Sagopa Kajmer-Beyaban

Kağıt Kesikleri

Dokunan Yanar

Pesimist EP 6, Sago Kaf Kef yer6... 

Bir çok kez öldüğümü biliyorum, 
Kenarından köşesinden hayata tutunduğumu, 
Güneşimin günlerce tutulduğunu, 
Güzel günlerin kısa hikayeler anlatan misafirler olduğunu sonra yok olduğunu. 
Onlar gidince yok olduğumu, kendimden yoksunluğumu, 
İnsanın yoksunluğunu, kötü günün kenarda pusu kurduğunu, 
Akbabanın sessizliğini bilip duymak kurdun uluduğunu. 

Bir çok kez öldüğümü biliyorum, 
Ruhum üzerimdeyken öldürüldüğümü, 
Gözüm açık bakarken dünyaya körlüğümü, 
Katillerimi bizzat gözümle gördüğümü cinayetin örtüldüğünü, 
Biliyorum aslında her bir şeyin gerçek yüzünü. 
İnsanların yüzsüzlüğünü, her şeye rağmen bendeki güçsüzlüğümü, 
Eksik kelimeli sözlüğümü, 
Karanlığımın güneşime karşı üstünlüğünü... 

Bir çok kez öldüm, yeniden hayata döndüm. 
Biten filmi başına sardım kendimi orda gördüm. 
İzledim oyun bozanla oyuna dalmış saf ölümlüyü. 
Söküp atmak istedim içinden üzüntüyü. 
Ama nerde... 
Boşa gider her hamlem, sonu olmayan ahlem, 
Bir dönüş yok madem, hayal sarsın beni!... 

Bir çok kez öldüm, yeniden hayata döndüm. 
Biten filmi başına sardım kendimi orda gördüm. 
İzledim oyun bozanla oyuna dalmış saf ölümlüyü. 
Söküp atmak istedim içinden üzüntüyü.
Ama nerde... 
Boşa gider her hamlem, sonu olmayan ahlem, 
Bir dönüş yok madem, hayal sarsın beni!... 

Bir çok kez öldüğümü biliyorum, 
Bilenlerin bilmemezlikten geldiği zamanlarda. 
Elimi sıkıca tutanların bıraktığı anlarda, 
Doğrularımı yalanlamaya çalıştıklarında, çatıştıklarında. 
Böyle gaddarca davrandıklarında bedbahtça kıvranırım iftiranın kollarında. 
Düşüncelerim turlar yalnızlık koridorlarında. 
Bir yalnızı ancak bir yalnızlık öldürebilir etrafında. 

Bir çok kez öldüğümü biliyorum, 
Bilirken bilmemezlikten gelmek zorunda olduğum vakitlerde. 
İçimden geleni içimde hapsettiğim seferlerde, 
Zincire vurduğum haklı hislerimi gördüğümde. 
Yalnızlığın kendini gösterdiği yalnızlığımda, 
Ruhu yıkan depremlerin ansızlığında, 
Harabede gördüğüm benin cansızlığında, ölmeyen hırsın yıldıran arsızlığında. 

Bir çok kez öldüm, yeniden hayata döndüm. 
Biten filmi başına sardım kendimi orda gördüm. 
İzledim oyun bozanla oyuna dalmış saf ölümlüyü. 
Söküp atmak istedim içinden üzüntüyü. 
Ama nerde... 
Boşa gider her hamlem, sonu olmayan ahlem, 
Bir dönüş yok madem, hayal sarsın beni!... 

Bir çok kez öldüm, yeniden hayata döndüm. 
Biten filmi başına sardım kendimi orda gördüm. 
İzledim oyun bozanla oyuna dalmış saf ölümlüyü. 
Söküp atmak istedim içinden üzüntüyü. 
Ama nerde... 
Boşa gider her hamlem, sonu olmayan ahlem, 
Bir dönüş yok madem, hayal sarsın beni!...

Sagopa Kajmer - Bir Çok Kez Öldüm

Uyanmak zor, uykunu bölmedikçe kurtuluş, 
Çıkışı bulamadığın yol üzeri, gözün kapalı yıpranış, 
Yıprandığını bir tek senin bilmen kıvranış, 
Ağladığını kendin görmen, ruhen yıkılış. 

Onlar, anlatsan da anlamazlar, 
Bir anlam da yüklemezler, 
Çıldırdığını düşünürler, 
O büyük düşünürler. 

"Keşke konuşmasaydım" dersin, 
Meğer buymuş ilk dersin, 
Zor iş, kolay gelsin. 

Elin boşta kalır, tutmadıklarında, 
Gözün yaşta kalır, anlamadıklarında, 
Sesin titrer konuşmaya çabaladığında ardarda. 

Oysa kim istemez ki, her gün ilkbahar günü? 
Şiirler yazmak, izleyip kırmızı gülü. 
Akan saatler, beraberinde götürür ömrü, 
Kalan sağlar senindir, kaybedilenler ölü. 

Ben seni gayet iyi de anlıyorum, gayet. 
Ardımda bıraktığım o yollar, buradan gayet net, 
İnsan bir nefis, bir nefes, 
Bir özgür, bir kodes, bir hapis, bir kafes. 
Yaşa etmeden pes! Kolaysa... 

Zor çıkar içinden, açılmamış ne kadar kutu varsa, 
Yalan dağılır içinden, açılmış ne kadar ağız varsa, 
Çil yavrusu gibi dağılır, bildiğin ne kadar iyi varsa. 

İlk başta suya kanar gibi kandım, 
Sözlerine inandım herkesin kalpten, çok içten. 
Bu uykumdan uyanmam zaman aldı, 
Uyandım, uykusuzluk başladı aniden, aniden. 

Yıllar öğretmenim oldu, gerçek zor okuldu. 
Kaçtım dersten, derslerden, isterdim uyanmak birden, 
Bir kötü kabustan cidden, aniden. 
Sahiden. 

Bendeki buz söndürüyor ağır ateşleri, 
Yakmaya çalıştığım kısa çıralar nemli, 
Karaya oturmuş geminin tayfasındanım kabaca, 
Ruh halim, ejderhaya kafa tutan bir atmaca. 

Bu hayat bolca kutulu bulmaca, 
Bildiğin, cevaplar olur; bilemediğinde karmaşa, 
Dallanıp yeşermek de var, ve bir de solmaca, 
Nefesten kesilmek de var, içinde koşmaca. 

Güzel bir şarkı buldum, kendimi onunla öldürdüm, 
Sonra bir diğer şarkı duyup, hayata onunla geri de döndüm, 
Sonra başka şarkılarla doğdum, onlarla soldum, 
Ben Yunus'u şarkılarda buldum, hayatta kaybettim. 

Gönlümün cennetine koyduklarım ve cehenneminde yaktıklarım. 
Ne çok şey anlatıyor, gözlerine baktıklarım, 
Çok şey anlatıyor, gözümden akıttıklarım, 
Ahmak ıslatanlarım. 

İlk başta suya kanar gibi kandım, 
Sözlerine inandım herkesin kalpten, çok içten. 
Bu uykumdan uyanmam zaman aldı, 
Uyandım, uykusuzluk başladı aniden, aniden. 

Yıllar öğretmenim oldu, gerçek zor okuldu. 
Kaçtım dersten, derslerden, isterdim uyanmak birden, 
Bir kötü kabustan cidden, aniden. 
Sahiden. 

İlk başta suya kanar gibi kandım, 
Sözlerine inandım herkesin kalpten, çok içten. 
Bu uykumdan uyanmam zaman aldı, 
Uyandım, uykusuzluk başladı aniden, aniden. 

Yıllar öğretmenim oldu, gerçek zor okuldu. 
Kaçtım dersten, derslerden, isterdim uyanmak birden, 
Bir kötü kabustan cidden, aniden. 
Sahiden. 

Canfeza - Kaşağı

Canfeza