هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او
غنیمت دان اگر یابی در خلوت سرای او
نخواهی دید روی او اگر دیدت همین باشد
طلب کن نور چشم از وی که تا بینی لقای او
اگر دار بقا خواهی سر دار فنا بگزین
فنا شو از وجود خود که تا یابی بقای او
به جانان جان سپار ای دل که کار عاشقان این است
هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او
دلم خلوت سرای اوست غیری در نمی گنجد
که غیر او نمی زیبد در این خلوت سرای او
به جانان جان سپار ای دل که کار عاشقان این است
هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او

شاه نعمت الله ولی

عشق نامه - استاد شهرام ناظری - (مناجات ۱)

بشارت فریاد
آهنگساز: رهام سبحانی
خواننده: هاله سیفی زاده
شاعر: سایه
در مایه بیات اصفهان
شروین مهاجر: کمانچه
نوشین پاسدار: عود
کامران منتظری: تمبک
سجاد خانقاهی: سنتور
رهام سبحانی: تار، تارباس، دف
گرافیست: هما اسماعیلی
ناشر: zangrecords

بشارت فریاد

01. Silence Engulfs

آواز ردیف شور
قسمت آغازین 

آواز ردیف شور - استاد شجریان

اذان و چاووش‌خوانى عطا اميدوار در مراسم تشييع لطفى

گریه کن

تصنیف کلنل (گریه کن) با صدای قمرالملوک وزیری

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم...
شعر: سعدی
آواز: محمدرضا شجریان
تار: حسین علیزاده
دستگاه: کرد بیات

یاد رضوی سروستانی | محمدرضا شجریان و حسین علیزاده

Yaar Mara - Shahram Nazeri (شهرام ناظری - یار)

گفتمش:
ـ «شیرین‌ترین آواز چیست؟»

چشم غمگینش به‌رویم خیره ماند،
قطره‌قطره اشکش از مژگان چکید،
لرزه افتادش به گیسوی بلند،
زیر لب، غمناک خواند:
ـ «نالۀ زنجیرها بر دست من!»

گفتمش:
ـ «آنگه که از هم بگسلند . . .»

خندۀ تلخی به لب آورد و گفت:
ـ «آرزویی دلکش است، اما دریغ
بختِ شورم ره برین امید بست!
و آن طلایی زورق خورشید را
صخره‌های ساحل مغرب شکست! . . .»

من به‌خود لرزیدم از دردی که تلخ
در دل من با دل او می‌گریست.
گفتمش:
ـ «بنگر، درین دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی ست!»

سر به سوی آسمان برداشت، گفت:
ـ «چشم هر اختر چراغ زورقی‌ست، 
لیکن این شب نیز دریایی‌ست ژرف!
ای دریغا شبروان! کز نیمه‌راه
می‌کشد افسونِ شب در خوابشان . . .»

گفتمش:
ـ «فانوس ماه
می‌دهد از چشم بیداری نشان . . .»

گفت:
ـ «اما، در شبی این‌گونه گُنگ
هیچ آوایی نمی‌آید به‌گوش . . .»

گفتمش:
ـ «اما دل من می‌تپید.
گوش کُن اینک صدای پای دوست!»

گفت:
ـ «این افسوس! در این دام مرگ
باز صید تازه‌ای را می‌برند،
این صدای پای اوست . . .»

گریه‌ای افتاد در من بی‌امان.
در میان اشک‌ها، پرسیدمش:
ـ «خوش‌ترین لبخند چیست؟»

شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت،
جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند،
گفت:
ـ «لبخندی که عشق سربلند
وقت مُردن بر لبِ مردان نشاند!»
من زجا برخاستم، 
بوسیدمش.

تهران، 1334 
هوشنگ ابتهاج (هـ . الف. سایه)

شعر بوسه با صدای استاد هوشنگ ابتهاج

چە کسی بود  صدا زد سهراب

تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد و اشک من تو را بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده است، دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده است
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن بردست
تو را کوچیدن از این خاک دل برکندن از جان است
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است
تو را از نیمه ره برگشتن یاران، تو را تزویر غمخواران، ز پا افکند
تو را هنگامه شوم شغالان بانگ بی تعطیل زاغان، در ستوه آورد

من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک از آلودگی پاکم
من اینجا تا نفس باقیست میمانم
من از این جا چه میخواهم، نمیدانم

امید روشنایی گر چه در این تیرگی ها نیست،
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه میمانم
من اینجا روزی آخر، از دل این خاک، با دست تهی گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید، سرود فتح میخوانم
و میدانم،
تو روزی باز خواهی گشت

اذان و چاووش‌خوانى عطا اميدوار در مراسم تشييع لطفى

Babakjavan