استاد ابوالحسن صبا

Wood Dance Afshari - Persian

سنتی

سه‌تار ابوالحسن صبا در آواز اصفهان

Ostad Abolhasan Saba

A song on a poem of Hafiz,and influenced by a Shajarian's Song on it. Makan Ashgvari: piano and vocal, Peter Soleimanipour: bass clarinet, Soheil Peyghambari: clarinet, Tevik Zadourian, Makan Ashgvari and Hosein Jabbari: tenor sax. recorded at Saba studio by Kave Abedin, Tehran, 2011

آهنگی بر روی شعری از حافظ، و تحت تاثیر آوازی از شجریان. ماکان اشگواری: پیانو و آواز، پیتر سلیمانی‌پور: کلارینت باس، سهیل پیغمبری: کلارینت، تویک زادوریان، ماکان اشگواری و حسین جباری: سکسفون تنور
ضبط شده در استودیو صبا، تهران، 1390

Modam مدام

Setar - سه تار

به زندان، یکی از قطعات مورد علاقه مرحوم صبا بود،حاصل سفر استاد به منطقه بختیاری است.
این آهنگ بیانگر احساس گروهی محکوم بود که صبا مدتها به دنبال آنها رفته و نغماتی را که زمزمه می کردند به نت درآورده بود و با الهام از آنها این آهنگ زیبا را ساخت.
روحشان شاد و قرین رحمت الهی

قطعه به زندان(شوشتری) استاد صبا، تنظیم استاد حسین دهلوی

گر تیغ بارد در کوی آن ماه/	گردن نهادیم الحکم لله
---
ما را به رندی افسانه کردند/پیران جاهل شیخان گمراه
جانا چه گویم شرح فراقت/چشمی و صد نم جانی و صد آه
----
مهر تو عکسی بر ما نیفکند/آیینه رویا آه از دلت آه
حافظ چه نالی گر وصل خواهی	/خون بایدت خورد در گاه و بی‌گاه


سیامک آقایی -  گر تیغ بارد در کوی آن ماه

پیش درآمد یاد یاران خوش است-گوشه حجاز----سیامک آقایی به یاد استاد پرویز مشکاتیان

Harmonica - Babak Safarnejad-بابک صفرنژاد-سازدهنی

His radif is considered to be the main source of contemporary Persian classical music as taught in conservatories and universities in Iran. 

Synopsis of his life 
Mirzá Abdollah received his first musical instruction from his older brother Mirzá Hasan. He, in turn, taught tar to his younger brother, Mirzá Hossein Gholi, until he became old enough to study with Gholam Hossein. Despite Gholam Hossein’s unwillingness to teach, the two younger brothers were eager to learn to the point that they would secretly sit outside the door when their cousin was playing in order to learn the melodies. Their mother finally persuaded Gholam Hossein to teach them. They subsequently were to become the successors of Ali Akbar Farahani and Gholam Hossein. 

Mirza Abdollah learned music only with great effort and difficulty because of the secretive manner of the musicians of his time, and their jealousy of their skills. As a result, he resolved that whatever music he heard he would learn well, that he would memorize the dastgahs completely and without error, and that whatever he learned he would teach freely to his own students so that Persian music would be passed on to future generations. He eventually became a musician at the court of Nasiru’d-Din Shah and remained such until his death in 1918. 

Notable students 
Seyyed Hossein Khalifih 
Dr. Mihdi Sulhi 
Mihdi Gholi Hidayat 
Esmail Ghahremani 
Ali Naqi Vaziri 
Abolhasan Saba 
Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad 

Notability as a musician 
Mirza Abdollah’s contribution to Persian music is so important that Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad referred to him as the book of Persian music. Music was Mirzá Abdollah’s life profession, and he became an important musician in the court of Nasiru’d-Din Shah. He organized the classical radif, some say with the help of Seyyed Ahmad. Tsuge states that: “The radif which we practice today in Iran (or rather Tehran) is generally known as the one of the Mirzá Abdollah school.” 

His open and generous nature, and his willingness to teach, transformed the image of music from a secret and jealously guarded tradition to an art available to all who desired to participate in its performance, expansion and development.

Origin of his title 
Ahmad Ibadi, one of Mirzá Abdollah's sons, related a story of how his father was given the title Mirzá. One day in one of the buildings of the palace of the shah, some courtiers were eating lunch. After lunch they played ás, a card game. Mirzá Abdollah sat and played the setar for himself. Nasiru’d-Din Shah could not sleep and came into the garden. He went over to that building and heard the setar, put his foot on the door sill, and listened intently. Mirzá Abdollah did not see the shah as he played. The gamers noticed, and all got up flustered. Then Nasiru’d-Din Shah signaled them to sit down and said, “Mirzá Abdollah, do you have a handkerchief in your pocket?” “Yes.” “Put it down in front of you.” Then the Shah ordered gold and silver coins to be put in the handkerchief.


میرزا عبدالله فراهانی فرزند آقاعلی‌اکبر خان فراهانی، نوازنده تار ، از استادان موسیقی ایران ، کسی که ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. احمد عبادی نوازنده بزرگ سه‌تار فرزند او است. 

زندگی‌نامه 
میرزا عبدالله دومین فرزند آقای علی اکبر فراهانی اولین آموزشهای خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدریش آقا غلامحسین آموزشهای خود رو تکمیل کرد و به برادر کوچکتر خود آقا حسینقلی هم آموخت. بزرگانی چون سید حسین خلیفه ، مهدیقلی هدایت، مهدی خان صلحی، فرصت شیرازی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، حاج آقا مجرد ایرانی، ابوالحسن صبا و فرزندش احمد عبادی همگی از محضر این استاد بهره بردند. وی با تجدید نظر در دستگاه‌های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آنها با هم ، هفت دستگاه کامل و مجزا پدید آورد که این هفت دستگاه توسط سه تن از شاگردانش به نامهای میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدیقلی هدایت طی هفت سال نت نویسی شد. میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند . 

ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسائل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه تار قطعاتی به‌عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می‌داد. ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توام با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می‌نواخت. مضراب ریز و تک مضرابها در ساز او در تعادل و جملات موسیقی او منظم است و در همراهی با آواز پس از خاتمه یک بیت توسط خواننده او خود گوشه جدیدی را شروع کرده‌است وخواننده را هدایت می‌کند. در حفظ وزن قطعه دقیق بوده و غالبا نوازندگی خود را با قطعه تند رنگ مانندی پایان می‌داد. رنگهای او متنوع است و با آنکه آثار ضبط شده از او مربوط به حدود ۶۵ سالگی بوده ولی پنجه او روان و قطعات را راحت اجرا کرده است. 

البته ایشان در نواختن تار هم استاد بوده ولی شهرت ایشان بیشتر در نواختن سه تار است. از وی چهار فرزند به نامهان مولود ، ملوک، جواد و احمد عبادی به یادگار گذاشت که همه آنها با موسیقی مانوس بودند، وی در سال ۱۲۷۹هجری شمسی(۱۹۱۸م) درتهران و در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

Mahur: 1. Darâmad - درآمد

Mahur: 21. Shekasteh - شکسته

His radif is considered to be the main source of contemporary Persian classical music as taught in conservatories and universities in Iran.

Synopsis of his life 
Mirzá Abdollah received his first musical instruction from his older brother Mirzá Hasan. He, in turn, taught tar to his younger brother, Mirzá Hossein Gholi, until he became old enough to study with Gholam Hossein. Despite Gholam Hossein’s unwillingness to teach, the two younger brothers were eager to learn to the point that they would secretly sit outside the door when their cousin was playing in order to learn the melodies. Their mother finally persuaded Gholam Hossein to teach them. They subsequently were to become the successors of Ali Akbar Farahani and Gholam Hossein.

Mirza Abdollah learned music only with great effort and difficulty because of the secretive manner of the musicians of his time, and their jealousy of their skills. As a result, he resolved that whatever music he heard he would learn well, that he would memorize the dastgahs completely and without error, and that whatever he learned he would teach freely to his own students so that Persian music would be passed on to future generations. He eventually became a musician at the court of Nasiru’d-Din Shah and remained such until his death in 1918.

Notable students 
Seyyed Hossein Khalifih 
Dr. Mihdi Sulhi 
Mihdi Gholi Hidayat 
Esmail Ghahremani 
Ali Naqi Vaziri 
Abolhasan Saba 
Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad

Notability as a musician 
Mirza Abdollah’s contribution to Persian music is so important that Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad referred to him as the book of Persian music. Music was Mirzá Abdollah’s life profession, and he became an important musician in the court of Nasiru’d-Din Shah. He organized the classical radif, some say with the help of Seyyed Ahmad. Tsuge states that: “The radif which we practice today in Iran (or rather Tehran) is generally known as the one of the Mirzá Abdollah school.”

His open and generous nature, and his willingness to teach, transformed the image of music from a secret and jealously guarded tradition to an art available to all who desired to participate in its performance, expansion and development.

Origin of his title 
Ahmad Ibadi, one of Mirzá Abdollah's sons, related a story of how his father was given the title Mirzá. One day in one of the buildings of the palace of the shah, some courtiers were eating lunch. After lunch they played ás, a card game. Mirzá Abdollah sat and played the setar for himself. Nasiru’d-Din Shah could not sleep and came into the garden. He went over to that building and heard the setar, put his foot on the door sill, and listened intently. Mirzá Abdollah did not see the shah as he played. The gamers noticed, and all got up flustered. Then Nasiru’d-Din Shah signaled them to sit down and said, “Mirzá Abdollah, do you have a handkerchief in your pocket?” “Yes.” “Put it down in front of you.” Then the Shah ordered gold and silver coins to be put in the handkerchief.

میرزا عبدالله فراهانی فرزند آقاعلی‌اکبر خان فراهانی، نوازنده تار ، از استادان موسیقی ایران ، کسی که ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. احمد عبادی نوازنده بزرگ سه‌تار فرزند او است.

زندگی‌نامه 
میرزا عبدالله دومین فرزند آقای علی اکبر فراهانی اولین آموزشهای خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدریش آقا غلامحسین آموزشهای خود رو تکمیل کرد و به برادر کوچکتر خود آقا حسینقلی هم آموخت. بزرگانی چون سید حسین خلیفه ، مهدیقلی هدایت، مهدی خان صلحی، فرصت شیرازی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، حاج آقا مجرد ایرانی، ابوالحسن صبا و فرزندش احمد عبادی همگی از محضر این استاد بهره بردند. وی با تجدید نظر در دستگاه‌های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آنها با هم ، هفت دستگاه کامل و مجزا پدید آورد که این هفت دستگاه توسط سه تن از شاگردانش به نامهای میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدیقلی هدایت طی هفت سال نت نویسی شد. میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند .

ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسائل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه تار قطعاتی به‌عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می‌داد. ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توام با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می‌نواخت. مضراب ریز و تک مضرابها در ساز او در تعادل و جملات موسیقی او منظم است و در همراهی با آواز پس از خاتمه یک بیت توسط خواننده او خود گوشه جدیدی را شروع کرده‌است وخواننده را هدایت می‌کند. در حفظ وزن قطعه دقیق بوده و غالبا نوازندگی خود را با قطعه تند رنگ مانندی پایان می‌داد. رنگهای او متنوع است و با آنکه آثار ضبط شده از او مربوط به حدود ۶۵ سالگی بوده ولی پنجه او روان و قطعات را راحت اجرا کرده است.

البته ایشان در نواختن تار هم استاد بوده ولی شهرت ایشان بیشتر در نواختن سه تار است. از وی چهار فرزند به نامهان مولود ، ملوک، جواد و احمد عبادی به یادگار گذاشت که همه آنها با موسیقی مانوس بودند، وی در سال ۱۲۷۹هجری شمسی(۱۹۱۸م) درتهران و در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

Bayat-e Tork: 12. Mehrabâni - مهربانی

حسین دهلوی، رهبر ارکستر، آهنگساز و از بزرگان موسیقی معاصر ایران است


قطعهٔ «به زندان» ساختهٔ استاد ابوالحسن صبا، با تنظیم حسین دهلوی

نغمه ترک - استاد ابوالحسن صبا - تنظیم برای ارکستر: حسین دهلوی

Setar(pers.: سه‌تار‎; from seh, meaning "three" and tār, meaning "string") is a Iranian musical instrument used across Greater Iran and Central Asia(in the eastern regions of Tajikistan, within the Pamiri culture.) It is a member of the lute family, which is played with index finger of the right hand. Two and a half centuries ago, a fourth string was added to setar. it has 25 - 27 moveable frets which are usually made of animal intestines or silk. It originated in Persia before the spread of Islam. 
The sitar is a long-necked lute with nylon and steel wire strings. The wooden belly is oval-shaped and pierced by a number of sound-holes in a decorative pattern. The sitar is plucked by a thimble-like metal plectrum worn over the forefinger of the right hand and produces a clear sound.
http://www.iis.ac.uk/view_article.asp?ContentID=106106
http://en.wikipedia.org/wiki/Setor
http://en.wikipedia.org/wiki/Setar

Setār improvisation

سه تار شب رویا Se-Tar night  dreams

یاد باد- سیامک آقایی، همایون شجریان، آیین مشکاتیان

بال در بال؛
کنسرت هوشنگ ابتهاج و محمدرضا لطفی؛
Houshang Ebtehaj (Sayeh) and Mohammadreza Lotfi

Arghavaan [Judas Tree]

Zendegi [Life]

کلام: سعدی | آهنگساز: سیامک آقایی | آلبوم: یادواره‌ی زنده‌یاد استاد پرویز مشکاتیان

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎ 
خـــرم آن بـقـعــه کـه آرامـگـه یـــار آن‌جـاســت
راحـت جـــان و شـفـــای دل بیمـــار آن‌جـاســت
مـن در این‌جـا همیــن صـورت بی‌جـانـم و بـس
دلـــم آن‌جـاسـت کــه آن دلبـــر عیـار آن‌جـاســت
درددل پـیـش کـه گــویم غــم دل بـا کـه خــورم
روم آن‌جـا کـه مـرا مـحـرم اســــرار آن‌جـاسـت
سعدی این منزل ویران چه کنی جای تو نیست
رخـت بـر بند کـه منـزلگـه احـــرار آن‌جـاســت

ساز و آواز دلبر عیار | همایون شجریان

اجرای غزل ۹۱ از دیوان حافظ

آواز : سالار عقیلی
آهنگ و سنتور : سیامک آقایی
تمبک : پدرام خاور زمینی

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم
که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

سالارعقیلی - مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت

رقص چوبی - ابوالحسن صبا - اجرای مسعود شعاری

04. Raghse Chubi-Afshari

Gorizpay
Composer: Behdad Babaei & Navid Afghah
Album: Juye Noghrei Mahtab (جوی نقره ای مهتاب)
Year: 2008

04. Raghse Chubi-Afshari

ehsaaaan