.....

Şiir

Edip Cansever

...مُسْتَسْلماً لخُطى أَبيكَ ذَهَبْتُ أَبحثُ عنكَ يا أَبتي هناكْ

عند احتراق أَصابعي بشموع شوْككَ ’ عندما

كان الغروبُ يَقُصُّ خَرُّوبَ الغروبِ وعندما

كنا – أَنا وأَبوكَ – يا أَبتي وراءك وَالِدَيْكْ

أَنتَ المُعَلَّقُ فوق صُبَّار البراري من يديكْ

وعليكَ صَقْرٌ من مخاوفنا عليكْ

وعليك أَن ترث السماء من السماءْ

وعليكَ أَرضٌ مثل جلد الروح تثقُبُهُ زهورُ الهِنْدباء

وعليكَ أَن تختار فَأْسَكَ من بنادقهمْ عليكْ

وعليكَ أَن تنحاز ’ يا أَبتي ’ لفائدة الندى في راحتيكْ

ولقمحكَ المهجورِ حول معسكرات الجيش , فاصنعْ ما تشاءْ

بقلوب سَجَّانيكَ , واصمدْ فوق شوكك حين يقهرك الصهيلُ

حول الجهات الستَّ ’ واصمدْ ’ فالسهول لكَ السهولُ

..وأَبي خَجُولُ يا أبي ’ ماذا يقولُ

حدَّثْتُهُ عنه فأَومأَ للشتاء ’ ودسّ شيئاً في الرمادْ

لا تُعْطني حُبّاً , همستُ ’ أُريدُ أَن أَهب البلادَ

غزالةً فاشرحْ بدايتَكَ البعيدةَ كي أَراك كما أَراك

أَباً يُعَلِّمني كتابَ الأَرض من أَلِفٍ إلى ياءٍ..ويزرعني هناك

لُغْزٌ هو الميلاد: ينبتُ مثل بَلُّوط يشقُّ الصخر في

عَتَبات هذا المشهد العاري ويصعَدُ..ثم يكسره السوادْ

نَحْبُو ونَصْبُو . تنهض الأَفراس تركضُ في المدى .نكبو ونخبو فمتى وُلِدْنا يا أَبي ومتى نموتُ؟ فلا يُجيبُ ’ هُوَ الخجولُ

والوقت ملْك يديه يُرْسِلُهُ إلى الوادي ويرجعه إليه

وَهُوَ الحديقةُ في مهابتها البسيطة . لا يحدِّثُني عن التاريخ في

أَيَّامِهِ : كُنَّا هنا قبل الزمان وههُنا نبقى ’ فتخضرُّ الحقولُ

رَبَّ الأَيائل ... رَبِّها في ساحة الدار الكبيرة يا أبي !

فيغُضّ عني الطَرْفَ . يُصْلح غُصْنَ داليةٍ يُقَدِّم للحصان شعيرَةُ

والماءَ . يَعْرفُهُ على مَهَل ’ يلاطفه ويهمس: يا أَصِيلُ.

يتناولُ النعناعَ من أُمي . يُدَخِّن تبغه . يُحْصي ثُرَيَّات العِنَبْ

ويقول لي : إِهدأْ ! فأَغفُو فوق ركبته على خَدَرِ التَعَبْ

أَتذكَّرُ الأَعشابَ : يأَخذني قطيعُ الأْقحوان إلى حَلَبْ

من ههُنا قطعتْ مُخَيلتي جبالَ الناي ’ خلف الناي أَعدو

أَعدو وراء الطير كي أَتعلَّم الطيرانَ . قد خَبَّأْتُ سرِّي

في ما يقول الأَوَّلون هناك , خلف التلِّ . كم أَبعدتني

عمَّا أُحاول أَن أَكون ولا أَكون...وأَنت تدري

أَني أُريدُ فوائدَ الأَزهار ’ قَبْلَ الملح . كم قرَّبْتَني

من نجمة العَبَث البعيدة ’ يا أبي لِمَ تَقُلْ لي مَرَّةً

في العمر : يا ابني !... كي أَطير إِليكَ بعد المدرسةْ؟

لِمَ لَمْ تحاول أَن تربِّيني كما رَبَّيْتَ حقلك سمسماً , ذُرَةً ’ وحنطةْ

أَلانَّ فيكَ من الحروب توجُّسَ الجنديَّ من حَبَق البيوت؟

كُنْ سَيِّدي ’ يا سيِّدي ’ لأفرَّ منك إِلى الرعاة على التلالْ

كُنْ سَيِّدي لتحبنَّي أُمِّي...وينسى إِخوتي موز الهلالْ

كُنْ سيِّدي أَحفظ القرآن أَكثرَ ..كي أُحبَّ الإِمرأَةْ

أَكون سيِّدها وأَسجنها معي ! كن سيَّدي لأَرى الدليلْ

خَبَّأْتَ قلبك ’ يا أَبي , عني لأَكبُر فجأَة وحدي على شجر النخيلْ

شَجَرٌ ’ وأَفكارٌ ’ ومزمارٌ ... سأَقفزُ من يديكَ إِلى الرحيلْ

لأَسيرَ عكس الريح ’ عكس غروبنا ... منفايَ أَرضُ

أَرضُ من الشهوات ’ كنعانيةٌ ’ ترعى الأُيائل والوعولْ..

أَرضٌ من الكلمات يحملها اليمام إِلى اليمام ..وأَنتَ منفَى

منفِّى من الغزوات ينقلها الكلام إِلى الكلام .. وأَنت أَرضُ

أَرضٌ من النعناع تحت قصائدي ’ تدنُو وتنأى ثم تدنو

ثم تنأُى في اُسم فاتحها , وتدنو في اسم فاتحها الجديدْ

كُرَةً تخاطفها الغزاةُ وَثبَّتُوها فوق أَطلال المعابد والجنودْ

لو كُنْتَ من حَجَرٍ لكان الطقسُ آخرَ..يا بن كنعان القديمْ

لكنهم كتبوا عليك نشيدَهُمْ لتكون ((أَنت)) ((هو)) الوحيدْ

لمْ تأتِ سوسنةٌ لتشهد , مَرَّةً’ مَنْ كان شاعُرها الشهيدْ

سَرَقَ المؤرَّخُ عندما واجهتُهُ بعظام أَسلافي : ((إلهي ..يا إلهي

لِمَ لمْ يموتوا كُلُّهم لتكون لي وحْدِي ..؟)) أَتغفر يا أَبي

لِيَ ما صَنَعْتُ بقلبكَ المثقوبِ بالصُبَّار حين كبرتُ وحْدِي

وذهبتُ وحدي كي أُطِلَّ على القصيدة من بعيد ؟

فَلِمَ اندفعتَ الآن في السفر الكبير وأَنتَ توراةُ الجذورْ

أَنت الذي ملأَ الجرارَ بأَوَّل الزيت المُقدَّس ’ وابتكرتَ من الصخورْ

كَرْماً . وأَنت القاتلُ الأَبديُّ : لا ترحل إِلى صيْدَا وصُورْ؟

أَنا قادمٌ حَيّاً وَمَيْتاً ’ يا أَبي ’ تَوّاً ...أَتغفر لي جنوني

بطيور أَسئلتي عن المعنى ؟ أَتغفر لي حنيني

هذا الشتاءَ إِلى انتحارٍ باذخٍ ؟ شاهدتُ قلبي يا أَبي

وأَضَعْتُ قلبك يا أَبي ’ خَبأَته عني طويلاً ’ فالتجأتُ إلى القمرْ

قل لي : أُحبُّكَ ’ قبل أَن تغفو..فينهمر المطرْ

...متداخلاً في صُوفِهِ البُنِّيِّ ’ مُتَّكِئاً على دَرَجِ الشجرْ

يرنو إِلى فِرْدَوْسِه المفقود , خلف يديه ’ يرمي ظِلَّهُ

فوق التراب – تُرابهِ ويشدُّهُ..يصطادُ زهرة أُقحوانْ

بعباءة الظلَّ المراوغِ أَيُّ صَيَّادٍ يغافل سارقَ الأَشجارِ !

أَيّ أَبٍ أَبي ! يرمي نِبَالَ الظلّ نحو ترابِهِ

المسروقِ .. يخطفُ منه زهرة أْقحوانْ!

ويعود قبل الليل . كم جيش جديد سوف يحتلُّ الزمانْ

يأتون كي يتحاربوا فينا ..هُمُ الأْمراءُ ’ والشهداءُ نحنُ

يأتون ,يبنون القلاع على القلاع , ويذهبون ’ ونحْنُ نحْن

لكنَّ هذا الوحش يسرق جلدنا وينام فيه فوق خَيْش فراشنا ويعضُّنا , ويصيح من وَجَع إِلى عيون الأقحوانْ

يا أَرضُ ! لم أَسأَلك : هل رحلَ المكانُ من المكان ؟

لأَكون زائركِ الغريبَ على حِراب القادمين من الدخان

بيني وبين حقولَي الشقراء مترٌ واحدٌ..مترٌ مِقَصُّ قَصَّ قلبي

أَنا من هنا .. ورأَيتُ أَحشائي تطلُّ عليَّ من زَغَبِ الذُرَةْ

ورأيتُ ذاكرتي تَعُدُّ حُبُوبَ هذا الحقلَ والشهداءَ فيه

أَنا من هنا . أَنا ههُنا ... وأُمشَّطُ الزيتون في هذا الخريف

أَنا من وهنا . وهنا أَنا . دَوَّى أَبي : أَنا من هنا

وأَنا هنا . وأَنا أَنا . وهنا هنا . إِني أَنا . وأَنا هنا . وهنا

أَنا . وأَنا أَنا .وهنا أَنا . وأَنا هنا . إِني هنا . وأَنا أَنا

ودنا الصدى . كَسَرَ المدى . قامت قيامَتُهُ . صدى وجد الصدى

دَوَّى الصدى ...أَبداً هنا أَبداً هنا . وغدا الزمان غدا

بدا شكلُ الصدى بلداً هنا ورد الردى , فاكسرْ

جدار الكون يا أبتي صدى حول الصدى ، ولتنفجرْ :

أَنا

مِنْ

هُنَا

وَهُنَا

هُنَا

وأَنَا

أَنَا

وَهُنا

أَنَا

وأَنَا

هُنَا

الأَرضُ تكسرُ قِشْرَ بَيْضَتها وتسبَحُ بيننا

خضراءَ تحت الغيم . تأخذ من سماء اللون زينَتَها

لتسحرنا ’ هي الزرقاءُ والخضراءُ ’ تولد من خُرافتها

ومن قُرْبانِنا في عيد حنطتها . تُعَلِّمنا فُنُونَ البحث عن أُسطورة التكوين

سَيِّدَةٌ على إِيوانها المائيِّ

سيدة المديح . صغيرة لا عمر يخدش وجهها لا ثور

يحملها على قرنيه . تحمل نفسها وتنام في أَحضانها

هِيَ . لا تودِّعنا ولا تستقبلُ الغرباء . لا تتذكَّرُ الماضي

فلا ماضي لها . هي ذاتُها ولذاتِها في ذاتِها . تحيا فنحيا

حين تحيا حُرَّةً خضراءَ لم تركب قطاراً واحداً معنا , ولا جملاً

وطائرةً . ولم تفقد وليداً واحداً . لم تبتعد عنا ولم تفقد

معادنها . ولم تخسر مفاتنها . هي الخضراء فوق مياهها الزرقاء..

فاُنهَضْ , يا أَبي ’ من بين أَنقاض الهياكِلِ واكتُب

اُسمَكَ فوق خاتَمِها كما كتب الأَوائل ’ يا أَبي ’ أَسماءهم.

وانهض أَبي لتحبَّ زوجتك الشهيَّة من ضفائرها إِلى خلخالها

وانهض , فلا زيتون في زيتون هذي الأَرض غير ظلالها ,

وانهض ’ لتحمدها وتعيدها وتَرْوِي سيرة النسيان :

كم مَرَّ الغزاة وغيَّروك وغيّروا أَسماءها

كم أصلحوا عربَاتهم وتقاسموا شهداءها,

وهي التي بقيت , كما كانت , لك امرأةً وأُماً يا أَبي

فانهض ’ ليرجعك الغناءُ

كشقائق النعمان في أَرض تَبنَّتْهَا وغَنَّتها لتسكنها السماءُ

...ولِمَ القصيدةُ يا أَبي ؟ إِنَّ الشتاءَ هو الشتاءُ

سأَنام بعدك , بعد هذا المهرجان الهشِّ , تَسْوَدُّ الدماءُ

على تماثيل المعابد كالنبيذ ... وتكسر العُشَّاقَ نرجسةٌ وماءُ

وسيكسرون الآن غيرتهم وغربتهم وبَلُّور الحنين إِلى حنينْ

وأَنا حزين , يا أَبي ’ سَلِّم على جَدِّي إذا قابلتَهُ

قَبِّلْ يديهِ نيابةً عني وعن أَحفاد ((بَعْلٍ)) أَو ((عَنَاةْ))

واملأْ له إِبريقه بالخمر من عنب الجليل أَو الخليل ’ وقل له:

أُنثايَ تأبى أَن تكون إِطار

صُورَتها. وتخرج من رفاتي

عنقاءَ أُخرى . يا أَبي سَلِّمْ عليَّ هناك إِنْ قابلتَنِي

وانسَ انصرافي عن خيولك يا أَبي واغفر لأَعرف ذكرياتي

أَنت الذي خَبَّأْتَ قلبك يا أَبي عني ’ فآوتني حياتي

في ما أَرى من كائناتٍ لا تُكَوِّنُ كائناتي..

والآن تسحبني أْبوَّتُك القصيَّةُ من يديَّ ومن شتاتي

بشِباك ظِلِّك نحو آجُرٍّ من الظلّ المعلَّق في القصيدة..

لُغْزٌ هو الميلاد .. يا أَبتي سألتك : هل وُلِدْتَ

لتموت؟ كم أَرجأَتَ عمرَك ..كم تعبتَ .. وكم وَعَدْتَ

بأن تعيش غداً , ولكنْ لم تعش من دَمِنا إِلى لغة الحمامْ؟

يا سيِّد الشجر المسجَّى فوق ظلِّ الظلِّ من شَجَر الخزامْ

يا سيِّد الحجر الذي أَدْمَتْهُ كَفُّكَ ...هل خَرجْتَ من الرخامْ

لتعود يا أَبتي إِليه ؟ دُلَّني لِمَ جِئْتَ بي ...لم جئتَ بي

أَلِكَيْ أُنادي حين أَتعَبُ : يا أَبي , يا صاحبي ؟

يا صاحبي ! مَنْ مات مَنَّا قبل صاحبِهِ...

أَنا ؟

أَم صاحبي ؟

جزء من -ربِّ الأيائل يا أبي .. ربِّها ...درويش-‬‬

GÖĞE BAKMA DURAĞI
eser; Turgut Uyar
seslendiren; Osman Sonant

ikimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
bebe dişlerinden güneşlerden yanab otlarından
durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
şu aranıp duran korkak ellerimi tut
bu evleri atla bu evleri de bunları da
göğe bakalım

falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
inecek var deriz otobüs durur ineriz
bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya
herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum
hırsızlar polisler açlar toklar uyusun
herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam
herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım
nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda
beni bırak göğe bakalım

senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum
bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
seni aldım bu sunturlu yere getirdim
sayısız penceren vardı bir bir kapattım
bana dönesin diye bir bir kapattım
şimdi otobüs gelir biner gideriz
dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin
seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
durma kendini hatırlat
durma göğe bakalım



Turgut Uyar - Göğe Bakma Durağı (Leyla İle Mecnun)

HASRETİNDEN PRANGALAR ESKİTTİM 
eser; Ahmed Arif
seslendiren; Ahmed Arif

seni, anlatabilmek seni.
iyi çocuklara, kahramanlara.
seni anlatabilmek seni,
namussuza, halden bilmeze,
kahpe yalana.

ard- arda kaç zemheri,
kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
dışarda gürül- gürül akan bir dünya
bir ben uyumadım,
kaç leylim bahar,
hhasretinden prangalar eskittim.
saçlarına kan gülleri takayım,
bir o yana
bir bu yana

seni bağırabilsem seni,
dipsiz kuyulara,
akan yıldıza,
bir kibrit çöpüne varana,
okyanusun en ıssız dalgasına
düşmüş bir kibrit çöpüne.

yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
yitirmiş öpücükleri,
payı yok, apansız inen akşamlardan,
bir kadeh, bir cıgara, dalıp gidene,
seni anlatabilsem seni
yokluğun, cehennemin öbür adıdır
üşüyorum, kapama gözlerini

Ahmet Arif - Hasretinden Prangalar Eskittim (Kendi Sesinden)

MÜNACAAT
eser; İsmet Özel
seslendiren; İsmet Özel

bu yaşa erdirdin beni,gençtim almadın canımı
ölmedim genç olarak ,ölmedim beni leylak
büklümlerinin içten ve dışardan
sarmaladığı günlerde
bir zamandı
heves ettim gölgemi enginde yatan
o berrak sayfada gezindirsem diye
ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende.
vakti vardıysa aşkın,onu beklemeliydi
genç olmak yetmiyordu fayrap sevişmek için
halbuki aşk,başka ne olsundu hayatın mazereti
demedim dilimin ucuna gelen her ne ise
vay ki gençtim
ölümle paslanmış buldum sesimi.

hata yapmak
fırsatını Adem’e veren sendin
bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana
gençtim ve ben neden hata payı yok diyordum hayatımda
gergin bedenim toprağa binlerce fışkını saplar idi
haykırınca çeviklik katardım gökyüzüne
bir düşü düşlere dalmaksızın kavrayarak
bulutu kapsayarak açmadan buluta içtekini
tanıdım Ademoğlu kimin nesiymiş
ter döküp soru sormak nereye sürüklermiş kişiyi.

çeşme var,kurnası murdar
yazgım
kendi avcumda seyretmek kırgın aksimi.

gençtim ya,ne farkeder deyip geçerdim
nehrin uğultusu da olur,dalların hışırtısı da
gözyaşı,çiğ tanesi,gizli dert veya verem
ne fark eder demişim
bilmeden farkı istemişim.
vay beni leylak kokusundan çoban çevgenine
arastadan ırmaklara çarkettiren dargınlık!
yola madem
çöllerdeki satrabı yalvartmak için çıkmıştım
hava bozar,yüzüm eğik giderdim yine
yaza doğru en kuduzuyla sürüngenlerin sabahlar
yola devam ederdim.

gençtim işte şehrin o yatık raksından incinen yine bendim
gelip bana çatardı o ruh tutuşturucu yalgın
onunla ben
hep sevişecek gibi baktık birbirimize.
bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.

oysa bu sürgün yeri,bu pıtraklı diyar
ne kadar korkulu yankı bulagelmiş gizlerimizde
hani yok burda yanlışı yoklayacak hiç aralık
bütün vadilere indik bir kez öpüşmek için
kalmadı hiç bir tepe çıkılmadık
eriyeydik nesteren köklerine sindiğimizce
alıcı kuş pençesiyle uçarak arınaydık
ah,bir olaydı diyorduk vakar da yoksanaydı
doğruydu böyle kan telef olmasın diye çabalamamız
ama kendi çeperlerimizi böyle kana buladık
gönendi dünya bundan istifade
dünya bayındırladı:
bir yakış,bir yanış tasarımı beride
öte yakada bir benî adem
her gün küsülü kaldık.

bunca yıl bu gücenik macera beni tutuklu kılan
artık bu yaşa erdirdin beni,anladım
gençken almadın canımı,bilmedim
demek gökten ağsa bile tohum yürekten düşecekmiş
çünkü hataya bağışık büyük hatadan beri nezaret yer
çiğ tanesi sanmak ne cüret,gözyaşıymış
insanın insana raptolduğu cevher.

şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
taşınacak suyu göster,kırılacak odunu
kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
tütmesi gereken ocak nerde?

İsmet Özel - Münacaat (Kendi Sesinden)

Edip Cansever - Umutsuzlar Parkı 3

Ben işte miraç gecelerinde
Bir peygamberin kanatlarında teselli aradım,
Birlikte yere inebileceğim bir dost aradım,
Uyuyan ve acılı yüzünde kardeşimin
Bir şiir aradım

Didem Madak-Siz Aşktan N'anlarsınız Bayım (Seslendirme:Eser Gökay)

SARIL BANA
METİN ALTIOK

eser; Metin Altıok
seslendiren; Eser Gökay

Bu yaşa geldim içimde bir çocuk hâlâ
Sevgiler bekliyor sürekli senden.
İnsanın bir yanı nedense hep eksik
Ve o eksiği tamamlayayım derken,
Var olan aşınıyor azar azar zamanla.

Anamın bıraktığı yerden sarıl bana.

Anılarım kar topluyor inceden,
Bir yorgan gibi geçmişimin üstüne.
Ama yine de unutuş değil bu,
Sızlatıyor sensizliği tersine.
Senin kim olduğunu bile bilmezken.

Sevgiden caydığım yerde darıl bana.

Ezginin Günlügü - Mutlu Olmak Varken

Metin Altıok - Sarıl Bana

YAŞASIN! NE KADAR DA İDEOLOJİK YAKLAŞIYORUZ BİRBİRİMİZE
AH MUHSİN ÜNLÜ

eser; Ah Muhsin Ünlü
seslendiren; Eser Gökay

bazen çok korkuyorum.
ama bu; aslanlarımı açıklamama engel olmuyor
çünkü fena halde yaraşıyor birbirine gece ve balta
ve anneciğim derdi vardı neyin altına giysen olur bir siyah pantolonum şimdi gibi ay!
tekhnem dolu müfsidle!
bu da caddelerden derviş dervişegelmeme mâni değildir
yolları ay bastı mı lambalara koşuyorum ya, bundan
bunun için kent nesnesi o bıçakla bakunin’di deştiğim
ki ben devletin taş kestiğini en baştan bilirdim
isa’yı polise doğru
lttuğum zaman.
ellerini el olarak tutmak istiyor ellerim
de ki bunun kaburgamdaki kiliseyle ilgisi yok değildir
zaten en az on iki kişiden biri haindir
ama gözlerimi öyle yırtma annem ilkokul öğretmeniydi benim!

sokaklara çıkıyorum sonra kedilerden görüyorum
gazinolardan
inanmazsın bir taşra kurmuşlar aynı bize bakıyor
bir yanım asaf halet söylüyor diğer yanım fabrika
bir şiiri birkaç kalemle yazmak lazımdır geliyor bana
bugün yepyeni bir imparatorluk öğreniyorum
ekmeğin ağırlığından da yeni bir imparatorluk
örneğin gül dönüyor bir beygiri tasfiye ediyor şair
arabca akdeniz diyor ben
aynadan dönüyorum ayna
benden dönmüyor.

çok sihirli bir kabri söndürüyorum
bir havari morfin gibi anne söylüyor
ağlıyorum bak bir çocuk bak bir çocuk bak
bak bir çocuk çok kötü bir gömlek kuruyor.
belki de yangın çıksa ve ikna edilmiş olurum
torbamı topluyorum ve annem şarkı dinlemiş olur
korkuyorum çobanım yok metal nazlı pim aktif
çözmüyorum çözersem kın fena halde kalınlaşıyor.
manchesterden geliyorlar ve liverpooldan geldiler
birazdan padişah mı öldürecekler dedim
bir milyon kadardılar ah atları vardı
artık seni bir çiçek yerine kopartmak
istiyorum sevgilim.
işte sahneden indim ve öpüyorum ağzından
annem meç yaptırmazsa iftara geç gelir haz
ey sıkıntının sevdiğim aritmetiği
söyle banabana söyle; bir kere daha kabz?

`inanmışım kaybetmek esrarıdır esrarın
çıldırmış bir vaşak gibi kaybediyorum`
ipimden kurtulmuşum kaybediyorum
birleşmiyor ellerimiz haykırıyor trapez
tanklar tank olup geçiyor üstümüzden
helvetius haklı devlet şaşkın piyanist kara
memleket sana rağmen ket vururken yarama
şu çıplak çocuk şu tüyük bürk şairi ben
-ve emir ‘kun’ diyor, doğruluyorum-
bu ülke’den daha bıçkın tamlama bilmiyorum.
`ayakkabılarını kapımın önünde görmeyi istiyorum!
çünkü bu,
seni seviyorum içine nal salmak demektir.
ve hareketinin bana durduğunu akla uydurur.
oysa seni sevmem toplumu meşru kılar
ve gitmen beni dile indirger sevgilim.`

zaten kırılmış bir kızsın şimdi dövülmüş bir av
yanmış ırmaklar öneriyorsun toy bedenine
kavmin yanlış tufanlardan geçip duruyor
gözlerime baka baka ağlayıp aşk diyorsun
bir tekkenin ortasına sirk treni devriliyor.
ki hala çocuk övmeye duruyorsam bu
‘şehrin en uzak yerinden gelen o’nunla
ve izmit’le ve fargo’yla ve horasan’la
ve hafıs’ın beni eve götürdüğü kınla ilgili bir matkabı
girdiği çene kemiğiyle birlikte söküp
şu karşıki düğün salonuna ilave edemememdendir.
yoksa lar ve ortaokul öğretmenleri giremesinler diye
babam ve bilhassa dedem
mahallemize yeterinde toplu polis gönderilmesi konusunda
gerekli telefonları etmiş durumdalar sevgilim!

ama yine de sırf sen sürdürebil diye ayın alnında melekçe
ve şüpheye düşmeden kelebek besleyebilsin diye bir padişah açıkça
benim alıp kını
öte yana geçmem gerektir
içinden memleketi çekeyim diye.
hem düşünsene;
bu bizi nasıl imparatorlaştırır!
yoo, hayır! omzunu açma. omzun ideoloji taşır.
ve fakat ‘dil’e rağmen bütün bunlar sevgilim
ayaklarına beyaz çoraplar giydirmek istemediğim anlamına gelmeyebilir.

çünkü bak süleyman bu sayfadan henüz geçmiş gibi gül lekesi
ve apaçık kudüsmüş bir zebrayım ben uzun menzilli şiirlere şikar!
elbet bir gün batar, kuşlar döner, çarmıh baştan düzenlenir
ve bana tertemiz eller verir cezayirli o tüccar.
o vakit sana bakıyorum kadar büyür akdeniz
cumhuriyetin tersinden tertib ettiği çarşılar gibi
sonra uzun süre bir takibediliyormuşum hissi…
siz hiç yahudi bir minibüs şöförü düşlediniz mi?

Ah Muhsin Ünlü - Yaşasın! Ne Kadar Da İdeolojik Yaklaşıyoruz Birbirimize

Çiçekleri Sulasan, Edip Cansever

Fazıl Say & Serenad Bağcan - Şey Şey Şey Ve Şeylerden (Edip Cansever)

İstanbul'a değil, sana hasret kalmak...

Eser Gökay - Edip Cansever-Manastırlı Hilmi Beye Birinci Mektup

Ölü mü denir şimdi onlara
Durmuş kalbleri çoktan
Ölü mü denir şimdi onlara
Kımıldamıyor gözbebekleri
Ölü mü denir peki
En büyük limanlara demirlemiş
En büyük gemiler gibi
Kımıldamıyor gözbebekleri
Ölü mü denir şimdi onlara.

Suratları gergin
Suratları kararlı
Belli ki çok beklemişler
Kabuğundan çıkan bir portakal gibi gelen sabahı
Suratları gergin
Bir savaş alanına benziyor suratları
Dudakları nemli
Son defa kendi etini öpüp
Yani son defa gerçek bir insan etini
Hazla kapanmışlar öyle
Geçirmiyor gövdeleri soğuğu
Geçirmiyor sıcağı da
Ve ikiye ayrılmış bir nehir gibi bacakları
Akıyorlar sonsuza
Ölü mü denir şimdi onlara.

Kimse hüzünlü olmasın
Sırası değil hüznün daha
Bir gün bir şehrin alanında
Bir mermer yığınının gözlerine
Omuzlarına düşerse bir çınar yaprağı
Hüzünlensin yaşayanlar o zaman
Sırası değil hüznün daha.

Öylesine sıkılmış ki yumrukları
İyice sıkılsın yumruklar
Saklansın diye bir armağan gibi bu katılık
Öylesine sıkılmış ki yumrukları
Kimse hüzünlü olmasın
Kimse hüzünlü olmasın diye
Sırası değil hüznün daha.

Unutulsun bir gövdeye duyulan hasret
Unutulsun bu alışılmış duyarlık
O kadar sade, o kadar kalabalık ki
Unutulmaya değer onların insan gövdeleri
Ve unutulmalı mutlaka
Dolsunlar diye yüreklere
Dolsunlar damarlara.

Ölü mü denir
Ölü mü denir şimdi onlara.


Edip Cansever - Ölü Mü Denir (Yorum;  Eser Gökay)

kadercinin / kendine tapmadan önceki son -ya da sona yakın- öfkesinin bir dünya görüşünün yorumuna başlangıç olan/ çelişkili kötü şiiridir 



....
açtık çok açtık çok çok açtık
tanrı istedik

ve oturup ağladık niye
ve niye hiç görmemiş gibi sanki
oturup hep birlikte ağladık ona şaşıyorum
ona şaşıyorum biz sanki hiç tanrı görmedik
hadi hiç görmedik diyelim / çok doğru/
tanrı da mı hiç görmedi bizi
hep bilinen şeyler gibi yinelemek
ama yalnız yinelemek hep yinelemek hep umarsız
-sen n'apıyorsun orda sen n'apıyorsun
-hiç sigara kutusu topluyorum yerden yakıcam
-bak bir odun düştü arabadan alsana
-yok onu öteki alsın o çok yoksul
-kamyona geleyim mi abi kamyona iyi taş taşırım
-beş liradan fazla vermem bak hava cok soğuk
- manton yok mu senin bu kış kıyamette
-hırkam eski biraz ama olsun yündür tutar gene
çıplaklıktan iyidir
-bu adam deli mi ne yırtık gömlekle bu soğukta
-ben karı iki beş de çocuk yedi bir de tanrı sekiz kim
ısıtacak bizi kim doyuracak bizi
-'inandığımız tanrı -da- yalnız bıraktı bizi'


bağışlatıcı olmuyor ey bagışlatıcı olmuyor
bilmem nerelerdeki özgürlük şarkıları
bizim özgürlüğümüzü bunca kısıtlamışken

tutsaklığımızı sürdürürken ezerken ezdirirken
kurdukları düzende kayırdıkları güçlere


kayırdıkları güçlere sanki biz insan değiliz

gökyüzüne uzanmaktan yoruldu ellerimiz
ne isteriz ne isteriz bilseniz
bilseniz inanca karşı gelmek ne zor
bilseniz ekmek yemek su içmek ne zor
bilseniz mutluluk ah mutluluk
mutluluk çok ötelerde şimdi
nedensiz isteksizliğiyle vermekten kaçındığı bizlere
bizlere yani kendi yarattığına
/ ne gülünç kendi yarattığına /
mutluluk çok büyük ve çok ötelerde şimdi
tanrı kadar
ulaşılmaz

bir ulaşsam bir ulaşsam yok mu ya bir ulaşsam
kimselere bırakmıycam kimselere bırakmıycam
ama gücüm ama gücüm ama gücüm kısıtlı

valla bıktık billa bıktık yaşamaktan
ben insanım dedik günahkâr olduk
ben tanrıyım dedik günahkâr olduk
ben günahkârım valla

ben günahkârım valla ve de tüm günahlarını insanların
topladım omuzlarıma/ ben günahkârım valla
bir hafifledim bir hafifledim ki sormayın
günâhlar ne hafif şeyler öyle ve de ne güzel

ben hep tanrıyı düşündüm tanrıyı sevdim
ben hep tanrının dediğini yaptım günahkâr değilim
baktım hiç düşünmedi tanrı beni hiç sevmedi
baktım tanrı hiç yapmadı dediğimi

töbe töbe ben günahkârım valla

kaynattım üç tencerede üç ayrı aşı
ekmeği kadına kadını tanrıya tanrıyı ekmeğe üleştirdim

Forum, 15 ekim 1969

Arkadaş Z. Özger -  Çelişkili Kötü Şiir (Yorum: Eser Gökay)

Şükrü Erbaş - Ömür Hanımla Güz Konuşmaları Yorum - Eser Gökay

Edip Cansever _ Bilmez miyim hiç

Yaşar Kemal'in cenaze töreninden...

Aşksız ve paramparçaydı yaşam
bir inancın yüceliğinde buldum seni 
bir kavganın güzelliğinde sevdim. 
bitmedi daha sürüyor o kavga 
ve sürecek 
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 
Aşk demişti yaşamın bütün ustaları 
aşk ile sevmek bir güzelliği 
ve dövüşebilmek o güzellik uğruna. 
işte yüzünde badem çiçekleri 
saçlarında gülen toprak ve ilkbahar. 
sen misin seni sevdiğim o kavga, 
sen o kavganın güzelliği misin yoksa... 
Bir inancın yüceliğinde buldum seni 
bir kavganın güzelliğinde sevdim. 
bin kez budadılar körpe dallarımızı 
bin kez kırdılar. 
yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz 
bin kez korkuya boğdular zamanı 
bin kez ölümlediler 
yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz. 
bitmedi daha sürüyor o kavga 
ve sürecek 
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 
Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri 
suyun ayakları olmuştur ayaklarımız 
ellerimiz, taşın ve toprağın elleri. 
yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık 
törenlerle dikilirdik burçlarınıza. 
türküler söylerdik hep aynı telden 
aynı sesten, aynı yürekten 
dağlara biz verirdik morluğunu, 
henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz... 
Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne 
ne tan atışı doğumların sevincine 
ey bir elinde mezarcılar yaratan, 
bir elinde ebeler koşturan doğa 
bu seslenişimiz yalnızca sana 
yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini 
bitmedi daha sürüyor o kavga 
ve sürecek 
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek! 
Saraylar saltanatlar çöker 
kan susar birgün 
zulüm biter. 
menekşelerde açılır üstümüzde 
leylaklarda güler. 
bugünlerden geriye, 
bir yarına gidenler kalır 
bir de yarınlar için direnenler... 
Şiirler doğacak kıvamda yine 
duygular yeniden yağacak kıvamda. 
ve yürek, 
imgelerin en ulaşılmaz doruğunda. 
ey herşey bitti diyenler 
korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler. 
ne kırlarda direnen çiçekler 
ne kentlerde devleşen öfkeler 
henüz elveda demediler. 
bitmedi daha sürüyor o kavga 
ve sürecek 
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!


Adnan Yücel - Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek

Edip Cansever - Günlerden - (Seslendiren Eser Gökay)

Edip Cansever - Umutsuzlar Parkı -(Seslendiren Eser Gökay)

Varsın her şey sonraya kalsın
Sonraya, en sonraya
Sözgelimi iki bin altı yüz kırk bir mil.
Bir papatya ne kadar uzağı görebilirse
O kadar yakın kalplerimiz birbirine


Edip Cansever - Saate Bakmak (Seslendiren Eser Gökay)

Giderim alkollere bir mektup gibi
Alkollerden gelirim bir mektup gibi*

Edip Cansever - Eski Bir Takvim İçin Şiirler (Seslendiren Eser Gökay)

Sığınacak Hiçbir şeyimiz  Yoktu ''Şiir'' den Başka..

B13.

Edip Cansever - Saate Bakmak (Seslendiren Eser Gökay)

Parliamentmavisi