سلام. اسم این قطعه را میفرمایید؟ ...بسیار زیباست ♥️

christophe rezai -Cemetery

Mehrdad Mehdy - Tehran Waltzes مهرداد مهدی - والس‌های تهران

موسیقی تیتراژ پایانی طبقه حساس
کارگردان :کمال تبریزی
آهنگسازی، تهیه و تنظیم: پیمان یزدانیان
ظبط، میکس و مسترینگ: رضا عسکر زاده
سلوی کمانچه و کمانچه آلتو: حسام اینانلو

www.avijehmusic.blogfa.com

Peyman Yazdanian - Tabagheh Hassas

Mikis Theodorakis Celebration

شعر یونانی برای میکیس تئودوراکیس - شعر و صدای سیاوش کسرایی

برای «او» که دوستش دارم




"آنچه نوشته‌ام"

نام تمامی پرنده‌هایی را که در خواب دیده‌ام
برای تو در این‌جا نوشته‌‌ام
نام تمامی آن‌هایی را که دوست داشته‌ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده‌ام
و دست‌هایی را که فشرده‌ام
نام تمامی گل‌ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
وقتی که می‌گذری از این‌جا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراین‌جا نوشته‌ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه را پل می‌شوند، و کفترها را در خویش می‌فشرند
برای تو در این جا نوشته‌ام
یک دایره در باغ کاشته‌ام که شب آن را خورشید پر می‌کند، و روز، ماه
و یک ستاره‌ی آزاد گشته از تمامی منظومه‌ها
می‌روید از خمیره‌ی آن
آن را هم برای تو در این‌جا نوشته‌ام
مرا ببخش من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده‌ام
و هر که را بوسیده‌ام برای تو در این جا نوشته‌‌ام
تنها برای تو در این جا نوشته‌ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرنده‌ی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
افسوس رفته‌اند جوان‌هایی که دوش به دوشم از جاده‌های خاکی بالا می‌آمدند
من نام یک‌یک آن‌ها را می‌دانم
و داغ می‌شوم
وقتی که نام یک‌یک آن‌ها را می‌خوانم
آن‌ها همه فرزند خواب‌های جهان بودند
تعبیرهای من از خواب‌هایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته‌ام
در باغ‌ها
بعضی درخت‌های میانسال سال‌هاست که می‌گریند
زیرا که آشیان چلچله‌هاشان را
توفان ربوده است
من گفته‌ام که شمع‌های جوان را
دور درخت‌ها روشن کنند
نام درخت‌های میانسال را
نام تمام چلچه‌ها را
برای تو در این جا نوشته‌ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار می‌زنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی

یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمی‌مردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستان‌ها بر می‌گشتند
و شهرها را روشن می‌کردند
نور چراغ‌های آینده‌های زمین بودند؛
و دسته‌ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
می‌روفت خاکه اره‌ی تن‌های آن‌ها را
و در چاه‌های بی ته می‌ریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نام‌های هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته‌ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیس‌تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی «حافظ »
«حافظ» چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچ‌گاه نمی فهمیم «حافظ» چگونه مُرد
انگار مشت بسته‌ی مرگش را همچون فریضه‌ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راه‌ها که می‌گذری
بنگر به چاه‌های عمیقی که من از آن‌ها پایین خزیده‌ام
این چاه‌ها دهان دایره‌ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه است که انگشت‌های دف‌زن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره‌ی این چاه‌ها هم
دف می‌زنند
دف‌های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته‌ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف می‌زدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیس‌تر از این‌هاست
دردی که آدم حسی
احساس می‌کند
بی‌انتهاست
من این چکیده‌های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام

گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمی‌رود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته‌ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه‌ای که می‌افتد از شاخه‌ی درخت می‌افتد در دایره
تکرار می‌شود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره‌ها در میان فاصله‌ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره‌ای را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
حالا
نزدیک‌تر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
من سال‌هاست دور مانده‌‌ام از تو
و می‌روم که بخوابم
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت
پروانه‌وار
در باغ گردش کن
من بال‌های پروانه‌ها را هم
با رنگ‌های تازه
برای تو در این‌جا نوشته‌ام

@yahgma : https://soundcloud.com/yaghma/barayeto
ممنونم از امیرخانِ عزیز که باعث شدن این کلاژ رو  درست کنیم.💜🌾

Single Track

Anche Nevesteh Am (آنچه نوشته‌ام) | Reza Baraheni,Nils Frahm,Woodkid

محمد مختاری صرفاً شاعر و نویسنده‌ای تیزبین و روشنگر نبود بلکه کوشنده‌ای پی‌گیر بود که سهمی بزرگ در شکل‌گرفتن و بالیدن کانون نویسندگان ایران داشت و به همین دلیل منفور نیروهای مرتجع بود،‌ همان‌ها که قلم پربارش را تاب نیاوردند و او را به قتل رساندند.

گفتاری از محمد مختاری

قطعه‌ای از آلبوم «مادران زمین»/ حسین علیزاده

دلم برای کسی تنگ است
شعری از زنده‌یاد حمید مصدق .
با صدای: کتابخوان .
موسیقی: کریستف رضاعی و مسعود شعاری .
منتشر شده در: مجموعه‌ی ادب خیال .

www.ketaabkhaan.com



حمید مصدق | دلم برای کسی تنگ است

موسیقی و اجرا: حسین رنگچی
شعر: الیاس قنواتی لاری

بیش از چهل روز از اعدام زانیار و لقمان مرادی و رامین حسین‌پناهی گذشته است، آنها که رفتند تا «راه» بماند. مرده‌گانمان اما روزی بازخواهند گشت، به همین خیابان‌ها. «انفجار درد» قطعه‌ای است به یاد آنان و برای همه، برای هر کسی که می‌داند باید چیزی تغییر کند، باید چیزی را از بنیان تغییر دهیم.

زانیارِ دل‌نوازم
لقمانِ پاک‌بازم
رامینِ سرفرازم
من جانِ مرده بودم
یک خشمِ خورده بودم
از یاد برده بودم
این مرده‌های بیدار
بیدارهای بر دار
فریاد وا زِ بیداد

در مرگ خواب دیدم
بس اضطراب دیدم
تن را کباب دیدم
در سیخ تیز صنعت
بر شعله‌های دولت
در لقمه‌های قیمت
فریاد وا زِ بیداد

زانیارِ دل‌نوازم
لقمانِ پاک‌بازم
رامینِ سرفرازم
بر دار جان گرفتم
آواز نان گرفتم
من سازمان گرفتم
با ساز کوکِ ملت
فریاد وا زِ بیداد

در روزگار سردم
من انفجار دردم
توفان ریزگردم
من رعد و تندبادم
چون ظلمِ فقر گادم
این طفل خشم‌زادم
فریاد وا زِ بیداد
فریاد وا زِ بیداد
فریاد وا زِ بیداد

Single

انفجار درد. حسین رنگچی

تولدی دیگر
فروغ فرخزاد

تولدى ديگر - فروغ فرخزاد

تَنِش 

باقر قربانی هویه 
 آهنگساز: ماهان فرزاد
_
خواب، سرگردان میان کوچه های شب
کوچه ها در پچ پچ تب
میخُرامد از فراز دشت های دور، با آرامشی سنگین،
                                                      نرم نرمک باد
داغ از هُرمِ نفسهایش
لحظه های تب زده، شب ناک،
 میدمد در کوچه های تنگ آبادی
آتش از سرشاخههای باد
                           میریزد
قطره های راز، از شب نقطه های دورخیزِ خیره
                                                     میبارد
بر مزار کومه های لخت آبادی

رودی از سرچشمۀ بنبست،
                                میخیزد
روح من جاری میان رود
رود، جاری از بُنِ احساس
آبخوردش چشمۀ بیآب اندیشه
کشتزارِ خشکِ احساساتِ همسایه
در هوای خالی مرداب
                          مدفون است
ابرهای کهنۀ چرکین بر این مرداب 
                                    گریان است
در نگاه شعله های شمع
 قطره های آتشین جامِ شب 
                             جاری است

رازناک فکر بکر دختری در جامه ای از نور
در خیال دفتری ممنوع
                        می جوشد.

می سراید، نغمه ها از یادهای دور یا نزدیک
                                          بر آتش
خاطرات سوگ پروانه:
- روزگاری بود، روزی بود
نهرهای زندگی از باوری سرشار
در عروق شهر،
                 جاری بود
در هوای نبض جنگلها، تپشهای محبت بود
سایه سار هر درختی، آبشار ریزش صوت قناری بود
هر چنار و نارون بید معلق، کاج

یادگار نازنینی بود

رازدار عشق «مجنون» شور «لیلی» بود
شعلۀ شمعی، چراغی، هیمه ای روشن
خانه هامان را
              صفا میداد

گاه گاهی نیز
با ادب فالی ز دیوان «لسان الغیب»
                             دل ها را،
                                  جلا میداد  
 
بر سپیدار و اقاقی
شور اوای کبوترهای عاشق بود
میربود آرامش از دیوارۀ مهتاب
زنگها را می زدود از چشم آئینه
رود را امواج سیمین دست و رو میشست
شب، کنار زهره و ناهید
در دل مهتابی دریاچه،
                        تن میشست
مرغ آتش خوار
در میان شعله های دوردست ماه
در دل مرداب میرقصید.

روزگاری بود، روزی بود

دختران کولیِ سرمسست
قلبها پر شور
در نگاه سبزشان امواج بیتاب رهایی
                                  نور افشان بود
آرزوهایشان کنار دست
در کپر هاشان کمی مانده به آبادی
یا کنار چادری آن سوی نخلستان،
                سرود مهر، میخواندند.
نوجوانانشان – (نفس ها گرم)
پیرهاشان- (مرد یا زن)
                          خود تفاوت چیست؟
زندگی را در میان دستهای پینه بسته ناز میکردند
سینه ها، بی کینه،
                    سرشار از صداقت بود
ناگهان در کودکی، طفل بهاران مرد
اوج رویش در نگاه خشک باران مرد
بلبل از نامهربانی چمن افسرد
گل ز داغ او به باغ زندگی پژمرد
ماهِ افسونگر – چراغ آسمان- خاموش
اهرمن با اورمزد اینک شده در جوش
شب، به ولگردی رها در کوچه های شهر
                             کوچه ها اما اسیر شب
                             جاده ها باریک
                             قاصدک، دلتنگ
«بوعطا» سر داده بر جای«چکاوک»
                                «غوک»
شب، کنار جاده، وامانده
بذر امواج سیاه از دامن چیندار
                            افشانده
بر سر هر روزن و هر بام
خوابگاه ایمن تردید گسترده
لایه لایه، بر هوا، دریا، زمین،
                         بر کوه،
 سفر ه های پر ز هیچ از هیچ گسترده
تا چه روید از نهال این شبِ تردید ناک مست!
؛؛
دخمۀ کوتاه من،
                  اینجاست
سایۀ لرزان این بید خزان آلود آبادی
تک درخت خشک تنهائی
جز به بامِ سایه بان گون، کومۀ کوتاه من
ناخن انگشت بر بام و درِ دیگرکسان
                                       هرگز نمیساید.
هیچکس اما نمیداند،
گناه از کیست!
لیک میدانم، من امّا خوب میدانم
دخمۀ کوتاه را جز این نمیشاید
بامهای پست را، جز این نمیباید
این گناه از ماست،
                     آری...
                           این گناه ماست...
                                            میدانم!
—
طرح جلد: مسعود مرگان

قطعه‌ای از آلبوم «مادران زمین»/ حسین علیزاده

BehzadN

Recent comments

atena haghjoo

Related tracks