Back Then, We Also Had Been
Vol 1
Hesam Inanlou:Kamancheh
Carlo Maver:Bandoneon

Back Then, We Also Had Been, Vol.1

برنامه گلهای تازه ١٠٧
شعر : جناب استاد هوشنگ ابتهاج (سایه)
آواز : استاد محمدرضا شجريان
دستگاه سه‌گاه 
ویولن : استاد رحمت الله بدیعی
نی : استاد حسن ناهید
سنتور : مرحوم استاد فرامرز پایور
تار : استاد هوشنگ ظریف 
تنبک : استاد محمد اسماعیلی
من همان نایم که گر خوش بشنوی
شرح دردم با تو گوید مثنوی
با لب دمساز خود جفت آمدم
گفتنی، بشنو که در گفت آمدم **
من همان جامم که گفت آن غمگسار
با دل خونین لب خندان بیار
من خمش کردم خروش چنگ را
گرچه صد زخم است این دلتنگ را **
من همان عشقم که در فرهاد بود
او نمی‌دانست و خود را می‌ستود
من همی کندم نه تیشه، کوه را
عشق شیرین می‌کند اندوه را **
در رخ لیلی نمودم خویش را
سوختم مجنون خام اندیش را
می‌گریستم در دلش با درد دوست
او گمان می‌کرد اشک چشم اوست
گر جهان از عشق، سرگشته است و مست
جان مست عشق بر من عاشق است **
ناز اینجا می‌نهد روی نیاز
گر دلی داری بیا اینجا بباز 

شجریان :من همان دردم که در فرهاد بود

اولین چهارمضراب سنتور اثر : استاد محمدرضا لطفی _نوازنده :آرزو رضوانی

Ouy Leily

احمد عبادی
دستگاه شور 
از آلبوم صدسال سه تار

Ahmad Ebadi
Shur
A Century of Setar Music

A Century of Setar Music

Shur

Ahmad Ebadi/ Shur/ A Century of Setar Music/ Setar Solo

سرود رزم مشترک معروف به همراه شو عزیز، شعری حماسی است که در تاریخ معاصر ایران جایگاه ویژه‌ای دارد. این شعر را شخصی با نام مستعار «برزین آذرمهر» (احتمالاً نام مستعار پرویز مشکاتیان) سروده است. این سرود نخستین بار در سال ۱۳۵۸ به خوانندگی محمدرضا شجریان و آهنگسازی پرویز مشکاتیان در آواز اصفهان اجرا شده و در آلبوم چاووش ۷ به دست کانون چاووش منتشر شد. این آهنگ غنای ملودیک عالی داشته و مقدمه‌ای کوبنده و تأثیرگذار دارد.
جنبش‌های اجتماعی و سیاسی ایرانی این سرود را به عنوان نمادی برگزیده‌اند.

چاووش هفت

رزم مشترک

Ashegh Kist

Shahram Nazeri - Interlude

Shahram Nazeri - Ey Eshgh

Setar: Masoud Shaari
Tombak: Kooshan Yaghmayi

Setar Instrument built by Ostad Mahmoud Hashemi

Yusef Forutan - Pishdaramad Segah

http://www.facebook.com/Gilemard.Gilezan
گیله مردان و گیله زنان در فیسبوک

اوفینا | با صدای زنده یاد شاپور جفرودی

ابوالحسن قزوینی (۱۲۴۲-۱۳۴۹) فرزند ملا موسی معروف به «اقبال‌السلطان » و «اقبال آذر» خواننده موسیقی ایرانی و صاحب یکی از قوی‌ترین صداها در آواز ایرانی بود.

او در سال ۱۲۴۲ خورشیدی در بخش الوند در هفت کیلومتری جنوب قزوین دیده به جهان گشود.آموزش ردیف های موسیقی رانزداستاد جناب قزوینی آموخت. خوانندگی را درآیین تعزیه خوانی آغازنمود. به همراه گروه تعزیه ی قزوین برای اجرا بارها در « تکیه ی دولت » تهران ونیز در تبریز تعزیه خوانی نمود.خوانندگی وی،نمونه ای ازشیوه ی آوازی مکتب قزوین است. وی درسال ۱۲۷۷ هجری خورشیدی برای کاردرشهرداری،ازقزوین به تبریز رفت. وی در دستگاه محمدعلی میرزا ولیعهد مظفرالدین شاه و بعد نزد احمدشاه رفت و آمد داشت.

شهریار شاعر معاصر در وصف اقبال آذر غزلی با این مطلع سروده‌است:
گرفت رونق از «اقبال» کار موسیقی 		شکفت از گل رویش بهار موسیقی

Yusef Forutan - Pishdaramad Segah

ehsansharei

Recent comments

Mohammad Varzaldoust

Hana

Related tracks