sheer

شب گوش

وای، باران؛

باران؛

شیشه پنجره را باران شست .

از دل من اما،

چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟


آسمان سربی رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ .

می پرد مرغ نگاهم تا دور،

وای، باران،

باران،

پر مرغان نگاهم را شست .


خواب رویای فراموشیهاست !

خواب را دریابم،

که در آن دولت خواموشیهاست .

من شکوفایی گلهای امیدم را در رویاها می بینم،


و ندایی که به من میگوید :

گر چه شب تاریک است

دل قوی دار،

سحر نزدیک است


دل من، در دل شب،

خواب پروانه شدن می بیند .

مهر در صبحدمان داس به دست

آسمانها آبی،

پر مرغان صداقت آبی ست

دیده در آینه صبح تو را می بیند .


از گریبان تو صبح صادق،

می گشاید پرو بال .

تو گل سرخ منی

تو گل یاسمنی

تو چنان شبنم پاک سحری ؟

نه؟

از آن پاکتری .

تو بهاری ؟

نه،

بهاران از توست .

از تو می گیرد وام،

هر بهار اینهمه زیبایی را .


هوس باغ و بهارانم نیست

ای بهین باغ و بهارانم تو !

از دل من چه کسی نقش تو را خواهد شست

دو پنجاه اسب طوفان-گرده را از گریه پی کردم
که سی سال و دو قرن رفته را این گونه قی کردم:
 

همه همخون و ناهمخوان؛ تو ناهمخونی و همخوان
منِ بعد از تو یعنی: انّ الانسان لفی خسران
 

تأمل کن...جهان دارد به پایان می رسد در من
مرا بر شانه ات آوار کن ای آخرین انسان!
 

دو پنجاه ابر طوفان-گرده را در دامنت حل کن
سه هفتاد آفتاب شعله تاب ای این چنین درجان!
 
زبان حافظم؛ آتش به جان و در نمی گیرم
دهان نیچه ام؛ رم می کنم از گوش نااهلان
 

من از« بعد از تو» برمی گردم اما روبه ویرانی
منِ بعد ازتو را آن سوی لمس پیکرت بنشان!
 

تو از جبر جهان اما من از صبر از تو سرگردان
دو پنجاه ابر طوفان-گرده را از گریه برگردان!




علی اکبر یاغی تبار




instagram.com/aliakbar.yaghitabar
music by Crows In The Rain group

@aliakbaryaghitabar @Deklamaphone

بعد از تو - شعر و دکلمه علی اکبر یاغی تبار

جنگل ثمر نداشت تبر اختراع شد
شیطان خبر نداشت بشر اختراع شد

هابیل‌ها مزاحم قابیل می شدند
افسانهٔ حقوق بشر اختراع شد

جنس لطیف باکره بود، اعتراض کرد
یک‌دفعه دستگاه پدر اختراع شد

مردم خیال فخرفروشی نداشتند
شیئی شبیه سکهٔ زر اختراع شد

فکر جنایت از سر آدم نمی‌گذشت
تا اینکه تیغ و تیر و سپر اختراع شد

اعجوبه‌ای به هیئت یک جسم باربر
اعجوبه‌ای به هیئت خر اختراع شد

با خواهش جماعت علاف اهل دل
چیزی به نام شعر و هنر اختراع شد

اینگونه شد که مخترع ازخیر ما گذشت
اینگونه شدکه حضرت «شر» اختراع شد

دنیابه کام بود و حقیقت؟ مورخان!
ما را خبر کنید اگر اختراع شد


علی اکبر یاغی تبار

T.me/aliakbaryaghitabar
T.me/deklamaphone

www.deklamaphone.com

اختراع - دکلمه و شعر علی اکبر یاغی تبار

@aliakbaryaghitabar
deklamaphone.com

"‌‌  فَاَمّا ...  "

قدم رنجه کن تا سرانجام کار مریدان پیر جنون را ببینی
نخستین رکب خورده ی آخرین دست خون را ببینی

به خاکم بیا تا به پادافره طالع سرنگون و دل غرق خونم
فرارستن این همه لاله ی واژگون را ببینی...

فآمّا من ازپیش از آغاز خلقت خمار تو بودم
رکب خورده ی آخرین دست خون قمار تو بودم

سه ده قرن قبل از ازل بود و از هر دو بیعت گرفتند
تو بیعت شکستی و من تاابد سر به دار تو بودم

تلاونگ صبح ازل بود؛ زن درتو خون گریه می کرد
نماشون شام ابد رفت و من یار غارتو بودم

دو افسانه قبل از هبوط پدر از تو دم می گرفتم
خدا گرم کار خدایی و من گرم کار تو بودم

تلاونگ صبح ازل خواهر از آتش عشق می سوخت
سه خط قبل قتل برادر، من آتش بیار تو بودم

نخستین برادرکشی در حضورخدا ثبت می شد
خدا دستیار پدر بود؛ من دستیار تو بودم

سحرگاه روزی که سقراط با شوکران پنجه می زد
من آزرده جان از زبان چنان زهر مار تو بودم

همان شب که احمد به معراج می زد؛ دقیقا همان شب
من افکنده ی رأفت تیغه ی ذوالفقار تو بودم....

تلاونگ صبح ازل در نماشون شام ابد ریخت
من امّا هنوز و هنوز و هنوز و هنوز و هنوز و...
- دچار تو (هستم)

#علی_اکبر_یاغی_تبار

Fa Amma - فامّا - دکلمه و شعر علی اکبر یاغی تبار

گُل به گِل، دریا به طوفان، من به انسان مبتلا
من به انسان مبتلا، انسان به نسیان مبتلا

خانه، خنجر؛ شانه، خنجر شد؛ مرا در بر گرفت
شانه ی همخانه خنجر شد؛ مرا در برگرفت

از دل افتادم که بیدل ها به من آویختند
«ساحل آشفته ی ما را به دریا ریختند»

از دل افتادیم و بیدل ها به ما آویختند
«کار دنیا بس که مهمل بود عقبا ریختند»

من خداوند جهان بودم؛ نفهمیدیدم آه!
جان جان جان جان بودم؛ نفهمیدیدم آه!

واج واج هستِ من دستِ مصیبت نامه ها
این مصیبت نامه سرخطِّ وصیت نامه ها

پشت بغض این وصیت نامه خیلی حرف هاست
پشت خیلی حرف ها هم روی صحبت با شماست

من که جان کندم به خوناب جگر غسلم دهید
با سرشک چند طفل بی پدر غسلم دهید

من که رفتم از سجلّ همسرم پاکم کنید
من که رفتم در کنار مادرم خاکم کنید

«کنت کنزاً مخفیاً» در زیر پای این و آن
من فرو می ریزم اما شهپدر خون جوان

یک درخت از دفترت کم کن بیابانت به راه
یک بهار از باورت خم کن زمستانت به راه

«کنت کنزاً مخفیا» در زیر پای شهپدر
من تبار ازگریه بردم؛ شهپدر از ده پدر

«استخوانم سرمه شد» سیمرغ قافم خسته است
تنگدستی، وسعت مشرب به نافم بسته است

من که رفتم از من و کفر من ایمانی بساز
از خداوندی که ما بودیم دکانی بساز

اژدهای هفت سر روییده است از شانه ام
افعی هفتادسر از شانه ی همخانه ام

چل چراغ از چل طرف نور و به ظلمت مبتلا
دامن امن جهان و من به وحشت مبتلا

دارد از کف می رود بعد از تو مولانای من
بوی الرحمن بلند است از من و دنیای من

ای به جان افتاده ای پیوسته در تخریب من
من به ویرانی نظر دارم نه ویرانی به من

قفل رفتن می زنم البته بر درهای خود
پای می کوبم ولی بر گور باورهای خود

خواب رفتن دیده ام تعبیر آن جز گور نیست
برف دیدم برف می دانم که جز کافور نیست

عهد بستم بسته باشم چون خود و درهای خود
زندگی را دوست می دارم ولی منهای خود

در سرم توفیر بین اختیار و جبر نیست
خواب رفتن دیدم و تعبیر آن جز قبر نیست

غربت مسعود سعدم در حصار نای خود
سایه ی خاقانی ام افتاده بر دنیای خود

«صبحدم چون کله بندد آه دودآسای من
چون شفق در خون نشیند چشم شب پیمای من»

«تیرباران سحر دارم» بهارم پرپر است
خواب طوفان دیده ام سنگ مزارم پرپر است

مهر باطل می زنم بعد از تو بر جانی که نیست
خلط و خون قی می کنم در سوگ انسانی که نیست

خواب رفتن دیدم و شک و یقین کاری نکرد
پنج طوفان گریه کردم آستین کاری نکرد

ناامید از رحمت افتادم به پای آن که نیست
دست سوی آسمان بردم زمین کاری نکرد

بی خداوندی به بادم داد؛ اهل دین شدم
با من و الحاد من اعجاز دین کاری نکرد

مثنوی هفتاد من کاغذ شد اما بازهم
با من و صفرای من سرکنگبین کاری نکرد
برگ آس انگار دست عمروعاص افتاده بود
باختیم اما امیرالمؤمنین کاری نکرد

سوختند و مثله کردند و به دارآویختند
شمر با اولاد پیغمبر چنین کاری نکرد

گرچه صدها نه هزاران بار مهمانش شدیم
با من و یاران همبندم اوین کاری نکرد

پاک کن اشک زلال کودک بعد از مرا
گونه ی شورش رضای کوچک بعد از مرا

خاک را پیغمبری باید که مدت هاست نیست
خانه را نان آوری باید که مدت هاست نیست


علی اكبر ياغی تبار


t.me/aliakbaryaghitabar

میکس و مستر: محمد رئوفی

وصیت - علی اکبر یاغی تبار

متن شعر خوانده شده:


گُل به گِل، دریا به طوفان، من به انسان مبتلا
من به انسان مبتلا، انسان به نسیان مبتلا

خانه، خنجر؛ شانه، خنجر شد؛ مرا در بر گرفت
شانه ی همخانه خنجر شد؛ مرا در برگرفت

از دل افتادم که بیدل ها به من آویختند
«ساحل آشفته ی ما را به دریا ریختند»

از دل افتادیم و بیدل ها به ما آویختند
«کار دنیا بس که مهمل بود عقبا ریختند»

من خداوند جهان بودم؛ نفهمیدیدم آه!
جان جان جان جان بودم؛ نفهمیدیدم آه!

واج واج هستِ من دستِ مصیبت نامه ها
این مصیبت نامه سرخطِّ وصیت نامه ها

پشت بغض این وصیت نامه خیلی حرف هاست
پشت خیلی حرف ها هم روی صحبت با شماست

من که جان کندم به خوناب جگر غسلم دهید
با سرشک چند طفل بی پدر غسلم دهید

من که رفتم از سجلّ همسرم پاکم کنید
من که رفتم در کنار مادرم خاکم کنید

«کنت کنزاً مخفیاً» در زیر پای این و آن
من فرو می ریزم اما شهپدر خون جوان

یک درخت از دفترت کم کن بیابانت به راه
یک بهار از باورت خم کن زمستانت به راه

«کنت کنزاً مخفیا» در زیر پای شهپدر
من تبار ازگریه بردم؛ شهپدر از ده پدر

«استخوانم سرمه شد» سیمرغ قافم خسته است
تنگدستی، وسعت مشرب به نافم بسته است

من که رفتم از من و کفر من ایمانی بساز
از خداوندی که ما بودیم دکانی بساز

اژدهای هفت سر روییده است از شانه ام
افعی هفتادسر از شانه ی همخانه ام

چل چراغ از چل طرف نور و به ظلمت مبتلا
دامن امن جهان و من به وحشت مبتلا

دارد از کف می رود بعد از تو مولانای من
بوی الرحمن بلند است از من و دنیای من

ای به جان افتاده ای پیوسته در تخریب من
من به ویرانی نظر دارم نه ویرانی به من

قفل رفتن می زنم البته بر درهای خود
پای می کوبم ولی بر گور باورهای خود

خواب رفتن دیده ام تعبیر آن جز گور نیست
برف دیدم برف می دانم که جز کافور نیست

عهد بستم بسته باشم چون خود و درهای خود
زندگی را دوست می دارم ولی منهای خود

در سرم توفیر بین اختیار و جبر نیست
خواب رفتن دیدم و تعبیر آن جز قبر نیست

غربت مسعود سعدم در حصار نای خود
سایه ی خاقانی ام افتاده بر دنیای خود

«صبحدم چون کله بندد آه دودآسای من
چون شفق در خون نشیند چشم شب پیمای من»

«تیرباران سحر دارم» بهارم پرپر است
خواب طوفان دیده ام سنگ مزارم پرپر است

مهر باطل می زنم بعد از تو بر جانی که نیست
خلط و خون قی می کنم در سوگ انسانی که نیست

خواب رفتن دیدم و شک و یقین کاری نکرد
پنج طوفان گریه کردم آستین کاری نکرد

ناامید از رحمت افتادم به پای آن که نیست
دست سوی آسمان بردم زمین کاری نکرد

بی خداوندی به بادم داد؛ اهل دین شدم
با من و الحاد من اعجاز دین کاری نکرد

مثنوی هفتاد من کاغذ شد اما بازهم
با من و صفرای من سرکنگبین کاری نکرد
برگ آس انگار دست عمروعاص افتاده بود
باختیم اما امیرالمؤمنین کاری نکرد

سوختند و مثله کردند و به دارآویختند
شمر با اولاد پیغمبر چنین کاری نکرد

گرچه صدها نه هزاران بار مهمانش شدیم
با من و یاران همبندم اوین کاری نکرد

پاک کن اشک زلال کودک بعد از مرا
گونه ی شورش رضای کوچک بعد از مرا

خاک را پیغمبری باید که مدت هاست نیست
خانه را نان آوری باید که مدت هاست نیست


علی اكبر ياغی تبار


t.me/aliakbaryaghitabar

میکس و مستر: محمد رئوفی

از دل من چه کسی نقش تو را خواهد شست

AvaShow