ฝึกตัวเองให้ดีเถอะ 
ศีลตั้งใจรักษา 
สมาธิฝึกซ้อมทุกวัน ได้ทั้ง 2 อย่างยิ่งดี
ทั้งอารัมมณูปนิชฌาน ทั้งลักขณูปนิชฌาน 
แล้วก็เจริญปัญญา 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กระทบอารมณ์ไป 
ปัญญาจะเกิดตอนไหน 
ตอนที่ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กระทบอารมณ์ 
แล้วมีสติระลึกรู้สภาวะที่กำลังมีกำลังเป็น 
รูปธรรมนามธรรมที่กำลังมีกำลังเป็น 
ระลึกรู้ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง 
คือจิตที่ทรงสมาธิที่ถูกต้อง 
แล้วปัญญามันจะเกิด 
พอศีล สมาธิ ปัญญาสมบูรณ์ อริยมรรคก็จะเกิดขึ้นเอง

เราก็สามารถเป็นพระอริยบุคคล 
ทั้งๆ ที่ยังอยู่กับลูกกับเมียอย่างนี้ก็อยู่ได้ 
อยู่กับสามียังอยู่ได้ 
อย่างนางวิสาขาหรืออนาถบิณฑิกะ 
เขาก็เป็นพระอริยบุคคล 
เขาก็อยู่กับครอบครัวของเขาได้ ทำมาหากินได้ 
ฉะนั้นความเป็นพระแท้ไม่ได้อยู่ที่เครื่องแบบหรอก 
แต่อยู่ที่จิตของเรามีศีล มีสมาธิ มีปัญญามากพอไหม 
มันจะมากพอถ้าเราสะสม ฝึกของเราทุกวันๆ ตั้งอกตั้งใจฝึก 
แล้ววันหนึ่งเราจะรู้เลยพระสงฆ์อยู่ที่ไหน 
พระสงฆ์อยู่ที่ใจที่สะอาดนี่เอง 
สะอาดหมดจดขึ้นมาเป็นลำดับๆ ไป 
พระธรรมก็ไม่ได้อยู่ที่อื่นเลยอยู่ที่จิตอันนี้เอง เป็นผู้สัมผัสธรรมะ 
กระทั่งธรรมะสูงสุดคือพระนิพพาน จิตนั่นล่ะเป็นผู้สัมผัส 
เราจะรู้ว่าพระพุทธเจ้าจริงๆ อยู่ที่ไหน


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
28 พฤษภาคม 2565

CD 94

จิตเป็นผู้สัมผัสธรรมะ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 พ.ค. 2565

เรียนธรรมะ เราเรียนลงที่กายที่ใจ 
ไม่ได้ไปเรียนที่อื่นหรอก 
ธรรมะไม่ได้อยู่กับคนอื่นด้วย 
ไม่ได้อยู่ที่ครูบาอาจารย์ ไม่ได้อยู่ในวัด 
อยากเรียนธรรมะก็เรียนลงที่กายที่ใจ 
ร่างกายเราดูลงไปตั้งแต่หัวถึงเท้า ตั้งแต่ผมลงไปถึงพื้นเท้า 
ร่างกายนี้ถ้าเราจับแยกเป็นชิ้นๆ 
จะแยกเป็น 32 ส่วนหรือแยกเป็นร้อยเป็นพันส่วน 
ทุกส่วนมันก็แสดงธรรมะอันเดียวกัน 
มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาเหมือนๆ กัน 
นามธรรม หรือเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ แยกเป็น 4 ส่วน 
ถ้าเราแยกได้เราก็จะเห็นเวทนา
คือความรู้สึกสุขทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์ 
ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา
สัญญาความนึกได้ ความจำได้ การหมายรู้
สังขารความปรุงดีปรุงชั่ว
วิญญาณเป็นตัวรับรู้อารมณ์ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
ค่อยๆ แยกออกมาแล้วก็ดูละเอียดลงไป 
ทุกสิ่งทุกส่วนที่เราแยกออกไป 
ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา 
เฝ้าดูลงไป แยกๆๆ สิ่งที่เรียกว่าเรานี้ 
สุดท้ายจะพบว่าเราไม่มี มันมีแต่ขันธ์ 
มีแต่รูปธรรมนามธรรมที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป

ค่อยๆ ภาวนาไป 
หลวงพ่อพูดให้ฟังเหมือนให้แผนที่พวกเราเท่านั้น 
เราก็ต้องเดินทางด้วยตัวเอง 
อย่านึกว่าฟังที่หลวงพ่อเทศน์แล้วจะได้ธรรมะ 
ไม่ได้หรอกต้องปฏิบัติเอา 
เจริญสติไป ศีลต้องรักษา 
สมาธิต้องฝึกให้จิตสงบจะได้มีกำลัง 
แล้วก็ให้จิตตั้งมั่นเป็นผู้เห็นปรากฏการณ์ของรูปธรรมนามธรรม 
แล้วพอเรามีจิตที่ตั้งมั่นเราก็เจริญปัญญาไป 
เห็นความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
ของรูปธรรม ของนามธรรมทั้งหลาย 
สุดท้ายมันจะรู้ว่าตัวเราไม่มีหรอก


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
4 มิถุนายน 2565

เรียนลงที่กายที่ใจ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 4 มิ.ย. 2565

พวกเราไปดูเรื่องมงคล 38 ประการแล้วพยายามทำไป 
เลือกคบคนดี ไม่คบคนพาล คบคนดี 
ค่อยๆ สังเกตเอา 
ตัวไหนที่ยังบกพร่องอยู่ก็ค่อยๆ ปรับไป 
มีหน้าที่ในโลก ก็ทำหน้าที่ของเราให้ดี 
อย่างหน้าที่ต้องเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ เลี้ยงครอบครัวอะไร 
ทำหน้าที่ให้ดี แล้วศึกษาปฏิบัติ
แล้วใจก็จะค่อยๆ พ้นกิเลส 
ใจพ้นกิเลสได้ ใจก็พ้นทุกข์ 
เพราะตัวที่ทำให้เราจิตใจมันมีความทุกข์ก็คือตัวกิเลส 
เป็นศัตรูของเราไม่ใช่คนอื่น 
ศัตรูของเราจริงๆ ก็คือกิเลสในใจเรานี่เอง 
ล้างผลาญเราตลอดเวลา 

วันนี้พูดเรื่องโลกๆ เพราะว่าอยากให้พวกเรารู้
ว่าธรรมะที่พระพุทธเจ้าสอนไม่ใช่มีแต่ธรรมะระดับพ้นโลก 
ธรรมะที่จะอยู่กับโลกอย่างมีความสุขท่านก็สอนเอาไว้ 
ฉะนั้นเราลองไปสังเกตในมงคลสูตรก็ได้ ดูสักสูตรหนึ่ง 
อะไรที่ท่านบอกให้ปฏิบัติ เราก็ปฏิบัติ 
อะไรที่ท่านห้าม เราก็อย่าไปทำ 
ชีวิตเราก็จะเจริญ มีความสุข มีความเจริญมากขึ้นๆ 
ยิ่งอย่างเราได้ฟังธรรมแล้วเราก็ต้องลงมือปฏิบัติธรรม 
ท่านบอกการเห็นสมณะ การฟังธรรมตามกาล 
การบำเพ็ญตบะคือการแผดเผากิเลส
ด้วยศีล สมาธิ ปัญญา เป็นมงคลอย่างยิ่ง 
ถัดจากนั้นก็เห็นอริยสัจ พ้นจากโลกธรรมทั้งหลาย 
จิตใจเข้าถึงความไม่เศร้าโศก 
การไม่มีกิเลส จิตใจเข้าถึงความปลอดภัย 
ไม่ถูกอะไรมาเสียดแทงจิตใจให้เศร้าหมองลงมาได้อีก 
ฉะนั้นธรรมะ ดีทั้งทางโลก ดีทั้งทางธรรม


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
3 กรกฎาคม 2565

มงคลชีวิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 ก.ค. 2565

เราฝึกกรรมฐานสักอย่างแล้วจิตมันหนีไปเรารู้ 
จิตก็จะตั้งมั่นขึ้นอัตโนมัติ 
ตรงที่เรารู้ทันจิตที่ไหลนั่นล่ะ เรามีสติรู้ 
ทันทีที่เรามีสติรู้ สมาธิก็เกิด จิตก็จะตั้งมั่นอัตโนมัติ 
พอจิตตั้งมั่นได้ดีแล้ว สติระลึกรู้อะไรก็จะเห็นไตรลักษณ์ของสิ่งนั้น เป็นอัตโนมัติ 
นี่เป็นกระบวนการของมัน ต้องฝึก 
ทีแรกก็ฝึกสติไว้ให้ดีก่อน ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
แล้วจิตเราไปทำอะไรเราคอยรู้ 
แต่ถ้าเราดูจิตไม่ได้ ไม่ต้องไปดิ้นรนที่จะดูจิต ดูกายเข้าไปเลย 
จิตมันหนีเก่ง ถ้าเราไม่ชำนาญ แป๊บเดียวมันหนีไปแล้ว 
มันหนีไปแล้วไม่ต้องไปเที่ยวตามหามัน 
รู้สึกลงในร่างกาย ร่างกายไม่เคยหนีไปไหนเลย 
เห็นร่างกายหายใจออก ร่างกายหายใจเข้า 
ดูไปสักพักเดียวจิตก็ตั้งมั่นขึ้นมาอีกแล้ว 
หรือเห็นร่างกายยืน เดิน นั่ง นอน 
เห็นสักพักหนึ่ง เห็นสบายๆ นั่นล่ะ เดี๋ยวจิตก็ตั้งมั่นขึ้นมา 
อาศัยสติมาสร้างสมาธิ อาศัยสมาธิไปสร้างปัญญา 
ใช้สติสมาธิไปสร้างปัญญา 
แล้วปัญญานั่นล่ะจะทำให้จิตเราหลุดพ้นอัตโนมัติ 

กระบวนการทั้งหมดเบื้องต้นต้องตั้งใจฝึก 
เบื้องปลายทุกอย่างจะอัตโนมัติ 
เบื้องต้นเราฝึกสติ เราก็ตั้งใจฝึกไป 
มีกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
ทำไปแล้วจิตหนีไป เรารู้ ไป เพ่งอะไร เรารู้ 
รู้ทันจิตไปเรื่อยๆ สติเราก็จะดี 
หรือดูตรงนี้ไม่ออก ก็เห็นร่างกายหายใจออกก็รู้ ร่างกายหายใจเข้าก็รู้ 
ร่างกายยืน เดิน นั่ง นอนก็รู้อะไรอย่างนี้ สติมันก็จะดีขึ้นๆ 
สติปัฏฐานทำให้สติเกิดในเบื้องต้น 
ทำให้ปัญญาเกิดในเบื้องปลาย 
ฉะนั้นเราทำสติปัฏฐาน รู้ไปเรื่อยๆ 
ต่อไปไม่เจตนาจะรู้มันรู้ได้เอง ตรงนี้อัตโนมัติแล้ว 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
17 กรกฎาคม 2565

สติ สมาธิ ปัญญาอัตโนมัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 ก.ค. 2565

พอเราภาวนาเราจะเห็นโลกนี้น่าเบื่อ 
โลกนี้น่ารังเกียจ โลกนี้สกปรก 
ใจมันคลายออกจากโลก มันจะยิ่งมีความเด็ดเดี่ยว 
มีความมุ่งมั่นในการภาวนามากขึ้น 
แล้วเวลาเราต้องสัมผัสกับโลก 
สติ สมาธิ มันจะทำงานจี๋ขึ้นมาเลย 
เพราะมันเหมือนเราเดินเข้าไปในฝูงงูพิษ 
ถ้าเราภาวนาถึงจุดหนึ่งเราจะรู้ โลกนี้เหมือนงูพิษจริงๆ 
รูปก็เป็นงูพิษ เสียงก็เป็นงูพิษ 
มันทำให้จิตเราเสียหายได้ทั้งหมด 
พอเราภาวนา พอจะอยู่กับโลก 
เหมือนอยู่ในหมู่งูพิษล้อมตัวเราไว้ทั้งหมดเลย 
มันจะโดนฉกกัดเมื่อไรก็ได้ จิตมันจะ Alert 
มีสติ มีสมาธิ คอยระมัดระวังอยู่ 
อินทรียสังวรเกิดขึ้น ศีลอัตโนมัติของเราเกิดขึ้น 
จิตเราก็ตั้งมั่นอัตโนมัติขึ้นมา มันจะสำรวม มันจะระวัง 

พอฝึกมันจะเห็นผล อยู่กับโลกไม่ได้ 
โลกร้อนเป็นฟืนเป็นไฟเลย 
มันไร้สาระหาแก่นสารอะไรไม่ได้ 
จำเป็นต้องอยู่กับมันก็อยู่กับมัน 
แต่อยู่กับมันเหมือนอยู่ท่ามกลางฝูงงู 
โลกนี้มีแต่ทุกข์ โลกนี้ไม่มีอะไรหรอก 
เผลอไปยึดไปถือเข้านิดเดียวก็ทุกข์แล้ว 
นี่ใจก็จะยิ่งน้อมๆๆ มาหาการปฏิบัติมากขึ้นๆ 
ช่วงแรกๆ ต้องฝืนใจ ต้องน้อมใจ 
ต้องชักชวนให้จิตใจปฏิบัติ 
แต่เมื่อเราปฏิบัติไปถึงช่วงหนึ่ง ไม่ต้องชักชวนแล้ว 
จิตใจมันเอือมระอาต่อโลกข้างนอก 
มันอยากปฏิบัติของมันเอง 
ตรงนี้อัตราเร่งของความก้าวหน้าในการปฏิบัติมันก็จะมากขึ้นๆ 
ยิ่งภาวนายิ่งไปเร็วขึ้นเรื่อยๆ 
อันนี้ไม่ว่าพระหรือโยมก็ทำได้ ขอให้ตั้งใจเถอะ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
24 กรกฎาคม 2565

CD 95

โลกเหมือนงูพิษ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 24 ก.ค. 2565

[คลิปสั้น] สร้างความเคยชินใหม่ให้จิต หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 19 มิ.ย. 65 (650619)

โลกไม่มีอะไรมีแต่ทุกข์ 
ผู้มีปัญญาก็หาที่พึ่งที่อาศัย 
ที่พึ่งที่อาศัยของเราก็คือสรณะนั่นเอง 
อย่างเราไปทางทะเลมันก็มีพวกชูชีพ 
พวกเรือลำเล็กๆ เอาไว้อาศัยเวลาเรือใหญ่มันล่ม 
ในสังสารวัฏสิ่งที่จะเป็นที่พึ่งที่อาศัยของเราได้จริงๆ 
ก็มีแต่พระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ 
ของอื่นไม่ใช่สรณะ ไม่ใช่ที่พึ่ง 
ที่อาศัยได้ชั่วครั้งชั่วคราว 
ทำอย่างไรเราจะสามารถมีพระพุทธเจ้า 
พระธรรม พระอริยสงฆ์มาเป็นสรณะ 
และเป็นที่พึ่งในจิตใจของเราได้ 
ตัวนี้เราจะต้องศึกษา ต้องปฏิบัติ 

สิ่งที่ต้องรักษาคือศีล 
สิ่งที่ต้องฝึกซ้อมอยู่เสมอก็เรื่องของสมาธิ 
สิ่งที่ต้องพัฒนาให้เจริญไปเรื่อยๆ คือปัญญา 
การทำ 3 อย่างนี้ 3 สิ่งนี้ 
จะทำให้เรามีจิตใจที่พัฒนาสูงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเราก็มีที่พึ่ง 
เราเข้าถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ 
เหมือนเราอยู่ในที่มืดอยู่ในก้นเหวลึกๆ เลย มืดตื๋อเลย 
ต้องพยายามสำรวจตรงไหนจะเป็นทางรอดของเรา 
มีแสงสว่างปรากฏขึ้นบนยอดภูเขา เป็นจุดเป็นดวงเล็กๆ 
นั่นคือแสงสว่างที่พระพุทธเจ้าท่านทำ ประทานมาให้ 
ท่านเป็นผู้จุดโคมไฟในความมืด 
เพื่อให้คนซึ่งมีปัญญาสำรวจไป 
ว่าทางไหนจะออกจากที่มืด 
ออกจากหุบเหว ออกจากถ้ำนี้ได้

พระพุทธเจ้าพยายามจุดไฟขึ้นมาให้เราเห็น 
เรามีหน้าที่ต้องตะเกียกตะกายเข้าไปหาความสว่างนั้น 
ในพระไตรปิฎกคนซึ่งเข้าใจธรรมะแล้ว 
มักจะเปรียบพระพุทธเจ้าเป็นผู้จุดประทีป 
โดยหวังว่าคนซึ่งมีตาจะมองเห็น 
ประทีปที่ท่านให้ไว้คือหลักของการปฏิบัตินั่นเอง 
คือศีล สมาธิ และปัญญา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
6 สิงหาคม 2565

ผู้มีปัญญามีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 ส.ค. 2565

ธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นเรื่องเรียก กรรมวาที 
เน้นย้ำเรื่องกรรม การกระทำก็มีผลเป็นกิริยวาที 
เป็น วิริยวาที วิริยวาทีก็คือต้องมีความเพียร
ต้องมีความเพียรต่อสู้กับกิเลส ต่อสู้กับความไม่รู้ของเรา
รู้ ต่อสู้ความอยาก ก็เจริญกุศล
ให้ถึงพร้อมทั้งศีล ทั้งสมาธิ ทั้งปัญญา ต้องเจริญขึ้นมา
เพียร เพียรลดละอกุศลทั้งหลายที่เรามีอยู่ 
เพียรเจริญกุศลให้ถึงพร้อม 
ต้องมีความเพียร ต้องอดทน 
แล้วต้องมีความเชื่อมั่นในเรื่องกรรม เรื่องผลของกรรม 
ชาวพุทธถ้าไม่เชื่อเรื่องกรรมกับเรื่องผลของกรรม ก็เป็นชาวพุทธไม่ได้
ชาวพุทธเราเชื่อเรื่องกรรม 
“เราทำกรรมอันใดไว้จะเป็นบุญหรือเป็นบาป 
เราก็จะต้องรับผลของกรรมนั้นสืบไป” จะเชื่ออย่างนี้ 
ฉะนั้นอะไรที่งมงายไม่ใช่ชาวพุทธหรอก

มนุษย์เป็นผู้มีใจสูง สามารถพัฒนาจิตใจตัวเอง 
จากความมืดบอดไปสู่ความสว่างได้ 
จากความทุกข์ไปสู่ความพ้นทุกข์ได้ 
ไม่มีใครกำหนด เราทำของเราเอง 
แล้วเราจะทุกข์ เราจะได้รับวิบากที่ไม่ดี ก็เพราะเราทำของเราเอง 
เราจะพ้นทุกข์หรือเราจะได้รับวิบากที่ดี 
ได้เป็นมนุษย์ เป็นเทวดา เป็นพรหม 
มีความสุขก็เพราะกรรมของเราเอง 
ฤกษ์ยาม โชคชะตา เคราะห์ร้าย ไม่มีในศาสนาพุทธ 
ฤกษ์มันก็ชื่อของดาว เคราะห์มันก็ชื่อของดาว 
พระพุทธเจ้าบอกว่า ถ้าเราทำความดี ดาวจะมาทำอะไรเราได้ 
ฉะนั้นไม่งมงาย ความงมงายเป็นตัวกีดขวางการเจริญปัญญา 
งมงายก็โง่แล้ว มันจะเจริญปัญญาได้อย่างไร 
ฉะนั้นอะไรที่มันไม่ใช่พุทธ วางๆ มันไป 
เดินเข้ามาสู่เส้นทางของความเป็นพุทธ

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
20 สิงหาคม 2565

กรรมวาที กิริยวาที วิริยวาที :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 ส.ค. 2565

การที่เราจะเจริญสติปัฏฐาน
จะด้วยกาย เวทนา จิต หรือธรรม อันใดอันหนึ่ง 
ก็ทำไปเพื่อให้เกิดสติบ่อยๆ 
สติปัฏฐานนั้นมีวัตถุประสงค์ 2 อย่าง มี 2 ระดับ 
เบื้องต้นทำไปเพื่อความมีสติ เบื้องปลายทำไปเพื่อความมีปัญญา
ฉะนั้นการที่เรามีวิหารธรรม อย่างไปดูในสติปัฏฐาน 
เริ่มต้นก็ต้องใช้กายในกายเป็นวิหารธรรม 
หรือใช้เวทนาในเวทนาเป็นวิหารธรรม 
หรือใช้จิตในจิตเป็นวิหารธรรม 
หรือใช้ธรรมในธรรมเป็นวิหารธรรม 
ก็ต้องมีวิหารธรรม ต้องมีเครื่องอยู่ของจิต เครื่องระลึกของสติ
คำว่า “กายในกาย” “เวทนาในเวทนา” 
“จิตในจิต” “ธรรมในธรรม” 
ฟังแล้วมันแปลไม่ออกไม่รู้ว่าคืออะไร 
มันไม่ใช่ภาษาของคนรุ่นเราแล้ว 
ธรรมะที่แปลจากบาลีเป็นพระไตรปิฎกภาษาไทย 
ก็มีสมัยรัชกาลที่ 5 เวลาร้อยกว่าปี ภาษามันเคลื่อนไปเยอะแล้ว 
เราฟังบางทีไม่เข้าใจแล้ว ก็ต้องแปลไทยเป็นไทยอีกทีหนึ่ง 
“กายในกาย” เป็นอย่างไร หมายถึงเราไม่ต้องเรียนกายทั้งหมด 
เราไม่ต้องเรียนเวทนาทั้งหมด 
เราไม่ต้องเรียนจิตทั้งหมด ไม่ต้องเรียนธรรมะทั้งหมด 
เราเรียนบางอย่างบางข้อ 
ถ้าเข้าใจแจ่มแจ้งในเรื่องนั้นแล้ว เราจะเข้าใจธรรมะทั้งหมด 
เป็นการสุ่มตัวอย่างมาเรียน 
ไม่ได้ผิดอะไรกับการทำงานวิจัยภาคสนามเลย 
อย่างเราจะไปวิจัยทัศนคติของประชาชนต่อรัฐบาล 
หรือของคนกรุงเทพฯ ต่อตัวผู้ว่าฯ ของกทม. 
เราไม่ต้องถามคนทั้งประเทศ เพื่อจะรู้ทัศนคติต่อนายกฯ 
เราไม่ต้องถามคนทั้งกรุงเทพฯ เพื่อจะรู้ทัศนคติต่อผู้ว่าฯ กทม. 
เราสุ่มตัวอย่าง ถ้าวิจัยเป็นก็สุ่มตัวอย่าง
รู้จักวิธีเลือกตัวอย่างให้ดี แล้วมันจะสะท้อน 
จะเป็นตัวแทนภาพรวมของกลุ่มทั้งหมด 
การที่พระพุทธเจ้าสอนสติปัฏฐาน 
สอนไม่ได้แตกต่างกับหลักที่หลวงพ่อบอกเลย สุ่มตัวอย่างมาเรียน 
ถ้าเข้าใจในสิ่งที่เรียนแล้วจะเข้าใจทั้งหมด 
แล้วพระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ให้เราไปสุ่มส่งเดช 
ท่านกำหนดหัวข้อมาให้แล้ว


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
27 สิงหาคม 2565

การสุ่มตัวอย่างมาเรียน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 27 ส.ค. 2565

บางคนภาวนาแล้วก็เห็นโลกพระนิพพาน อันนั้นเป็นนิมิต 
บางท่านท่านเข้าใจความจริง 
อย่างบางองค์ท่านภาวนาดี แต่ท่านชอบพูดถึงโลกนิพพาน 
อันนั้นเป็นอุบายให้เราอยากได้นิพพานไปก่อน 
แล้วพอเราเจริญสติปัฏฐานมากๆ 
เราไม่ยึดรูป ไม่ยึดนาม ก็รู้จักนิพพานตัวจริงได้ 
เป็นอุบายของท่านบางองค์ 

พระพุทธเจ้าท่านบอกตรงไปตรงมาที่สุดเลย แล้วพวกเรารับไม่ค่อยได้
ท่านบอก “นิพพานไม่มีดิน น้ำ ไฟ ลม 
ไม่มีอากาศ ไม่มีช่องว่าง ไม่มีวิญญาณ 
ไม่มีความไม่มีอะไรเลย 
ไม่มีพระอาทิตย์ ไม่มีพระจันทร์ 
ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน” 
ฟังแล้วไม่น่าอยู่เลย 
กลางวันก็ไม่มี กลางคืนก็ไม่มี 
มันอยู่ใน Twilight Zone หรืออย่างไร มันคิดแต่จะอยู่ 
มันไม่เคยรู้จักสิ่งซึ่งเหนือรูปธรรมนามธรรมขึ้นไป 
พอฟังแล้วมันรับไม่ได้ 
ครูบาอาจารย์รุ่นหลังๆ ก็เลยหลอกๆ เอา 
สร้างอะไรที่ปลุกเร้าให้ก้าวไปข้างหน้า 
อย่างทำวัตถุมงคลมาเพื่อให้เรารักษาศีล เพื่อให้เรานั่งสมาธิ 
แล้วก็สอนโน่นสอนนี่ เห็นนรก เห็นสวรรค์ 
เพื่อเราจะได้ไม่ได้ทำผิดศีล เป็นอุบายมากมาย

ถ้าเรามัวแต่ติดอุบาย เราก็ไปไหนไม่ได้หรอก แหวกอุบายไม่ออก 
ถ้าแหวกออกก็จะเข้าใจร้อง 
โอ๊ย สติปัญญาครูบาอาจารย์ไม่ธรรมดา 
สอนคนโง่ๆ อย่างเราให้ก้าวหน้าขึ้นมาได้ 
ด้วยอุบายวิธีของท่านมากมาย 
แต่พอเราเข้าใจแล้ว มันมีวิธีที่ลัดสั้นที่สุดเลย 
ไม่เห็นจะต้องอ้อมค้อมมาไกลแสนไกล 
ลัดสั้นเลยก็คือเรียนรู้เข้ามาที่จิตเลย 
กุศลเกิดที่จิต อกุศลเกิดที่จิต มรรคผลเกิดที่จิต 
ไม่ได้เกิดที่อื่นหรอก 
มรรคผลไม่ได้เกิดที่ดิน น้ำ ไฟ ลม 
กุศลไม่ได้เกิดที่ดิน น้ำ ไฟ ลม 
อกุศลก็ไม่ได้เกิดที่ดิน น้ำ ไฟ ลม 
มันเกิดที่จิตนี้ล่ะ
ฉะนั้นถ้าเราภาวนา 
สุดท้ายมันจะตัดตรงเข้ามาที่จิต 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
17 กันยายน 2565

อุบายของครูบาอาจารย์ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 กันยายน 2565

การปล่อยวางกาย ปล่อยวางจิตนั้น 
ไม่มีใครสั่งให้จิตปล่อยวางได้ จิตมันปล่อยวางเอง 
เมื่อศีล สมาธิ ปัญญาของมันสมบูรณ์ 
ศีล สมาธิ ปัญญา จะสมบูรณ์ได้ อาศัยสติเป็นเบื้องต้น 
อาศัยความรู้เนื้อรู้ตัว สติสัมปชัญญะ คอยรู้สึกตัวไว้ 
อย่าใจลอย ฟุ้งซ่านไปทั้งวัน 
อาศัยธรรมะคู่นี้ 
แล้วศีล แล้วสมาธิ แล้วปัญญาของเราจะแก่รอบ 
พอศีล สมาธิ ปัญญาของเรา แก่กล้าขึ้นมาแล้ว 
จิตมันจะเห็นทุกข์เห็นโทษ 
มันยึดอะไรมันก็ทุกข์เพราะอันนั้น 
อย่างบางคนพระพุทธเจ้าท่านก็เคยสอน 
มีนาก็ทุกข์เพราะนา ก็ห่วง กลัวคนอื่นเขาจะมารุกที่นาเรา 
มีบ้านก็ทุกข์เพราะบ้าน เป็นห่วง 
เดี๋ยวปลวกมันจะกิน เดี๋ยวธนาคารจะมายึด 
มีรถยนต์ก็เป็นห่วงรถยนต์
มีลูกก็ห่วงลูก มีเมียก็ห่วงเมีย
มีพ่อมีแม่ก็ห่วงพ่อห่วงแม่ 
มีอะไรก็ทุกข์เพราะอันนั้นทั้งหมดเลย
เราค่อยๆ สังเกตตัวเองเรื่อยๆ ไป 
ปัญญาของเราจะแก่กล้าเลย ยึดอะไรก็ทุกข์เพราะอันนั้น 

เราเรียนรู้ความจริง ไม่มีอะไรหรอก มีแต่ทุกข์ทั้งนั้นเลย 
อย่านึกว่าชีวิตเราไม่ทุกข์ นั่งอยู่นี่ก็ทุกข์ 
หนาวก็ทุกข์ ร้อนก็ทุกข์ หิวก็ทุกข์ กระหายน้ำก็ทุกข์ 
ปวดอึ ปวดฉี่ก็ทุกข์ นั่งนานก็ทุกข์ เมื่อย 
ความทุกข์มันบีบคั้นเราอยู่ตลอดเวลาเลย 
เฝ้ารู้ลงไป ถ้าเราเห็นว่ากายนี้เป็นทุกข์ 
มีแต่ทุกข์ล้วนๆ ทุกข์มากกับทุกข์น้อย มันจะปล่อยวางกาย 
ถ้าเราเห็นว่าจิตมันเป็นทุกข์ 
เพราะความไม่เที่ยง เพราะถูกบีบคั้นให้แตกสลาย เพราะบังคับไม่ได้ 
รู้อย่างนี้แจ่มแจ้ง มันจะปล่อยวางจิต 
ตรงที่มันปล่อยวางจิตได้ ที่สุดของทุกข์อยู่ตรงนั้น

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
อุทยานธรรมหลวงปู่ดูลย์ อตุโล
23 ธันวาคม 2565

อุทยานธรรม หลวงปู่ดูลย์ อตุโล จ.สุรินทร์

วิธีปฏิบัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 ธันวาคม 2565

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

สติ สมาธิ ปัญญาอัตโนมัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 ก.ค. 2565

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks