Rahi Be Soye To

،یه خواب خوب، یه صبح ناب
،یه خواب خوب یه صبح ناب
،یه چای داغ و چشم یار
،یه چای داغ و چشم یار
،دوباره باد سرنوشت
،خبر دهد ز بوی عشق
،خدا خودش بخیر کناد

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،دوباره عطر زلف یار
،دوباره عطر زلف یار
،دوباره حرف پیچ و تاب
،دوباره حرف پیچ و تاب
،همیشه کوله بار عشق
،به دوش مرد سرنوشت
،خدا خودش بخیر کناد

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،دل ای دلت رها کن
عاشقا
،دل ای دلت رها کن
،دل ای دلت رها کن
عاشقا
،دل ای دلت رها کن

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،یه جام می, یه تخت خواب
،یه جام می, یه تخت خواب
،صدای ساز و عشق ناب
،صدای ساز و عشق ناب
،همیشه جنگ ناز و زور
،یه پای لق و جیر و جور
،خدا مرا مدد نماد

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،گذر به سرزمین دوست
،گذر به سرزمین دوست
،سیگاری و حدیث دور
،سیگاری و حدیث دور
،یکی به کیمیای عشق
،سفر به ماورای دل
،خدا مرا صدا کناد

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،دل ای دلت رها کن
،عاشقا
،دل ای دلت رها کن
،دل ای دلت رها کن
عاشقا
،دل ای دلت رها کن

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،یه تخت خالی، صبح سرد
،یه تخت خالی، صبح سرد
،یه نون خشک و چای تلخ
،یه نون خشک و چای تلخ
،دوباره جنگ و قیر وقال
،شکایت از شب سیاه
،خدا مرا سقط نماد

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،دو چشم منتظر به در
،دو چشم منتظر به در
،حدیث مرد در به در
،حدیث مرد در به در
،همیشه کوله بار عشق
،به دوش مرد سرنوشت
،خدا خودش بخیر کناد

🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶🎶

،دل ای دلت رها کن
عاشقا
،دل ای دلت رها کن
،دل ای دلت رها کن
عاشقا
،دل ای دلت رها کن

Khabe Khoob.......................یه خواب خوب، یه صبح ناب.....یه چای داغ و چشم یار

سکانس اول
ما همه عصبانی هستیم
"سکانس اول را در اپلیکیشن‌های پادکست بشنوید"
دانلود: https://t.me/SequencePodcast/5
|
سکانس پادکستی است که در هر قسمت داستانی توسط دیالوگ‌ها (که اغلب برای فیلم‌ها هستند) روایت می‌شود. در "سکانس" دیالوگ اولویت است به همین دلیل موسیقی بخش اندکی از پادکست را شامل می‌شود. موسیقی بخش اندکی از آن را شامل می‌شود
|
دیالوگی از فیلم عصبانی نیستم
کارگردان: رضا درمیشیان
بازیگران: نوید محمدزاده و باران کوثری
|
موسیقی‌های استفاده شده
رضا کولغانی - عصبانی نیستم
Mozart - Lacrimosa
Montie - Unspoken

تیزر سکانس اول - ما همه عصبانی هستیم

@RadioFang از

وقتی که شما از کشتن ما فارغ شده‌اید
وقتی که دیگر پاهای ما از چوبهٔ دار آویزان نیست
وقتی که در برابر جوخه‌های اعدام دیگر چشمِ بسته‌ای نیست
شما چه خواهید کرد ای جلادان عالی‌مرتبهٔ من
ای جلادان عالی‌مرتبهٔ من!

وقتی که ما را دسته دسته چال کرده‌اند
وقتی ما دیگر اعترافی نمی‌توانیم کردن
وقتی که نه ناخن، نه دندان، نه پا و نه دستی از ما باقی است تا شما را سرگرم کند
شما چه خواهید کرد ای جلادان عالی‌مرتبهٔ من!
ای جلادان عالی‌مرتبهٔ من!

تمام قدرت پیامبری و پیش‌بینی انسان، به شما که می‌اندیشد، عقیم می‌شود
انسان در برابر شما می‌پژمرد، مثل گلی که به ناگهان بپژمرد
به ما بگویید
وقتی که ما مرده‌ایم و شما هنوز زنده اید
شما چه خواهید کرد ای جلادان عالی‌مرتبهٔ من!
ای جلادان عالی‌مرتبهٔ من!

خطابه (ای جلادان عالی‌مرتبه‌ی من) - رضا براهنی

🎶 سال‌های سال - ۱۲۷ | به راه خود

Ukulele Covers

کاور: سال‌های سال - ۱۲۷

تَنِش 

باقر قربانی هویه 
 آهنگساز: ماهان فرزاد
_
خواب، سرگردان میان کوچه های شب
کوچه ها در پچ پچ تب
میخُرامد از فراز دشت های دور، با آرامشی سنگین،
                                                      نرم نرمک باد
داغ از هُرمِ نفسهایش
لحظه های تب زده، شب ناک،
 میدمد در کوچه های تنگ آبادی
آتش از سرشاخههای باد
                           میریزد
قطره های راز، از شب نقطه های دورخیزِ خیره
                                                     میبارد
بر مزار کومه های لخت آبادی

رودی از سرچشمۀ بنبست،
                                میخیزد
روح من جاری میان رود
رود، جاری از بُنِ احساس
آبخوردش چشمۀ بیآب اندیشه
کشتزارِ خشکِ احساساتِ همسایه
در هوای خالی مرداب
                          مدفون است
ابرهای کهنۀ چرکین بر این مرداب 
                                    گریان است
در نگاه شعله های شمع
 قطره های آتشین جامِ شب 
                             جاری است

رازناک فکر بکر دختری در جامه ای از نور
در خیال دفتری ممنوع
                        می جوشد.

می سراید، نغمه ها از یادهای دور یا نزدیک
                                          بر آتش
خاطرات سوگ پروانه:
- روزگاری بود، روزی بود
نهرهای زندگی از باوری سرشار
در عروق شهر،
                 جاری بود
در هوای نبض جنگلها، تپشهای محبت بود
سایه سار هر درختی، آبشار ریزش صوت قناری بود
هر چنار و نارون بید معلق، کاج

یادگار نازنینی بود

رازدار عشق «مجنون» شور «لیلی» بود
شعلۀ شمعی، چراغی، هیمه ای روشن
خانه هامان را
              صفا میداد

گاه گاهی نیز
با ادب فالی ز دیوان «لسان الغیب»
                             دل ها را،
                                  جلا میداد  
 
بر سپیدار و اقاقی
شور اوای کبوترهای عاشق بود
میربود آرامش از دیوارۀ مهتاب
زنگها را می زدود از چشم آئینه
رود را امواج سیمین دست و رو میشست
شب، کنار زهره و ناهید
در دل مهتابی دریاچه،
                        تن میشست
مرغ آتش خوار
در میان شعله های دوردست ماه
در دل مرداب میرقصید.

روزگاری بود، روزی بود

دختران کولیِ سرمسست
قلبها پر شور
در نگاه سبزشان امواج بیتاب رهایی
                                  نور افشان بود
آرزوهایشان کنار دست
در کپر هاشان کمی مانده به آبادی
یا کنار چادری آن سوی نخلستان،
                سرود مهر، میخواندند.
نوجوانانشان – (نفس ها گرم)
پیرهاشان- (مرد یا زن)
                          خود تفاوت چیست؟
زندگی را در میان دستهای پینه بسته ناز میکردند
سینه ها، بی کینه،
                    سرشار از صداقت بود
ناگهان در کودکی، طفل بهاران مرد
اوج رویش در نگاه خشک باران مرد
بلبل از نامهربانی چمن افسرد
گل ز داغ او به باغ زندگی پژمرد
ماهِ افسونگر – چراغ آسمان- خاموش
اهرمن با اورمزد اینک شده در جوش
شب، به ولگردی رها در کوچه های شهر
                             کوچه ها اما اسیر شب
                             جاده ها باریک
                             قاصدک، دلتنگ
«بوعطا» سر داده بر جای«چکاوک»
                                «غوک»
شب، کنار جاده، وامانده
بذر امواج سیاه از دامن چیندار
                            افشانده
بر سر هر روزن و هر بام
خوابگاه ایمن تردید گسترده
لایه لایه، بر هوا، دریا، زمین،
                         بر کوه،
 سفر ه های پر ز هیچ از هیچ گسترده
تا چه روید از نهال این شبِ تردید ناک مست!
؛؛
دخمۀ کوتاه من،
                  اینجاست
سایۀ لرزان این بید خزان آلود آبادی
تک درخت خشک تنهائی
جز به بامِ سایه بان گون، کومۀ کوتاه من
ناخن انگشت بر بام و درِ دیگرکسان
                                       هرگز نمیساید.
هیچکس اما نمیداند،
گناه از کیست!
لیک میدانم، من امّا خوب میدانم
دخمۀ کوتاه را جز این نمیشاید
بامهای پست را، جز این نمیباید
این گناه از ماست،
                     آری...
                           این گناه ماست...
                                            میدانم!
—
طرح جلد: مسعود مرگان

Aghazi Digar

Tension

Tension | تنش

Salar Aghili & Milad Mohammadi

Modara

می‌نویسم
تار و صدای محمدحسین درپور
ترانه: ابراهیم منصفی

------------------

عشق مرز نمی‌شناسد، اقلیم‌ها و فرهنگ‌های متفاوت، آن را با بیان‌ها و رنگ‌ها و صداهای گوناگون فریاد می‌کنند.
موسیقی خراسان همیشه راوی عشق و صدای عشاق بوده، با خود فکر می‌کردم اگر حدیث یک عشق پرشور جنوبی، به قامت این موسیقی درآید، چگونه اثری خواهد بود و چگونه اثری بر جان می‌گذارد؟
این ایده را با بزرگوار دوستم، محمدحسین درپور، [فرزند برومند حضرت استاد شادروان نورمحمد درپور] در میان گذاشتم و سروده‌ای از ابراهیم منصفی، راوی عشق‌های پر شور جنوب، را برای این گرامی فرستادم. ایشان به فروتنی و گرمی استقبال کردند و گفتند دوتار را برداشتم و شعر را جلویم گذاشتم، این آهنگ‌ها آمدند. 
ایشان این کار را در چند مقام خوانده‌اند و برای من فرستادند که هر یک به اندازه دیگری شنیدنی است، اکنون گوش بدهید به «می‌نویسم» سروده‌ی «رامی» در مقام نوایی با صدا و دوتار محمدحسین درپور.

سیاورشن / کانال کیدی
--------------

متن ترانه:
به یاد تو از درد جان می‌نویسم
همه از تو نامهربان می‌نویسم
تو را گفتن واز تو چیزی نوشتن
همیشه ولی ناگهان می‌نویسم
در این خانه ی تنگ و دربسته‌ی دل  
 من از آبی آسمان می‌نویسم
یکی تلخ رفته یکی مانده شیرین
من اما هم این و هم آن می‌نویسم
نه دیروز رفته نه امروز پیدا
 من از جبر تلخ زمان می‌نویسم
تو در غربت و من اسیر ولایت
 تو از ما و من از جهان می‌نویسم
تو از تنگناهای تاریک جانت
من از مشکل آب و نان می‌نویسم
از آن رو که تقدیر من بی کسی شد
من از محنت بی کسان می‌نویسم
چنین پیر و خسته نمی‌دانم آخر
  چرا شعرهای جوان می‌نویسم
همیشه خیال تو را می‌سرایم
همیشه ولی ناگهان می‌نویسم

Mohammad Hosein Dorpour

Minevisam, Mohammad Hosein Dorpour

در انتظار باران| کیهان کلهر

شرحی از ترجمه‌ی کتاب من دینامیتم، سرگذشت فریدریش نیچه.

Tension | تنش

amir houieh

Recent comments

bazyar

Samira Sabz

Amirazad

Related tracks