Meisje, geen Casanova
had jou ooit geïmponeerd.
Jij gelooft toch niet wat een voze
dweper over jou fantaseert?
Zong al smachtend in ’t donker
Romeo, door liefde gestrikt,
dan zou jij zachtjes fluisteren:
‘Zekers van lotje getikt −?’
Zoek je romantisch ‘das Letzte’,
dan wordt het de bios voor jou …
Jij bent immers moeders beste,
jij, de Berlijnse vrouw −!  

Hoe jij liefhebt, Venus aan de Spree −
naarstig en zo stipt op tijd!
Charmeren tot tien voor half twee,
kussen tot de tram niet meer rijdt.
Alles bezorg je bedreven, 
je blijft zelfs bij de liefdeseed
zakelijk, netjes en zullen we even:
boekhoudkundig compleet!
Hoezeer zijn arm je ook preste:
voor jou niet voor ‘t leven, slechts gauw.
Jij bent immers moeders beste,
jij, de Berlijnse vrouw −!

Door de week hanteer je met verve
textiel, naald en liniaal.
Zondags fonkelen de sterren
Pruisisch-sentimentaal.
Denk je aan de mollenstola
die je vriend je spendeert?
Lichtend voorbeeld van Pola!
Heupwiegend gesofisticeerd. 
Ouder word je. De resten
verdwijnen allengs in de kou.
Laat de mondaine geste!
Jij bent immers moeders beste,
jij lieve Berlijnse vrouw −!

Kurt Tucholsky, ‘An die Berlinerin’. Vertaling Erik de Smedt.
Duitse tekst: 
https://www.hs-augsburg.de/~harsch/germanica/Chronologie/20Jh/Tucholsky/tuc_5092.html
___
Duitsland tijdens de ‘Goldenen Zwanziger’. De scherpe en lichtvoetige Kurt Tucholsky (1890-1935) zingt de lof van de Berlijnse vrouw.

'Aan de Berlijnse vrouw' (Kurt Tucholsky)

Erik de Smedt