داوود آزاد. می بی رنگی. صنما

Whispers of Solitude | دوری دیدار

Vocals: Maliheh Moradi, Pouria Akhavas
Composed by: Ehsan Matoori
Lyrics: Vahshi- Bafghi
Arranged by: Ali Montazeri, Ehsan Matoori

Musicians: 
Ali Jafaripouyan: Violin
Milad Alemi: Violin
Sohrab Bahremandi: Viola
Mehrdad Alemi: Cello
Pourang Pourshirazi: Double Bass 
Pasha Hanjani: Nay
Greg Ellic: percussions

Mixed and Mastered by: Pouyan Ramezani

Whispers of Solitude

Whispers of Solitude | دوری دیدار

بی عنوان | برداشت سوم

این اثری است ماندگارازهنرمندی بنام وتکرارنشدنی ، زنده یاد ( منوچهرنوذری ) ۰ هنرمندی که همیشه صادقانه کارکرده وعاشقانه خنده وشادی را به مردم هدیه داده است ۰ همواره یاد وخاطره این هنرمندبزرگ ومجری بی بدیل طنز ، زنده وماندنی 
است به خصوص مهرومحبت ودوستی ایشان برای خانواده مهرپویا ، که فراموش نشدنی است ۰ این اثرمصاحبه ای جالب ومبتکرانه ای است که هنرمند زنده یاد ( منوچهرنوذری ) درسال های اجرای رادیو دریا ، با  عباس مهرپویا 
انجام داده است ۰  

مصاحبه منوچهر نوذری با عباس مهرپویا

© Copyright Mani Naimi 

Album Volume I جلد یک 
---------------------------------------------------

افراسیاب
 Afrasiyab
موسیقی و کلام از مانی نعیمی
Lyrics & music: Mani Naimi
Arrangements, record & mix by Peyman Salimi

من ندانم هیزم تر کی فروخته ام به این حکیم توس
که نذاشته است او برایم خواب سالم در شب و روز!؟
رستم دستان کرد تخت من با خاک یکسان
من شدم اما از چشم او ننگ داستان!
افراسیاب!افراسیاب!افراسیاب!
این منم من شاه توران،با دلی سردتر از برف و بوران!
خون چکد از دستان من همچو باران
فرزندی خلف هستم از نسل شیطان!
فقط بر خاک پس دادم چند جان پیر و جوان
طبیعت را کار ساده کردم در این جهان!
حماسه ای کم نظیر ساختم من از مرگ سهراب
در آغوش پدر کردم چشم فرزند تا ابد خواب!
افراسیاب!افراسیاب!افراسیاب!
آخر کجا؟کی دیده اید که از خون بروید روینده ای؟
با چنین رنگی دل انگیز و نمای ارزنده ای؟
من بکاشتم این پر با دانه ای از خاک ایران،
از دگر نام نهادند اما بر آن...
سیاوشان!
 
این منم من افراسیاب
بی ترحم مثل سنگ و پر دروغ مثل سراب!
چنگیزمغول چون دیگران از من آموخت فن کشتن
نفت خواران آنقدر کشتند که به رحم آمد حتی دل من!
پس ببین تو حکیم توس که بعد من دیگران و بهتر از من
کرده اند دنیا ویران!
وصله های نادرستی هی نچسبان به شاهنشاه توران
که پس از او بیشتر از او دیگران
همسفره گشتند نزد شیطان!
دختران زنده را همچو گندم در خاک گذاشتند
در جواب سنگ بازی در میان سینه ها گلوله کاشتند!
پس اگر من قاتلم اینها که هستند؟
گر مرا دزدی لقب بود سارقین صلح و دوستی
بگو آنها چه گشتند؟
رسم من اسیرگیری نبود بعد هر جنگ
رها کردم همیشه جان دشمن از این دنیای پر ننگ!
ولی اینها هنوز بعد سالها هزاران مرغ عشق در دام دارند
به یاد بوی خاک و به عشق کودکی هرگز ندیده
به آنان آب یأ س و دانه ء امید دادند!
در پی سی سال رنج تو من گشته ام پیک وحشت
در هزاران بیت ات از من ساختی دیو نفرت!
قلم بردار حکیم توس،نه سی سال
که صد سال بنویس در شب و روز...
سخن کم خواهی آورد در وصف این زور و خشم
اشک هایت بس نخواهند بود در قبال این درد و غم!
ولیکن،گر تو را جوهر کم آمد در فکر مباش
که شمشیر ظلم و زور
به خدمت از برای خامه ی تو ای حکیم
دریاها زخون ساخته است
بس عظیم!
 
زمستان ۱۳۷۹
2000

Afrasiyab افراسیاب

“حمالان پوچی
(Olafur,SanaMoosa,Shamlou) Mashup
.مرزهای دشوار تحمل را شکستند

_ !تکبير برادران

هم‌سرايان وحدت 

با حنجره‌های بی‌اعتقادی 

.حماسه‌های ايمان خواندند

_ !تکبير برادران

کودکان شکوفه 

.افسانه‌ی دوزخ را تجربه کردند

_ !تکبير برادران

ما با نگاه ناباور

.فاجعه را تاب آورده‌ايم

هيچ‌کس برادر خطاب‌مان نکرد 

.و به تشجيع ما تکبيری بر نياورد

تنهايی را تاب آورده‌ايم و خاموشی را 

و در اعماق خاکستر 

می‌تپيم”


― شاملو


هي يا يما ودعيني قبل ما امشي
ما تدري بعثراتي وانا امشي

يا آيد المراكب إيد وامشي
عسا الله نلحق ظعن الحباب

يا يما ودعيني قبل ما روح
ما تدري بعثراتي وانا روح

ما صبر صبري لا يوسف ولا نوح
ولا أيوب لمنوا ابتلى

حمالان پوچی

همیشه هراسم آن بود
که صبح از خواب بیدار شوم
با هراس به من بگویند
فقط تو خواب بودی
بهار آمد و رفت...

از خواب بیدار می شوم می پرسم بهار کجا رفت ؟
کسی جواب مرا نمی دهد
سکوت می کنند!

در پشت اتاقم باران می بارد
می پرسم شاید این باران بهار است
کسی جواب مرا نمی دهد
سکوت می کنند!
پنجره را که باز می کنم
باران تمام می شود

در آینه چهره ام را نگاه می کنم
آرام آرام چهره ام پیر می شود
از پنجره زمین را نگاه می کنم
خیس است و ساکت
بر تن لباس می کنم ، به کوچه می آیم
از نخستین عابر که در باران بدون چتر می دود
می پرسم
شما عبور بهار را در این کوچه ندیدید؟
عجله دارد ، فقط می گوید نه !

از همسایه ها دلگیر هستم
می گویم آیا این ستمگری نیست
که هنگام عبور بهار از پشت پنجره ام مرا خبر نکردید ؟
سکوت می کنند
سکوت همسایه ها برای من دشنام است.

کودکی در باران دست مرا می گیرد
به میدانی می برد که انبوه از فواره های رنگین است
من و کودک به آب های رنگین فواره ها خیره می شویم
اما از بهار خبری نیست!

به محله های قدیمی می روم
در جستجوی چاپخانه ای هستم که در جوانی من حروف سربی داشت
می خواستم با حروف سربی نام بهار را روی دیوار روبروی خانه ام بنویسم
بر در فرسوده ی چاپخانه یک قفل بزرگ زنگار گرفته است...

بهار آمد...

به خانه می آیم
در فرهنگ لغت به دنبال کلمه ی بهار هستم
در غیبت بهار همه ی کلمات فرهنگ بی معنی و پوچ است
در غیبت بهار رنج ، هراس ، بیم ، تردید ، حرمان ، وحشت را از یاد نبرده ام

به دنبال تسلی هستم
چه کسی باید در غیبت بهار مرا تسلی دهد ؟

می خواهم بخوابم
پرنده ای به پنجره ی من نوک می زند
از پنجره با هرمان جهان را نگاه می کنم
جهان ناگهان غرق در شکوفه ها ، گلهای شقایق و بنفشه است

پنجره را باز می گذارم
باران می بارد
در باران می گویم
بهار را یافتم
بهار آمد ...


احمدرضا احمدی

بهار آمد و رفت

آواز و دوتار : غلامعلی  پورعطایی 

Dele-sheida

Bomrani | Galaxy of love

ما نمی دانیم این شاعر کیست و حتی نمی دانیم اسم شعرش چیست. فقط لقبش را می دانیم که «بیداد خراسانی» ست  و تصویرش را در یوتیوب دیده ایم که یک «غزل مثنوری» را با شوری وصف ناشدنی می خواند. .
به این شعر جاندار گوش دهیم.

متن کامل
«گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود، حاصل گل‌های پرپر است!
شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید
کز هجر گل نوای فغانش به حنجر است؟!
از آن زمان که آیینه‌گردان شب شُدید
آیینه دل از دَم دوران مکدر است
فردایتان چکیده امروز زندگی است
امروزتان طلیعه فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرر است
وقتی ز چنگ شوم زمان، مرگ می‌چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار، وصله ناجور فصل‌هاست
وقتی تبر، مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت، طناب دار
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست
وقتی که نقش خون به دل ما مُصور است
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند
وقتی که مار، معجزه یک پیامبر است
وقتی که برخلاف تمام فسانه‌ها
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد!
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است!
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان، بُرنده‌تر از تیغ خنجر است
این تخته‌پاره‌ها که با آن چنگ می‌زنید
ته‌مانده‌های زورق بر خون شناور است
حرص جهان مزن که در این عهد بی‌ثبات
روز نخست، موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی‌رسد
گرچه خطابه غزلم رو به آخر است
اما هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود، عَلَم گرفت
در عرصه ستیز، رجزخوان حق شدم
بر فرق شام تیره، عمود فلق شدم
مغموم و دل‌شکسته و رنجور و خسته‌ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته‌ام
پاییز بی‌کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگه جرسم را گرفته است
دیگر بس است هرچه دوپهلو سروده‌ام
من ریزه‌خوار سفره ناکس نبوده‌ام
من وامدار حکمت اسرارم ای عزیز!
من در طریق حیدر کرّارم ای عزیز!
من از دیار بیهقم، از نسل سربه‌دار
شمشیر آب‌دیده میدان کارزار
ای بیستون فاجعه، فرهاد می‌شوم
قبضه به دست تیشه فریاد می‌شوم
تا برزنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
کوش فلک ز ناله «بیداد» کر شود
در شهر هرچه می‌نگرم غیر درد نیست
حتا به شاخ خشک دلم، برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می‌شود
با صد زبان به کفر من اقرار می‌شود
با هر اذان صبح به گلدسته‌های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می‌شود
اینجا ز خوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می‌شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه‌لب
هر روز روز واقعه تکرار می‌شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق؟!
دیدم در انزوای خزان، باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل، داغ عشق را
دیدم به حکم خار، به گل‌ها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقه امید می‌زنند
شلاق شب به گُرده خورشید می‌زنند
دیدم که گرگ، بره ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم «هُبَل» به جای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونقِ بازارِ برده بود
دیدم خدا به غربت خود، زار می‌گریست
در سوگ دین، به پهنه رخسار می‌گریست
دیدم، دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالَم است؟!»
از بس سرودم و نشنیدید، خسته‌ام
من از نگاه سرد شما دل‌شکسته‌ام
ای از تبار هرچه سیاهی، سرشت‌تان
رنگ جهنم است تمام بهشت‌تان
شمشیرهای کهنه خود را رها کنید
از ذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بی‌شک اگر که تیغ شما ذوالفقار بود
هر چهار فصل سال، همیشه بهار بود
اما به حکم سفسطه، بیداد کرده‌اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده‌اید
مَردم! در این سراچه به‌جز باد سرد نیست
هرکس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم! حدیث خوردن شرم و قیِ حیاست
صحبت ز هتک حرمت والای کبریاست
مردم! خدانکرده مگر کور گشته‌اید؟!
یا از اصالت خودتان دور گشته‌اید؟!
تا کی برای لقمه نان، بندگی کنید؟!
تا کی به زیر منت‌شان زندگی کنید؟!
اشعار صیقلی‌شده تقدیم کس نکن!
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن!
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده‌ای!
دُرّ دَری نثار ره خوک کرده‌ای!
آزاده باش هرچه که هستی عزیز من!
حتا اگر که بت بپرستی عزیز من!
اینان که از قبیله شوم سیاهی‌اند
بیرق به دست شام غریب تباهی‌اند
گویند این عجوزه شب، راه چاره است!
آبستن سپیده صبحی دوباره است!
ای خلق! این عجوزه شب، پا به ماه نیست!
آبستن سپیده صبح پگاه نیست!
مردم! به سِحر و شعبده در خواب رفته‌اید
در این کویر تشنه، پیِ آب رفته‌اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره‌اید؟!
در جستجوی نور کدامین ستاره‌اید؟!
مردم! برای هیبت‌مان آبرو نماند
فریاد دادخواهی‌مان در گلو نماند
اینان تمام هستی ما را گرفته‌اند
شور و نشاط و مستی ما را گرفته‌اند
در موج‌خیز حادثه، کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصه، رمق ناله می‌کند
از حجم این سروده، ورق ناله می‌کند
اندوه این حدیث، دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرْف جنون کشید
«هَل مِنْ مبارز» از بُن دندان برآورم
رخش غزل دوباره به جولان درآورم
برخیز تا به حرمت قرآن، دعا کنیم!
از عمق جان، خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت، در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح، همدم مرغ سحر باشیم
در صبر غم، به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دوباره قبله خود را عوض کنیم
با خشت عشق، کعبه‌ای از نو بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر، محض رضای خدا کنیم
در انتهای کوچه بن‌بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت، از ابتدا کنیم
با این یقین که از پسِ یلدا سحر شود
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم!»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ibcZ7xjG4Zo

بیـداد خراسانی

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

بی آرزو چه می کنی ای دوست؟-شاملو-دکلمه رضا پیربادیان

Ehsan Matoori (Composer, Music Producer) 
Born in 1979 in Iran, Ehsan Matoori began learning Santoor (Persian-dulcimer) based on Maestro Faramarz Payvar’s method at age 9. He studied instrumental and vocal Radif (Persian musical repertory) with Parviz Meshkatian and Pashang Kamkar and later started teaching Santoor. Ehsan took lessons from Ardavan Kamkar, one of the greatest contemporary Santoor players of Iran known for his distinct playing style and tuning techniques. In addition to playing Santoor, Ehsan has studied music composition and harmony with Farhad Fakhroaldini and children's music with Soudabeh Salem. After moving to the United States in 2013, Ehsan performed with world music masters such as Sandeep Das (tabla), Jamal Mohamed (percussionist), Paul Sriji (mridangam), Maeve Gilchrist (jazz harp), Matthew Coley (marimba), Andrew Bleck (guitar), and Taher Khan (tabla). He has also been a member of SMU world music ensemble since 2013 and a member of the Silk Road Global Musicians Workshop as a faculty assistant and performer since 2016. He is the artistic director of the AramArt world music Young ensemble (visit: https://g.co/kgs/HxwQVS for more information). His first album “Phantasm” in collaboration with Mohsen Namjoo was published in 2019 and streamed more than 1,000,000 times and downloaded on all digital platforms. His love of learning about cultures and feeling  their melodies, has inspired his musical compositions which represent these cultures and bring new words to the world. Exploring diverse musical and poetic traditions around the world, Matoori has recently been working on a multilingual project called “The Voices and Bridges” in collaboration with Alireza Ghorbani, Bombay Jayashree, Olcay Bayir, Michael Kelly, Celia Woodsmith and etc, which was announced by the BBC world, BBC Persian and the Silk Road Project in July 2019 and July 2020. This album will be released in early 2021.