งานสุดท้ายของพวกเรา คือปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
ตั้งอกตั้งใจเข้าไป วันหนึ่งเราก็จะได้ของดีของวิเศษ 
เราจะรู้เลยสิ่งที่คนในโลกเขาแย่งชิงกันนั้น โง่ที่สุดเลย 
อย่างสมมติว่าแย่งสาวงาม มันแย่งอะไร 
มันแย่งหนังหุ้มกระดูก ข้างในเต็มไปด้วยของสกปรก 
แย่งกันแทบเป็นแทบตาย 
หรือพยายามหลอกลวงตัวเอง 
หน้าเหี่ยวก็ไปฉีด Botox หนังหน้ายานไปก็ดึงให้ตึง 
จมูกไม่โด่งก็ไปผ่าตัด ไปทำอย่างโน้นทำอย่างนี้ 
มันหลอกตัวเองได้ แต่มันหลอกความแก่ไม่ได้ 
รูปร่างยังดูเป็นสาวอยู่ แต่เครื่องในมันทรุดโทรม 
หลอกไม่ได้จริง

ฉะนั้นคนในโลกเขาก็หลงๆ ไป 
เราลูกหลานพระพุทธเจ้า อย่าไปหลงกับมัน 
ทรัพย์สินเงินทองมีพออยู่พอกินได้ดีที่สุดแล้ว 
วางแผนเผื่ออนาคตด้วย 
ไม่ใช่บอกปล่อยวาง 
อนาคตเป็นอย่างไรช่างมัน นั้นไม่ใช่ 
เป็นฆราวาสต้องรู้จัก 
พระพุทธเจ้ายังสอนให้รู้จักอดออม รู้จักลงทุน 
ฉะนั้นเราก็ทำตามหน้าที่ของเรา แล้วพัฒนาตัวเองไป 
เราอยู่ในโลกนี้ชั่วคราว 
เรามาอยู่ในโลกนี้เพื่อพัฒนาจิตใจตนเอง 
ให้พ้นจากวงเวียนวัฏฏะของความทุกข์ทั้งหลาย 
เรามีงานที่ยิ่งใหญ่ที่เราจะต้องทำ 
เราผ่านความยากลำบากมามากมายแล้ว 
จนกระทั่งได้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ มีศรัทธา 
ได้เข้าใกล้ครูบาอาจารย์ ได้ฟังธรรม 
ทำชิ้นสุดท้ายของเราให้ดี 
ปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
อย่างที่ว่ามาทั้งวันตั้งแต่เช้านี้ ฟังไม่ทันก็ไปดู YouTube เอา 
สักประเดี๋ยวเขาก็จะเอาไปขึ้นให้ฟังแล้ว ฟังแล้วฟังอีก 
ปกติสิ่งที่หลวงพ่อสอนแต่ละครั้ง 
เกือบทั้งหมด ธรรมะแต่ละกัณฑ์เกือบๆ ทุกๆ กัณฑ์ 
เกือบ ไม่ทั้งหมดหรอก 
กัณฑ์เดียวเรื่องเดียว พอจะทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ 
เพราะสิ่งที่สอนไม่ได้มีการเก็บออม ซ่อนเร้น 
ไม่ได้ซ่อนเคล็ดวิชาชั้นสูงเอาไว้ ให้หมดแล้ว 
อยู่ที่เรารับได้แค่ไหนต่างหาก 
ไปทำเอา ชีวิตจะได้ร่มเย็นเป็นสุข


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
29 ตุลาคม 2565

CD 96

ปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 29 ตุลาคม 2565

หลักของการปฏิบัติ
มีสติรู้กายรู้ใจตามความเป็นจริงด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง 
รู้ไปเรื่อยๆ จิตหมดแรง กลับมาทำสมถะ ทำความสงบเข้ามา 
พอสงบแล้วซื่อบื้ออยู่เฉยๆ กระตุ้นมันให้มันตั้งมั่นมาทำงาน 
ไม่ใช่สงบเฉยๆ กระตุ้นมัน
โดยการสังเกตความเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงของจิตเอา
เรียกว่าจิตตสิกขา เราก็จะได้จิตที่ตั้งมั่น 
จิตตั้งมั่นแล้ว แยกรูปนาม
เห็นกายกับจิตมันคนละอันกัน 
แยกนามต่อไปอีก แยกรูปต่อไปอีกก็ได้ 
รูปหายใจออกก็อันหนึ่ง รูปหายใจเข้าก็อันหนึ่ง 
รูปยืนก็อันหนึ่ง รูปเดิน รูปนั่ง รูปนอนก็เป็นคนละอันๆ ไป 
ส่วนนามเราก็แยกได้ 
เวทนา ความรู้สึกสุขทุกข์มันก็อันหนึ่ง 
จิตก็อันหนึ่ง สังขาร ความปรุงดีปรุงชั่วก็อันหนึ่ง 
จิตก็อันหนึ่ง นี่แยกๆๆ ออกไป 
ต่อไปจะเห็นสภาวธรรมทั้งปวงเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป 
สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา 
สิ่งนั้นทั้งหมดดับเป็นธรรมดา 
ถ้าเข้าใจตรงนี้ด้วยใจจริงๆ คือพระโสดาบัน 
ฉะนั้นเราจะเข้าใจได้ก็ต้องพาจิตให้มันเห็นของจริงซ้ำๆๆ ลงไป 
แล้วพอดูๆ แล้วหมดกำลัง กลับมาทำสมาธิ 
กลับมาทำสมถะใหม่ ชาร์จพลังใหม่ 
คล้ายๆ แบตหมดแล้ว มาชาร์จแบต 
ถ้าจิตมีกำลังก็อย่าเฉยๆ อยู่ อย่าสงบโง่ๆ อยู่ 
ดูกายดูใจมันทำงานต่อไป อันนี้คือทั้งหมดของการปฏิบัติ


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
13 พฤศจิกายน 2565

หลักของการปฏิบัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 13 พฤศจิกายน 2565

พวกเราต้องหัดรู้สภาวะให้ได้ 
แล้วสภาวะที่เราต้องหัดรู้ คือสภาวะที่เรารู้ได้ เราเห็นได้ 
อะไรที่เราไม่รู้ไม่เห็น ไม่ต้องหรอก 
อย่างสภาวะของอากิจจัญญายตนะ 
แค่ชื่อมันก็จะตายแล้ว เราไม่เห็นหรอก 
เพราะเราไม่เคยมี เราไม่เคยเห็น 
หรือเนวสัญญานาสัญญายตนะ 
เราไม่เคยมี ไม่เคยเห็น 
ไม่ต้องไปดู เพราะมันไม่มีให้ดู 
ดูของที่มี มีโลภ มีโกรธ มีหลง ดูมันไป 
มีสุข มีทุกข์ ดูมันเข้าไป 
มีร่างกายหายใจออก ร่างกายหายใจเข้า 
มีร่างกายยืน เดิน นั่ง นอน นั้นล่ะ ดูมันเข้าไป 
ดูของที่มี จะใช้อะไรเป็นฐานก่อนก็ได้ 
ใช้กายเป็นฐานก็ได้ ใช้เวทนา คือดูสุขทุกข์ก็ได้ 
หรือใช้จิตที่เป็นกุศล อกุศล เป็นฐานก็ได้ 

ค่อยๆ ดูไป แล้วใช้จิตเป็นวิหารธรรม 
สิ่งที่เกิดกับจิตนั้นก็เวทนาเกิดร่วมกับจิต 
สัญญาเกิดร่วมกับจิต สังขารเกิดร่วมกับจิต 
แล้วก็จิตก็ทำงานทางอายตนะ 
ตรงที่เห็นจิตทำงานทางอายตนะ 
มันขึ้นสู่ธัมมานุปัสสนาแล้ว 
เราดูสิ่งที่เราดูได้ อันไหนเราทำไม่ได้ อย่าไปทำ ทำที่ทำได้ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 พฤศจิกายน 2565

รู้สภาวะที่เรารู้ได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 พฤศจิกายน 2565

พอเรียนจากหลวงปู่ดูลย์แล้วถึงรู้ 
โอ๊ย ถ้าเราไม่เข้าใจจิตตัวเอง เราไม่เข้าใจธรรมะหรอก 
เราไปอ่านคำสอนของครูบาอาจารย์องค์อื่นๆ ที่เราเคยอ่านแล้ว
นึกว่ารู้เรื่อง นึกว่าเข้าใจ จะรู้เลยว่าเมื่อก่อนเราไม่ได้เข้าใจ 
เราได้แต่ฟังๆ ส่งเดชไปอย่างนั้นเอง 
อย่างหลวงปู่มั่น ไปอ่านประวัติท่าน หลวงตาก็เขียนไว้ 
“ได้จิตก็ได้ธรรม ไม่ได้จิตก็ไม่ได้ธรรมะ” 
ได้จิตก็ได้ธรรมะ คีย์มันอยู่ที่จิตนี้เอง 
เพราะฉะนั้นอย่างเราทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
จิตเราไหลไปคิด เรารู้ จิตเราถลำไปเพ่ง เรารู้ 
เราก็เรียนอยู่ที่จิต 
แล้วจิตก็จะค่อยมีสติมากขึ้น มีสมาธิมากขึ้น 
ต่อไปปัญญามันก็เกิด 
ปัญญาก็ไม่ได้ไปเกิดที่อื่น ปัญญาก็เกิดที่จิต 
พอปัญญาแก่รอบ มรรคผลก็เกิด 
มรรคผลก็ไม่ได้เกิดที่อื่น เกิดที่จิต 

เพราะฉะนั้นเราก็ปฏิบัติที่จิต 
จนมารู้แจ้งในจิต แล้วก็ปล่อยวางที่จิต 
ฉะนั้นตัวจิตนั้นล่ะ เป็นกุญแจที่จะไขตู้พระไตรปิฎกให้เรา 
ตู้พระไตรปิฎกไม่ได้อยู่ที่ในตู้หรอก อันนั้นเป็นความจำ 
ไปอ่านเท่าไรก็ได้ความจำ 
แต่ธรรมะตัวจริงอยู่ที่จิตเรา 
ตู้พระไตรปิฎกที่แท้จริงอยู่ที่จิตของเราเอง หัดไขกุญแจเข้าไป 
กุญแจก็คือมีสติ มีสมาธิ รู้เท่าทันจิตใจของตนเองให้มากๆ ไว้ 
เบื้องต้นเราจะได้สติ 
แล้วก็จะได้สมาธิ แล้วก็จะได้ปัญญา 
สุดท้ายก็จะเกิดวิมุตติ 
นี้คือเส้นทางที่เราจะฝึก 
ถ้าเราตัดตรงเข้ามาที่จิตได้จะเร็วที่สุดเลย 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
19 พฤศจิกายน 2565

จิตคือกุญแจไขตู้พระไตรปิฎก :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 19 พฤศจิกายน 2565

ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่งที่เราถนัด 
แล้วคอยรู้ทันจิตใจของตนเอง 
จับหลักตรงนี้ให้แม่นๆ แล้วเราจะก้าวหน้าได้ 
ถ้าเราเอาแต่ทำกรรมฐาน แล้วเราละทิ้งจิตของตนเอง 
มันจะก้าวมาไม่สู่จุดที่จิตมีสัมมาสติและสัมมาสมาธิเลย 
พยายามแทบตาย เหน็ดเหนื่อยแทบตาย 
แต่ก็ไม่ได้อะไรเท่าไรหรอก เพราะมันทำไม่ถูก 
ไม่ได้หัวใจของการปฏิบัติ สิ่งที่เป็นต่างหากล่ะ 
เพราะฉะนั้นทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง
แล้วคอยรู้ทันจิตตนเองไปเนืองๆ รู้ไปเรื่อยๆ รู้สบายๆ 
ถนัดอะไรก็ทำอันนั้นล่ะ 
แต่ให้ความสำคัญกับการรู้ทันจิตใจตนเอง 
ภาวนาอย่าทิ้งจิต จิตเป็นใหญ่ เป็นหัวหน้า 
เป็นประธานของธรรมะทั้งปวง 
ได้จิตก็ได้ธรรม ไม่ได้จิตก็ไม่ได้ธรรมะ 
หลวงปู่ดูลย์ก็สอน “จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้งเป็นอรหัตมรรค” 
เห็นแจ่มแจ้งก็คือเห็นอะไร เห็นว่าจิตเองก็เป็นตัวทุกข์นั่นล่ะ 
ทันทีที่เห็นทุกข์ มันก็วาง 
เรียกเห็นทุกข์ก็ละสมุทัย 
แจ้งนิโรธ เกิดอริยมรรคขึ้นมา 
ก็อยู่ที่จิตทั้งหมด

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
20 พฤศจิกายน 2565

บ้านจิตสบาย

การปฏิบัติทิ้งจิตไม่ได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 พฤศจิกายน 2565

คนซึ่งภาวนากับคนที่ไม่ได้ภาวนามันจะต่างกัน 
มีส่วนที่เหมือนกันแล้วก็มีส่วนที่ต่างกัน 
ระหว่างผู้ปฏิบัติกับผู้ไม่ปฏิบัติ 
ร่างกายนี้เกิดมาแล้วต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย เหมือนกัน 
ทางจิตใจ บางทีก็สมหวัง บางทีก็ผิดหวัง 
บางทีก็พลัดพรากจากคนที่เรารักอะไรอย่างนี้ 
บางทีก็เจอกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ 
หมุนเวียนตลอดเวลา เปลี่ยนแปลง เหมือนๆ กัน 

อย่างพระอรหันต์ๆ บางทีท่านไม่ได้มีกิเลสแล้ว 
มีวิบากเก่าๆ บางทีถูกทำร้ายก็มี 
แต่ว่าคนทั่วไปจะต่างกับผู้ปฏิบัติแล้ว 
คนทั่วไปพอแก่ก็ทุกข์ใจ พอเจ็บก็ทุกข์ใจ พอตายก็ทุกข์ใจ 
พอพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็ทุกข์ใจ พอเจอสิ่งที่ไม่รักก็ทุกข์ใจอีก 
แต่ผู้ภาวนาเข้าใจความจริงของชีวิตแล้ว 
แก่ก็เรื่องของกาย เจ็บมันก็เรื่องของกาย 
ตายมันก็เรื่องของร่างกาย 
คุณงามความดีไม่ได้ตายไปด้วย 
เวลาประสบกับสิ่งที่ไม่รักก็เรื่องธรรมดา มีตา 
มันจะเห็นแต่รูปที่สวยที่พอใจได้อย่างไร 
มีหูมันก็ได้ยินทั้งสิ่งที่พอใจสิ่งที่ไม่พอใจ ใจมันเป็นกลาง 
กระทบอารมณ์แล้วจิตใจมันเป็นกลาง 
กระทบอารมณ์ที่ไม่ดี ใจก็ไม่ห่อเหี่ยว 
กระทบอารมณ์ที่ดี ใจก็ไม่ฟูหลงระเริงไป 
คนภาวนามันจะเป็นอย่างนี้ ฉะนั้นชีวิตมันจะเสถียร มั่นคง 

ฉะนั้นที่เราพยายามมาฝึกตัวเอง 
มาภาวนาเพื่อวันหนึ่งจิตใจเราจะเกิดความมั่นคงขึ้นมา 
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในร่างกาย จิตใจเราจะไม่ทุกข์ 
ไม่ว่าเราจะต้องประสบกับอารมณ์ที่ดีหรืออารมณ์ที่เลว 
จิตใจของเราก็ไม่กระเพื่อมหวั่นไหว ไม่ทุกข์ 
นี่คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ที่เราจะได้ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
25 ธันวาคม 2565

CD 97

ความไม่ทุกข์คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 ธันวาคม 2565

เราสามารถสร้างความดีขึ้นในจิตใจเราได้ในทุกๆ สถานการณ์ 
ฉะนั้นที่บอกว่าเราไม่มีเวลาจะสร้างความดี 
ไม่มีเวลาปฏิบัติ เพราะยังไม่เข้าใจคำว่าปฏิบัติ 
ไปคิดว่าการปฏิบัติคือการนั่งสมาธิ เดินจงกรม 
หลวงพ่อบอกเลย หลวงพ่อภาวนามา 
นั่งสมาธิ เดินจงกรมพอประมาณเท่านั้น 
ทำทุกวันล่ะแต่ว่าไม่ได้ทำเยอะ 
ทำพอให้จิตใจมีเครื่องอยู่ มีที่อยู่ที่อาศัย 
มีกำลังขึ้นมา แล้วก็เจริญปัญญา 

ตรงที่เราทำงานอยู่นั้น เราสามารถปฏิบัติธรรมได้ 
อย่างเวลาจะจัดประชุม เราต้องเตรียมข้อมูล 
เตรียมอะไรมากมาย หัวหมุนติ้วๆ เลย 
เราก็ดูใจไป ใจมันเบื่อ ใจมันร้อนรน 
กลัวจะทำไม่ทันอย่างนี้ ดูลงไปเลย เราได้ปฏิบัติอยู่แล้ว 
พองานเราเสร็จ เราก็รอเวลาประชุม 
เมมเบอร์มาไม่ครบเสียที ยืดเยื้อ 
เย็นนี้เราก็จะต้องมีธุระไปโน่นไปนี่ 
การประชุมก็ล่าช้า เลท 
เพราะว่าบางคนมันไม่มาง่ายๆ เถลไถล 
ไม่เคารพเวลาของคนอื่นอะไรอย่างนี้ 
ใจเรากลุ้มใจ รู้ ใจเราโมโห รู้ 
หลวงพ่อปฏิบัติธรรม ปฏิบัติอย่างนี้ 
ปฏิบัติอยู่ในชีวิตจริงๆ นี้ล่ะ 
การได้สมาธิไม่ใช่แค่นั่งสมาธิเดินจงกรมหรอก 
เรารู้จักวางจิตใจให้ถูกในทุกๆ สถานการณ์ นั้นล่ะ 
เราสามารถทำกุศลให้เกิดได้


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
29 มกราคม 2566

เราสามารถปฏิบัติธรรมได้ตลอดเวลา :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 29 มกราคม 2566

วิปัสสนาคือการเห็น 
ปัสสนะ แปลว่าการเห็น ตรงตัวเลย 
วิ แปลว่าแจ้ง คือเห็นถูกต้องตามความเป็นจริง 
เราเห็นกายถูกต้องตามความเป็นจริง คือเห็นกายเป็นไตรลักษณ์ 
เห็นจิตถูกต้องตามความเป็นจริง ก็คือเห็นจิตเป็นไตรลักษณ์ 
เราจะเห็นตามความเป็นจริงได้ 
จิตต้องไม่หลงไปอยู่ในโลกของความคิด 
มิฉะนั้นผิดทันที จิตต้องตื่น ตื่นขึ้นมาให้ได้ 

เพราะฉะนั้นเรื่องภาวะที่จิตเราตื่นขึ้นมา 
มีสมาธิที่ถูกต้องขึ้นมา เป็นเรื่องใหญ่ 
ตรงนี้เป็นสิ่งที่พวกเราขาดมากที่สุดเลย 
ฆราวาสทั้งหลายขาดสัมมาสมาธิ ขาดสมาธิที่ถูกต้อง 
มีสมาธิเคลิ้มๆ สมาธิเห็นโน่นเห็นนี่ อันนั้นไม่ได้เรื่องอะไร 
ไปทำสมาธิแล้วก็มีสติคอยรู้ทันจิตเอาไว้ 
แล้วเราจะได้สมาธิที่ถูกต้อง 
สัมมาสติ สัมมาสมาธิ 
สัมมาๆ ทั้ง 8 ประกอบด้วยสติทั้งสิ้น 
ขาดสติตัวเดียว สัมมาทั้งหลายหายหมด 
กลายเป็นมิจฉาหมดเลย 
ฉะนั้นสติจำเป็น จำเป็นในที่ทุกสถาน ในกาลทุกเมื่อ

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
บ้านจิตสบาย
19 กุมภาพันธ์ 2566

ทำสมาธิด้วยความมีสติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 19 กุมภาพันธ์ 2566

นั่งสมาธิมากๆ แล้วก็มีแต่โมหะครอบ 
ไม่เรียกว่าความเพียรชอบ 
เดินจงกรมหามรุ่งหามค่ำ แต่ไม่ได้พัฒนาสติ 
ไม่มีสติก็คือไม่มีกุศลล่ะ 
เดินหามรุ่งหามค่ำ มันก็คืออัตตกิลมถานุโยค 
การทำตัวเองให้ลำบาก มันไม่ใช่ทางสายกลาง 

การที่เราคอยสังเกตจิตใจตัวเอง 
จะทำให้สัมมาวายามะเจริญขึ้น 
อกุศลใดๆ ที่มันมีอยู่ พอเราสังเกตเห็น อกุศลนั้นจะดับ 
แล้วขณะที่เรามีสติอยู่ อกุศลใหม่จะเกิดไม่ได้ 
แล้วอย่างเรากำลังมีกิเลสอยู่ แล้วเราเกิดสติขึ้นมา 
ตรงที่มีสติ อกุศลดับ กุศลได้เกิดขึ้นแล้ว 
เพราะสติมันเป็นองค์ธรรมที่เกิดร่วมกับจิตที่เป็นกุศลทุกๆ ดวง 
เพราะฉะนั้นทันทีที่เราเกิดสติ 
กุศลได้เกิดขึ้นแล้ว อกุศลได้ดับลงไปแล้ว 
แล้วถ้าสติเราเกิดบ่อยๆ กุศลเราก็เจริญขึ้น 
พัฒนางอกงามขึ้นเป็นศีล เป็นสมาธิ เป็นปัญญา 
แก่รอบขึ้นมา สุดท้ายก็เข้าสู่โลกุตตระ 

ฉะนั้นคอยมีสติรู้เท่าทันจิตใจของตัวเองไป 
จิตใจเป็นอกุศลให้รู้ทัน จิตใจเป็นกุศลให้รู้ทัน รู้บ่อยๆ 
การที่เราคอยรู้บ่อยๆ ทำให้สัมมาวายามะเจริญขึ้น 
พอมีสัมมาวายามะ เราหัดสังเกตจิตใจของตัวเองไปเรื่อยๆ 
สติเราก็จะดีขึ้นด้วย 
ฉะนั้นการที่เราเจริญสัมมาวายามะให้มาก 
มันจะทำให้สัมมาสติบริบูรณ์ขึ้นมา 
บอกแล้ว สัมมาวายามะไม่ใช่นั่งสมาธินาน ไม่ใช่เดินนาน 
แต่อยู่ที่รู้ทันจิตใจของตัวเอง 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
26 กุมภาพันธ์ 2566

ความเพียรชอบ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 26 กุมภาพันธ์ 2566

เส้นทางนี้เราจะต้องฝึก ฝึกให้มีศีลอัตโนมัติ 
ฝึกจนกระทั่งเราได้สมาธิอัตโนมัติ 
แล้วการที่เราคอยดูเกิดดับไปเรื่อยๆ 
วันหนึ่งมันเห็นเกิดดับโดยไม่เจตนา 
นั่นล่ะปัญญาอัตโนมัติ 
ทีแรกยังไม่อัตโนมัติหรอก 
ดูบ่อยๆๆ ไป ต่อไปมันอัตโนมัติ 
ไม่ได้เจตนาจะรู้สึก มันก็รู้สึก 
ไม่ได้เจตนาจะเห็นสภาวะ มันก็เห็น 
ปัญญาอัตโนมัติเกิดแล้ว 
เมื่อศีลอัตโนมัติ สมาธิอัตโนมัติ ปัญญาอัตโนมัติ ทำงานอยู่อย่างนี้ 
โลภเจตนาถูกทำลายไป 

โลภเจตนา อย่างเราถือศีล มีความโลภซ่อนอยู่ 
อยากได้เป็นคนดี อยากเป็นเทวดา 
ทำสมาธิก็มีความโลภซ่อนอยู่ 
อยากมีฤทธิ์มีเดช อยากไปเป็นพระพรหม 
เจริญปัญญาก็อยากรอบรู้ อยากแตกฉาน 
อย่างนี้กิเลสแทรกอยู่ ถ้ากิเลสแทรกอยู่ 
จิตใจก็ยังจะดิ้นรน สร้างภพสร้างชาติต่อไป 
แต่ถ้าเราภาวนา 
จนกระทั่งศีลอัตโนมัติ สมาธิอัตโนมัติ ปัญญาอัตโนมัติ 
คือเห็นไตรลักษณ์โดยไม่ได้เจตนาจะเห็น 
ตรงนี้เราไม่มีเจตนา ไม่มีความโลภ 
เมื่อขาดเจตนาที่เจือด้วยโลภะตัวนี้ 
จิตก็จะไม่ดิ้นรน ไม่ปรุงแต่งต่อ 
จิตจะเข้าถึงความเป็นกลาง จิตจะสักว่ารู้ สักว่าเห็น 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
20 พฤษภาคม 2566

CD 98

ฝึกจนเป็นอัตโนมัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 พฤษภาคม 2566

"จิตนี้ทุกข์โดยตัวของมันเอง" ซึ่งตรงนี้ประโยคนี้พวกเรายังไม่เข้าใจ
เรารู้แต่ว่า จิตมีอารมณ์ไม่ดีแล้วจิตเป็นทุกข์ จิตไม่สมอยากจิตเป็นทุกข์ 
เราภาวนา จุดที่จะแตกหักนั่นล่ะ จิตนั่นล่ะตัวทุกข์
ไม่ต้อง สมอยาก ไม่สมอยาก ทุกข์เลย โดยตัวของมันเอง

CD 68

600129  สวนสันติธรรม ๖๘ 29 ม.ค. 60

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ทำสมาธิด้วยความมีสติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 19 กุมภาพันธ์ 2566

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks