نشیب پریده
تا مرمر بدنت را در بازوان تشنه کشیده.
قلبش با قلب تیشه‌ی فرهاد، بی‌شکیب تپیده.
بنگر به چشمه‌سار،
فریاد آتش است.
خون خورده تیشه‌ای
با صخره‌های سخت به حال نیایش است.
زیباییت مدام به حد ستایش است.
از قطره تا حباب
از برکه تا سراب
خواهان خواهش است.
چون بیستون که زیر تیشه‌ی فرهاد
در کار کاهش است.

شیرین!
قفل طلایی!
ای بازتاب رهایی!
جام چهل کلید بخت‌گشایی!
زیبایی‌ات
در تاب نظم «نظامی» نیست؛
در اعتبار حرمت زیبایی‌ات کلامی نیست؛
سرخ لبت آویزبند هیچ پیامی نیست.

شیرین!
ای لای‌لای باد!
آوازهای تیشه‌ی فرهاد
راه گریز نیست؛
جای ستیز نیست.
مشکن مرا
هشدار . . . هان!
«پرویز» تاجدار،
تیرش گذشت از چله‌ی کمان
اما صدای شیهه «شبدیز»
رعد است و برق بر تار و پود خرمن رویایم.
ای نازنین‌ترین
در کار مرگ نیز شکیبایم
ای‌وای من
ای‌وای
وای به شب‌هایم

شیرین!
عشق است و زخم؛
زخم است و خون؛
خونآبه و جنون.
دیگر نه کوه مانده نه اندوه.
دیگر نه عشق مانده و نه مرگ پُر شُکوه.
دیگر نه بیستونی و نه لذتِ ستوه.

شیرین!
وقتی دلی نمانده برای عشق،
با من بگوی:
«بر فرق خود بکوب گُل‌تاج تیشه را»

اینک منم
فرهاد کوهکن
فواره‌ای بلند
و رنگین‌کمان نور

شیرین - نصرت رحمانی

من آبروی عشقم

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

لیلی!
چشمت خراج ظلمت شب را
از شاعران شرق، ـ
طلب می‌کُند

من آبروی عشقم
هشدار . . . تا به خاک نریزی

پُر کُن پیاله را
آرام‌تر بخوان
آواز فاصله‌های نگاه را
در باغ‌کوچه‌های فرصت و میعاد.

لیلی!
بگشای بند موی و بیفشان
شب را میان شب
با من بدار حوصله اما نه با عتاب!
رمز شبان درد،
شعر من است!
گفتی:
گُل در میان دستت می‌پژمرد
گفتم که:
ـ خواب،
در چشم‌هایمان به شهادت رسیده است
گفتی که:
خوب‌ترینی؛

آری . . .، خو‌ب‌ام!
آرامگاه حافظ‌م
شعر ترم،
تاج سه‌ترک عرفانم
درویشم،
خاکم!!
آینه‌دار رابطه‌ام، بنشین.
بنشین، کنار حادثه بنشین.
یاد مرا به حافظه بسپار!
اما . . .
نام مرا،
بر لب مبند که مسموم می‌شوی
من داغ دیده‌ام!

لیلی!
از جای پای تو،
بر آستانه‌ی درگاه خوابگاه،
بوی فرار می‌آید

آتش مزن به سینه‌ی بستر
با عطر پیکر برهنه‌ی سبزت
پُر کُن پیاله را
با من بگو در خواب‌های پریشان چه دیده‌ای
که خواب را به شهادت رسانده‌اند در دیدگانِ ما
وانگه حرامیان در گود شب‌گرفته‌ی چشمت
با تیغ‌های آخته سنگر گرفته‌اند.
دروازه‌های شهر مدینه آغوش بسته‌اند
آغوش باز کُن
از چهارراه خواب گذر کُن
بگذار و بگذریم زین خیل خفتگان
دست مرا بگیر تا بسرایم:
در دست‌های من ـ
بال کبوتریست!

لیلی
من آبروی عاشقان جهانم.
هشدار . . .، تا به خاک نریزی!
من پاسدار حرمت دردم

ـ چشمت خراج می‌طلبد؟
آنک خراج:

لیلی!
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
دیوارهای این شب سنگین را
درهم شکسته، آه . . .، که بیداد می‌کُنی.
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
در باغ‌های سبز تنت، شب را ـ
آزاد می‌کُنی

لیلی!
بی‌مرز باش.
دیوار را، ‌ویران کن،
خط را به حال خویش رها کُن،
بی‌‌خط باش
با من بیا . . .، همیشه‌ترین باش!!

بارید شب
بارش سیل اشک‌ها شکست،
خط سیاه دایره‌ی شب را!
خط پاک شد
گُل در میان دستم پرپر زد و فسرد
درهم دوید خط
ویران شد!

لیلی!
بی‌خط و خال باش
با من بیا که خوب‌ترینم
با من که آبروی عشقم
با من که شعرم . . ، شعرم . . ، شعرم!
وای . . .
در من وضو بگیر
سجاده‌ام، بایست کنارم
رو کُن به من که قبله‌ی عشاق‌ام
وآنگه نماز را،
با بوسه‌ای بلند، قامت ببند!

لیلی!
با من بودن خوب است،
من می‌سرایمت!

من آبروی عشقم - نصرت رحمانی

عصر جمعهٔ پاییز

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «میعاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

   و آفتاب خستهٔ بیمار
از غرب می‌وزید
پاییز بود
عصر جمعه‌ٔ پاییز.



له‌له‌زنان
عطش‌زده
آواره
باد هار
یک تکه روزنامه‌ی چرب مچاله را
در انتهای کوچهٔ بُن‌بست
با خشم می‌جوید.

تا دور دید من
اندوهبار غباری گس
درهم دویده بود.

قلبم نمی‌تپید
و باورم به تهنیت مرگ
شعری سروده بود.



من مُرده بودم
رگ‌هایم
این تسمه‌های تیرهٔ پولادین
بر گرد لاشه‌ام
پیچیده بود.

من مُرده بودم
قلبم
در پشت میله‌های زندان سینه‌ام
از یاد رفته بود
اما هنوز خاطره‌ای در عمیق من
فریاد می‌کشید.

روییده بود
در بی‌نهایت احساسم
دهلیزی
متروک
مه گرفته
و خاموش
فریاد گام‌های زنی
چون قطره‌های آب
از دور دور دور ذهن
در گوش می‌چکید
لب‌تشنه می‌دویدم سوی طنین گام
اما . . .
تداوم فریاد گام‌ها
از انتهای دیگر دهلیز
در گوش می‌چکید:
تک تک
چک چک
چه شیونی . . . چه طنینی!



برگ چنار خشکی از شاخه دور شد
چرخید در فضا
در زیر پای خستهٔ من له شد
آیا
دست بُریده مردی بود
لبریز التماس؟
فریاد استخوان‌هایش برخاست
جَرق
آه



و آفتاب خستهٔ بیمار
از غرب می‌وزید
پاییز بود
عصر جمعه‌ٔ پاییز


عصر جمعهٔ پاییز - نصرت رحمانی

زمزمه‌ای در محراب

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «میعاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

در غریب شب این سوخته دشت
من و غم، آه . . . چه بر من بگذشت
کاروان گُم شد و خاکستر، ماند
کرکس پیر دلِ من می‌خواند:

«ای عطش در رگ من جاری باش
شعله زن، دودم کُن، کاری باش
رگ غم‌سوخته، ای ریشه‌ی من
بمک از تاول اندیشه‌ی من

دشت شب‌تاخته‌ام، خاموشم
موج خود باخته‌ام، مدهوشم
طفل آواره‌ی شهر خوابم
تشنه‌ی خویشتنم، گردابم

برگ پاییز به‌دست بادم
ریخته، سوخته، بی‌بنیادم
کاروان‌سوخته‌ای چاووشم
دربدر زمزمه‌ای خاموشم

گرهٔ کور غمم، بازم کُن
قصه پایان ده و آغازم کُن
ای تو گُم، نامعلوم، ای نایاب
گُنگ نامعلومی را دریاب

دست پیش آر که رفتم از دست
دامنم گیر که هیچم در هست
من و تو چیست؟ چه بیشی، چه کمی؟
چو کویری و تمنای نمی

من و تو چیست؟ من و من باشیم
روح تنگ آمده از تن باشیم
بگریزیم و به‌هم آویزیم
عطشی در عطش هم ریزیم

نفسی در نفس من بفشان
بکشانم، بچشانم، بنشان
بکشان بر سر بازار مرا
جان فدای تو، بیازار مرا

سنگ بدنامی بر جامم زن
کوس رسوایی بر بامم زن
[زندگی چیست؟ سراب است، سراب
نقش پاشیده بر آب است، بر آب]

عشق، خونابه‌ی دل نوشیدن
کفن ماتم خود پوشیدن
آرزو، گورکن دشت جنون
نانش از عشق و شرابش از خون

[جغد پیری‌ست سعادت در قاف
نغمه‌اش لاف و همه لاف گزاف]
مرهم سوختن، از ساختن است
چه قماری که همه باختن است

زندگی چیست؟ مرا یاد بده
آنچه می‌دانم بر باد بده
توتیایی تو به چشمانم کش
تشنه‌ام، تشنه‌ی آتش، آتش

تیشه بر ریشهٔ جان دوخته‌ام
دل به‌هر شعله‌ی غم سوخته‌ام
باد آواره‌ی گورستانم
بذر پاشیده به سنگستانم

برق منشور یخین رازم
پر سیمرغ غمم، بگدازم
پیش از آن لحظه که نابود شوم
شب شوم، شعله شوم، دود شوم»

[در غریب شب این سوخته‌دشت
کرکسی پر زد و نالید و گذشت]

زمزمه‌ای در محراب - نصرت رحمانی

وداع تلخ

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

  چه آسان
مرا بفروخت، بفروخت.
مرا ناآشنا با خویشتن کرد
مرا خویشی به هر بیگانه آموخت.

شبی از بسترم بگریخت، بگریخت.
به گوش دیگری آواز در داد
مرا سوخت.

چرا نیست؟
نمی‌دانم که امشب در بر کیست؟
چرا آمد، چرا رفت؟
کجا رفت؟
چرا بود؟ چرا نیست؟

در آن شب،
که مهتاب از شکاف ابر بگریخت،
به روی سنگفرش کوچه‌ام ریخت.
به من افسانه‌ای گفت،
تنم در بازوان پیچید و خاموش
به روی بسترم خفت.

به وردی چشم‌هایم را به‌ هم دوخت
سحرگاهان به پیش دیگری رفت
مرا سوخت!

از آن شب،
به هر کاشانه من در جستجویم
به هر آغوش می‌خوابم که شاید،
تن او را بجویم
چرا درد نهانم را نگویم؟
مرا بدنام کرد او.

مرا سوخت
مرا سوخت
تبه کرد
گنه کرد، گنه کرد.

چرا نشناخت من را؟
چرا با خویشتن بیگانه‌ام کرد؟
چرا رفت؟
چرا دُردی‌کش میخانه‌ام کرد؟
چرا دیوانه‌ام کرد؟
چرا . . .؟

وداع تلخ - نصرت رحمانی

پرنده‌ای گریان

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «ترمه»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

مرغ اندوه است بوتیمار
مانده در افسانه‌های کهنه نامش
قصه‌اش ورد خموشان است
همدم امواج دریای خروشان است
بوتیمار

در کنار صخره‌های مات
در کنار موج‌های مست
مانده در اندیشه‌ای پابست
اشک می‌ریزد

سر به روی سینه خم کرده‌ست
چشم‌ها را دوخته بر کامجویی‌های دریا از تن ساحل
با گنه‌کاری آن‌ها خو گرفته
با صواب خویشتن نا آشنا مانده‌ست

قصه‌ها از رنج و از شادی
همچون دانۀ تسبیح بر نخ کرده بر انگشت‌های دل‌گرفته
دردها دیده
داستان‌ها در دل خود گور کرده
سخت چشم گفتگو را کور کرده
دیده دریا را که بلعیده به کام تشنهٔ خود ناخداها را

لیک او چشمان جوشان را
پاسدار پیکر دریای خواب‌آلود کرده
اشک می‌ریزد
از لب ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روزگار خویش را چون اشک‌هایش ریخته بر دامن این کار، بوتیمار

قعر گور چشم‌هایش چال کرده
لاشه‌ی بود و نبودش را
قعر تابوت لبانش چال کرده
قصه‌ی گفت‌و شنودش را
با همه بیگانه، با بیگانگان خاموش مانده

عنصر هستی درون آب دیده
طرح باد و خاک و آتش را
در درون چاه تاریک سیاهی‌ها کشیده
از سپیدی‌ها رمیده
خنده را از لب بُریده
طعنه‌ها از مردُم ساحل شنیده
قطره‌ها از آب زهر برکه‌ی تلخ تباهی‌ها چشیده

لیک از ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد
گشته در اندیشه‌ای زنجیر
بسته بر خود راه هر تدبیر و هر تقدیر
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روز خود را کرده چون شام غریبان تار
مرغ اندوه است بوتیمار

راستی ای مرغ
ای همگام با غم‌های جاویدان
هیچ می‌دانی
همرهی داری در این اندوه بی‌فرجام
هم دلی گمنام
داستانش چون تو جانفرساست
عاشق دریاست
پیشه اش زاری‌ست

آری
سکه‌ی خوشبختی خود را به روی تخته‌نرد زندگانی باخته
اسب حسرت بر تن امیدواری تاخته
در شناسایی‌فکنده‌ نام را در دفتر مرداب
لیک حتی خویش را چون دیگران نشناخته
عاشق دریاست

بی‌کران دریای او شعر است
اشک می‌ریزد برای شعرهایش
اشک می‌ریزد مبادا خشک گردد آب دریایش

اشک می‌ریزم
بر لب دریای شعرم
لحظه‌ای از صخره‌ی ساحل نمی‌خیزم
بر نگاه خسته می‌بندم
نقش ناکسان را

در میان اشک می‌خندم
بر مرغان ماهی‌خوار
کز کف دریای من هر لحظه می‌گیرند
ماهی خُردی
آنگه با دو صد فریاد
می‌رقصند و می‌گویند
طعمه خود را ز کوه و دشت پیدا کرده‌ایم این بار.
لیک من خاموش خاموشم
لب به تلخ‌آب سکوت آلوده‌ام
از عشق مدهوشم
همچو بوتیمار

رنگ‌هادیدم
ننگ‌ها دیدم
دیده‌ام ناپاک مردم را به پاکی شُهره‌‌ی آفاق
پنجه افکندم به دامان غریقان تا رها گردند از گرداب
سینه بگشودم که از ره‌ماندگان لختی بیاسایند
خون شدم تا خونخواران دامن بیالایند

هر چه دیدم از تو دیدم از تو ای دریای من ای شعر
ای دریغا دوستت دارم
باز هم می‌خواهمت دریا
سخت می‌گریم به دامانت مبادا خشک گردی
همچو بوتیمار
او هم هستی خود را نهاده بر سر این کار

شاعر غم‌های جاوید است «نصرت»
مرغ اندوه است بوتیمار

پرنده‌ای گریان - نصرت رحمانی

نصرت رحمانی
از مجموعهٔ «معیاد در لجن»

رقصید
پر زد، رمید
از سر انگشت او پرید
[سکه]
گفتم: خط

پروانهٔ مسین
پرواز کرد
چرخید، چرخید
پرپر زنان چکید؛ کف جوی پر لُجن.

تابید، سوخت فضا را نگاه‌ها
بر هم رسید
در هم خزید
در سینه عشق‌های سوخنه فریاد می‌کشید:
ـ ای یأس، ای امید!

آسیمه‌سر به‌سوی «سکه» تاختیم
از مرز هست و نیست
تا جوی پُر لجن
با هم شتافتیم
آنگه نگاه را به تن سکه بافتیم.

پروانهٔ مسین
آئینه‌وار! بر پا نشسته بود در پهنهٔ لجن!
و هر دو روی آن
خط بود
خطی به‌سوی پوچ، خطی به مرز هیچ

اندوه لرد بست
در قلبواره‌اش
و خنده را شیار لبانش مکید و گفت:
ـ پس . . . آه، نقش شیر!؟
روئید اشک
خاموش گشت.

گفتم:
ـ کُنام شیر لجن‌زار نیست، نیست!
خط است و خال
گذرگاه کرم‌ها
اینجا نه کشتگاه عشق و غرور است
میعادگاه زشتی و پستی‌ست.

از هم گریختیم
بر خط سرنوشت
خونابه ریختیم.
ما هر دو باختیم
ما هر دو باختیم.



میعاد در لجن - نصرت رحمانی (صدای شاعر)

تاول ۱
 نصرت رحمانی

من از تعهد شمشیر و قلب بیزارم.
نه از وقاحت تیغ برهنه‌ی تهمت.
نه از شماتت نفرت.
که گاهواره‌ی من تلخ‌تلخ می‌نالید:
ـ بخواب فرزندم،
به پشت پلک تو دشنام قرن لالائی‌ست.
□
بهانه در رگ من شیهه می‌کشید:
ـ نخواب.
زمان بیداری‌ست.
هنوز بیدارم

تاول ۱ - نصرت رحمانی

تاول ۲

نگاه کرد و گذشت.
امید بی‌ثمران در ته نگاهش بود.
غلاف شمشیرش
پُر از دنائت بود.
و جیب‌های بزرگش به تاولی می‌ماند.
چه گفت؟!:
ـ هیچ.
و هیچ‌اش مرا پریشان کرد.

چهار تاول چرکین،
چهار جیب بزرگ،
بدوز بر کفن‌ات،
تو نیز هیچ بگو!
به من نگاه مکُن.
□
حریق باد مرا سوخت
سوخت
آبم کرد.
حریق هیچی و پوچی
حریق بی‌هدفی
تشنه‌ی سرابم کرد.
نگاه کُن، بگذر.
وگرنه این تو و این مرزهای پریشانی.

تاول 2 - نصرت رحمانی

 تاول ۳

به دخترم گفتم:
ـ در انتظار مباش.
طنین عاشقانه دگر مُرده است در رگ در.
دری که کوبه ندارد کسی نخواهد کوفت.
به دخترم گفتم:
ـ که تجربه تمامی معیار نیست،
نیست،
که نیست.
ولی تسلایی است.
بر این مُسکن بی‌رحم اعتیاد مکُن
که اعتیاد عبث اعتبار می‌بخشد
ز اعتبار عبث انحراف می‌روید
و باز فاجعه تکرار می‌شود
تکرار . . .!
به دخترم گفتم:
ـ دری که کوبه ندارد کسی نخواهد کوفت.

دوباره دخترکم گفت:
کیست؟
کیست؟
گریست!
□
سکوت بود و سکون.
که گفت دخترکم.
هزار دست کوبه‌ی پولادی بزرگ چرا؟
به‌در نمی‌بندی
که نعره‌ی هر یک
بزرگتر ز تپش‌های خواهشم باشد؟
□
صدای در برخاست.
کسی به در می‌کوفت.
نه با دو دست
که با قلب
با غمش،
با . . .
با . . .!

تاول 3 - نصرت رحمانی

تاول ۴

بهار موسم گُل نیست
بهار فصل جدایی و بارش خون است
بهار بود که رویید لاله از دل سنگ
بهار بود که درد مرا درو کردند.
بهار نقطه‌ی آغاز هیچگاه نبود.
بهار نقطه‌ی فرجام بی‌سرانجامی است.
بهار بود که گهواره گور یاران شد.
من از تعهد گهواره‌ها و گورستان

هنوز می‌نالم
اگرچه می‌دانم
که نیست تجربه هرگز تمامت معیار.
به من نگاه مکُن،
ز لاشه‌ام بگذر.
چهار تاول چرکین
بدوز بر کفن‌ات،
سکوت کُن، بگذر.
وگرنه این تو و این من،
وگرنه این تو و این مرزهای ویرانی
بهار بود که من ماندم و پریشانی
به من نگاه مکُن.

تاول 4 - نصرت رحمانی

تاول ۵

به مرگ کیست بگوید
که:
ـ زرد جامه‌ی ترس است
سرخ خلعت خون.
سپید رنگ فریب است ای کفن دزدان.
به مرگ کیست بگوید:
ـ چهار تاول چرکین
بدوز بر کفن‌ات.
و شاد و خوش بخرام
به گرد گورستان.
□
غریب نیست،
اگر که میخک سرخی ز سنگ گوری رُست
که قلب خونینی است.
نه، اعتماد نکن،
که اعتماد عبث . . .

تاول 5 - نصرت رحمانی

تاول ۶

سحر کجاست!
سحر کجاست؟
به‌هوش باش
بوی شن داغ باز می‌آید.
□
ستاره‌ی سحری در عقیم‌ابری سوخت.
مس است و خاکستر
و نیست معجزه‌ای قعر این بلند کبود!
ـ که بود؟
ـ هیچ‌کس، اینجا گذرگه کوری است
ـ چه گفت؟
ـ هیچ کسی هیچگاه هیچ نگفت؛
و هیچ‌ها ره زد.
□
ـ کسی نمی‌آید؟
در انتظار نبودی وگرنه می‌آمد
ـ در انتظار نماندی وگرنه می‌تابید
ستاره‌ی سحری.

تاول 6 - نصرت رحمانی

تاول ۷

تو را نمی‌بخشند
مرا نبخشیدند
تو را نمی‌بخشم.
تو را که تشویشی
تو را که تردیدی
تو را که پچ‌پچ زیرلبی و رخنه‌ی ذهن.
□
تو را نمی‌بخشند
به تهمت دیدن.
به جرم زمزمه کردن
و عشق ورزیدن
مرا نبخشیدند.

    به اتهام شنودن،
و بازگو کردن
تو را نمی‌بخشند.


تو را نمی‌بخشند
که بی‌گناهی، و بخشش سزای پاکان نیست.
بر آستان دنائت بسای پیشانی
به من نگاه مکُن
وگرنه این تو و آغاز بی‌سرانجامی.

حریق باد مرا سوخت
سوخت
آبم کرد.
حریق هیچی و پوچی!
حریق بی‌هدفی تشنه‌ی سرابم کرد.
هنوز می‌سوزم
هنوز . . .
□
به من نگاه مکُن
چهار تاول چرکین
بدوز بر قلب‌ات.
چهار جیب بزرگ
بدوز بر کفن‌ات.
ز لاشه‌ام بگذر
که من،
ز دودمان منقرض اشک و خون و یخ هستم
چو سنگواره‌ی ماموت.
□
اگرچه می‌دانم
که نیست تجربه هرگز تمامی معیار.
اگرچه می‌دانی
که از تعهد شمشیر و قلب بیزارم.
اگرچه می‌دانند
هنوز بیدارم
هنوز . . .
هنوز . . .

نصرت رحمانی
از مجموعۀ «حریق باد»

تاول 7 - نصرت رحمانی

گفتگو با چرخ خیاطی
عالمتاج قائم مقامی (دیوان ژاله)
با صدای پروین محمدیان

راستی ای چرخ سینگر جادوئی ها می کنی
خود نداری جان و اعجاز مسیحا می کنی
سر نمی بینم ترا و اندیشه مغزی فکور
در تو می بینم که هر ساعت هویدا می کنی
دست من چالاک بود اندر خیاطت ای عجب
کان چه من با دست می کردم تو با پا می کنی
چون بجنبی با فلک در گردش آری قطب را
عقل را زین داوری مبهوت و شیدا می کنی
در دل خاموشت ای فولاد در هم رفته چیست ؟
کاین چنین بر میجهی از جای و غوغا می کنی
چون به دست افشانی افتی پای سنگین پوی را
با هزاران ناز بار دوش دیبا می کنی
حقه ای در کار باشد حیلتی در پرده هست
آنچه را در دیده ما آشکارا می کنی
افکنی هر دم هزاران بخیه را بر روی کار
لیک سر در زیر دارد آنچه بالا می کنی
حقه بازا ، درزیا ، جادوگرا ، معجز ورا
هر زمان لعبی دگر از پرده پیدا می کنی
مادران ما به ماهی می توانستند دوخت
جامه ای کان را تو در یک دم مهیا می کنی
دستها پر پینه می شد دیده تاری پشت خم
تا کنند آن چش تو اکنون سهل و زیبا می کنی
راز کارت چیست آخر ای عجوزه ، گوژپشت؟
کانچه تن ها می کنند آنرا تو تنها می کنی
ای هنرور ، ای فرنگی ، راستی بدرود باش
کاین چنین خدمت به دنیا و اهل دنیا می کنی
جسم از تب خسته را با داروئی جان می دهی
چشم ظلمت بسته را با شیشه ای وا می کنی
گه چراغ برق سازی ، گه ترن ، گه تلگراف
گاه مومین لوله ای را نغمه پیما می کنی
عمر ما طی می شود در یک معما ساختن
تو به دست علم حل صد معما می کنی
شیخ ما دیروز را سرمایه امروز کرد
آن توئی کامروز خود را وقف فردا می کنی
او زند دم ای عمو اما ز دانش می زند
تو کنی فخر ای پسر اما به آبا می کنی
آخر ای فرزند رازی ، ای نبیر ای بوعلی
بینوا اجداد خود را از چه رسوا می کنی
در ره تقلید شیخ و خواجه با طبعی ضعیف
کوشش بی حاصل و تحصیل بی جا می کنی
خطه قفقاز را از کف به آسان می دهی
لیک در میدان دعوی شور و غوغا می کنی
گر شکست از رومیان را چون شکست از تازیان
با گرامی شوی من یکباره حاشا می کنی
در شکست مرو دانی جای هیچ انکار نیست
یا که آنرا نیز فتحی عبرت افزا می کنی
دست زور و دست دانش چیره سازد مرد را
ناتوان باشی که فریاد از توانا می کنی
فتح را با عزم و همت از شکست آری به دست
ور نه آه خویش را با ناله سودا می کنی
ژاله شب نزدیک شد برخیز و فکر وصله باش
بر کدامین مستمع باب سخن وا می کنی
حاکمی ، میری ، وزیری ، مملکت داری ؟ چه ای ؟
کاین همه بحث از نظام ملک دارا می کنی ؟
مرّ و موز ملک داری را شهان دانند و بس
ترک این افسانه ها را نمکنی یا میکنی؟
______________________________________________________
سروده‌های عالم تاج اولین بار سال 1345 در تهران، و به همت پسرش «پژمان» به‌چاپ رسید.
«دیوان ژاله» در دومین بار انتشارش باز در گونه‌ای دیگر از «ادای دین» به‌چاپ رسید، و این بار در گوتنبرگ سوئد و به همت «ناصر زراعتی». 
«ديوان ژاله» در دی‌ماه ۱۳۷۸، از سوی کانون فيلم و کتاب در گوتنبرگ سوئد در پانصد نسخه به چاپ دوم خود رسيد؛ و سالی بعد از انتشار، تمام سروده‌های این دیوان، به همراه مقالاتی به‌قلم از جمله پژمان بختیاری و دکتر غلامحسین یوسفی، به شکل کتاب گویا با صدا و اجرای «پروین محمدیان» ضبط و در چند سی‌دی آماده و منتشر شد.

گفتگو با چرخ خیاطی - عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله) - با صدای پروین محمدیان

درد دل با سماور
عالمتاج قائم مقامی (دیوان ژاله)
با صدای پروین محمدیان
______________________________________________________
سروده‌های عالم تاج اولین بار سال 1345 در تهران، و به همت پسرش «پژمان» به‌چاپ رسید.
«دیوان ژاله» در دومین بار انتشارش باز در گونه‌ای دیگر از «ادای دین» به‌چاپ رسید، و این بار در گوتنبرگ سوئد و به همت «ناصر زراعتی». 
«ديوان ژاله» در دی‌ماه ۱۳۷۸، از سوی کانون فيلم و کتاب در گوتنبرگ سوئد در پانصد نسخه به چاپ دوم خود رسيد؛ و سالی بعد از انتشار، تمام سروده‌های این دیوان، به همراه مقالاتی به‌قلم از جمله پژمان بختیاری و دکتر غلامحسین یوسفی، به شکل کتاب گویا با صدا و اجرای «پروین محمدیان» ضبط و در چند سی‌دی آماده و منتشر شد.

درد دل با سماور - عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله) - با صدای پروین محمدیان

پیام به زنان آینده
عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله)
با صدای پروین محمدیان

مرد اگر زن را بیازارد به عمدا، مرد نیست
کاگهی بی‌درد را از آه صاحب درد نیست
در پس هر گَرد اگر گویی سواری جنگ‌جوست
غیر طفلی نی سوار اندر پس این گَرد نیست
قسمت ما زین مسلمانان ایمان ناشناس
غیر اشک گرم و آه سرد و روی زرد نیست
قید عفت قید سنت قید شرع و قید عرف
زینت پای زن است از بهر پای مرد نیست
اجتماعی هست و نیرویی زنان را در فرنگ
در دیار ما هم ار زن جمع گردد فرد نیست
لیک ضعف روح و نقص فکر و فقد اعتماد
ساخت موجودی زماکش بیش از آن در خرد نیست
خود تو گویی رختِ بخت و دامنِ اقبال ما
جز به دست کولی رَمال صحراگرد نیست
می‌شوی مجذوب او وان گرم‌گویی‌های او
لیک مزدش راست‌پُرسی جز نگاهی سرد نیست
در خطوط دست ما رمزی‌ست لیک این رمز را
آن‌که یارد با چراغ علم روشن کرد نیست
آن قدر دانسته‌ام از رمل کاندر کار ما
اعتبار او فزون از کعبتین نرد نیست
وان نجومم نکته‌ای آموخت کت گویم به جِد:
روز کس روشن ز سیر اختر شب‌گرد نیست
طرد خواهی شد ز اقلیم وجود ، ای زن از آنک
مرد طفیلی را نصیبی غیر نفی و طرد نیست
زندگی با خورد و خواب آمیخته‌ست ای جان ولی
پای تا سر زندگی موقوف خواب و خرد نیست
دست و پایی، همتی، شوری، قیامی، کوششی
شهر هستی جان من جز عرصه‌ی ناورد نیست
آخر ای زن جنبشی کن تا ببیند عالمی
کانچه ما را هست، هم زان بیش‌تر در مرد نیست
من ز دنیا رفته‌ام ای نازنین آیندگان
رفتگان را جز کتاب و گفته، راه‌آورد نیست
وانچه باقی مانَد از مجموعه‌ی اشعار من
برگ خشکی هست بر شاخ سخن گر وَرد نیست

______________________________________________________
سروده‌های عالم تاج اولین بار سال 1345 در تهران، و به همت پسرش «پژمان» به‌چاپ رسید.
«دیوان ژاله» در دومین بار انتشارش باز در گونه‌ای دیگر از «ادای دین» به‌چاپ رسید، و این بار در گوتنبرگ سوئد و به همت «ناصر زراعتی». 
«ديوان ژاله» در دی‌ماه ۱۳۷۸، از سوی کانون فيلم و کتاب در گوتنبرگ سوئد در پانصد نسخه به چاپ دوم خود رسيد؛ و سالی بعد از انتشار، تمام سروده‌های این دیوان، به همراه مقالاتی به‌قلم از جمله پژمان بختیاری و دکتر غلامحسین یوسفی، به شکل کتاب گویا با صدا و اجرای «پروین محمدیان» ضبط و در چند سی‌دی آماده و منتشر شد.

پیام به زنان آینده - عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله) - با صدای پروین محمدیان

شوهر نامحرم
عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله)
ا صدای پروین محمدیان

مردسیما ناجوانمردی که ما را شوهر است 
مر زنان را از هزاران مرد نامحرم تر است 
آن که زن را بی رضای او به زور و زر خرید 
هست نا محرم به معنی، ور به صورت شوهر است
گرچه در ظاهر رضای ماست سامان بخش کار
لیک لبهای «بلی گو» بر دهان مادر است
شرط تزویج ار بود نه سالگی در دین ما
هم بلوغ جسمی و عقلی دو شرط دیگر است
در دگر جا دختر نه ساله گر بالغ شود
جان خواهر جای آن سودا، نه در این کشور است
دختر نه ساله شوهر را چه می داند که چیست
کی عروسک باز را جامه عروسی درخور است
فطرت حیوان از این منکر گریزان است لیک
مرد ما مردی نما در عرصه ی این منکر است
مردی ای خواهر به روی و جامه و اندام نیست
این عوارض جملگی فرعست و اصلش جوهر است
جوهر مردی نه در نیروی جسم است ای حبیب
ور نه گرگ و فیل پر زور و سنگین پیکر است
مردی و نام آوری در جنگ و در بیداد نیست
هر خروسی را هم ای جان تاج مردی بر سرست  
تا نگوئی صید و نخجیرست جاه افزای مرد
کرکس اندر کوهساران سخت صید افکن ترست  
تا نپنداری که با گردن کشی مردست مرد
شاخ تبریزی هم این سان است اما بی برست
 دعوی مردی نه در اعمال حیوانی ست نیز
ورنه گنجشک است کش عنوان مردی زیور ست  
نقش مردی را علاماتی است پیدا و نهان
وآن که را اینها نباشد هر که باشد بی فرست
 روح روشن خوی خوش دست قوی طبع کریم
هر که دارد گرچه مملوکست بر زن سرورست
 پر فتوت با محبت پاکدامان پاک دل 
خوش روش با دوستان صافی درون با همسرست  
عزت نفسش عیان و ریزش جودش نهان 
 با شهامت با شرف خوشنام و والا گوهرست  
آن که زن را نیز موجودی چو خود داند از آنک 
در اجم شیرست شیر، ار ماده باشد ور نرست  
زن هم آخر همچو او خونست و ستخوانست و گوشت
وربه تن باشد زبون از جان و دل نیرو ورست  
اینچنین مرد ار زرو سیمش نباشد گو مباش
زان که او را خوش خویی سیمست و خوشنامی زرست
 ور بجز نانی جوین در کف ندارد گو مدار 
کان خورش در کام زن خوشتر ز شیر و شکرست  
مجملی گر بایدت از این مفصل گوش کن
آن که با همسر بود صافی درون او شوهرست  
وین چنین شوی ار نصیب توست شادا عالمت
ورنه آن نامحرمی کت گفتم آنک بردرست
______________________________________________________
سروده‌های عالم تاج اولین بار سال 1345 در تهران، و به همت پسرش «پژمان» به‌چاپ رسید.
«دیوان ژاله» در دومین بار انتشارش باز در گونه‌ای دیگر از «ادای دین» به‌چاپ رسید، و این بار در گوتنبرگ سوئد و به همت «ناصر زراعتی». 
«ديوان ژاله» در دی‌ماه ۱۳۷۸، از سوی کانون فيلم و کتاب در گوتنبرگ سوئد در پانصد نسخه به چاپ دوم خود رسيد؛ و سالی بعد از انتشار، تمام سروده‌های این دیوان، به همراه مقالاتی به‌قلم از جمله پژمان بختیاری و دکتر غلامحسین یوسفی، به شکل کتاب گویا با صدا و اجرای «پروین محمدیان» ضبط و در چند سی‌دی آماده و منتشر شد.

شوهر نامحرم - عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله) - با صدای پروین محمدیان

اشتلم
عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله)
با صدای پروین محمدیان
______________________________________________________
ژاله در اسفندماه 1262 خورشیدی در فراهان زاده شد. مادرش مریم یا گوهر ملک دختر معین الملک بود و پدرش میرزا فتح‌الله، نبیرهٔ قائم مقام فراهانی. او در پنج سالگی خواندن فارسی و عربی را نزد یک شیخ آغاز کرد و تا پانزده سالگی دروس دیگر را آموخت.
در پانزده سالگی همراه خانواده اش به تهران رفت و در سال ۱۳۱۷ ق. با دوست پدرش، علی‌مرادخان بختیاری (علی‌مراد خان میرپنج بختیاری، خواهرش همسر سردار اسعد بود ) که در خدمات لشکری و نظامی بود- و دخترانش از ژاله بزرگتر بودند - به ناچار ازدواج کرد و پسرش، حسین پژمان بختیاری را به دنیا آورد. ازدواج آنها پس از دو یا سه سال به جدایی انجامید. پژمان ابتدا تحت سرپرستی پدرش بزرگ شد و با مرگ علی‌مرادخان سرپرستی او بر عهده علی‌قلی خان سردار اسعد و جعفرقلی خان سردار اسعد درآمد تا آن که در ۲۷ سالگی نزد مادرش رفت و تا پایان عمر ژاله با وی بود.
ژاله 23 ساله بود که نهضت مشروطه به وقوع پیوست، اما او بیشتر شاعری بود درون گرا، چنان که حتی به دلیل شرایط تاریکی که در آن می زیست و اشعار زنانه و سنت شکنی که سروده بود شاعری خود را از دیگران و حتی از فرزندش مخفی می کرد.
به گفته پژمان، ژاله اواخر عمر را باخواندن کتابهای ادبی، تاریخ و نجوم سپری کرد و در ۵ مهر ۱۳۲۵ ساعت یک بعدازظهر در سن ۶۳ سالگی درگذشت و در امامزاده حسن در جنوب غرب تهران به خاک سپرده شد.
______________________________________________________
سروده‌های عالم تاج اولین بار سال 1345 در تهران، و به همت پسرش «پژمان» به‌چاپ رسید.
«دیوان ژاله» در دومین بار انتشارش باز در گونه‌ای دیگر از «ادای دین» به‌چاپ رسید، و این بار در گوتنبرگ سوئد و به همت «ناصر زراعتی». 
«ديوان ژاله» در دی‌ماه ۱۳۷۸، از سوی کانون فيلم و کتاب در گوتنبرگ سوئد در پانصد نسخه به چاپ دوم خود رسيد؛ و سالی بعد از انتشار، تمام سروده‌های این دیوان، به همراه مقالاتی به‌قلم از جمله پژمان بختیاری و دکتر غلامحسین یوسفی، به شکل کتاب گویا با صدا و اجرای «پروین محمدیان» ضبط و در چند سی‌دی آماده و منتشر شد.

اشتلم - عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله) - با صدای پروین محمدیان

پیشگویی درباره آزادی زنان
عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله)
با صدای پروین محمدیان

بسته در زنجیر آزادیست سر تا پای من  
 بَرده‌ام ای دوست و آزادی بود مولای من
گرچه آزادیست عکس بردگی در چشم خلق  
  مجمع آن هر دو ضد اینک دل شیدای من
چیست آزادی؟ ندیدم لیک می‌دانم که اوست  
  مرهمی راحت رسان بر زخم تن فرسای من
من نه مردم لیک چون مردان به بازار وجود  
 های و هویی می‌کند افسانه سودای من
پر کند ای مرد آخر گوش سنگین ترا  
 منطق گویای من، شعر بلند آوای من
من نه مردم لیک در اثبات این شایستگی  
  شور و غوغا می‌کند افکار مردآسای من
ای برادر گر به صورت زن همال مرد نیست  
  نقش مردی را به معنی بنگر از سیمای من
عرصه دید من از میدان دید توست پیش  
  هم فزون ز ادراک تو احساس ناپیدای من
باش تا بینی که زن را با همه فرسودگی  
  صورتی بخشد نوآیین طبع معنی‌زای من
از تو گر برتر نباشد جنس زن مانند توست  
  گو، خلاف رای مغرور تو باشد رای من
در ره احقاق حق خویش و حق نوع خویش  
  رسم و آیین مدارا نیست در دنیای من
پنجه اندر پنجه مردان شیرافکن زنم  
  از گری چون سر برآرد همت والای من
باکی از طوفان ندارم ساحل از من دور نیست  
  تا نگویی گور توست این سهمگین دریای من
من به فکر خویشم و در فکر هم‌جنسان خویش  
  گر نباشد؟ گو نباشد مرد را پروای من
گر به ظاهر ناتوانم لیک با زور آوران  
  کوهی از فولاد گردد خود تن تنهای من
زیردستم گو مبین ای مرد کاندر وقت خویش  
  از فلک برتر شود این بینوا بالای من
تیرگی ها روشنی ها دارد  اندر پی ازاک
نور میبارد ز گردون بر شب یلدای من
خیز ای موسی و چشم تیز بین را باز کن
کآتشی نو سرکشید از سینه ی سینای من
کهنه شد افسانه ات ای آدم آخر گوش کن
داستانی تازه میخواند تو را حوای من
دختر فردای ایران دختر امروز نیست
گر بخواهی ورنه برگیرند بند از پای من
آخر این بازیچه زن بر مسند مردان زند
تکیه وز صهبای عشرت پرشود مینای من
گر بخوانم قصه گویی دعوی پیغمبری
زانچه در آینه بیند دیده ی بینای من
جز خدا کس را نباشد آگهی از سر غیب
ژاله را گر غیب گو پنداشتی ای وای من
آنچه میگویم تورا از منظر ما دور نیست
چشمت ار بسته ست سودی نیست در ایمای من
من نخواهم دید آن ایام دولت ریز را
لیک خواهد دیدنش آنکو بود همتای من
میوزد آخر نسیمی از دیار زندگان
سوی این اقلیم و جان یابد ازو اعضای من
نغمه آزادی نوع زن از مغرب زمین 
سوی شرق آید ولی خالی ست از من جای من
هان و هان ای دختران خیزید و هم دستان شوید
رهنما گر باید آنک چامه غرای من
تا نپنداری که چادر سدّ راه توست از آنک
 از سیه چادر برآمد نعره و غوغای من
ور تورا دامان گرفت آتش به چادر درفکن
گو مرا کافر شناسد شیخ از این فتوای من
کودکی نوخواسته ست آزادی فردا ولی
خفته خوش در دامن امروز من، فردای من
فکر من این بود و رویا دیدن روزی چنین
ای خوشا روز شمایان فرخا رویای من
نور چشما دخترا آینده اندر دست توست
قدر نعمت را بدان ای گوهر یکتای من
پاک دامان باش وز آزادی بجز عضت مخواه
راه تاریکان مرو ای زهره ی زهرای من


پیشگویی درباره آزادی زنان - عالم تاج قائم مقامی(دیوان ژاله) - با صدای پروین محمدیان

اینجا , درست این گوشه , توی اتاقت نشسته ام , تو نشسته ای میان بالشتک ها و ملحفه های کثیف , انگشتهات را روی شقیقه هات فشار می دهی , این طوریست که انگشت اشاره و میانی ات را از بالای گوش تا پایین شقیقه هات می کشی و هر از گاهی دو بار به آن ها ضربه میزنی . مرا اما نمیبینی , سعی میکنم کنارت بنشینم , آرام موهات را میزنم کنار , تو چشمهات نگاه می کنم , اما نه , تو هوشیار تر از آنی که تو چشمهام نگاه کنی , بلند می شوی , جا می خورم
توی کتابخانه ات , جایی که صد ها کتاب نا مرتب روی هم چیده شده اند , بدنبال چیزی می گردی , کتابی را بر می داری "به سوی فانوس دریایی , اثر ویرجینیا وولف" , بازش میکنی و از میان برگهاش پاکت کوچکی را بیرون می کشی , محتواش را توی کاغذ میپیچی و فندک می زنی
پک اول عمیق است , پاهات را دراز می کنی و بسوی سقف دود می دهی , آه , پک دوم چشمهات را می دوزی به من  
لبخند می زنم تو چشمهات : آمدی ؟
میخواستم ببینمت
چه شده
می گویی , از تمام تنهایی هات ازینکه دنیات سیاه شده , دلخوشیهات تمام شده , از این آدمها , که هیچ کدام توی دلت را نفهمیدند , می گویم می دانم , می گویی می دانم که می دانی , برای همین است که آمدم و پک می زنی تمام که شد , رو به رویت می شینم
 موهات را می زنم کنار , موهای لخت قهوه ایت را , سرت را می کشی عقب , انگشت کوچکه را حلقه می کنم دور انگشت کوچکت , انگشت اشاره و شستم را روی دستت می کشم , دستت را از دستم بیرون می کشی
- باید بروم
- کجا بروی
می آیم
من , آرام توی ملحفه هات می خزم , نمی شنوی که می گویم مراقب خودت باش ... لباسم حریر و سفیدوبلند است , بوی یاس می دهد , توی همان ملحفه ها کم کم محو می شوم و تو میروی ...
  در را پشت سرت محکم بهم میکوبی , از جا می پرم , چین های دامنم از هم باز میشود , میگویی بشین , مینشینم کنار بخاری , می آیی رو به روم دو زانو می نشینی , می گویم چه شده , می گویی هیچی , انگشتهام را میکشم روی گونه هات , چشمهات را می بندی , دستهام را می گیری , سرت را تکیه می دهی به شانه ام , کمی به عقب هول می خورم , پیکرم استخوانیست , ترقوه هام تا روی شانه هام آمده , بینشان جایی زیر گلویم , قوس کوچکیست که موهای پریشان و تابدارم رویش را پوشانده , بندهای پیراهنم روی شانه ها جا خوش کرده , پایین تر سینه های کوچکم برآمده و پشتش قلبم آرام می تپد
همانجا روی شانه ام نفس هات سنگین می شود و من می دانم که کمرنگ و محو می شوم , آرام جدا می شوم تا جایی نزدیک سقف و چشم می دوزم به تو , که مچاله شده ای , کاش می شد ملحفه هات را می کشیدم رویت , سرت را آرام بلند می کردم و زیر بالشت می گذاشتم , اما من دیگر نیستم ...
امروز را تا شب منتظرت بودم , سرک می کشیدم توی کتابخانه ,  بسته ی کوچکت آنجاست و من جایی توی سقف بی رنگ و خاموش , زانوهام را بغل گرفته ام , پیراهنم تا روی مچم را پوشانده و هر از گاهی چشمهام تار و تاریک , به دستگیره ی در دوخته می شود , آمدی , تکیده ای و موهات در هم و پریشان روی شانه هات ریخته , می گویم چه شده , می خواهم پایین بیایم , نمی شود , دستهام را دراز می کنم , به تو نمی رسد , همانجا پشت در رانوهات شل می شود , خودت را جمع می کنی و سرت را رو زانوهات می گذاری , نگاهت میکنم , صدایت می کنم تو اما جایی توی دنیای واقعی آه می کشی , از توی کیفت یک قرص سفید و گرد توی دستت میگیری و با چای سردی که از صبح مانده قورتش می دهی , گریه را سر می دهم و هنوز جایی آن بالا ها گیر افتاده ام , کمی بعد فقط می گویی گریه نکن و نمی شنوی که می گویم چه شده ؟ آخر چه شده ؟ و هنوز آن جا دستهام سفید و رگهاش بیرون زده به سویت دراز است و تو نمی بینی , سیگار می کشی و دودش را به بالا فوت می کنی , دماغم را بالا می کشم , این دفعه داد می کشی گریه نکن و من خاموش و محو می شوم , اشکهام ولی پایین میچکد روی پیراهن حریر و سفیدم و از خیسیش بوی یاس می خورد توی دماغم
حالا فرداست , نه چندان واضح , می بینمت که نشسته ای و کش و قوس می آیی , می پیچی و آتش می زنی و من آرام از سقف جدا می شوم , با یک دست گوشه ی دامنم را می گیرم و رو به روت پایین می آیم , چشمهات را می دوزی تو چشمهام , چشمهات غمگین است , پلک که می زنی هزار تکه می شوم , انگشتهام را با تردید روی گونه هات می کشم , لبخند می زنی و گونه هات بر جسته می شود گونه ی چپت را می بوسم , دستم را می گیری انگشت اشاره ام را می بوسی , اتاق از بوی یاس پر می شود و من سرت را روی سینه ام می گیرم , موهات را نوازش می کنم و آرام توی گوشت می خوانم"پسرک غمگینم , آن چشمهات مال من است , این دلم مال تو"
...

سرنگ - 1

آخرین دیدار ما همان روز بود , چند روزیست که من اینجا بی روح و بی رنگ , با چشمهایی کم سو و خیس به پایین چشم دوخته ام , هیچ صدایی نیست و بوی یاس ها به سختی به مشام می رسد
در باز می شود و تو وارد می شوی , خنده خنده توی رختخواب می افتی و به سقف خیره می شوی , اشک هام را پاک می کنم و برات دست تکان می دهم , تو اما مرا نمی بینی , می خندی , در را نبسته ای و تو , تو تنها نیستی , صدای پاشنه ی کفش می آید , بوی تند دارچین , بوی عود به مشامم می خورد , وارد می شود , لباسش کوتاه , براق و قرمز است و به لمبر هاش چسبیده , لبهاش سرخ خون و موهاش از پشت گیس شده تا کمرش
می آید جلوت , پاش را می گذارد روی سینه ات , دست میکشد توی موهات و میکشدشان و گردنت را می بوسد
 من زنجیر شده جایی پنهان نزدیک به سقف با چشمهایی تیره و تار جای کبود و خون مرده ی سوزن را روی ساعدت را اشک می ریزم...

Sardar

Popular tracks