CD 93

นิโรธ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 เม.ย. 2565

ค่อยๆ ภาวนา ทำไปตามลำดับ 
เราต้องทำมาตามขั้นตอนแล้วมันไม่ยาก 
ถ้าทำข้ามขั้นตอนมันยาก
เรายังไม่ถึงขั้นจะข้ามภพข้ามชาติ 
ภาวนาค่อยๆ ดูเท่าที่เราดูได้ ดูสิ่งที่เราดูเห็น 
อะไรที่ยังไม่เห็นไม่ต้องคิดมาก 
เจริญสติ เจริญสมาธิ เจริญปัญญาไป 
เดี๋ยววันหนึ่งก็เห็นเอง วันนี้ไม่เห็นไม่เป็นไร 

ตอนนี้สิ่งที่เราหัดเห็น หัดเห็นสภาวธรรม 
สภาวะของรูปธรรม สภาวะของนามธรรม หัดรู้หัดเห็นตัวนี้ 
สภาวธรรมมีอีกอย่างหนึ่งคือพระนิพพาน 
พวกเรายังไม่สามารถรู้เห็นได้ 
คนที่เห็นพระนิพพานได้ ต้องพระโสดาบันขึ้นไป 
อย่างได้โสดาบัน บางทีจะให้จิตไปอยู่กับพระนิพพาน 
ก็พิจารณาขันธ์ 5 ลงเป็นไตรลักษณ์ 
แล้วพอมันวางขันธ์ 5 มันจะทวนกระแสเข้ามาที่จิต 
จะสัมผัสพระนิพพาน เพราะมันวางกระแสของโลกไป 
แต่อย่างเราเป็นปุถุชน ยังไม่เห็นนิพพาน 
เราก็แขวนเอาไว้ก่อน ไม่ต้องไปหา 
หาเท่าไรก็ไม่เจอ มันไม่มีร่องรอยให้เห็นหรอก เราดูสิ่งที่เราดูได้ 

ฉะนั้นที่เราฝึกวิปัสสนากรรมฐาน
เรามารู้สึกกาย รู้สึกจิตของเรา 
เพื่อวันหนึ่งเราจะได้เห็น กายนี้คือทุกข์ จิตนี้คือทุกข์ 
ตอนนี้ยังไม่เห็น ตอนนี้เห็นว่ากายนี้คือทุกข์บ้างสุขบ้าง 
จิตนี้ทุกข์บ้างสุขบ้าง ยังเห็นอย่างนี้อยู่ 
ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจ เห็นอย่างที่มันเป็นเท่าที่รู้สึกได้นั่นล่ะ 
แล้วมันจะค่อยๆ แก่กล้าขึ้น 
ถึงวันหนึ่งเราจะเห็นเลย มันทุกข์อยู่เพราะเราไปหยิบฉวยจิตขึ้นมา 
ถึงจุดที่แตกหักข้ามวัฏฏะ จะเหวี่ยงจิตทิ้งไป 
กายเป็นธาตุรู้ขึ้นมา ไม่ใช่จิตที่เป็นตัวกูของกูอีกต่อไปแล้ว 
จะเป็นธาตุรู้ เป็นธรรมธาตุ 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
8 มกราคม 2566

CD 97

ภาวนาไปตามลำดับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 มกราคม 2566

อุบายฝึกจิตให้สงบ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 มกราคม 2566

สมถกรรมฐานเป็นอุบายฝึกจิตให้สงบ 
จิตจะสงบได้ต้องน้อมจิต 
ไปอยู่ในอารมณ์อันเดียวที่มีความสุขอย่างต่อเนื่อง 
คีย์เวิร์ดอยู่ตรงนี้ 
ธรรมะที่มากมายมหาศาล ในภาคของสมถะ 
หลวงพ่อรวบลงมาเหลือแค่นี้เอง 
“น้อมจิตไปอยู่ในอารมณ์อันเดียว ที่มีความสุขอย่างต่อเนื่อง” 
มันเป็นการน้อมจิตไป 
อย่างถ้าเรามีความสุขกับการหายใจ 
ทำอานาปานสติแล้วมีความสุข 
เราก็หายใจให้จิตจดจ่ออยู่กับการหายใจ แป๊บเดียวก็สงบแล้ว 

หรือบางคนชำนาญในแสงสว่าง 
หลับตาลงก็กำหนดจิต มันก็สว่างขึ้นมาแล้ว 
มีความสุขอยู่กับแสงสว่าง 
ก็น้อมจิตไปอยู่กับแสงสว่างอย่างต่อเนื่อง 
แค่น้อมๆ ไป ไม่ได้บังคับ ถ้าบังคับไม่รอดหรอก 
อย่างเราจะหายใจจิตมันจะหนี 
เราบังคับมัน ต้องอยู่กับลมๆ อยู่ด้วยความไม่มีความสุข 
อยู่อย่างไม่มีความสุข ทำอย่างไรจิตก็ไม่สงบ 
เคล็ดลับมันอยู่ที่ว่า “ต้องมีความสุข” 
ใช้จิตใจธรรมดาๆ จิตใจสบายๆ 
ไปรู้อารมณ์ที่รู้แล้วสบาย 
แล้วก็รู้ไปแบบสบายๆ 
มี 3 สบาย ใช้จิตใจธรรมดา จิตใจสบายๆ นี้ 
ไปรู้อารมณ์ที่รู้แล้วสบาย 
แล้วก็รู้ไปอย่างสบายๆ ไม่ได้รู้แล้วก็พยายามบังคับจิตให้สงบ 
ถ้าเราทำ 3 สบายนี้ได้ สงบทันทีเลย 
ทำเมื่อไรก็ทำได้ ไม่ยากอะไรหรอก 
ให้มันได้เคล็ดลับตรงนี้ไป


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
14 มกราคม 2566

อุบายฝึกจิตให้สงบ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 มกราคม 2566

เราต้องฝึกทุกวัน  
อย่างคนดูจิต ต่อไปมันก็เห็น 
ร่างกายมันเคลื่อนไหวเพราะจิตสั่ง มันก็รู้ไปที่กายด้วย 
บางคนเริ่มจากการดูกาย ฝึกไปเรื่อยๆ 
ต่อไปก็รู้ กายเคลื่อนไหวก็เพราะจิตสั่งอีกล่ะ 
ไม่ใช่มีแต่กายอย่างเดียว ไม่มีจิต 
ถ้ามีแต่กายอย่างเดียว ไม่มีจิต มันก็เป็นศพเท่านั้นเอง 
ที่มันกระดุกกระดิกได้ มันทำงานได้ 
เพราะมันยังมีจิตสั่งอยู่ จิตควบคุมอยู่ 
เพราะฉะนั้นไม่ว่าเริ่มต้นจะดูจากกาย หรือดูจากจิต 
สุดท้ายก็เข้าใจทั้งหมดเหมือนกัน 
รู้อันเดียวก่อน สุดท้ายก็รู้ทั้งหมด
เพราะฉะนั้นการปฏิบัติ 
ไม่ต้องมานั่งเถียงกันหรอก สายไหนดีกว่าสายไหน 
ถ้าถูกหลักแล้วก็ดีหมด ถ้าผิดหลักก็ไม่ดีหรอก 
ไม่ว่าเริ่มต้น เราจะดูกาย หรือดูเวทนา หรือดูจิต 
สุดท้ายมันก็ลงมาที่จิตทั้งหมด 
ลงที่เดียวกันหมด ไม่ต้องเถียงกัน 
เพียงแต่บางคนลัดเข้ามาที่จิตเลย 
บางคนอ้อมไปทางกายก่อน ไปทางเวทนาก่อน
ฉะนั้นเราจะเริ่มอย่างไรก็ได้ สุดท้ายก็ไปที่เดียวกัน

ถ้าเราถนัดมาทางกาย 
เราก็เห็นกายเคลื่อนไหว จิตเป็นคนรู้ 
ถ้าเราเดินมาทางเวทนา 
เราก็เห็นเวทนาเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงไป จิตเป็นคนรู้ 
ถ้าเราเดินมาทางจิตตานุปัสสนา 
เราก็เห็นกุศล อกุศลทั้งหลายเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงไป จิตเป็นคนรู้ 
แล้วสุดท้ายมันก็เข้าไปที่ธัมมานุปัสสนา 
ทั้งรูปธรรม ทั้งนามธรรม 
ทั้งกุศล ทั้งอกุศล ล้วนแต่ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ทั้งนั้น


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
21 มกราคม 2566

ถนัดอะไรก็เอาอันนั้นก่อน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 มกราคม 2566

ต้องมาฝึกจิตให้มันตั้งมั่นจริงๆ 
ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง จิตเคลื่อนไปไหนก็รู้ 
จิตหลงไปคิดก็รู้ จิตถลำลงไปเพ่งก็รู้ 
รู้อย่างนี้เยอะๆ จิตมันจะค่อยตั้งมั่นเด่นดวงขึ้นมา 
คราวนี้ไม่ได้เจตนาเลย 
แล้วพอจิตมันตั้งมั่น 
สติระลึกรู้กาย เห็นเลยกายไม่ใช่เรา 
ระลึกรู้เวทนา เวทนาไม่ใช่เรา 
ระลึกรู้สังขาร สังขารไม่ใช่เรา 
สุดท้ายก็ระลึกรู้จิต จิตก็ไม่ใช่เรา 
หรือถ้าชำนาญจริง สมาธิพอ 
ดูโลกข้างนอก จักรวาลข้างนอก 
คนอื่นๆ ตัวเรา ร่างกาย จิตใจนี้ 
มันอันเดียวกัน มันก็คือวัตถุ 
มันคือก้อนธาตุอันเดียวกันนั่นล่ะ 
เหมือนกันหมด เสมอกันหมด 
มีความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เสมอกันหมด 

ทำไปเรื่อยๆ วันแรกไม่รู้สึกอะไรหรอก 
เดือนหนึ่ง 2 เดือน 3 เดือน มันจะเริ่มเห็นผล 
จิตมันจะเริ่มตั้งมั่น มีกำลังมากขึ้น 
สติมันจะว่องไวขึ้น แล้วจิตมันตั้งมั่นจริงๆ 
แล้วคราวนี้สติระลึกรู้อะไร 
ก็จะเห็นไตรลักษณ์ของสิ่งนั้นทันทีเลย 
ระลึกรู้กายก็เห็นไตรลักษณ์ของกาย 
ระลึกรู้เวทนา ระลึกรู้สังขาร ระลึกรู้จิต ก็เห็นแต่ไตรลักษณ์ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
22 มกราคม 2566

วันตรุษจีน

ถ้าจิตตั้งมั่นจะเห็นไตรลักษณ์ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 มกราคม 2566

ธรรมดาจิตเราวิ่งพล่านๆ ทั้งวัน 
เดี๋ยววิ่งไปคิด เดี๋ยววิ่งไปดู วิ่งไปฟัง 
วิ่งไปดมกลิ่น วิ่งไปลิ้มรส วิ่งไปรู้สัมผัสทางร่างกาย 
จิตมันวิ่งตลอดเวลา มันก็เหนื่อย หมดเรี่ยวหมดแรง 
คล้ายๆ ร่างกาย วิ่งๆ ไปเรื่อยๆ ก็หมดแรง ก็ต้องพัก 
จิตก็ต้องพักเหมือนกัน 
เพราะฉะนั้นเราจะต้องหัดกรรมฐานที่เรียกว่าสมถกรรมฐาน 
พอพักพอสมควรมีเรี่ยวมีแรงแล้ว ก็ต้องออกไปทำมาหากิน 
ถ้าร่างกายพักพอสมควรมีแรงแล้ว 
ออกไปทำมาหากิน หาผลประโยชน์ 
จิตใจนี้ก็เหมือนกัน เราพักพอสมควรแล้ว 
ออกไปทำประโยชน์ ออกไปเจริญปัญญา 
นั่นล่ะหาของดีมาให้จิตใจ 
ปัญญามันเป็นอาหารชั้นเลิศของใจ

สงบอยู่เฉยๆ ตั้งมั่นอยู่เฉยๆ 
มันก็เหมือนเราชาร์จแบตฯ มือถือ 
ชาร์จไว้จนเต็มแล้ว แล้วก็ไปทิ้งไว้
อีกหลายๆ วันให้แบตฯ เสื่อมไป แล้วก็มาชาร์จใหม่ 
ถ้าทำสมถะมีเรี่ยวมีแรงแล้ว ก็ต้องใช้ประโยชน์ 
อย่างเราชาร์จแบตฯ เต็มที่แล้ว 
เราก็ต้องไปใช้ประโยชน์จากแบตฯ 
ไม่อย่างนั้นจะไปชาร์จมันทำไม เสียเวลา 
พอจิตเราตั้งมั่น พอสติระลึกลงที่กาย สังเกตลงไป 
ร่างกายที่กำลังหายใจอยู่นี้มันถูกรู้ 
ร่างกายที่นั่งอยู่นี้มันถูกรู้ ค่อยๆ ดูอย่างนี้ 
แล้วมันจะเห็นเลย ร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวเรา 
จะเห็นชัดเจนเลย ร่างกายไม่ใช่ตัวเรา 
มันเป็นสิ่งที่จิตไปรู้เข้าเท่านั้นเอง 
แล้วถ้าดูได้ชำนิชำนาญ อย่าว่าแค่ร่างกายเลย 
โลกทั้งโลกมันก็ไม่ใช่ตัวเรา เป็นแค่สิ่งที่จิตรู้เท่านั้นเอง 
จักรวาลทั้งจักรวาล มีดาวนับไม่ถ้วน ก็ไม่ใช่ตัวเรา 
เป็นสิ่งที่จิตไปรู้เข้าเท่านั้นเอง 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
28 มกราคม 2566

ฝึกให้จิตมีแรงแล้วเดินปัญญา :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 มกราคม 2566

ถ้าทำไม่ถูกหลักยาก ทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ เหนื่อยเปล่า 
เวลาลงมือทำทีไรก็เป็นอัตตกิลมถานุโยค บังคับตัวเองทุกที 
เวลาไม่ได้ทำก็เป็นกามสุขัลลิกานุโยค หลงโลกทุกที 
ไม่เข้าสู่มัชฌิมาปฏิปทา ไม่เข้าสู่ทางสายกลางสักที 
ถ้าจิตเราเดินอยู่ในทางสายกลางได้ 
ไม่ย่อหย่อน ไม่ตึงเกิน จิตเดินอยู่ในทางสายกลาง 
จิตจะมีแนวโน้มไปสู่พระนิพพานอัตโนมัติ 

ถ้าหลักเราแม่น การภาวนามันจะไม่ยากหรอก 
อย่างบางคนจะทำสมาธิ ทำอย่างไรก็ไม่สงบ 
มันไม่รู้หลัก ไม่รู้เคล็ดลับ 
ไปเลือกอารมณ์กรรมฐานที่ไม่เหมาะกับตัวเอง 
ไปรู้อารมณ์อันนั้นแล้วก็ไม่ได้มีความสุข 
จิตใจที่ไปรู้ก็ถูกดัดแปลงให้มีโมหะบ้าง ให้เคลิ้มๆ อะไรอย่างนี้ 
ถ้าเรารู้หลักของการปฏิบัติ 
การปฏิบัติไม่ว่าสมถะหรือวิปัสสนาจะไม่ใช่เรื่องยาก 
สมถะเราเลือกอารมณ์ที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข 
แล้วก็ต้องมีสติกำกับตลอด 
สงบก็ช่าง ไม่สงบก็ช่าง แต่ต้องมีสติไว้ 
แล้วก็ทำกรรมฐานไปเรื่อยๆ ไม่นานจิตจะสงบ 
แล้วก็มีเรี่ยวมีแรง แล้วก็ไม่ขาดสติ สะสมไปเรื่อยๆ 
ทุกครั้งที่สติที่แท้จริงเกิดขึ้นมา สัมมาสมาธิก็จะเกิดด้วย 
พอสะสมไปเรื่อยๆ พลังของสมาธิมันจะเพิ่ม 
จิตมันจะรู้ ตื่น เบิกบานขึ้นมา มีแรง 
มันจะรู้ด้วยตัวเองเลยว่าจิตมันตื่นแล้ว จิตมันมีแรงแล้ว 
ถึงจุดนั้นเราถึงจะเดินปัญญาได้ดี 
ก่อนหน้านั้นยังไม่ได้จริงหรอก 
ทำวิปัสสนาไม่ได้จริง ถ้าจิตไม่มีกำลัง ไม่ตั้งมั่น 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 กุมภาพันธ์ 2566

จับหลักให้แม่น :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 กุมภาพันธ์ 2566

เรามีศีลเพื่อสู้กับราคะ โทสะ โมหะ อย่างหยาบ 
ไม่ให้มันมาควบคุมจิตใจ 
จนกระทั่งเราทำความชั่วทางกาย ทางวาจา 
แล้วเรามาฝึกจิตให้มีสมาธิตั้งมั่นขึ้นมา 
เพื่อข่มกิเลสอย่างกลางคือนิวรณ์ 
นิวรณ์เป็นกิเลสที่ขัดขวางคุณงามความดี 
เวลาจะทำความดี นิวรณ์เกิดขึ้นมันก็ไม่มีแรงทำแล้ว 
ส่วนกิเลสละเอียด คือความไม่รู้ทั้งหลาย 
อาศัยปัญญา ไม่มีตัวอื่นจะมาช่วยได้ 
ศีลก็ไม่ได้ทำให้หายโง่ สมาธิก็ไม่ได้ทำให้หายโง่ 
เพียงแต่ศีลนั้นเกื้อกูลให้เกิดสมาธิ 
สมาธิเกื้อกูลให้เกิดปัญญา 
แล้วปัญญาเป็นตัวทำให้หายโง่ 
ฉะนั้นพวกเราต้องฝึก 
พยายามฝึกตัวเองให้มันได้ครบทุกอย่าง 
ศีลต้องรักษา ทุกวันต้องทำในรูปแบบ 
ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่งที่เราคุ้นเคย แล้วคอยรู้ทันจิตตัวเอง 

เราโน้มน้อมไปดูกายแล้วก็เห็นไตรลักษณ์ 
เรียกโน้มน้อมจิตไปเพื่อญาณทัศนะ 
เห็นจิตใจมันทำงาน จิตเราเป็นคนดู 
ก็เห็นจิตมันทำงานได้ ตั้งมั่นอยู่ 
หายใจพุทโธๆๆ เดี๋ยวหนีไปคิดได้ เห็นมันทำงาน 
อย่างนี้ก็เป็นญาณทัศนะ ได้เห็นอย่างมีปัญญา 
ค่อยๆ ดูไปเรื่อยๆ สุดท้ายปัญญามันก็เกิด 
ปัญญาเกิดมันก็ล้างความเห็นผิด 
ล้างความเห็นผิดนั้น คือตัวปัญญาที่สำคัญ 
ปัญญาทำหน้าที่ล้างความโง่เขลา 
แล้วกิเลสตัวละเอียดถูกทำลายไป 
กิเลสอย่างกลางมันก็ถูกทำลายด้วย 
กิเลสอย่างหยาบมันก็ถูกทำลายไปด้วย 
เพราะฉะนั้นตัดลงที่จิตอันเดียวนี้ 
เห็นแจ้งลงที่จิตอันเดียว ก็ล้างหมดเลย 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
31 ธันวาคม 2565

วันสิ้นปี

ปัญญาทำหน้าที่ล้างความเห็นผิด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 31 ธันวาคม 2565

นั่งสมาธิมากๆ แล้วก็มีแต่โมหะครอบ 
ไม่เรียกว่าความเพียรชอบ 
เดินจงกรมหามรุ่งหามค่ำ แต่ไม่ได้พัฒนาสติ 
ไม่มีสติก็คือไม่มีกุศลล่ะ 
เดินหามรุ่งหามค่ำ มันก็คืออัตตกิลมถานุโยค 
การทำตัวเองให้ลำบาก มันไม่ใช่ทางสายกลาง 

การที่เราคอยสังเกตจิตใจตัวเอง 
จะทำให้สัมมาวายามะเจริญขึ้น 
อกุศลใดๆ ที่มันมีอยู่ พอเราสังเกตเห็น อกุศลนั้นจะดับ 
แล้วขณะที่เรามีสติอยู่ อกุศลใหม่จะเกิดไม่ได้ 
แล้วอย่างเรากำลังมีกิเลสอยู่ แล้วเราเกิดสติขึ้นมา 
ตรงที่มีสติ อกุศลดับ กุศลได้เกิดขึ้นแล้ว 
เพราะสติมันเป็นองค์ธรรมที่เกิดร่วมกับจิตที่เป็นกุศลทุกๆ ดวง 
เพราะฉะนั้นทันทีที่เราเกิดสติ 
กุศลได้เกิดขึ้นแล้ว อกุศลได้ดับลงไปแล้ว 
แล้วถ้าสติเราเกิดบ่อยๆ กุศลเราก็เจริญขึ้น 
พัฒนางอกงามขึ้นเป็นศีล เป็นสมาธิ เป็นปัญญา 
แก่รอบขึ้นมา สุดท้ายก็เข้าสู่โลกุตตระ 

ฉะนั้นคอยมีสติรู้เท่าทันจิตใจของตัวเองไป 
จิตใจเป็นอกุศลให้รู้ทัน จิตใจเป็นกุศลให้รู้ทัน รู้บ่อยๆ 
การที่เราคอยรู้บ่อยๆ ทำให้สัมมาวายามะเจริญขึ้น 
พอมีสัมมาวายามะ เราหัดสังเกตจิตใจของตัวเองไปเรื่อยๆ 
สติเราก็จะดีขึ้นด้วย 
ฉะนั้นการที่เราเจริญสัมมาวายามะให้มาก 
มันจะทำให้สัมมาสติบริบูรณ์ขึ้นมา 
บอกแล้ว สัมมาวายามะไม่ใช่นั่งสมาธินาน ไม่ใช่เดินนาน 
แต่อยู่ที่รู้ทันจิตใจของตัวเอง 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
26 กุมภาพันธ์ 2566

ความเพียรชอบ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 26 กุมภาพันธ์ 2566

พอมีจิตที่ตั้งมั่นมากพอแล้วก็เดินปัญญา 
เดินปัญญาขั้นแรกก็คือการแยกขันธ์ 
เห็นร่างกายมันนั่งอยู่ จิตเป็นคนรู้ 
เห็นสุขทุกข์เกิดขึ้น จิตเป็นคนรู้ 
เห็นดีชั่วเกิดขึ้น จิตเป็นคนรู้ หัดแยกไป 
พอแยกขันธ์ชำนาญแล้ว ต่อไปมันจะเห็น
แต่ละขันธ์นั้น ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ 
เห็นซ้ำแล้วซ้ำอีก ถึงวันหนึ่งก็แจ่มแจ้ง 
ขันธ์ทั้งหมดเกิดแล้วดับทั้งสิ้น 
นี่คือภูมิธรรมของพระโสดาบัน และพระสกทาคามี
ขันธ์ทั้งหลายในส่วนของรูปนี้เป็นตัวทุกข์ 
เอาเป็นที่พึ่งที่อาศัยไม่ได้ 
มีแต่จิตเท่านั้น ยังเป็นที่พึ่งที่อาศัยได้ 
นี่เป็นภูมิธรรมของพระอนาคามี 
แล้วขั้นสุดท้าย ขันธ์ทั้งหมดนั่นล่ะคือตัวทุกข์ 
พอภาวนามาถึงจุดนี้ มันจะตรงกับที่พระพุทธเจ้าสอนแล้ว 
สิ่งที่เรียกว่าทุกข์ก็คือขันธ์ 5 นั่นล่ะคือตัวทุกข์ 
ฉะนั้นค่อยๆ เรียน ค่อยๆ ฝึกไปจนกระทั่งวางขันธ์ได้

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
4 มีนาคม 2566

สิ่งที่เรียกว่าทุกข์ก็คือขันธ์ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 4 มีนาคม 2566

หน้าที่เรา ไม่ใช่ละขันธ์ ไม่ใช่ดัดแปลงขันธ์ 
แต่รู้กายอย่างที่กายเป็น รู้จิตใจอย่างที่จิตใจเป็น 
ในส่วนของจิตใจไม่ได้อยู่โดดๆ 
จิตใจก็ต้องอยู่กับสิ่งที่ปรุงแต่งจิตใจด้วย 
สุข ทุกข์ ดี ชั่ว อะไรพวกนี้ 
ความจำได้หมายรู้เป็นตัวที่เข้ามาปรุงแต่งจิตใจ 
เรียนรู้ลงไปเรื่อยๆ ถ้ามันแจ่มแจ้ง มันก็วาง 

เราปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
ธรรมะฝ่ายชั่ว ละเสีย ธรรมะฝ่ายดี เจริญขึ้นมา 
แต่ธรรมะทั้งชั่วทั้งดี ทั้งเป็นกลางๆ ให้รู้อย่างที่มันเป็น 
ถ้ารู้อย่างธรรมะฝ่ายชั่ว ถ้าเรารู้ มันก็ดับ 
อย่างโทสะเกิด เรารู้ มันก็ดับ 
วิธีดับกิเลส รู้ทันมัน 

ถ้าเรารู้ลงไป กิเลสเกิดหรือกุศลเกิดก็ตามเถอะ 
หรือร่างกายเคลื่อนไหวอยู่ รู้สึก 
สุข ทุกข์เกิด รู้สึก ดี ชั่วเกิด รู้สึก 
ถ้าเรามีสติรู้ทัน มันจะไม่ปรุงตัณหาขึ้นมาหรอก 
เมื่อไม่ปรุงความอยากขึ้น ตามอำนาจของกิเลส 
จิตใจก็จะไม่ดิ้นรนปรุงแต่ง 
จิตใจเราก็พ้นจากความปรุงแต่ง บางทีพ้นชั่วคราว 
ถ้าอย่างเรายังทำอยู่อย่างนี้ ก็พ้นชั่วคราว 
แต่มันจะพ้นถาวรได้ ถ้ารู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 
รู้แจ้งแทงตลอดในขันธ์ 5 
ถ้ารู้แจ้งแทงตลอดแล้ว ขันธ์ 5 ทั้งหมดตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ 
ตัณหาจะไม่เกิดอีก ความปรุงของจิตจะไม่มี 
จิตก็จะพ้นจากความปรุงแต่งไป 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
12 มีนาคม 2566

CD 98

รู้แจ้งแทงตลอดในขันธ์ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 มีนาคม 2566

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ถนัดอะไรก็เอาอันนั้นก่อน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 มกราคม 2566

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks