هَله هُش دار که در شهرْ دو سه طَرّارند
که به تدبیرْ کُلَهْ از سَرِ مَه بردارند
دو سه رندند که هُشیارْ دل و سَرمستند
که فَلَک را به یکی عربده در چرخ آرند
سَر دَهانند که تا سَر ندهی سِرّ ندهند
ساقیانند که انگور نمی‌افشارند
یارِ آن صورتِ غیبند که جانْ صورت اوست
همچو چشم خوش او خیره کُش و بیمارند
صورتی‌اند ولی دشمن صورت‌هایند
در جهانند ولی از دو جهان بیزارند
همچو شیران بِدَرانند و به لب می‌خندند
دشمن همدگرند و به حقیقتْ یارند
گر به کفْ خاک بگیرند زَرِ سرخ شود
روزْ گندم دِرَوَند اَر چه به شبْ جو کارند
دلبرانند که دلْ بَر ندهد بی‌ بَرِشان
سَروَرانند که بیرونْ ز سَر و دستارند
مَردُمی کن برو از خدمتشان مَردُم شو
زان‌که این مَردُمِ دیگرْ همه مَردُمخوارند
بَس کن و بیش مگو گرچه دهانْ پُر سُخَنَست
زان‌که این حرف و دَم و قافیه هم اَغیارند

مولانا

محمد صالح‌علا-هَله هُش دار که در شهرْ دو سه طَرّارند.mp3

Farid