ARDESIGNCO Favorites

در آستانه  با صدای احمد شاملو:بايد اِستاد و فرود آمد
بر آستان ِ دری که کوبه ندارد،
 

چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشي دربان به انتظار ِ توست و
  	 
  	اگر بي‌گاه
 
به درکوفتن‌ات پاسخي نمي‌آيد.
 

 
کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشي.
 

آيينه‌يي نيک‌پرداخته تواني بود
  	 
  	آن‌جا
 
تا آراسته‌گي را
 

پيش از درآمدن
  	 
  	در خود نظری کني
 
هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهم ِ توست نه انبوهي‌ ِ
مهمانان،
 

که آن‌جا
  	 
  	تو را
  	 
  	کسي به انتظار نيست.
 
که آن‌جا
  	 
  	جنبش شايد،
  	 
  	اما جُمَنده‌يي در کار نيست:
 
نه ارواح و نه اشباح و نه قديسان ِ کافورينه به کف
نه عفريتان ِ آتشين‌گاوسر به مشت
نه شيطان ِ بُهتان‌خورده با کلاه بوقي‌ منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بي‌قانون ِ مطلق‌های مُتنافي. ــ
 

تنها تو
  	 
  	آن‌جا موجوديت ِ مطلقي،
 
موجوديت ِ محض،
چرا که در غياب ِ خود ادامه مي‌يابي و غياب‌ات
حضور ِ قاطع ِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزير
فروچکيدن قطره‌ قطراني‌ست در نامتناهي‌ ظلمات:
 

«ــ دريغا
  	 
  	ای‌کاش ای‌کاش
  	 
  	قضاوتي قضاوتي قضاوتي
 
درکار درکار درکار
مي‌بود!» ــ
شايد اگرت توان ِ شنفتن بود
پژواک ِ آواز ِ فروچکيدن ِ خود را در تالار ِ خاموش ِ کهکشان‌های ِ
بي‌خورشيدــ
 

چون هُرَّست ِ آوار ِ دريغ
  	 
  	مي‌شنيدی:
 
«ــ کاش‌کي کاش‌کي
  	 
  	داوری داوری داوری
 
درکار درکار درکار درکار...»
اما داوری آن سوی در نشسته است، بي‌ردای شوم ِ قاضيان.
ذات‌اش درايت و انصاف
هياءت‌اش زمان. ــ
و خاطره‌ات تا جاودان ِ جاويدان در گذرگاه ِ ادوار داوری خواهد شد.
 

 
□
 

 
بدرود!
بدرود! (چنين گويد بامداد ِ شاعر:)
رقصان مي‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.
 

 
از بيرون به درون آمدم:
 

از منظر
  	 
  	به نظّاره به ناظر. ــ
 
نه به هياءت ِ گياهي نه به هياءت ِ پروانه‌يي نه به هياءت ِ سنگي نه به هياءت ِ
برکه‌يي، ــ
 

من به هياءت ِ «ما» زاده شدم
  	 
  	به هياءت ِ پُرشکوه ِ انسان
 
تا در بهار ِ گياه به تماشای رنگين‌کمان ِ پروانه بنشينم
غرور ِ کوه را دريابم و هيبت ِ دريا را بشنوم
تا شريطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدر ِ همت و فرصت ِ
خويش معنا دهم
 

 
که کارستاني ازاين‌دست
 

از توان ِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
  	 
  	بيرون است.
 

 
انسان زاده شدن تجسّد ِ وظيفه بود:
توان ِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توان ِ شنفتن
توان ِ ديدن و گفتن
توان ِ اندُه‌گين و شادمان‌شدن
توان ِ خنديدن به وسعت ِ دل، توان ِ گريستن از سُويدای جان
توان ِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع ِ شُکوه‌ناک ِ فروتني
توان ِ جليل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت
و توان ِ غم‌ناک ِ تحمل ِ تنهايي
تنهايي
تنهايي
تنهايي عريان.
 

 
انسان
دشواری وظيفه است.
 

 
□
 

 
دستان ِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدر ِ کامل و هر پَگاه ِ ديگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسان ِ ديگر را.
 

 
رخصت ِ زيستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته
گذشتيم
 

و منظر ِ جهان را
 
تنها
از رخنه‌ی تنگ‌چشمي‌ حصار ِ شرارت ديديم و
 
اکنون
آنک دَر ِ کوتاه ِ بي‌کوبه در برابر و
آنک اشارت ِ دربان ِ منتظر! ــ
 

 
دالان ِ تنگي را که درنوشته‌ام
 

به وداع
  	 
  	فراپُشت مي‌نگرم:
 

 
فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود
اما يگانه بود و هيچ کم نداشت.
 

 
به جان منت پذيرم و حق گزارم!
(چنين گفت بامداد ِ خسته.)

Dar_ Astaneh_ Ahmad_ Shamloo

Nefrat Kiarash Kasra

رادیو نغمه - احمد شاملو - اشک رازیست

سخنان دکتر فرهنگ هولاکويي مدير مركز بهزيستي بورلي هيلز آمريكا درباره عشق

Ahmad Shamloo (1)

Ahmad Shamloo - Che bitabane mikhahamat

Khosro shakibaei - Khanehsabz

03. Pause (Ahmad Shamloo)

واژه خوانی فرهنگ سرخوش / قطعه ای از سيدمحمد مركبيان / تابستان 1391

Vajekhani Farhang Sarkhosh

sokoot sarshaar az naa gofte haast.سکوت سرشار از ناگفته هاست.


سکوت سرشار از ناگفته هاست sokoot sar shaar az na gofte hast.ahmad shamloo

Behrouz-Saffarian Mesle-Mah

http://www.facebook.com/feecir

Fecir.  / TûBa

Ahmad Pejman - Bide Majnoun


چه بی تابانه می خواهمت
ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی، نو زین
که قرارش نیست
و فاصله
تجربه ئی بیهوده ست
بوی پیرهنت
این جا، واکنون...

کوه ها در فاصله
سردند
دست، در کوچه و بستر
حضور مانوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را، رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط...

و جهان از هر سلامی خالی است...

Ahmad Shamloo - Che Bitabane Mikhahemat

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست - احمد شاملو

a new masterpiece by alireza azar

لیلی بنشین خاطره ها را رو کن
لب وا کن و با واژه بزن جادو کن

لیلی تو بگو حرف بزن نوبت توست
بعد از من و جان کندن من نوبت توست

لیلی مگذار از دمِ خود دود شوم
لیلی مپسند این همه نابود شوم

لیلی بنشین سینه و سر آوردم
مجنونم و خون آبه جگر آوردم

مجنونم و خون در دهنم می رقصد
دستانِ جنون در دهنم می رقصد

مجنونِ تو هستم که فقط گوش کنی
بگذاریَم و باز فراموش کنی

دیوانه تر از من چه کسی هست؟ کجاست؟!
یک عاشقِ اینگونه از این دست، کجاست؟!

تا اخم کنی دست به خنجر بزند
پلکی بزنی به سیم آخر بزند

تا بغض کنی در هم و بیچاره شود
تا آه کشی بند دلش پاره شود

ای شعله به تن! خواهر نمرود بگو!
دیوانه تر از من چی کسی بود؟ بگو!

آتش بزنید این قافیه ها سوختنی ست
این شعر پر از داغِ تو آتش زدنی ست

ابیاتِ روانی شده را دور بریز
این دردِ جهانی شده را دور بریز

من را بگذار عشق زمین گیر کند
این زخمِ سراسیمه مرا گیر کند

این پچپچه ها چیست؟رهایم بکنید!
مردم خبری نیست رهایم بکنید!

من را بگذارید که پامال شود
بازیچه ی اطفال کهنسال شود

من را بگذارید به پایان برسد
شاید لت و پارم به خیابان برسد

من را بگذارید بمیرد به درک
اصلا" برود ایدز بگیرد به درک

من! شاهدِ نابودیی دنیای منم
باید بروم دست به کاری بزنم

حرفت همه جا هست چه باید بکنم؟!
با این همه بن بست چه باید بکنم؟!

لیلی! تو ندیدی که چه با من کردند
مردم چه بلاها به سرم آوردند

من عشق  شدم مرا نمی فهمیدند
در شهر خودم مرا نمی فهمیدند

این دغدغه را تاب نمی آوردند
گاهی همگی مسخره ام می کردند

بعد از تو به دنیای دلم خندیدند
مردم به سراپای دلم خندیدند

در وادیِ من چشم چرانی کردند
در صحنِ حرم تکه گرانی کردند

در خانه ی من عشق خدایی می کرد
بانوی هنر ، هنر نمایی می کرد

من زیستنم قصه ی مردم شده است
یک "تو" وسط زندگی ام گم شده است

اوضاع خراب است مراعات کنید
ته مانده ی آب است مراعات کنید

از خاطره ها شکر گذارم بروید
مال خودتان دار و ندارم بروید

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند
مردم چه بلا ها به سرم آوردند

من از به جهان آمدنم دلگیرم
آماده کنید جوخه را می میرم

در آئینه یک مرد شکسته ست هنوز
مرد است که از پا ننشسته ست هنوز

یک مرد که از چشم تو افتاد شکست
مرد است ولی خانه ات آباد شکست

در جاده ی خود یک سگ پا سوخته بود
لب بر لب و دندان به زبان دوخته بود

بر مسندِ آوار اگر جغد منم
باید که در این فاجعه پر پر بزنم

اما اگر این جغد به جایی برسد
دیوانه اگر به کدخدایی برسد

ته مانده ی یک مرد اگر برگردد
صادق، سگ ولگرد اگر برگردد

معشوق اگر زهر مهیا بکند
داوود نباشد که دری وا بکند

این خاطره ی پیر به هم میریزد
آرایش و تصویر به هم می ریزد

ای روح! مرا تا به کجا می بری ام
دیوانه ی این سراب خاکستری ام

می سوزم و می میرم و جان می گیرم
با این همه هر بار زمان می گیرم

در خانه ی من پنجره ها می میرند
بر زیر و بم باغ قلم می گیرند

این پنجره تصویر خیالی دارد
در خانه ی من مرگ توالی دارد

در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست
آغاز نکن این علک آویختنی ست

بعد از تو جهانِ دگری ساخته ام
آتش به دهانِ خانه انداخته ام

بعد از تو خدا خانه نشینم نکند
دستانِ دعا بدتر از اینم نکند

من پای بدی های خودم می مانم
من پای بدی های تو هم می مانم

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند
مردم چه بلا ها به سرم آوردند

آواره ی آن چشم سیاهت شده ام
بیچاره ی آن طرز نگاهت شده ام

هر بار مرا می نگری میمیرم
از کوچه ی ما می گذری میمیرم

سو سو بزنی شهر چراغان شده است
چرخی بزنی آئینه بندان شده است

لب باز کنی آتشی افروخته ای
حرفی بزنی دهکده را سوخته ای

بد نیست شبی سر به جنونم بزنی
گاهی سرکی به آسمونم بزنی

من را به گناه بی گناهی کشتی
بانوی شکار اشتباهی کشتی

بانوی شکار دستِ کم می گیری
من جان دهم آهسته تو هم می میری

از مرگ تو جز درد مگر می ماند
جز واژه ی برگرد مگر می ماند

این ها همه کم لطفیِ دنیاست عزیز
این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز

دیوانه ام از دست خودم سیر شدم
با هر کسِ هم نامِ تو درگیر شدم

ای تف به جهانِ تا ابد غم بودن
ای مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن

یادش همه جا هست خودش نوشِ شما
ای ننگ بر او، مرگ بر آغوش شما 

شمشیر بر آن دست که بر گردنش است
لعنت به تنی که در کنار تنش است

دست از شب و روز گریه بر دار گلم
با پای خودم می روم این بار گلم 


ARDESIGNCO Favorites

Arsalan Onsori