จะต้องฝึกมีสติอีกนานแค่ไหน??ถึงจะหลุดพ้น  นี่เรื่องใหญ่ล่ะ!!!

ไปหัดอ่านจิตตัวเอง 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ 
กระทบอารมณ์เหมือนคนทั่วไป 
กระทบแล้วก็เกิดความรู้สึกเหมือนคนทั่วๆ ไป 
ที่ต่างกับคนทั่วไป 
คือความรู้สึกอะไรเกิดขึ้น 
จิตใจเราเป็นอย่างไร 
รู้เข้ามาตรงนี้ แค่นี้ล่ะ 
ที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขา 
ตรงนี้ล่ะเป็นธรรมะข้ามโลก 
ไม่อย่างนั้นมันก็หลงอยู่กับโลก 
หลงอยู่ในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส 
ในสัมผัสอะไรเพลินๆ ไปวันๆ 
อยู่ไปจนแก่ แก่แล้วก็เจ็บ 
เจ็บแล้วก็ตาย ตายแล้วก็กลับมาเกิดอีก 
วนเวียนไม่รู้จักจบจักสิ้น 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
15 มิถุนายน 2567

2567

ธรรมะข้ามโลก :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 15 มิ.ย. 2567

LINE ID: @mahaeyong
YouTube: วัดมเหยงคณ์ Official Channel
https://www.youtube.com/c/Thewatmaheyong?sub_confirmation=1
Facebook: www.facebook.com/watmahaeyong
Website: www.watmahaeyong.or.th

๓_ธรรมสุปฏิปันโน๓

354 โอวาทธรรมนำปฏิบัติเรื่อง "โอวาทนำปฏิบัติกรรมฐาน ๕ (แผ่ความปรารถนาดี)"

355.1 โอวาทธรรมนำปฏิบัติเรื่อง "โพชฌง วิมุติ"

364 โอวาทธรรมนำปฏิบัติเรื่อง "นำปฏิบัติเย็นวางเฉย ๆ (กลับตาลปัตร 2)"

เวลาภาวนา 
เราจะพบความแตกต่างของคน 2 จำพวก 
พวกหนึ่งภาวนาด้วยตัณหา 
พวกนี้จะคิดอย่างเดียวว่าเมื่อไรจะจบ 
เมื่อไรจะสำเร็จ เมื่อไรจะได้มรรคผลสักที 
พอทำไปนานๆ แล้วไม่ได้ 
มันจะได้ได้อย่างไร เพราะเราทำเหตุของทุกข์ 
มันจะไปพ้นทุกข์ได้อย่างไร 
อยากพ้นทุกข์ก็ต้องทำเหตุของความพ้นทุกข์ 
คือการเจริญอริยมรรคมีองค์ 8 
ก็ต้องทำเหตุให้ถูก ผลก็จะถูก 
พอเราเริ่มด้วยอยากๆ 
อยากบรรลุเร็วๆ อยากเห็นผลเร็วๆ 
สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือความดิ้นรนของจิต 
พยายามจะทำอย่างนั้น พยายามจะทำอย่างนี้ 
สิ่งที่ได้คืออะไร ได้ทุกข์ ยิ่งพยายามมากยิ่งทุกข์มาก

หลวงพ่อเคยพูดเรื่อยๆ 
บางคนนึกว่าหลวงพ่อพูดเล่น หลวงพ่อบอก 
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวอยู่ที่นั่น” 
เพราะว่าความพยายามตัวนี้ 
มันเป็นความพยายามที่เจือด้วยตัณหา เจือด้วยโลภะ 
มันมีความพยายามอีกอย่าง ความอยาก 
ความอยากมันมี 2 อย่าง 
อันหนึ่งอยากได้มา อยากรักษาไว้ 
อยากให้เป็นอย่างนั้น อยากให้เป็นอย่างนี้ 
อันนี้คือตัณหา 
อีกอันหนึ่งคือฉันทะ 
ถ้าเราภาวนาด้วยตัณหา เราอยากได้ผล 
ถ้าเรามีฉันทะ เรามีความพึงพอใจที่จะทำเหตุ 
ถ้าเรามีฉันทะ เราพอใจที่จะทำเหตุ ไม่ใช่แสวงหาผล 
ถ้าอยากได้ผล เป็นตัณหา 
ถ้าอยากทำเหตุที่ดีที่ถูกต้อง อันนี้เรียกว่าฉันทะ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
22 มิถุนายน 2567

ภาวนาด้วยตัณหาหรือฉันทะ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 22 มิ.ย. 2567

ธรรมะมันไม่ใช่ว่าเราต้องเรียนทุกวัน 
แต่เราต้องปฏิบัติทุกวัน 
เรียนมากฟังมากจำเอาไว้ก็ไปคิดเอา 
จะคล้ายๆ คนที่เรียนปริยัติมากๆ เวลาภาวนา 
บางทีความคิดมันก็มาปน รู้หมด 
พวกเราหลายคน ช่างคิดช่างสงสัย 
แล้วก็เที่ยวหาคำตอบ 
เจอครูบาอาจารย์ก็ถามอยู่นั่นล่ะ 
จะเค้นเอาธรรมะให้ได้ 

ธรรมะมันไม่ได้มาด้วยการคิดเอาเองหรือด้วยการถามเอา 
มันได้มาด้วยการสังเกตตัวเอง เรียนรู้ตัวเอง 
คิดมากก็สงสัยมาก สงสัยมากก็ถามมาก 
ถามมากก็เอาไปคิดมากอีกแล้ว 
ก็วนกลับมาสงสัยมากอีก 
เราต้องกล้าหาญตัดวงจรอันนี้ให้ขาด 
แทนที่จะต้องคิดมาก ให้รู้สึกเอา 
ร่างกายเราเคลื่อนไหวก็แค่รู้ 
ร่างกายยืนเดินนั่งนอนก็รู้ 
ร่างกายหายใจออกร่างกายหายใจเข้าก็รู้เอา 
มันไม่ได้รู้ยากมันรู้ได้ทุกคนอยู่แล้ว

ธรรมะ ถามคนอื่นก็ไม่ได้เรื่องหรอก 
มัวแต่อ่านมัวแต่ฟังมัวแต่ถาม 
ไม่ได้ดูของจริงก็คือไม่ได้ลงมือปฏิบัติหรอก 
ต้องลงมือดูของจริง 
แล้วการดูของจริงดูกายดูใจก็ไม่ใช่เรื่องยาก 
ใครๆ ก็รู้ได้ มันแค่ละเลยที่จะรู้เท่านั้น 
มัวแต่สนใจของข้างนอก 
มันละเลยไม่ค่อยรู้กายรู้ใจของตัวเอง

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
5 กรกฎาคม 2567

ลงมือปฏิบัติให้มาก ::  หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 5 ก.ค. 2567

การปฏิบัติ จิตจะต้องมีเครื่องอยู่ 
ถ้าจิตไม่มีเครื่องอยู่ จิตก็ร่อนเร่ไป 
ไม่ว่าจะเป็นการปฏิบัติในขั้นไหน
ก็ต้องมีเครื่องอยู่ให้จิตอยู่ 
อย่าว่าแต่พวกเราเลย กระทั่งพระอรหันต์ 
ท่านก็ยังมีการเจริญสติปัฏฐานเป็นเครื่องอยู่ 
ใช้กาย เวทนา จิต ธรรม ให้ใจมีบ้านอยู่ 
แต่พวกเราต่างกับพระอรหันต์ 
ตรงที่ เรายังยึดถือกายใจขันธ์ 5 อยู่ 
เราเจริญสติปัฏฐานเป็นเครื่องอยู่ 
เพื่อให้เกิดปัญญารู้ถูกเข้าใจถูก แล้วปล่อยวาง 
ในขณะที่พระอรหันต์ท่านมีกาย เวทนา จิต ธรรมเป็นเครื่องอยู่ 
แล้วจิตท่านพรากออกไป 
แยกออกไปจากขันธ์ ไม่เกาะเกี่ยว 
มองเห็นขันธ์เป็นความว่าง 
ในขณะที่พวกเรามองเห็นขันธ์เป็นตัวเรา ปุถุชน 
เพราะฉะนั้นจะทิ้งการมีเครื่องอยู่ของจิตไม่ได้ 
สังเกตตัวเอง 
อยู่กับเครื่องอยู่ชนิดไหนแล้วสติเกิดบ่อย 
เอาอันนั้นล่ะดี

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
6 กรกฎาคม 2567

ทิ้งการมีเครื่องอยู่ของจิตไม่ได้ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 ก.ค. 2567

งานหลักของเราจริงๆ คือเรียนรู้กายรู้ใจของเรา 
หน้าที่ของชาวพุทธเราคือเราเป็นนักศึกษาๆ 
ศึกษาอะไร ศึกษาตัวเอง 
เรียนรู้กายเรียนรู้ใจของตัวเองไป พอมันรู้ถ่องแท้ 
กายนี้ใจนี้ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ไม่มีอะไร ไม่มีตัวมีตน 
ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา 
อันนี้จิตเขาเรียกว่ามันตกกระแสธรรมแล้ว 
จิตตกกระแสธรรม 
มันก็จะเที่ยงต่อการที่จะพ้นทุกข์ไป 
วันหนึ่งจะต้องได้เป็นพระอรหันต์แน่ 

ทำหน้าที่ศึกษาตัวเองให้ถ่องแท้ไป สํารวจใจเรา 
เรามั่นคงกับพระรัตนตรัยแค่ไหน 
หรือเราเห็นพระรัตนตรัยเป็นบ่อเงินบ่อทอง 
เป็นที่แสวงหาผลประโยชน์ 
คนจํานวนมากเอาศาสนาไปแสวงหาผลประโยชน์ 

เรามีศีลดีงามไหม สํารวจตัวเอง 
ถ้าศีลเรายังด่างพร้อยอยู่ 
เราก็ยังไม่ใช่ชาวพุทธที่ดี 
ไม่ใช่ลูกที่ดีของพระพุทธเจ้า 
เราไม่เคารพพระพุทธเจ้า 
ท่านสอนให้เราถือศีลแล้วเราไม่ถือ
อีกข้อหนึ่งก็คือเราเชื่อกฎแห่งกรรมไหม 
หรือเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง 
หรือบางวันไม่เชื่อเลยอะไรอย่างนี้ สํารวจตัวเอง 
คนที่เชื่อกฎแห่งกรรมก็จะเชื่อว่า 
เราจะต้องพ้นทุกข์ไปด้วยความเพียรของเราเอง

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
7 กรกฎาคม 2567

คุณสมบัติของชาวพุทธที่ดี :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 7 ก.ค. 2567

รวมธรรมยายโดยท่านพุทธทาสภิกขุ เพื่อประโยชน์ สุข แก่สาธารณะ
จาก youtube
-Thai Bhikkhus
- Buddhadharm
-เสียงอ่านโดยโจโฉ
.
จากเวปไซค์
http://www.buddhadasa.org
.
จาก DVD
ธรรมบรรยาย โดย พุทธทาสภิกขุ , สวนโมกข์กรุงเทพ
หากตกหล่นที่ใด ผมขออภัยด้วยครับ
ขอขอบคุณมา ณ.โอกาสนี้ครับ

ชุด.ปกิณณกธรรมบรรยาย.

๐๑. หลุดพ้นเสียจากความหลุดพ้น.

047  ก.สักกายทิฏฐิ 20 13  ม.ค.2547

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ลงมือปฏิบัติให้มาก :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 5 ก.ค. 2567

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks