حسام الدّین سراج - بوی بهشت

سرو خرامان

The Music of Southern Khorassan - Persian Folk Songs

Ahange Raghs

Shaftaloo Foroosh

The Four Seasons

Taher Ghoreishi - Mahboobe Ziba طاهر قریشی- محبوب زیبا

صدا بی صدا
نوا بی نوا
نفس بی هوا
بیا

وفا بی وفا
جفا هی جفا
شکست عهد ما
بیا

فریاد ، آزاد
پرواز در باد
در باد

 ♫♫♫

جنون من فسون تو
حکایت درون تو
خراب حال زار من
بیا
گذار من دیار تو
بهار بی غبار تو
صدای بی قرار من
بیا

فریاد
ای داد
غم ها
در یاد
فریاد
در باد
غوغا
سر داد

خیال من هوای تو
نفس نفس برای تو
نگاه و انتظار من
بیا
گذار من دیار تو
بهار بی غبار تو
صدای بی قرار من
بیا

فریاد
ای داد
غم ها
در یاد
فریاد
در باد
غوغا
سر داد

صدا بی صدا
نوا بی نوا
نفس بی هوا
بیا

وفا بی وفا
جفا هی جفا
شکست عهد ما
بیا

فریاد ، آزاد
پرواز در باد
در باد

جنون من فسون تو
حکایت درون تو
خراب حال زار من
بیا
گذار من دیار تو
بهار بی غبار تو
صدای بی قرار من
بیا

فریاد
ای داد
غم ها
در یاد
فریاد
در باد
غوغا
سر داد

خیال من هوای تو
نفس نفس برای تو
نگاه و انتظار من
بیا
گذار من دیار تو
بهار بی غبار تو
صدای بی قرار من
بیا

فریاد
ای داد
غم ها
در یاد
فریاد
در باد
غوغا
سر داد

Faryad - Ali Zand Vakil

اگر ماه بودم - ماندانا خضرایی.mp3

گلهای رنگارنگ 420 در چهارگاه

1 - Golhaye rangarang 420

برای من باش

مـراسم ختم ِ نصرت است؛ همسر استاد عبادی. احمد عبادی را می‌گویم. همان که سه‌تار می‌زد. چند نفری نشسته‌اند دور هم. جمع خودمانی است. انگاری چند تا موزیسین هم آمده باشند با سازهایشان. قاب ِ تصویر، خالی است. همه‌چیز بر اساس یک صدا شکل می‌گیرد. مخاطب از آنچه که در این اطاق می‌گذرد آگاه نیست. تنها صدا است که روایت آنچه در این اطاق می‌گذرد را به عهده دارد.

صدای نی‌ای می‌پیچد توی فضا. نوازنده‌اش کسایی است. کسایی نی می‌زند اما این صدا، تنها صدای نی نیست. صدای نی که می‌پیچد توی اطاق، انگار نغمه‌ای ریشه گرفته از اندوه متراکمی پهن می‌شود در فضا. صدا، صدای مرگ است؛ مرگی که انگاری ناخواسته اتفاق افتاده. مرگی که از یک حماسه حاصل شده است. انگار نصرت قهرمان ملتی بوده، در واقعه‌ای حماسی مرده و حالا، توی جمعی خودمانی چند نفری جمع شده باشند و با این نغمه‌ها،‌ یادش را زنده نگه می‌دارند. صدای نی، صدای زنجموره است. صدایی است که انگار، همه‌ی اندوه‌های جهان را از همه‌ی قرن‌ها جمع کرده باشد و ریخته باشد توی نی‌ای که حسن کسایی می‌نوازدش.

کسایی می‌نوازد. یک دقیقه‌ای وشاید مبلغی بیشتر. آن‌قدری که شاید شنونده را آماده‌ی دریافت همه‌ی وجوه این اندوه می‌کند. این سمفونی ِ تک نفره که نواخته می‌شود، ادیب خونساری [خیلی از قدیمی‌ها "خوانساری" را "خونساری" می‌گفتند؛ شنیده‌اید حتما] شروع می‌کند به خواندن. با صدایی خسته، درهم‌شکسته و فروریخته،‌ صدایی که قدرت ِ روزهای پیشین را ندارد و البته همین فروریختگی، سوزناکی‌اش را می‌افزاید. مثل شمشیری که کُند شده. ادیب با صدای خسته و زخمی‌اش درآمد می‌خواند: «سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/ آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت» و انگار شعر را به خدمت می‌گیرد که این اندوه را -این آوار ِ فروریخته از هر کران را- به مخاطب منتقل کند، وگرنه همه چیز در آن قاب ِ خالی راوی ِ آن است که گویی زبان و کلام را یارای بیان این اندوه نیست.

این خط را که می‌خواند، کسایی پاسخ‌ش را با نی‌اش می‌دهد. خونساری می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم» و دوباره می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم/ خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت». و این بیت را طوری می‌خواند که تو منتظری کسی «ماجرا کم کند» و «باز آید». نی اینجا خاموش می‌ماند. عبادی -که خود سوگوار نصرت است- به کمک می‌شتابد. زخمه به سه‌تار می‌زند و پاسخ ادیب خونساری را با نوک انگشتان‌ش می‌گوید. ادیب می‌خواند: «تو که نوشم نه‌ئی، نیشم چرایی/ نمک‌پاش ِ دلم ریشم چرایی» و می‌نالد همراه با سه‌تار و نی. بعد انگار که ادامه‌ی شعر یادش نمی‌آید، نومیدانه می‌خواند: «ببین انتظارت چه کرده با روزگارم، ببین انتظارت چه کرده با روزگارم».
.......
ادامه‌ی روایت را از اینجا بخوانید:
tchaikovsky.blogfa.com/post/92

Sooge Nosrat Ebadi

در سوگِ نصرت (درگذشت همسر احمد عبادی) | ادیب، عبادی، کسائی و شجریان

یکی از عمیق ترین افسوسهایم ، تویی ، تو ای عماد عزیز. صدایت قبل از هر چیز طنین پاکیهاست . افسوس که رفتی و افسوس که نیستی و همه این افسوسها بر ماست نه بر تو که میدانم رها و سیال در ملکوت خدا نوای نای ات پژواک اندازان است

EMAD RAM ----- Geryehaye Be bahaneh  عماد رام

ای تیغتان چو نیزه برای ستم دراز

این تیزی سنان شما نیز بگذرد

برای من باش

Fari Mahdavi

Recent comments

Fariba 🦋

Related tracks