برپاخیز، از سرودهای معروف انقلابی ایران که توسط کنفدراسیون دانشجویان .ایرانی با الهام از آهنگ سرود ال پوئبلو اونیدو خاماس سرا ونسیدو ساخته شد

برپاخیز از جا کن بنای کاخ دشمن
چو در جهان قیود بندگی، اگر فتد به پای مردمی
به دست تو است، به رای مشت تو است
رهایی جهان ز طوق جور و ظلم
به پا کنیم قیام مردمی	، رها شویم ز قید بندگی
چو در جهان قیود بندگی، اگر فتد به پای مردمی
به دست تو است، به رای مشت تو است
رهایی جهان ز طوق جور و ظلم
به پا کنیم قیام مردمی، رها شویم ز قید بندگی
هم‌پاییم، هم‌راهیم، هم‌رزمیم، هم‌سازیم جان بر کف، برخیزیم، برخیزیم، پیروزیم
برپاخیز از جا کن، بنای کاخ دشمن برپاخیز از جا کن، بنای کاخ دشمن
به هر کجا نشان ز ثروت است، ز حاصل تلاش کارگر است
زمین غنی ز رنج برزگر
ز همت‌اش شود ز دانه خرمنی
به پا کنیم قیام مردمی رها شویم ز قید بندگی
اگر شود صدای ما یکی، ز خشم خود شرر به پا کنیم
بنای صلح جاودان نهیم به پای خلق، چو جان خود فدا کنیم
به پا شود قیام مردمی رها شویم ز قید بندگی
هم‌پاییم، هم‌راهیم، هم‌رزمیم، هم‌سازیم جان بر کف برخیزیم، برخیزیم پیروزیم
برپاخیز از جا کن بنای کاخ دشمن
برپاخیز از جا کن بنای کاخ دشمن
برپاخیز از جا کن بنای کاخ دشمن

Bar Pa Khiz / سرود برپاخیز

دەنگی مامۆستا فەرزاد لە گرتووخانەوە- شەو، شێعر، شکەنجە

Farzad kamangar- فرزاد کمانگر، شب، شعر، شکنجه

همیشه وقتی که موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
بر روی برگها و، در "درکه" وَ باد می وزد وَ برف می بارد وَ من تنها نیستم
هر روز از گلفروشی"امیر آباد" یک شاخه گل می خریدم تنها یک شاخه
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما _
و موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
سیگار می کشم می خندی هر روز یک شاخه گل
آنگاه یاد زمان هایی می افتم که یک الف بچه بودم
و در زمستان های تبریز
کت پدرم را به جای پالتو می پوشیدم
و با برادر آبی چشمم از تونلِ برف ها تا راه های مدرسه را می دویدم
و می گریستم زیرا که می گفتند: این بُزمَجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما _

و با برادر آبی چشمم گاهی به تماشای اعدامی ها در میدان ساعت تبریز می رفتیم
و صبح زود برف ، روی سر مردهای اعدامی آرام می نشست و روی پلکهایشان
زنها چادر به سر همگی می گریستند  ساعت میدان اعلام وقت جهان را می کرد
من با برادر آبی چشمم تا راههای مدرسه را می دویدم
_ این بُزمَجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد _
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما _

در زندگانی من، آفتاب نقش ضعیفی دارد
افسوس! ساده نبودن، تلخم کرده و گرنه می گفتم می خندیدید
وقتی که گریه ام می گیرد می روم آن پشت فوراً پیاز پوست می کنم که نفهمند
آنگاه، موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
سیگار می کشم می خندی هر روز یک گل سه سال تمام هر روز
شب، پس زمینه ی من نیست شب، قهرمان فیلم من است
و گلفروش که موهایش در زیر نور، آبی-بنفش می زد روزی گفت: چرا ول نمی کنی؟
گفتم که تازه نمی فهمم چرا عاشق شدن طبیعیِ انسان است و شاید از طبیعتِ انسان، بالاتر
اما در زندگانی من، آفتاب نقش ضعیفی دارد
_ این بُزمَجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد _
و موهایم را... کنار می زنم آنجا نشسته ای

گل را به دست تو می دادم می خندیدی
_ مادر بزرگم، اتفاقاً از تو خوشش می آید این مشکل تو نیست مشکل من، مادر من است _
و می خندیدی
_ اما اگر تو دوستم داری مادر چه صیغه ای است؟ _
_ از چشم های تو می ترسد _
_ چشم است، کفش نیست که دور بیاندازم و بعد یک جفت چشم نو بخرم از بازار و
بپوشم _
_ نه، او می گوید:« باید نگاه تازه بپوشد، بی اشک» _
_ گفتم که در زندگانی من، آفتاب نقش ضعیفی دارد و اشک ها را نمی خشکاند _

وقتی که موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
«سیمین» و «مهری» و گل ها و عکسهای تو می خندند
و دست های تو می لرزند
تبریک «مهری» و «سیمین» وَ تو؟ لب می گَزی
_ نه! آ ن چشم ها با نام خانواده ی ما جور نیستند یک جوری اند
باید نگاه تازه بپوشد نگاه او... _
«سیمین» که حوصله اش سر رفته، می گوید:« مهری! ایکاش گل نمی آوردیم!»
«مهری» می گوید: « گل؟ گل؟ گل بی ارزش است! ولی برشان دار!»
و من؟ در کوچه، گل ها را از دست «سیمین» می گیرم
و «مهری»؟ در چشم هایم خاموش می نگرد و بعد، فریاد می زند:
« این چشم ها که عیبی ندارند!»
و می نشینم و شاه می رود و انقلاب می آید
جغرافیا بلند می شود و روحِ خواب را تسخیر می کند
و جنگ، تَرکِشِ سوزانی در عمق روحهای جوان می ماند
و بلشویسم بعد از هزار مسخ و تجزیه، تشییع می شود
_ گفتی که اسم بچه چه بود؟ «سهراب»؟ «اسفندیار»؟ وَ... چند ساله؟ ....
_ چه بزرگ!_
_ این سالها که گفته گذشته؟ _
موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای وَ من نیستم

و می پرسی: «موهایت کو؟
_ گفتی که اسم بچه چه بود؟ وَ... چند ساله؟ _
_ شاید هزار سال! نمی دانم موهایت کو؟ _
جغرافیا بلند می شود و روحِ خواب را تسخیر می کند
_ و بچه های تو! آنها کجایند؟ موهایت کو؟ _
من با برادر آبی چشمم گاهی به تماشای اعدامی ها می رفتم
زنها چادر به سر همگی می گریستند
و گاهی از تونل برف ها تا راه های مدرسه را می دویدم
و می گریستم
_ این بُزمجه در چشم های سبزش همیشه حلقه ی اشکی دارد _

موهایم را از روی ابروهایم کنار می زنم آنجا نشسته ای
بر روی برگها و ، در «درکه» وَ باد می وزد وَ برف می بارد وَ من نیستم
_ اما چه چشم هایی، هان! انگار یک جفت خرما
سیگار می کشم می خندی هر روز یک شاخه گل
_ و موهایت کو؟ _... کنار می زنم _ 

Negahe Charkhan- Reza Baraheni | (نگاهِ چرخان ـ رضا براهنی (با صدای صمصام کشفی

مجموعه سرودهای شراره های آفتاب
ترانه سرود آفتابکاران جنگل
ترانه سرود باد و توفان 
ترانه سرود خـون ارغـوان‌هـا 
ترانه سرود گل مينا 
ترانه سرود رود 
ترانه سرود پرنيان شفق
ترانه سرود ايران من 

04 - Gole Minaa گل مینا

03 - Khoone Arghavaan Haa خـون ارغوان‌ها

ای رفیقان ، قهرمانان  ، ای رفیقان رفقا قهرمانان 
جان در ره میهن خود بدهیم بی مهبا 2
از تن ما خون بریزد ، از خون ما لاله خیزد
پر لاله و گُل بشود همه جا چون گُلستان 2
چون دماوند سر فرازیم در ره خلق جان ببازیم
یک پا ننهیم قدمی به عقب تا دم مرگ 2  
 .......................................................

Ey Rafighan - ای رفیقان

چون بشکفد نیلوفر فردا
در هر افق از سرخ طوفان ها
آتش زند شب را و دشمن را
پرواز بیداران جنگل را به خود خواند
گیسوی آبی بر کبود شب بیفشاند
فریاد طوفان را        خون رفیقان را
چون تازیانه بر تن شب (...) جان سازد
آیینه دار هر نبرد بی امان سازد
آیینه دار هر نبرد بی امان سازد
.
.
هر شاخه ای از خون شده آذین
هر ژاله ای جاری به خشم و کین
یادآور مردان پولادین
با کوله باری از سرود روشنی بر دوش
پرواز خورشید رهایی در شب خاموش
نام سیهکل را        فریاد مریم را
در خاطر آن جنگل سرخ بلند آرد
طوفانی از خون بر سر هر شاخه می بارد
طوفانی از خون بر سر هر شاخه می بارد
.
.
ای کارگران فردایتان روشن
ای برزیگران از روشنی خرمن
تا سرنگون گردد شب و دشمن
بازو به بازو پا به پا در راه آینده
همچون سرودی از سیهکل سرخ و توفنده
با گام پولادین        سرشار خشم و کین
 از «پتک و داس» خود درفش روشنی سازیم
وان پرچم خونین به فرداها برفرازیم
وان پرچم خونین به فرداها برفرازیم
.
.
ای کارگران فردایتان روشن
ای برزیگران از روشنی خرمن
تا سرنگون گردد شب و دشمن
بازو به بازو پا به پا در راه آینده
همچون سرودی از سیهکل سرخ و توفنده
با گام پولادین        سرشار خشم و کین
 از «پتک و داس» خود درفش روشنی سازیم
وان پرچم خونین به فرداها برفرازیم
وان پرچم خونین به فرداها برفرازیم
.
.
بیداران_جنگل #

بیداران جنگل-فداییان کومونیست

پاییز

پاييز آمد
لابه لای درختان لانه كرده کبوتر
از تراوش باران می گریزد
خورشید از غم با تمام غرورش
پشت ابر سیاهی عاشقانه به گریه می نشیند
من با قلبی به سپيدی روز
ميروم به گلستان همچو عطر اقاقی لابه لای درختان می نشينم
من با قلبی به سپيدی روز
ميروم به گلستان همچو عطر اقاقی لابه لای درختان می نشينم

شعر هستی بر لبانم جاری
پر توانم آری، میروم در كوه و دشت و صحرا
رهپيمای قله ها هستم من
در کنار یاران
راه خود در طوفان مينوردم
در کوهستان یا کویر تشنه یا که در جنگل‌ها رهنوردی شاد و پر امیدم 
باید روزی شعر هستی بر لب 
جان نهاده بر کف راه انسانها را درنوردم

شعرهستی بودن و کوشیدن رفتن و پیوستن از کژی بگسستن جان فداکردن در راه خلق است
شعر هستی بر لبانم جاری پر توانم آری، میروم در كوه و دشت و صحرا.

پيشگام-هواداران سازمان فدائيان - اقليت

پاییز آمد

از آثار اوایل انقلاب فداییان خلق

بهار توده ها شکفت خورشید داره بیرون میاد

توروشنای آسمون اما داره بارون میاد

بارون میاد بارون میاد

بارون میاد بارون میاد......

بارون میاد بارون میاد

بارون میاد بارون میاد...

به دست پر توان خلق پرنده ها آزاد میشن

شکوفه ها گل میکنن ویرونه ها آباد میشن

اما داره بارون میاد

بارون میاد بارون میاد

اما داره بارون میاد

بارون میاد بارون میاد

ای خفته در خون و سرود بر پرچم سرخت درود

آزادی زحمتکشان آواز و پیغام تو بود

تو خشم و فریاد منی پیوسته در یاد منی

تصویر فردای سپید ایران آزاد منی

تصویر فردای سپید ایران آزاد منی

به دست پر توان خلق پرنده ها آزاد میشن

شکوفه ها گل میکنن ویرونه ها آباد میشن

اما داره بارون میاد

بارون میاد بارون میاد

اما داره بارون میاد

بارون میاد بارون میاد

خنجر به قلب هر ستم، فریاد کینه خواه تو

خون تن پرنده ها آئینه دار راه تو

ابر سیاه خصم ما هرچی بباره بی امون

در روشنای خشم ما میمیره توی آسمون

در روشنای خشم ما میمیره توی آسمون

بشنو رفیق راه من همرزم دل آگاه من

تو گرگ و میش آسمون اگه داره بارون میاد

از پشت ابرای بهار خورشید بازم بیرون میاد

از پشت ابرای بهار خورشید بازم بیرون میاد

Baroon miad baroon miad بارون میاد بارون میاد

از آثار اوایل انقلاب فداییان خلق

پهنه میهن سرخ مردم باز دریای خشم است و کینه
روی در روی خصم جهانخوار خلق ایران سپر کرده سینه

موج زحمتکشان در تکاپو دست در دست با زور بازو
صخره های ستم را بکوبند پر توان پر خروش از همه سو

خیمه زد ابر بر کوهساران نعره زد رعد بارید باران
با یکی گشتن جویباران شد روان رود های خروشان

پرچم سرخ زحمت کشان را برفرازیم در هر کرانه
صبح فردا شود آفتابی بر پرد ابر های زمانه

خصم ما در کمین است و در کار تا جدایی فتد در صف ما
اتحاد اتحاد اتحاد است پتک کوبنده ای در کف ما

خیمه زد ابر بر کوهساران نعره زد رعد بارید باران
با یکی گشتن جویباران شد روان رود های خروشان

Ettehad اتحاد

آفتاب تیغ کوهه
استاد غلامعلی پورعطایی
در سال ۱۳۲۶ خورشیدی در تربت جام به دنیا آمد وی نوازنده دوتار و سرآوازهای عارفانه و عاشقانهٔ خراسان و پیشکسوت موسیقی نواحی خراسان است

Aftabe-tighe-koohe

سازمان فدائيان (اقليت) يک سازمان کمونيست است که برای سرنگونی نظام سرمايه‌داری و برقراری یک جامعه کمونيستی مبارزه می‌کند.
سازمان فدائيان (اقليت) برای ايجاد جامعه‌ای بدون طبقات مبارزه می‌کند که در آن هر گونه استثمار، ستم، تبعيض، نابرابری اجتماعی و اختناق برافتاده باشد، تمام اعضا آزاد و برابر جامعه در رفاه و خوشبختی زندگی کنند و استعدادهای خود را شکوفا سازند.
هدف فوری سازمان فدائيان (اقليت) سرنگونی جمهوری اسلامی و برقراری حکومت شورائی کارگران و زحمتکشان است.
حکومت شورائی که مظهر پيگيرترين و کامل‌ترين شکل دمکراسی است، وسيع‌ترين و کامل ترين آزادی‌های سياسی را برقرار خواهد ساخت و با تحقق مطالبات دمکراتيک و رفاهی – اجتماعی عمومی، دگرگونی‌های سوسياليستی را آغاز خواهد نمود.

03 - Khoone Arghavaan Haa خـون ارغوان‌ها

fadaian(aghaliyat)

Recent comments

Dariush021

Related tracks