پروردگارا،چقدر زيباست

آن سو مرو این سو بیا ای گلبن خندان من
ای عقل عقل عقل من ای جان جان جان من
.
قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا
.
مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

مولانا
----
کاری از گروه دینگو
بندرعباس-  ۹خرداد ۱۴۰۰

https://www.instagram.com/dingo.bnd/

Dingo Band

2021-05-30

An Soo Maro. Dingo Band - آن‌سو مرو، گروه دینگو

The Fed Up Man - Mohsen Namjoo

بی‌بَری
در افسانه‌های هرمزگان «بی‌بَری» موجودی خیالی و ترسناک است که برای علاج خود جگر یا قلب بچه‌ها را می خورد. از بی‌بَری برای ترساندن بچه‌ها هم استفاده می‌کردند.
■
آهنگ و آواز: ناصر منتظری
گیتار و تنظیم: آرش رئیسی
ترانه: مسعود اعتمادی
میکس و مسترینگ: آرکا سلیمی
کاور: خیام مویدی

■
Bi Bari is a terrifying creature in Hormozgan mythology who, according to the elders, abducted children to eat their livers in order to get healed. They used Bi bari to frighten crying children and make them obey
■
Naser Montazeri: Mucic&Vocal
Arash Raeisii: Guitar&Arrangement
Massoud Etemady: Lyrics
Arka salimi: Mix&Mastering
Khayyam Moayedi: Cover Design
Younes Nooradini: Motion Graphic
■
اَبوتِن: می‌شود
گَنوغ: دیوانه
جومَه: پیراهن
ایچَلوند: خراب کرد. رمباند
چُپ بِزَن: ساکت باش

Bi Bari, Naser Montazeri - بی‌بری، ناصر منتظری

آهنگ: موسی معروفی
آواز : سولماز بدری
شعر : وحید دستگردی
ضبط : استودیو توکاتا - خرداد 93 

Mooseme Gol موسم گل

Khoroos Khan - Ahmad Ashoorpoor خروسخوان - احمد عاشورپور

آهنگ «شُو تار» رو ابراهیم منصفی (Ebrahim Monsefi) سال 56 بر اساس ملودی آهنگ انقلابی El pueblo unido jamás será vencido (مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد) بازخوانی کرده. این سرود رو سرخیو اورتگا، آهنگساز شیلیایی، در سال ۱۹۷۳ با الهام از یک شعار خیابانی ساخت. اورتگا این آهنگ را در دو روز ساخت و سرود نخستین بار توسط گروه کیلاپایون (Quilapayun) و با همراهی ویکتور خارا، ترانه‌سرا و آهنگساز شیلیایی، در یک کنسرت پرجمعیت اجرا شد.

شُو ِتاریکِن و سِرگِ هَلهَلوک

دَه نُفَر گُشنَه وُ یَک کاسَه مَشوک

شبِ تاریکه و یه چادرِ درب و داغون،
ده نفر آدمِ گرسنه و یک کاسه ماش،

غُلُمَک ،مُرَکَّب اینی کَلَمی

دلی وا نِوشتِنن نابو گَمی

“غُلى” قلمش مرکب نداره،
دلش میخواد بنویسه، اما نمیتونه،

ُمم غُلی وا چارکَدی پَچْ نَزَدِن

هَمَه کَه وا چشْمُنی زشت و بَدِن

مامانِ غُلى، داره چادُرِ پارش رو میدوزه،
همه رو از نگاهش، زشت و بد میبینه،

دگه بَلّاسی شُ اینی گازِلِیت

اَگَه همسادَه وا کَرضی شُنَدِیت

اگه همسایه بهشون گازوییل قرض نده،
دبّه ى گازوییل خونشون خالى میمونه،

بَپِ چُوکُ اِمْشو اَز غُراب اَتا

کُتّی بُرمِیت ایشَه وا شِتاب اَتا

باباى بچه ها امشب از کِشتى برمیگرده،
و چون یه قوطى آب نبات داره،
به سرعت میاد خونه،

زیر گونی ، پُشتی تاوُل ایزَدِن

دَردی اَز دَوا وُ دَرمُن اَم رَدِن

پشت کمرش به خاطره حمّالى تاول زده،
و دردى که داره، از دوا و درمون هم گذشته،

هَمیتو، شَهُند و خَرسی شَچَکی

دلِ بدبختی اَ عُکده شَپُکی

همینطور میومد و اشک از چشماش میریخت،
و دلِ بیچارش داشت از عقده میترکید،

پا کُنارِ سُرخ مُحَّله ی مُردَه شور

وا چمی که از گِریخُ بودَه کور

پایین درختِ کُنارِ محله ى مرده شور،
با چشمایى که از گریه داشت پر میشد،

نِشت و کوکو ایزَه مِثل بوف نَدار

وا گِریخ ایواردَه حالی بِی کُنار

نشست و مثل جغد زد زیر گریه،
و با گریه هاش، حال و هواى درختِ کنار رو عوض کرد،

همی غایَه یَه رَفیکِ آشِنا

دَست گرم خو رو شُنَش اینَها

همون موقع یه دوستِ آشنا،
دستِ گرمى روى شونش گذاشت،

ایگُ اِی رَفیکِ غَم دِیدِه یِ مِه

ِول ِمه یار ستم دیدِه یِ مِه

گفت اى رفیق غم دیده ى من،
دوستِ. من، یارِ ستم دیده ى من،

بِی چِه از رَفیکُ دوری اَگِری

وا تو کار مُهَه نباید بمِری

چرا از رفیقات دورى میکنى؟
ما با تو کار داریم، تو نباید بمیرى،

اگه صدتا دست وا هم زور بزَنِن

خُنِه ی سِتَمگر از بیخ اَکَنِن

اگه صد تا دست با هم زور بزنن،
میتونن خونه ى ستمگرو از جا بکنن،

اگَه صَدتا لُو وا هم صُدا بُکُنْت

بِی زمین اَتُونِه جا وا جا بُکُنْت

اگه صد تا لب با هم سر و صدا کنن،
میتونن زمین رو جا به جا کنن

صُحْبِ نوروزن و خُنِه یِ گِلی

جُوشَک اَز خاشی نَکِردِن چل ولی

حال، صبحِ نوروزه و یه خونه ى گِلى،
و کبوترى که از خوشحالى، داره آواز میخونه .

ابراهیم منصفی - شو تار

ميرُم اونجا كه كسى قدرم بدونه
ميرم اونجايى كه بى نشونه 
بستُم بى خبر مُو بار سفر 
با درد و حسرت ،
 از شهر خُودم 
راهى شدُمو رفتُم به غربت 
از شهر خُودم 
راهى شدمو ...

Musicema.com

Milad Bagheri-Golabatoon

والسِ زرد
نشسته بودی رو، به باد و دامنت،
پُر از پروانه‌ی، کبودِ سوخته بود 
انگار کسی دو تا، خورشیدکِ مِسی،
رو هلالِ ماه، چشمات دوخته بود 

توو عمقِ رودخونه، زُلالِ پوستِ تو، 
غرق شدن رُ هم، وسوسه‌آور کرد 
پوتینِ فقرمو، از پا درآوُردم، 
سنگریزه‌های خیس، حافظه‌مو تَر کرد 

از بویِ سبزه‌ها، و از شعاع،
عمودی آفتاب، چشمامونو بستیم 
تا یادمون بره، واسه چن دقیقه،
کجای این زمان، نخواستیم و هستیم 

گُلی بر گوشِتو، یه ماگ تو دستت، 
صدای کوکوی، پرنده‌ای از دور 
جهان توو خنده‌هات، زرد شد و گم شدی، 
توو یه خاطره، در گنجه ممهور 

نشسته بودم از، خیلی ساعت قبل، 
رو یه صندلی، کنار حیوونم 
با احتسابِ، این حقیقت که، 
هرگز ندونستم، حالام نمی‌دونم 

از دستِ آلوده‌م، از پوچیِ «بود»ام، 
اینکه بر بادم، بخارم، دودم 
که زندگیم بیشتر، موجبات خنده‌س، 
و بختمم مث، خودم یه‌دنده‌س 

فک کردم همیشه، علت این که ما، 
نشد اهلی بشیم، تو نبودی، منم 
اینکه نتونستیم، اینکه نمی‌تونم، 
اینکه دیره برام، به این زودی، منم 

اونی که ایده هاش، در باب خوشبختی 
حالشو می‌گیرن، کیه جُز خودم؟
پوتین فقرمو، باید می‌پوشیدم 
زدم بیرون و، تو شهر گم شدم

Yellow Waltz
You were sitting there with the breeze blowing,
and your skirt was full of pale burned butterflies
It was like somebody had sewn two little copper gold suns on a crescent moon

Deep in the river, your smooth skin makes drowning so tempting
I got out of my poor man's boots
Those little pebble in the bottom refreshed my memories

With the fresh smell of grass and the sunlight burning through, we closed our eyes
To forget about all the time and places we didn't want to be in, for some minutes at least

A flower on your hair, a cup in my hands
A distant bird cuckooing aloud
The world turned yellow in your laughs, and I lost you in another memory, laying somewhere inside a rusty closet

I sat on a chair, there in the porch for a couple of hours,
Knowing that I never knew the truth and I don't know it even now

From my dirty hands, from the nothingness of being
That I'm up on the wind, like a vapor, a smoke
That my life is a laughing matter
And my fate, is just as stubborn as I am

I always think that I was the reason that we didn't get to be tamed, it wasn't you
That I couldn't, and that I can't
That it's too late for me now, and it's too soon somehow

Who's the one whose ideas about happiness always makes him sorrowful? Why, that's me
I wore my poor man's boots
And got out, got lost in the crowd

Yellow Waltz - والس زرد

Shidi - Ba toam ey

Soheil Nafisi

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

Khoroos Khan - Ahmad Ashoorpoor خروسخوان - احمد عاشورپور

Behrang Talebi

Recent comments

Sara Javaheri

Related tracks