ตรงที่จิตมันตั้งมั่นขึ้นมาแล้ว มันเป็นจิตผู้รู้ขึ้นมา 
จิตดวงนี้ล่ะที่เรียกว่าจิตประภัสสร 
ตัวรู้มันประภัสสร มันผ่องใส 
เพราะตอนนั้นไม่มีกิเลสจรมา มีแต่กุศลจรมา 
คือเรามีสติอยู่ มันเป็นกุศล กิเลสมันไม่มา สติมันมา 
เราฝึกอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทุกวันๆ นานๆ 
บางคนฝึกไม่นาน บางคนต้องฝึกนาน 
แล้วแต่บุญวาสนา บารมี ของเก่าเราเคยสร้างมาแค่ไหน 
อย่างการที่เคยมีบุญมาก่อน ก็ถือว่าช่วยเราให้เราภาวนาง่าย 
ถ้าเราไม่ได้มีบุญมาก่อนเราก็ภาวนายาก 
บุญในอดีตมันยังไม่พอ ถ้าพอคงบรรลุมรรคผลไปแล้ว 
เราก็ต้องมาสร้างกุศลให้มากขึ้นๆ 

รักษาศีล ฝึกสมาธิ ฝึกจิตให้ประภัสสรผ่องใส
เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ไม่หลงตามกิเลสไป 
แล้วก็มาฝึกจิตให้ผ่องแผ้วด้วยการเจริญปัญญา 
จิตผ่องแผ้วได้ด้วยการเจริญปัญญา 
จิตจะเจริญปัญญาได้ 
จิตต้องประภัสสรต้องเป็นผู้รู้ก่อน มันถึงจะเจริญปัญญาได้


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
26 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640226 ซีดีแผ่นที่ 89

วันมาฆบูชา

ฝึกจิตที่ผ่องใสให้ผ่องแผ้ว :: หลวงพ่อปราโมทย์ 26 ก.พ. 2564 (640226)

การปฏิบัติธรรมมันมีเหตุมีผล มีขั้นตอนเป็นลำดับ 
อยู่ๆ ก็จะปล่อยวางจิตอะไรอย่างนี้มันทำไม่ได้หรอก 
มีโยมมาถามหลวงพ่อว่า ภาวนาต้องปล่อยวางจิตใช่ไหม
ใช่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เบื้องต้นเรายังไม่ต้องพูดเรื่องปล่อยวางจิตหรอก 
ล้างความเห็นผิดก่อน ว่าตัวเรามีอยู่หรือไม่มีอยู่ 
เราเห็นผิดว่าตัวเรามีอยู่ ร่างกายนี้เป็นตัวเรา 
เวลาสุขทุกข์ ก็เราสุข เราทุกข์ 
เราจำได้ เราดี เราชั่ว 
เราโลภ เราโกรธ เราหลง 
เราดู เราฟัง เราได้กลิ่น เราได้รส เราสัมผัสทางกาย เราคิด 
มันมีเราอยู่ทุกหนทุกแห่ง 

ฉะนั้นเบื้องต้นยังไม่ต้องไปทำลายจิต 
ต้องมีจิตก่อน มีจิตที่เป็นผู้รู้ผู้ดูก่อน 
การทำลายผู้รู้ ทำลายจิต มันขั้นสุดท้ายของการปฏิบัติ 
ขั้นต้นๆ ถือศีล 5 ไว้ ต้องถือศีล 5 ให้ได้ก่อน 
แล้วก็ฝึกพัฒนาเครื่องมือที่จะใช้ในการปฏิบัติ 
พัฒนาสติ พัฒนาสมาธิขึ้นมา แต่ละอย่างๆ ไม่ใช่พัฒนาง่ายๆ 
อย่างสตินี่ พวกเราเคยชินกับการขาดสติ 
จะพัฒนาจนสติอัตโนมัติเกิด ไม่ใช่เรื่องง่าย 
ต้องฝึกกันหนักหนาสาหัส 
ต้องฝึกเจริญสติปัฏฐาน 


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
27 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640227 ซีดีแผ่นที่ 89

CD 89

เห็นจิตเป็นทุกข์จึงปล่อยวางจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ 27 ก.พ. 2564 (640227)

อุปาทาน 4 ตัว 
ยึดถือในตัวร่างกายในวัตถุสิ่งของ 
ยึดถือในความคิดความเห็น 
ยึดถือในแบบแผนของการทำงาน 
ยึดถือในความเป็นตัวเป็นตน 
การยึดถือทั้งหมดนั้น มันพุ่งมาที่การยึดถือในความเป็นตัวเป็นตน 
ท่านเลยจัดเอาไว้ตัวสุดท้าย 
ร่างกายก็ตัวเรา ความคิดเห็นนี้ก็ความคิดเห็นของเรา 
แบบแผนการดำเนินชีวิต การทำงานของเรา 
สุดท้ายมันมาเซิร์ฟที่ตัวกูของกูนี่ล่ะ 
ท่านพุทธทาสท่านเก่ง ท่านเจาะมาที่ตัวกูของกู

พอเรามีอุปาทาน 4 ตัวนี้แล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือ 
อุปาทานนี้นำไปสู่ภพ ภพมี 2 อัน 
มีอุปัตติภพ ภพโดยการเกิด 
อย่างพวกเรามีอุปัตติภพเป็นมนุษย์ 
แล้วก็กรรมภพ ก็คือการทำงานของจิต
ตัวกรรมภพเป็นความดิ้นรนของจิตใจ 
สังเกตให้ดีเวลาเราเกิดความยึดถือขึ้นมาแล้ว 
มันจะเกิดการดิ้นรนของใจ 
อย่างเรายึดถือว่านี่คือตัวเรา ร่างกายเรา 
พอมันจะแปรปรวนไม่เป็นของเราขึ้นมาแล้ว 
ใจมันจะดิ้นใหญ่เลย กังวล กลุ้มใจ ทุรนทุราย 
หรือแฟนเรานอกใจเรา ใจมันก็ดิ้นรน 
ทุรนทุราย เพราะเรายึดถือ 
ถ้าเราไม่ได้ยึดถือว่าคนๆ นี้เป็นของเรา 
เขาจะไปไหนเราก็ไม่เดือดร้อน 
แต่พอเรายึดถือปุ๊บ ใจเราจะดิ้นทันทีเลย

(2)
ธรรมะของพระพุทธเจ้ามีคุณมหาศาล 
อยู่กับโลกก็จะเข้าใจโลก 
เข้าใจว่าเราจะปรับตัวอย่างไรได้ 
ที่เราจะอยู่รอด แล้วเราจะไม่ทุกข์ 
ในทางธรรมช่วยเราได้มหาศาล 
เราสามารถมีความสุขในปัจจุบัน มีความสุขในอนาคต 
มีความสุขอย่างยิ่ง คือถึงพระนิพพาน 
ตอนที่ใจมันถึงพระนิพพานแล้วลองทวนลงมาดู 
เราจะเห็นว่าเราไม่มีอุปาทาน ใน 4 ตัวนั้นไม่มี 
แล้วก็จะเห็นว่าไม่มีที่ไปเกิดอีกแล้ว จะเห็นด้วยตัวเอง 
อันนี้ครูบาอาจารย์ท่านสอนมา 
ค่อยๆ ดูเอา ค่อยๆ ศึกษาไป


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
6 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640306 ซีดีแผ่นที่ 89

ใจดิ้นรนเพราะยึดถือ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 6 มี.ค. 2564 (640306)

ถ้าเราอยากมีความสุขต้องรู้จักพอ 
มีชีวิต Basic minimum needs มีแค่นั้นจริงๆ ก็พอแล้ว 
พระพุทธเจ้าสร้างสังคมพระขึ้นมา 
สังคมพระเป็นตัวอย่างที่ว่าอยู่อย่างไรแล้วพอ 
พวกเราไปบิณฑบาตมา ข้าวไม่พอก็มีแม่ครัวช่วยทำให้ 
เราก็ยังฉันได้วันละครั้งอยู่อย่างนั้น มันก็ได้แค่นั้น 
อยู่ได้ไหม ก็อยู่ได้ 
จีวรชุดหนึ่งๆ หลวงพ่อใช้ตั้งหลายปี ไม่ได้สิ้นเปลือง 
ถ้าเราอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ต้องเป็นหนี้ อยู่อย่างสบายๆ 
ถ้าเป็นโยมอย่างนี้ มีเสื้อผ้า 2 ชุด 3 ชุดอะไรแค่นี้ก็พอแล้ว 
กินก็ไม่ต้องไปกินหรูหราอะไร กินอาหารพออยู่ได้ 
ก็ไม่สิ้นเปลืองมาก พยายามฝึกตัวเองให้รู้จักพอ 

วิธีที่จะฝึกให้พอ ก็คือคอยรู้เท่าทันใจของตัวเอง 
ตรงที่ไม่พอเพราะความอยากมันมาก ความอยากมันครอบงำเรา 
ฉะนั้นเราหัดรู้เท่าทันใจของเราไว้ 
ใจมันมีความอยากอะไรเกิดขึ้น รู้ทันมัน 
ถ้าเรารู้ทันตัณหาคือความอยากที่เกิดขึ้นในจิตใจเรา 
พอเรารู้ทัน ตัณหามันเป็นโลภะ มันเป็นกิเลส 
ตรงที่เรารู้ทันคือเรามีสติ ตัณหามันจะดับ 
พอความอยากมันดับแล้วจิตมันจะมีสติมีปัญญาขึ้นมา 
จิตมันเป็นกุศลแล้ว มันก็จะรู้อะไรควรอะไรไม่ควร



--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
7 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640307 ซีดีแผ่นที่ 89

อยากมีความสุขต้องรู้จักพอ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 7 มี.ค. 2564 (640307)

[คลิปสั้น] ไม่เห็นไตรลักษณ์ยังไม่ได้ทำวิปัสสนา หลวงพ่อปราโมทย์​ ปาโมชฺโช 20 มี.ค. 64 (640320)

[คลิปสั้น] ความสุขมหาศาลรออยู่ข้างหน้า หลวงพ่อปราโมทย์​ ปาโมชฺโช 20 มี.ค. 64 (640320)

ภาวนาแยกธาตุแยกขันธ์ออกไป 
เราจะเห็นว่าชีวิตเราจริงๆ ก็ประกอบด้วยขันธ์ 5 เท่านั้นเอง 
มีรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
รูป คือส่วนที่เป็นวัตถุ เนื่องด้วยวัตถุ 
เวทนา คือความรู้สึกสุข ความรู้สึกทุกข์ ความรู้สึกไม่สุข ไม่ทุกข์ 
สัญญา ความจำได้ ความหมายรู้ 
สังขาร ความปรุงดี ปรุงชั่ว ปรุงไม่ดี ไม่ชั่ว 
วิญญาณ ความรับรู้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 
เราภาวนาเราแยกขันธ์ออกมาได้แล้ว 
เราจะเห็นขันธ์แต่ละขันธ์เกิดดับอยู่ในปัจจุบันนี้ 
เกิดดับสืบเนื่องกันไปตลอดเวลา 
จิตเองก็เกิดดับ จิตดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไปทั้งวันทั้งคืน เห็นอย่างนี้ 

ก่อนที่เราจะเห็นว่าจิตทุกอย่างเกิดแล้วดับ 
เราเห็นจิตทีละอย่างก่อน 
จิตสุขเกิดแล้วก็ดับ จิตทุกข์เกิดแล้วก็ดับ 
จิตไม่สุขจิตไม่ทุกข์เกิดแล้วก็ดับ 
จิตโลภเกิดแล้วก็ดับ จิตไม่โลภเกิดแล้วก็ดับ 
จิตโกรธ จิตหลงเกิดแล้วก็ดับ 
ทุกอย่างเกิดแล้วก็ดับไปหมด 
เห็นอย่างนี้ซ้ำๆๆ จะรู้ว่าจิตนี้เองเกิดดับอยู่ตลอดเวลา

--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
13 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640313 ซีดีแผ่นที่ 89

จิตเกิดดับอยู่ตลอดเวลา :: หลวงพ่อปราโมทย์ 13 มี.ค. 2564

คนที่ไม่ปฏิบัติพอมันเกิดสุข เกิดทุกข์ เกิดดี เกิดชั่ว 
มันไปสนใจของข้างนอก 
สนใจรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ 
สนใจเรื่องราวที่คิดนึกเอา 
มันไม่สนใจตัวเอง ไม่สนใจที่จะอ่านตัวเอง 
อ่านว่าจิตใจตอนนี้เป็นอย่างไร 
พอไม่สนใจก็คือไม่ได้ปฏิบัติแล้ว 
ไม่ได้เรียนรู้กาย ไม่ได้เรียนรู้ใจ 

การปฏิบัติมันคือการเรียนรู้ความจริงของกายของใจ 
คนธรรมดาทั่วไปที่ไม่ปฏิบัติกับผู้ปฏิบัติไม่ได้ต่างกัน 
ตาก็มองเห็นเหมือนกัน หูก็ได้ยินเสียง 
จมูกได้กลิ่น ลิ้นกระทบรส 
กายกระทบสัมผัส เย็น ร้อน อ่อน แข็ง ตึง ไหว 
พอใจกระทบความคิดนึกปรุงแต่ง กระทบเหมือนกัน 
แต่คนไม่ปฏิบัติหรือปฏิบัติไม่เป็น 
พอกระทบแล้วมันสนใจไปที่สิ่งที่มากระทบ 
สนใจในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในโผฏฐัพพะ 
สนใจในเรื่องราวที่คิด 
ส่วนผู้ปฏิบัติที่ตั้งอกตั้งใจภาวนา 
พอกระทบอารมณ์แล้วไม่ได้สนใจของนอก 
แต่สนใจย้อนเข้ามาดูตัวเอง 
สนใจเข้ามาให้ถึงจิตถึงใจตัวเอง ถึงกายถึงใจตัวเอง 
ความต่างมันมีเท่านี้เอง 


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
14 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640314 ซีดีแผ่นที่ 89

ไม่สนใจตัวเองคือไม่ได้ปฏิบัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 14 มี.ค. 2564

เรื่องของวิปัสสนากรรมฐานพูดแล้วมันยาว ย่อลงมาเหลือนิดเดียว 
ให้เรา “มีสติรู้กายรู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่น และเป็นกลาง” 
มีสติไปทำอะไร มีสติไปรู้กายรู้ใจ คือรู้รูป รู้นาม 
ไม่ต้องรู้ทั้งรูปทั้งนาม ไม่ต้องรู้ทั้งหมดหรอก 
รู้อารมณ์กรรมฐานอันใดอันหนึ่งที่เราถนัด 
จะรู้กายในกาย หรือเวทนาในเวทนา 
หรือจิตในจิต หรือธรรมในธรรม 
อะไรก็ได้ แต่มีจิตเป็นผู้รู้ 
แล้วทั้งหมดนั้น กายทั้งหมดจะไม่มีตัวเรา 
เวทนาทั้งหมดจะไม่มีตัวเรา 
สังขาร จิตสังขารทั้งหมดจะไม่มีตัวเรา 
สภาวธรรมทั้งหลาย ทั้งกุศล ทั้งอกุศลทั้งหลาย ก็จะไม่เป็นตัวเรา 
เฝ้ารู้เฝ้าดูเรื่อยๆ 
ฉะนั้น “มีสติรู้กายรู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่น และเป็นกลาง” 
คำว่าตามความเป็นจริงคือเห็นไตรลักษณ์ 
เพราะความจริงของรูปนามคือไตรลักษณ์ 
ถ้าไม่เห็นไตรลักษณ์ก็เรียกว่ายังไม่ได้ทำวิปัสสนา 
ฉะนั้นประโยคสั้นๆ นี้ล่ะที่หลวงพ่อรวมมาจาก 
หลักการปฏิบัติที่กว้างขวางมากมาย 
ถ้าพวกเราตีความตรงนี้แตก พวกเราทำวิปัสสนาได้แน่นอน



--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
20 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640320 ซีดีแผ่นที่ 89

ความสุขมีหลายระดับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ 20 มี.ค. 2564

วันๆ หนึ่งเรามองคนอื่นมากกว่ามองตัวเอง 
ฉะนั้นก็เห็นแต่คนอื่น มันไม่เห็นตัวเอง 
เห็นคนอื่นแล้วใจของเรามันมีกิเลส 
มันก็เห็นคนอื่นในมุมที่ตัวเองอยากเห็น 
ชอบขึ้นมาก็มองว่าเขาดี ไม่ชอบขึ้นมาก็เขาเลว 
มองอย่างที่ตัวเองอยากมอง 

ส่วนของจริงคือรูปธรรมนามธรรมนี้ มันอยู่กับเรามาแต่ไหนแต่ไร 
ทำไมต้องอาศัยพระพุทธเจ้ามาชี้ให้เราย้อนกลับมาดู 
“โอปนยิโก” ย้อนกลับเข้ามาดูตัวเอง 
เพราะว่าโดยธรรมชาติแล้ว หลวงปู่ดูลย์ท่านสอนบอก 
“โดยธรรมชาติ จิตย่อมส่งออกนอก” 
จิตส่งออกนอก คือสนใจในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในสัมผัส 
หรือในเรื่องราวที่คิดนึกต่างๆ สนใจแต่สิ่งพวกนี้ 
ไม่สนใจในตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 
ไม่สนใจรูปธรรม นามธรรมที่ประกอบกันเป็นตัวเอง 
ฉะนั้นเราก็ควรจะสนใจเสียบ้าง 
หัดมาสนใจตัวเอง ไม่ต้องสนใจคนอื่นมากนัก 
ไม่ต้องไปจับผิดคนอื่น มาจับผิดตัวเอง 
จับผิดคนอื่นง่าย ไอ้โน้นไม่ดี ไอ้นี้ไม่ดี กูดีอยู่คนเดียว 
ไม่เห็นมีใครมันวิจารณ์ตัวเองสักกี่คนเลย 
มีแต่มองออกนอก สนใจแต่ของนอก 
ลองย้อนกลับมาทำตัวเองให้มันดีเสียก่อน 
ย้อนกลับมาฝึกตัวเองให้มันดีเสียก่อน 
ค่อยวิจารณ์คนอื่นก็ได้ ไม่สายไปหรอก ย้อนมาดูตัวเอง 


--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
27 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640327 ซีดีแผ่นที่ 89

ดูตัวเองดีกว่าคอยจับผิดคนอื่น :: หลวงพ่อปราโมทย์ 27 มี.ค. 2564

บางคนก็เริ่มต้นดูกาย 
บางคนก็เริ่มต้นดูเวทนา 
บางคนก็เริ่มต้นดูจิต ทางใครทางมัน 
แต่ในสุดท้ายไม่ว่าจะดูกาย เวทนา หรือจิต หรือธรรม 
สุดท้ายมันก็ลงไปที่เดียวกัน เข้าไปสู่วิมุตติอันเดียวกัน 
เข้าไปสู่ความบริสุทธิ์หลุดพ้นอันเดียวกัน 
เข้าไปสู่พระนิพพานก็อันเดียวกัน มันเป็นสภาวะที่เหมือนกัน 
คล้ายๆ คนขึ้นภูเขา ทางขึ้นภูเขาก็อยู่รอบทิศทาง 
บางช่วงเป็นหน้าผา คนที่ชอบปีนหน้าผามันมี 
ให้มันเดินราบๆ ไปมันไม่เอา 
บางคนมีเงินมาก บารมีมาก 
ขึ้นเฮลิคอปเตอร์แป๊บเดียวถึงยอดเขาเลย 
บางคนไม่อยากเป็นอย่างนั้น 
อยากเดินชมวิว ชมต้นไม้ ชมนก ค่อยๆ เดิน 
แต่ละคนมันไม่เหมือนกัน 
บางคนให้สบาย มันไม่ชอบ 
มันต้องอะไรที่ลำบากๆ มันถึงจะชอบ ใจมันถึงจะลง 
เพราะฉะนั้นสิ่งเหล่านี้เป็นเทคนิคเฉพาะตัว 
เส้นทางนี้เป็นเรื่องเฉพาะตัว 
เป้าหมายอันเดียวกัน แต่วิธีการทำนี่หลากหลายมาก 

--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
28 มีนาคม 2564 ไฟล์ 640327 ซีดีแผ่นที่ 89

ขึ้นภูเขาได้หลายทาง :: หลวงพ่อปราโมทย์ 28 มี.ค. 2564

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

จิตเกิดดับอยู่ตลอดเวลา :: หลวงพ่อปราโมทย์ 13 มี.ค. 2564

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks