anidishe

سعید سلطانپور

دکلمه مجموعه اشعاری از شاعر و هنرمند انقلابی سعيد سلطانپور با  صدای شاعر

saeed-soltaanpour-honarmande-enghelaabi ....... سعید سلطانپور

سعید سلطان‌پور

poem

سرود چریک های فدایی خلق

سرود کردستان خون آلود؛ شعر و صدای سعید سلطانپور

آفتابکاران جنگل - سروده سعید سلطانپور

دکلمه مجموعه اشعاری از شاعر و هنرمند انقلابی سعيد سلطانپور با  صدای خودش

Soroud Baraye Golhaaye Sorkh سرود برای گلهای سرخ

Dar Payegah Ra - D در پایگاه رعد

Bar In Karaaneye Khof بر این کرانه خوف

Bahree 51 Baa Khaatereye - R.pouyaan بهار ۵۱ - با خاطره رفیق شهیدم پویان

agar az khaab bar aayad bimaar اگر از خواب برآید بیمار

ba asr dar karaaneye emruoz با عصر در کرانه امروز

نزدیک شو
نزديک شو اگر چه نگاهت ممنوع است
زنجيره‌ی اشاره چنان از هم پاشيده است
که حلقه‌های نگاه
در هم قرار نمی‌گيرد.
دنيا نشانه‌های ما را
در حول و حوش غفلت خود ديده است و چشم پوشيده است.
نزديک شو اگر چه حضورت ممنوع است.
وقت صدای ترس
خاموش شد گلوی هوا
و ارتعاشی دويد در زبان
که حنجره به صفت‌هايش بدگمان شد.
تا اينکه يک شب از خم طاقی يک صدايت
لرزيد و ريخت در تهِ ظلمت
و گنبدِ سکوت در معرق درد برآمد.
يک‌يک درآمديم در هندسه‌ی انتظار
و هر کدام روی نيمکتی يا زير طاقی
و گوشه‌ی ميدانی خلوت کرديم:
سيمای تاب‌خورده که خاک را چون شيارهايش
آراسته است.
و خيره مانده است در نفرتی قديمی
که عشق را همواره آواره خواسته است
تنها تو بودی انگار که حتی روی نيمکتی نمی‌بايست بنشينی
و در طراوت خاموشی و فراموشی بنگری.
نزدیک شو اگر چه قرارت ممنوع است
هیچ انتظاری نیست که رنگِ دگر بپاشد
بر صفحه‌ی صبور
وقتی که ماهواره‌های طاق و نیمکت در خلٲ بگردد
و چهره‌ها تنها سیاه‌وسفید منعکس شود
و نیمی از تصویرها نیز هنوز
در نسخه های منفی باقی مانده باشد.
نوری معلق است در اشاره‌های ظلمانی
ورنه چگونه امشب نیز در این ساعت بلند
باید به روی این نیمکت بنشینم هم‌چنان کنارِ این میدان
چشم انتظار شکی فسفرین
و برگ ترس خورده ی شمشاد تنها در چشمم برق زند؟
نزدیک شو اگر چه تصویرت ممنوع است.
ساعت دوباره گردش بی‌تابش را آغاز کرده است
و نیمی از رخسار زمان
از لای چادر سیاهش پیداست.
از ضربه‌ای که هر ساعت نواخته می‌شود ترک بر می‌دارد خواب آب
و چهره‌ای پریشان موج در موج
می‌گردد و هوای خود را می‌جوید
در بازتاب گنگ سکه‌ای در آب انداخته است.
پا می‌کشند سایه‌های مضطرب
در هیبت مدور نارون‌ها
و باد لحظه به لحظه نشانه‌ها را می‌گرداند دور تا دور میدان
اینجا خزه به حلقه‌ی شفافی چسبیده است
که روزی از انگشتی افتاده است
آنجا هنوز نوری قرمز ثابت مانده است
و روی صورتِ شب لک انداخته است
نزدیک شو اگرچه رویایت ممنوع است.
می بینی! این حقیقتِ ماست
نزديك و دور واهمه در واهمه
و مثل این ماه ناگزیر که گردیده است
گرد جهان و باز همچنان درست همانجا که بوده مانده است
و هر شب انگار در غیابت باید خیره ماند همچون ماه
در حلقه‌ی عزایی که کم‌کم عادی شده است.
این یٲسِ مَخملینه‌ی ماست
یا توده‌ی غبارگونِ وهمی برانگیخته؟
که بی‌تحاشیِ مدارهای در هم را چون ستاره‌های دنباله‌دار می‌پیماید؟
آرامشی است که بر باد رفته است؟
یا سایه‌ی پذیرشی‌ست که خون را پوشانده است؟
بی آنکه استعاره‌های وجدان از طعمش بر کنار مانده باشد.
نزدیک شو اگرچه مدارت ممنوع است.

«محمد مختاری»

محمد مختاری - نزدیک شو

موسیقی را دستکاری کردم قرار بود خودش کافی 
باشد
دیالوگها بی تو باهم بر سرم میریزند و من به تنهایی به ارکسترشان گوش میکنم،

(Nilsfrahm Olafur Rework Amir)

هامون ، گلچهره ، چیزهایی هست که نمیدانی،شبهای روشن

دیالوگ‌های بی‌ تو(dialogos sin ti)

در زمستان ۱۳۵۹، در حالی که حلقه‌ی محاصره‌ی ارتجاع هر لحظه تنگ‌تر می‌شد، «کارگاه هنر» وابسته به سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران (اقلیت)، سه آلبوم با عنوان «بهمن» منتشر کرد. متن اغلب ترانه‌سرودهای منتشرشده در دو آلبوم اول را سعید سلطانپور سروده بود (اولی به مناسبت سالگرد سیاهکل و دومی به یاد شهدای خلق ترکمن) و در بهمن شماره‌ی ۳ که با عنوان دوم «بایاتی‌هایی از آذربایجان؛ به مناسبت ۲۹ بهمن سالروز قیام قهرمانانه‌ی تبریز» انتشار یافت، متن بایاتی‌های آذربایجانی را به فارسی برگرداند و با صدای خودش اجرا کرد. سال‌ها بعد از تیرباران سعید سلطانپور و بعد از بیش از سه دهه انکار جایگاه او در هنر و ادبیات، سرانجام شیوه‌ی رسانه‌های جریان اصلی تغییر کرد. این‌بار و در چند سال گذشته او را تنها به نام هنرمند، شاعر، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر به یاد آوردند. حقیقت اما این است که سعیدِ «ما» هر دوی اینها بود، هم هنرمند و شاعر و نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر و هم چریک فدایی خلق، و البته عضو هیات دبیران کانون نویسندگان ایران. و اینک بایاتی‌های آذربایجان با صدای نامیرای سعید سلطانپور که ترجمه‌ی آنها را می‌خواند، با یاد همان روز صبح که در مقابل جوخه‌ی آتش ایستاد

بهمن ۳. بایاتی‌هایی از آذربایجان. ترجمه و صدای سعید سلطانپور

شاعر: کارلوس دروموند دِ آندراده
دکلمه: احمدرضا احمدی
آلبوم : مهمانی طولانی غمناك 
موسيقی: ميلاد موحدی
  ۱۳۸۹ نشر  نی‌ داوود

حالا چی ژوزه؟

دریا خندید
در دوردست،
دندان‌هایش کف و
لب‌هایش آسمان.

 

ــ تو چه می‌فروشی
   دخترِ غمگینِ سینه عریان؟

ــ من آب دریاها را
   می‌فروشم، آقا.

 

ــ پسر سیاه، قاتیِ خونت
   چی داری؟

 ــ آب دریاها را
   دارم، آقا.

 

ــ این اشک‌های شور
   از کجا می‌آید، مادر؟

 ــ آب دریاها را من
   گریه می‌کنم، آقا.

 

ــ دل من و این تلخی بی‌نهایت
   سرچشمه‌اش کجاست؟

 ــ آب دریاها
   سخت تلخ است، آقا.

 

دریا خندید
در دوردست،
دندان‌هایش کف و
لب‌هایش آسمان.

ترانه‌ی آب دریا: فدریکو گارسیا لورکا

خسرو گلسرخی (زاده ۲ بهمن ۱۳۲۲ در رشت – درگذشت ۲۹ بهمن ۱۳۵۲) شاعر و نویسنده مارکسیست بود. او در سال ۱۳۴۷ سردبیر بخش هنری روزنامه کیهان بود. گلسرخی از جمله روشنفکران آن دوران بود که از جنبش‌های چریکی حمایت می‌کرد. گلسرخی به همراه گروهی دیگر در سال ۱۳۵۱ به اتهام طرح ترور ولیعهد بازداشت شدند. گلسرخی در دادگاهی که به صورت زنده پخش شد از عقاید مارکسیستی و انقلابی خود دفاع کرد. با حکم دادگاه او و کرامت‌الله دانشیان اعدام شدند.

دفاعیه خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان

ای پرچم دار ستم کشان
دشمن را در خاک و خون نشان
پیروزی تو مسجل است
تـا در دست تـو مسلسل است
ای خلق قهرمان زخصم بزدل حقیر
انتقام خون هر شهید خود بگیر
بهروزی ات پاینده باد
از آن تو آینده باد
رزم چریک های فدائی خلق رزم ماست
آری رهائی خلق عزم ماست

پرچمدار ستم کشان - حمید اشرف

شعر با کشورم چه رفته است با صدای سعید سلطانپور

سعید سلطانپور: با کشورم چه رفته است؟

صدای پاییز در ارتفاعات سیاهکل و دیلمان.


  صدای ناصر وحدتی و سوتک حسین حمیدی
radionavahi.com

Radionavahi.com

حمایت از رادیونواحی

پاییز در ارتفاعات سیاهکل و دیلمان - رادیونواحی

غزل زمانه

نغمه در نغمه ی خون غلغله زد، تندر شد
شد زمین رنگ دگر، رنگ زمان دیگر شد
چشم هر اختر پوینده که در خون می گشت
برق خشمی زد و بر گرده ی شب خنجر شد
شب خودکامه که در بزم گزندش، گل خون
زیر رگبار جنون، جوش زد و پرپر شد
بوسه بر زخم پدر زد لب خونین پسر
آتش سینه ی گل، داغ دل مادر شد
روی شبگیر گران ماشه ی خورشید چکید
کوهی از آتش و خون موج زد و سنگر شد
آنکه چون غنچه ورق در ورق خون می بست
شعله زد در شفق خون، شرف خاور شد
آن دلاور که قفس با گل خون می آراست
لب آتشزنه آمد، سخن اش آذر شد
آتش سینه ی سوزان نوآراستگان
تاول تجربه آورد، تب باور شد
وه که آن دلبر دلباخته، آن فتنه ی سرخ
رهروان را ره شبگیر زد و رهبر شد
شاخه ی عشق که در باغ زمستان می سوخت
آتش قهقهه در گل زد و بارآور شد
عاقبت آتش هنگامه به میدان افکند
آنهمه خرمن خونشعله که خاکستر شد

غزل زمانه - سعید سلطانپور

بارون/گروه سرود چریک های فدایی خلق

هزارخانی که در برابر عمل انجام‌شده قرار گرفته، از سعید سلطان‌پور دعوت می‌کند تا شعرهایش را بخواند. سعید سلطان‌پور چنین آغاز می‌کند: «سلام شکسته‌گان سال‌های سیاه! تشنه‌گان آزادی! خواهران! برادرانم! سلام.» او سپس چند دقیقه با جمعیت سخن می‌گوید. در تمامی فایل‌هایی که تاکنون از این سخنرانی و شعرخوانی سلطان‌پور منتشر شده بخشی از سخنرانی او مفقود است. در فایل‌هایی که به دست ما رسیده این بخش را برای اولین‌بار می‌شنویم هرچند متن مکتوب آن را قبلن خوانده‌ییم. این بخش یک افتادگی دو جمله‌یی دارد که می‌تواند به تعویض نوار برای ضبط مربوط باشد. سلطان‌پور بعد از پایان سخنانش و خواندن ابیاتی از حافظ می‌گوید: «دیگر شعرهایم را می‌خوانم، ۲۲ شعر از کتاب آوازهای بند و کتاب از کشتارگاه.» با این وجود در نهایت به ترتیب هشت شعر می‌خواند به نام‌های «غزل زمانه»، «با کشورم چه رفته است»، «اگر از خواب برآید بیمار»، «بر این کرانه‌ی خوف»، «سرود برای گل‌های سرخ»، «خُفتار»، «شانه به شانه، با فلزتاوان، با زمین‌کاوان» و «چهار حرف». بعد از شعر خُفتار کسی از اداره‌کننده‌گان جلسه با سعید سلطان‌پور صحبت می‌کند، صدای او را به وضوح نمی‌شنویم، تنها کلمات «سعید» و «وقت» را تشخیص می‌دهیم، سلطان‌پور به او می‌گوید «چشم» و خطاب به جمعیت ادامه می‌دهد: «من بیست و دو قطعه داشتم و چون وقت کمتر هست با اجازه‌تون شعرهایی رو که باید بخونم، می‌خونم» سپس خواندن شعری با نام «بهار در خانه‌ی ما» را آغاز می‌کند اما بلافاصله می‌گوید: «ببخشید خودم این رو نمی‌خونم.» در تمام فایل‌های صوتی تاکنون موجود که با نام «شعرخوانی سعید سلطان‌پور در شب شعر گوته» یا نظایر آن به فراوانی تکثیر شده و منبع همگی همان کتابخانه‌ی گویا است ما تنها چهار شعر اول را می‌شنویم و شعرخوانی در ابتدای شعر «سرود برای گل‌های سرخ» قطع می‌شود. این برای اولین‌بار است که شعرخوانی سعید سلطان‌پور را کامل خواهیم شنید.

شب پنجم | شعرخوانی سعید سلطان‌پور

می‌گذرد در شب آئینهٔ رود خفته هزاران گل در سینهٔ رود
گُلبُـن لبخنــد فــردائــی مــوج سـر زده از اشک سیمینهٔ رود

فَرازِ رود نغمه خوان
شکفته باغ کهکشان
مـی ســوزد شــب در ایــن میــان

رود و سرودش اوج و فرودش مـی رود تا دریـای دور
بـــــاغ آئینـــــه دارد در سینــه مـی رود تا ژرفای دور

(موجی در موجی می‌بندد
بر افسون شب می‌خندد
با آبی‌ها می‌پیوندد) ۲

فـردا رود افشـان ابـریشـم در دریـا مـی خوابــد
خورشید از باغ خاور می‌روید بر دریا می‌تابد

(موجی در موجی می‌بندد
بر افسون شب می‌خندد
با آبی‌ها می‌پیوندد) ۲

فـردا رود طغیـان شــورافکـن در دریـا مـی خـوابــد
خورشید از شرق سوزان می‌روید بر دریا می‌تابد

(موجی در موجی می‌بندد
بر افسون شب می‌خندد
با آبی‌ها می‌پیوندد) ۲

سرود کوهستان ـ آیینه رود

هان به پا
 
باز این من و این شب تیره ی بی پگاه            این شـب بی پگاه
مـزرع سبـز فلـک درو کـرده داس نــو       درو کـرده داس نـو
هر غریو مسلسل چون شهابی آتشین
می دوزد بر قلب دشمن خلق پر زکین
خلق پر زکین
(هان بـه پـای ای خلـق ایـران بـه پـای
هـان بـرآی از خـواب غفلـت بـرآی) 2
هان به پای هان برآی هان به پای به پـای به پـای به پـای
 
 
برخیز ای جوان             به سان شیـــر ژیــان
زنجیــر گــــران             زپـا بیـافکـن که جان
در راه وطن همچون دیگران ببایدت داد
دســت کــارگــر              به دست دهقان سپار
فــریــاد زمــان               زسینه ی خـود بـرآر
کاخ ارتجاع و ظلم و ستم زبـن بـرانـداز
 
 
خورشید فروزان انقلاب                      ســر بـر زد از پشـت کـوه
شام تیره آمده به ستـوه     از خورشید پر شکوه، از خورشیـد پـرشکـوه
 
مـن چـریـک فـدائـی خلـق ام جــان مــن فــدای خلــق ام
جان به کف خون خود می فشانم هر زمان برای خلق ام
 
در پیکار خلق ایران پـرچـم دار تــوده هـای ام
ایــران ای کنـام شیــران وقـــت رزم تـــو شــد
خلق قهرمان ایران هم رزم است وهم نوای ام
ایـــران ای کنــام شیــران وقــت رزم تــو شــد

هان به پا: با صدای رفیق فرمانده حمید اشرف

سازمان فدائيان (اقليت) يک سازمان کمونيست است که برای سرنگونی نظام سرمايه‌داری و برقراری یک جامعه کمونيستی مبارزه می‌کند.
سازمان فدائيان (اقليت) برای ايجاد جامعه‌ای بدون طبقات مبارزه می‌کند که در آن هر گونه استثمار، ستم، تبعيض، نابرابری اجتماعی و اختناق برافتاده باشد، تمام اعضا آزاد و برابر جامعه در رفاه و خوشبختی زندگی کنند و استعدادهای خود را شکوفا سازند.
هدف فوری سازمان فدائيان (اقليت) سرنگونی جمهوری اسلامی و برقراری حکومت شورائی کارگران و زحمتکشان است.
حکومت شورائی که مظهر پيگيرترين و کامل‌ترين شکل دمکراسی است، وسيع‌ترين و کامل ترين آزادی‌های سياسی را برقرار خواهد ساخت و با تحقق مطالبات دمکراتيک و رفاهی – اجتماعی عمومی، دگرگونی‌های سوسياليستی را آغاز خواهد نمود.

Soroud Baraye Golhaaye Sorkh سرود برای گلهای سرخ

fadaian(aghaliyat)