เรามีอิสระที่จะทำกรรม 
เราพอใจที่จะหาความสุขในโลกิยธรรม ความสุขอย่างโลกๆ 
ก็หาไปเถอะ หลวงพ่อไม่ว่าอะไรหรอก 
หลวงพ่อแค่บอกว่า มันมีความสุขที่เหนือกว่านี้อีก 2 อย่าง 
คือความสุขของสมาธิ กับความสุขของการเจริญปัญญา
จนเกิดมรรคเกิดผลนิพพานขึ้นมา 
เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ เป็นลำดับไป 
ในสายตาของผู้ทรงฌาน 
พวกความสุขในโลกิยะเป็นความสุขที่สกปรก 
เป็นความสุขที่ไม่ดีจริง 
ถ้าในสายตาของท่านที่ถึงที่สุดแห่งทุกข์ไปแล้ว 
ก็เห็นว่าความสุขของสมาธิยังไม่ยั่งยืน มีความสุขที่ยั่งยืนกว่านั้นอีก 

เราก็มีสิทธิที่จะเลือก ว่าเรามีเป้าหมายในชีวิตเรา 
ต้องการความสุขระดับไหน 
ที่จริงทุกคนต้องการความสุข 
ความสุขที่เราต้องการจะเป็นระดับไหน 
ก็แล้วแต่พวกเราทุกคนมีอิสระที่จะเลือกเส้นทางในชีวิตของตัวเอง
แต่ละคนก็มีทางเดิน มีอิสระที่จะเดินของตัวเอง 
นี่ล่ะกฎแห่งกรรมมันยุติธรรม 
ถ้าเราพอใจแค่นี้ เราก็ดำรงชีวิตอยู่แค่นี้ เราก็ได้แค่นี้ 
ถ้าเราปรารถนาสิ่งที่สูงขึ้นไป สิ่งที่ยั่งยืนขึ้นไป 
เราก็ต้องอดทนพากเพียร ทำกรรมที่สูงขึ้นไปอีก 
กรรมระดับสูงคือกรรมฐาน 
ถ้าเอาความสงบก็เรียกทำสมถกรรมฐาน 
ถ้าเราเจริญวิปัสสนากรรมฐาน มุ่งไปสู่มรรคผลนิพพาน 
ก็จะได้พ้นทุกข์เด็ดขาด ก็เป็นเรื่องของกรรมทั้งนั้น 
ก็เลือกเอา จะทำอะไรก็เอา 
เป็นเสรีภาพเป็นสิทธิส่วนบุคคล ไม่ว่ากัน 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
14 พฤศจิกายน 2564

CD 91

เรามีสิทธิ์เลือกความสุขของตัวเอง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 พ.ย. 2564

การที่จิตเคลื่อนแล้วรู้ๆ อันแรกเราได้สติ 
เคลื่อนปุ๊บรู้ปั๊บๆ รู้เร็วขึ้นๆ 
จิตเคลื่อนแล้วรู้อย่างนี้ จิตก็ไม่ถูกกิเลสครอบงำ 
เราจะมีศีลอัตโนมัติเกิดขึ้น เรียกเป็นอินทรียสังวรศีล 
เป็นศีลสูง ศีลสูงกว่าศีลที่เราตั้งใจถือเป็นข้อๆ 
นอกจากจะได้สติ ได้ศีลแล้ว 
ตรงที่เราเคลื่อนแล้วเรารู้ 
ขณะที่รู้การเคลื่อนจะดับ จิตจะไม่เคลื่อน 
จิตจะตั้งมั่นขึ้นโดยอัตโนมัติ ตัวนั้นคือตัวสมาธิ 
คือสมาธิที่ดี เป็นสัมมาสมาธิ จิตตั้งมั่น 
แต่ถ้าจิตเคลื่อนแล้วไม่รู้ 
จิตก็ไปจมอยู่กับอารมณ์อันใดอันหนึ่ง 
ไปแช่อยู่กับอารมณ์อันใดอันหนึ่ง ไม่ใช่สมาธิที่ดี 
เป็นสมาธิที่จมที่แช่ นอนนิ่งอยู่ในอารมณ์อันใดอันหนึ่ง 
สงบ แต่ไปไหนต่อไม่ได้ มันก็ซื่อบื้ออยู่อย่างนั้น 
เสียเวลา หาความเจริญก้าวหน้าอะไรไม่ได้หรอก 

การที่เรามีสติเรารู้ จิตไหลแล้วรู้ๆ 
ก็มีสติ มีศีล มีสมาธิแล้ว เรายังมีปัญญาด้วย 
เราจะเริ่มเห็นความจริง 
จิตที่มันตั้งมั่น มันก็ไม่เที่ยง 
เดี๋ยวมันก็ไหลไปทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
ถ้าคนที่ไม่ได้ฝึกก็คือไหลไปคิด 
พวกที่ฝึกกรรมฐานมาแล้ว ไหลไปจมอยู่กับอารมณ์กรรมฐาน 
ฉะนั้นเราจะไม่รักษาจิตผู้รู้ 
เรามีสติจนจิตตั้งมั่นขึ้นมา มีสมาธิที่ถูกต้อง 
เราจะได้จิตผู้รู้ขึ้นมา 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 ธันวาคม 2564

CD 92

จิตเคลื่อนแล้วรู้  :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 ธ.ค. 2564

ฝึกภาวนาให้มันชำนาญ 
ให้มันชินกับการปฏิบัติไว้ 
คนที่เขาภาวนาดีๆ ภาวนาง่ายๆ 
ก่อนที่เขาจะมาถึงจุดที่ภาวนาง่ายๆ ภาวนาได้ดี 
เขาก็ล้มลุกคลุกคลานมาแล้วทั้งนั้น นับภพนับชาติไม่ถ้วน 
อาศัยการสะสม คุ้นชินที่จะรักษาศีล 
ที่จะฝึกจิตฝึกใจให้สงบ ให้ตั้งมั่น ไม่หลงกับโลก 
คุ้นชินที่จะเจริญปัญญา 
ถ้าจิตมันเคยชินที่ฝึกมาแบบนี้ในอดีต 
ปัจจุบันก็ภาวนาง่าย 
ถ้าจิตคุ้นชินกับความไม่มีสติ 
คุ้นชินที่จะผิดศีล คุ้นชินที่จะฟุ้งซ่าน 
คุ้นชินที่จะหลงโลก มันก็ภาวนายาก 

ฉะนั้นเรามาใช้เวลาช่วงนี้ 
ที่พระพุทธศาสนายังดำรงอยู่ 
มาฝึกความคุ้นชินของจิตใจ 
ให้มันคุ้นชินที่จะมีสติ มีศีล มีสมาธิ 
คุ้นชินที่จะเจริญปัญญา 
แล้วต่อไปบุญบารมีเราพอ 
อินทรีย์เราแก่กล้า 
เราก็อาจจะได้มรรคผลในชีวิตนี้ 
ถ้ายังไม่พอก็ไปต่อเอาชาติหน้า 
มันจะง่ายกว่ากันเยอะเลย 
จิตมันไม่ลืมหรอก จิตมันสืบทอดกันมาเรื่อยๆ 
ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ทั้งวันทั้งคืน
ไม่มีช่องว่าง ไม่มีระยะห่าง
หมายถึงเกิดดับๆๆ ต่อๆ กันไปเรื่อยๆ 
มันก็เอาคุณสมบัติ 
ทั้งที่ดีทั้งที่เลวของจิตดวงก่อนๆ 
เอามาใช้เป็นความเคยชินของจิต 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
25 ธันวาคม 2564

ฝึกจิตให้คุ้นชินกับการภาวนา :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 ธ.ค. 2564

สิ่งที่เราต้องฝึกให้ได้ คือจิตที่เป็นผู้รู้ 
คอยรู้ทันเวลาจิตมันหลง หรือจิตมันไปเพ่ง รู้ทันจิต 
การที่เราคอยรู้ทันจิต เราจะได้สมาธิที่ถูกต้อง 
ฉะนั้นการฝึกสมาธิ ท่านถึงเรียกว่า จิตตสิกขา 
เรียนเรื่องจิตแล้วเราจะได้สมาธิที่ถูกต้อง 
พอได้สมาธิที่ถูกต้อง เราเจริญปัญญา 
สติระลึกรู้กายบ่อยๆ 
ก็ใช้กายานุปัสสนาเป็นหลัก 
สติชอบระลึกรู้เวทนาเป็นหลัก 
เราก็ใช้เวทนานุปัสสนาเป็นหลัก 
สติชอบระลึกรู้จิตที่เป็นกุศล อกุศล 
เราก็ใช้จิตตานุปัสสนาเป็นหลัก 
เฝ้ารู้เฝ้าดูไป ทางใครทางมัน 
ไม่มีทางไหนวิเศษกว่าทางไหนทั้งสิ้นหรอก 
ถ้าเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วจะรู้เลย มันมาได้ทุกทาง 
เพราะทุกทางนั้นพระพุทธเจ้าสอนทั้งนั้น 
ไม่ใช่มีทางเดียว ต้องอย่างนี้แล้วต้องไปอย่างนี้ 
หลักสูตรตายตัวไม่มีหรอก ทางใครทางมัน 
ขออย่างเดียว ให้เราได้จิตผู้รู้ขึ้นมาเสียก่อนเถอะ


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
16 มกราคม 2565

วันครู

ทางใครทางมัน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 16 ม.ค. 2565

ยุคนี้คือยุควุ่นวายไม่ใช่ยุควิเวก 
เมื่อมันวุ่นวายเราก็ต้องดูกรรมฐานที่มันทำได้ 
เราไม่ต้องไปฝันหรอกเรื่องจะเข้าฌานได้
เราต้องมาดูอะไรที่เราทำได้ 
อะไรที่เรามี แล้วกรรมฐานแบบไหนที่เราทำได้ 
ทุกวันนี้สิ่งที่พวกเรามี 
คือเราสามารถใช้เหตุผลได้เยอะ 
คนแต่ก่อนจะศรัทธาสูง 
พอมีศรัทธามากก็มีวิริยะมาก 
พอศรัทธามากขยันนั่งสมาธิ เดินจงกรม 
ยุคเราไม่ค่อยศรัทธาแล้ว 
ศรัทธาเราจำกัดแล้ว 
สิ่งที่พวกเรามีคือการคิด ใช้เหตุใช้ผลมาก 
ฉะนั้นธรรมะที่เราจะยอมรับได้ เราต้องรู้เหตุรู้ผล 

กรรมฐานที่เหมาะกับพวกฟุ้งซ่าน พวกคิดมาก 
คือสังเกตจิตใจของเราไป 
ต้องอดทนเอา ดูความเปลี่ยนแปลงของจิต 
ตามรู้ความเปลี่ยนแปลงของจิต ดูได้ทั้งวันยิ่งดี
ตั้งแต่ตื่นนอนแล้วดูไปเรื่อยๆ เลย
เฝ้ารู้เฝ้าดูจนเราเห็นความจริง 
ความจริงของร่างกาย ความจริงของจิตใจ


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
22 มกราคม 2565

กรรมฐานในยุควุ่นวาย :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 ม.ค. 2565

เราจะทำอะไร เราก็ต้องรู้วัตถุประสงค์
ว่าเราต้องการทำอะไรเพื่ออะไร ต้องชัดเจน 
ไม่ใช่เห็นคนอื่นเขาปฏิบัติ
เราก็อยากปฏิบัติตามเขาด้วย มันไม่ได้เรื่องหรอก 
เราต้องรู้ว่าการปฏิบัติธรรม 
มีวัตถุประสงค์จริงๆ คือ
เพื่อถอดถอนความทุกข์ออกจากใจเราให้ได้ 
จุดหมายสูงสุดก็คือความดับทุกข์ มี 2 ตัว 
ความดับทุกข์อันนี้เป็นวัตถุประสงค์สูงสุด 
เป้าหมายของเราอันแรกเลยก็คือต้องพ้นทุกข์ก่อน 
ต้องรู้ว่าทุกข์คืออะไร 
ฉะนั้นอริยสัจท่านจะเริ่มต้นจากทุกข์ 
สิ่งที่เรียกว่าทุกข์ก็คือ รูป นาม กาย ใจของเรานี้เอง

เรารู้วัตถุประสงค์เราจะภาวนาเพื่อพ้นทุกข์ 
เราจะพ้นทุกข์ได้ 
เราต้องปล่อยวางความถือมั่นในกายในใจได้ 
ปล่อยรูปนามได้ 
เราจะปล่อยวางรูป นาม กาย ใจได้ จะทำอย่างไร 
พระพุทธเจ้าบอกให้เราเห็นกายตามความเป็นจริง 
เห็นใจตามความเป็นจริง 
ท่านบอก “เพราะเห็นตามความเป็นจริงจึงเบื่อหน่าย 
เพราะเบื่อหน่ายจึงคลายความยึดถือ 
เพราะคลายความยึดถือจึงหลุดพ้น 
เพราะหลุดพ้นจึงรู้ว่าหลุดพ้นแล้ว 
ชาติคือความเกิดสิ้นแล้ว 
การประพฤติปฏิบัติธรรมทั้งหลายจบแล้ว 
กิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว 
กิจอื่นเพื่อความบริสุทธิ์หลุดพ้นไม่มีอีกแล้ว” 
จะรู้สึกอย่างนั้น 
ฉะนั้นจุดสำคัญก็คือการรู้ทุกข์ บอกทุกข์ให้รู้ 
เพราะเห็นตามความเป็นจริงจึงเบื่อหน่าย 
สุดท้ายก็คลายความยึดถือ ก็หลุดพ้น 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
23 มกราคม 2565

เป้าหมายสูงสุดคือความดับทุกข์ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 ม.ค. 2565

ถ้าเราตัดตรงเข้ามา 
เห็นความจริงของจิตได้ 
เวลาที่มันรู้แจ้งแทงตลอดในตัวจิตว่าจิตไม่ใช่ตัวเรา 
เจตสิกทั้งหลายก็พลอยไม่ใช่เราด้วย 
เป็นแค่ของถูกรู้ถูกดู 
รูปทั้งหลายมันก็ไม่ใช่ตัวเรา 
มันเป็นแค่ของถูกรู้ถูกดูเท่านั้น 
ตัวนี้มันก็ถูกรู้ 
รูปภายในหรือรูปภายนอก 
รูปคนอื่น รูปสัตว์อื่น มันก็อาการเดียวกัน 
มีลักษณะอันเดียวกัน 
คือมันเป็นวัตถุ เป็นก้อนธาตุ เหมือนๆ กัน 
สุดท้าย มันก็ตายก็เน่าไป 
กลับไปเป็นธาตุดิน น้ำ ไฟ ลม เหมือนเดิม 
เพราะฉะนั้นเข้าใจที่จิตตัวเดียวจะเข้าใจธรรมทั้งหมด 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 มกราคม 2565

เข้าใจจิตแล้วเข้าใจธรรมทั้งหมด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ม.ค. 2565

บางคนชอบพูด โน่นก็ไม่ยึด นี่ก็ไม่ยึด 
ไม่ได้รู้ทุกข์ ไม่รู้ทุกข์ไม่มีทางละสมุทัย 
ไม่ละสมุทัยไม่มีทางแจ้งนิโรธ 
ไม่เกิดมรรคเกิดผล ไม่เห็นนิพพานหรอก 
ไม่แจ้งนิโรธก็ไม่มีอริยมรรคเกิดขึ้นหรอก 
เพราะตอนเกิดมรรคเกิดผลใช้นิพพานเป็นอารมณ์ 
ไม่ได้ใช้รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ เป็นอารมณ์ 
แต่นิพพานเป็นธรรมารมณ์อย่างหนึ่ง 
ข้อยกเว้นอันหนึ่งจะรู้ด้วยใจ รู้ด้วยตาไม่ได้ 
ฉะนั้นถ้าเรานั่งสมาธิแล้วก็ลืมตา 
ไปเห็นโลกพระนิพพาน เห็นพระพุทธเจ้านั่งอยู่หลายองค์ 
อันนั้นไม่ใช่นิพพานเป็นความปรุงแต่ง เป็นนิมิต

ฉะนั้นก่อนที่จะถึงคำว่า 
“ธรรมทั้งหลายทั้งปวง สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่น” 
ต้องรู้ว่าเราไม่ยึดเพราะเห็นทุกข์ ไม่เห็นทุกข์ก็ยังยึดอยู่นั่นล่ะ 
จะเห็นทุกข์ก็ต้องดูกาย มีสติรู้กายรู้ใจตามความเป็นจริง 
รู้ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง คือมีสมาธิที่ดี 
ตั้งมั่นและเป็นกลาง นี่เรื่องของสมาธิ 
สติเป็นตัวรู้ทันว่ามีอะไรเกิดขึ้นในกายในใจ 
แต่รู้ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง 
คือจิตที่ทรงสมาธิที่ถูกต้องอยู่ ปัญญามันถึงจะเกิด 
มีปัญญาก็ไม่ใช่เพื่อจะมีปัญญา 
มีปัญญาเพื่อจะได้เห็นทุกข์ 
แล้วจิตมันถึงจะปล่อยวางของมันเอง 
มันเป็นของมันเอง ค่อยๆ เรียนค่อยๆ รู้ไป 
ฝึกทุกวัน อดทนดูแล้วดูอีกไป 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
9 เมษายน 2565

CD 93

ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่น :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 เม.ย. 2565

บางคนยังไม่ได้ภาวนาใจสบายเป็นธรรมดา 
พอจะดูจิตเริ่มจ้องแล้ว เครียดแล้ว จะดูตรงไหนดี 
ไม่เห็นว่าใจกำลังโลภ ใจกำลังฟุ้งซ่าน 
สภาวะเกิดแล้วไม่เห็น ใจก็เครียดขึ้นมา 
หรือบางคนเห็นโทสะ 
โทสะเกิดขึ้นใจไม่ชอบ ไม่เห็นว่าใจไม่ชอบ 
มีน้ำหนักเกิดขึ้น ใจเครียด 
ฉะนั้นน้ำหนักที่เกิดขึ้นในใจ 
เป็นดัชนีชี้วัดได้ว่าเรารู้เป็นธรรมชาติไหม 
หรือรู้แบบมีตัณหาแทรกเข้ามา 
ถ้ารู้อย่างเป็นธรรมชาติจะไม่มีน้ำหนักเกิดขึ้นในใจ 
ลองไปดู น้ำหนักที่เกิดขึ้นในใจเรานี้ก็ไม่คงที่ 
เดี๋ยวหนักมาก เดี๋ยวหนักน้อย 
เวลาจิตเราชั่วๆ ก็หนักมาก 
เวลาจิตเราเป็นกุศลก็หนักน้อยหน่อย 
เวลาเราอยากดีลงมือปฏิบัติ 
บังคับกายบังคับใจก็หนักเยอะหน่อย 
ถ้าเห็นกายเห็นใจมันทำงาน 
แต่มีความจงใจจะไปเห็นก็หนักน้อยหน่อย 
มีแต่หนักมากกับหนักน้อยในใจ 
ตรงนี้จริงๆ ก็แสดงธรรมะ 
จิตนี้เดี๋ยวก็หนักมาก เดี๋ยวก็หนักน้อย 
สั่งไม่ได้ บังคับไม่ได้ ดูอย่างนี้ก็เดินปัญญาได้


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
23 เมษายน 2565

น้ำหนักในใจคือดัชนีชี้วัด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 เม.ย. 2565

ถ้าพวกเราดำรงชีวิตไม่ถูก ชีวิตเราก็วุ่นวาย 
ชีวิตที่มันวุ่นวาย เคร่งเครียด ภาวนายาก 
ถ้าเราดำรงชีวิตเราอย่างถูกต้อง 
ทำหน้าที่ของเราอย่างถูกต้อง จิตใจไม่ฟุ้งซ่านมาก 
การภาวนาไม่ใช่เรื่องยาก 
เพราะฉะนั้นโลกิยธรรมที่ดี 
ก็หนุนเสริมการพัฒนาไปสู่โลกุตตรธรรม 
ถ้าโลกิยธรรมยังทำได้ไม่ดีเลย 
แล้วหวังโลกุตตรธรรม มันทำไม่ได้หรอก 
ฉะนั้นธรรมะที่พระพุทธเจ้าสอนทั้งหมด
เป็นประโยชน์แล้วก็เกื้อกูลเราเพื่อความพ้นทุกข์ทั้งสิ้น 

อย่างเราเป็นฆราวาส ท่านก็สอนโลกิยธรรมให้ 
พอเราประพฤติโลกิยธรรมได้ดี ชีวิตเราสงบสุข 
การที่เราจะศึกษาธรรมะ จะปฏิบัติธรรมะก็ทำแบบหายห่วง 
ไม่กังวล ไม่เคร่งเครียด 
ถ้าจะนั่งสมาธิแล้วก็พรุ่งนี้จะกินอะไรอย่างนี้ 
นั่งยาก ลำบาก 
เพราะฉะนั้นธรรมะฝ่ายโลกิยะก็หนุนก็เสริม 
ให้การเจริญธรรมะฝ่ายโลกุตตระนั้นทำได้ง่ายขึ้น 
เราไม่เคร่งเครียด ไม่กังวล ไม่เสียใจ 
ค่อยๆ พัฒนาตัวเอง ลองไปสังเกตดู 
ธรรมะฝ่ายโลกิยะมีตั้งเยอะตั้งแยะ 
แล้วธรรมะบางอย่างดีทั้งโลกิยะทั้งโลกุตตระเลย 
อย่างการไม่คบคนชั่วอย่างนี้ 
การคบบัณฑิต ดีทั้งทางโลกดีทั้งทางธรรมเลย 

ธรรมะบางอย่างดีกับโลก อยู่กับโลกได้ดี 
ธรรมะบางอย่างก็เน้นมุ่งไปสู่ความบริสุทธิ์หลุดพ้น 
ก็แล้วแต่สถานะของเรา
โลกิยธรรมไม่ใช่เรื่องเล่นๆ 
รู้ว่าเราเป็นใคร มีหน้าที่อะไร 
ทำหน้าที่ของเราให้ถูกต้องเสีย จะได้ไม่เสียใจทีหลัง 
แล้วพอเราทำหน้าที่ของเราถูกต้อง 
จิตใจเราสงบสุข มันมีความอิ่มเอิบ
เพราะฉะนั้นพยายาม 
ความดีอะไรมีโอกาสทำก็ทำเสีย 
ความชั่ว มีโอกาสทำก็ไม่ทำ ละเสีย 
แล้วการภาวนามันจะง่าย 
ทำหน้าที่ของเราในทางโลกให้ดี 
แล้วในทางธรรมมันจะเจริญง่าย 
ถ้าทางโลกเราเสื่อม โอกาสทำทางธรรมให้ดี มันยาก 
จิตใจมันจะเศร้าหมอง กังวลไปเรื่อยๆ


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
31 กรกฎาคม 2565

CD 95

ทำหน้าที่ทางโลกดีจะหนุนทางธรรมให้เจริญ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 31 ก.ค. 2565

งานพัฒนาจิตมี 2 ขั้นตอน 
คือขั้นของสมถกรรมฐาน ฝึกจิตให้สงบ 
ให้ตั้งมั่น ให้มีกำลัง ไม่ใช่สงบอย่างเดียว 
สงบอย่างเดียวไม่ใช่สมาธิของพระพุทธเจ้า 
หรือมีกำลังอย่างเดียว 
สงบแล้วมีกำลังยังไม่ใช่สมาธิของพระพุทธเจ้า 
สมาธิของพระพุทธเจ้านั้นต้องตั้งมั่น 
วิธีฝึกจิตให้ตั้งมั่น ถ้าฝึกเต็มรูปแบบคือเข้าฌาน
แต่ว่าถ้าเราทำฌานไม่ได้ 
อย่างทางวัดป่าท่านหายใจ 
ถ้าสมัยก่อนท่านก็หายใจจนเข้าอัปปนาสมาธิ 
ได้ฌานที่ 2 ได้จิตรู้ขึ้นมาแล้ว 
ถ้าเราไม่ได้เข้าฌาน เราก็ทำลดระดับลงมา 
เช่น เราหายใจเข้าพุท หายใจออกโธ 
แต่ไม่ได้มุ่งไปที่ความสงบ 
หายใจเข้าพุท หายใจออกโธ 
จิตหนีไปคิดเรื่องอื่นลืมพุทโธแล้ว รู้ทัน 
ตรงที่สติเรารู้ทันจิตที่หลง 
จิตที่หลงจะดับ จิตที่รู้จะเกิดโดยอัตโนมัติ 
เราก็จะได้จิตที่มีเอโกทิภาวะขึ้นมาแล้ว จิตผู้รู้ตั้งมั่นเด่นดวงขึ้นมา 
เราจะได้สมาธิที่แข็งแรงขึ้นมา จะค่อยๆ เติบโตขึ้น 

งานฝึกจิตอันที่สอง คือฝึกจิตให้เกิดปัญญา 
การที่เราฝึกจิตให้มีสมาธิ ให้จิตใจตั้งมั่นอยู่กับเนื้อกับตัว 
เพื่อเป็นเครื่องมือในการเจริญปัญญา
การที่เราทำจิตตสิกขา 
คือการทำกรรมฐานอย่างหนึ่ง แล้วรู้ทันจิตที่เคลื่อนไป 
แล้วเราจะได้จิตที่ตั้งมั่นขึ้นมา 
จิตที่ตั้งมั่นมีทั้งสมาธิที่ถูกต้อง มีทั้งสติที่ถูกต้อง 
จิตดวงนี้พร้อมที่จะเจริญปัญญาแล้ว 
บางคนพอมีจิตที่ตั้งมั่นแล้ว ไม่ไปต่อก็ตั้งอยู่อย่างนั้นล่ะ 
อันนี้ก็น่าเสียดาย เหมือนเราชาร์จแบตเตอรี่เอาไว้เต็ม
แล้วเราก็ไม่ได้ใช้ วางทิ้งไว้ให้แบตเตอรี่เสื่อม 
เพราะฉะนั้นเราทำสมาธิเสร็จแล้ว 
เราก็ต้องมาเดินปัญญาต่อ 
นี่คืองานที่สอง งานฝึกจิตให้เกิดปัญญา
ปัญญาคือความรู้ถูกความเข้าใจถูก 
ว่ารูปนาม ขันธ์ 5 นี้ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
ปัญญานั้นถ้าเราสะสมให้มากพอ 
จิตก็จะเกิดวิมุตติขึ้นมา จิตก็เกิดมรรคเกิดผลขึ้นมา 
พระพุทธเจ้าบอกว่า “บุคคลถึงความบริสุทธิ์ได้ด้วยปัญญา”

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
10 กันยายน 2565

งานพัฒนาจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 10 กันยายน 2565

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

เรามีสิทธิ์เลือกความสุขของตัวเอง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 พ.ย. 2564

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks