بسیار دلنشین و خوش آواز👌🌹

 تذکره الاولیاعطار -  ذکر حسین ابن منصورحلاج

آن قتیل الله فی سبیل الله ، آن شیر بیشه تحقیق ، آن شجاع صفدر صدّیق ، آن غرقه دریای مواج ، حسین بن منصور حلاج (رحمت الله علیه) ، کار او کاری عجب بود و واقعات غرایب که خاص ، او را بود ، که هم در غایت سوز و اشتیاق بود و هم در شدت لهب فراق . مست و بی قرار و شوریده ی روزگار بود و عاشق صادق و پاک باز و جدّ و جهدی عظیم داشت و ریاضتی و کرامتی عجیب؛ و عالی همّت و عظیم قدر بود و او را تصانیف بسیار است ، به الفاظی مشکل در حقایق و اسرار و معارف و معانی ، و صحبتی و فصاحتی و بلاغتی داشت که کس نداشت و وقتی و نظری و فراستی داشت که کس را نبود و اغلب مشایخ در کار او اِبا کردند و گفتند: او را در تصوف قدمی نیست ، مگر ابو عبدالله خفیف و شبلی و ابولقاسم قشیری – رحمهم الله – چنان که استاد ابولقاسم قشیری در حق او گفت که : ((اگر مقبول بود به رد خلق مردود نگردد و اگر مردود بود ، به قبول خلق مقبول نگردد.))

و پیوسته در ریاضت و عبادت بود و در بیان معرفت و توحید درزیّ اهل صلاح و شرع و سنت بودکه این سخن از وی پیدا شد . اما بعضی مشایخ او را مهجور کردند از جهت مذهب و دین و از آن بود که ناخشنودی مشایخ از سرمستی او ، این بار آورد چنان که اول به تستر آمد و به خدمت سهل ابن عبدالله و دو سال در خدمت او بود . پس عزم بغداد کرد و و اول سفر او در هجده سالگی بود . پس به بصره شد و با عمروبن عثمان مکی افتاد و هجده ماه با او صحبت داشت و ابو یعقوب الاقطع بدو دختر داد. پس عمرو بن عثمان از او برنجید و از آنجا به بغداد آمد پیش جنید و جنید او را سکوت و خلوت فرمود و چند گاه در صحبت او صبر کرد و قصد حجاز کرد و یک سال آنجا مجاور بود  ، باز به بغداد آمد . با جمعی صوفیان به پیش جنید شد و از وی مسائل پرسید. جنید جواب نداد ،

گفت : (( زود باشد که سر چوب پاره سرخ کنی )) . حسین گفت : (( آن روز که من سر چوب پاره سرخ کنم ، تو جامه اهل صورت پوشی)).

نقل است که : آن روز که ائمه فتوا دادند که او را بباید کشت ، جنید در جامه تصوف بود و فتوا نمی نوشت . خلیفه فرموده بود که (( خطِّ جنید باید)) چنان که دستار و دُرّاعه در پوشید و به مدرسه رفت و جواب فتوا نوشت که ((نَحنُ نَحکُمُ بِالظّاهِرِ ))؛ یعنی بر ظاهر حال ، کشتنی است و فتوا بر ظاهر است اما باطن را خدای داند .

پس حسین چون از جنید جواب مسائل نشنید ، متغییر شد و بی اجازت او به تستر شد و یکسال آنجا ببود . قبولی عظیم او را پیدا گشت – و او سخن اهل زمانه را هیچ وزن ننهادی – تا او را حسد کردند تا عمرو عثمان مکی در باب او نامه ها نوشت به خوزستان و احوال او را در چشم آن قوم قبیح گردانید و او را نیز از آنجا دل بگرفت و جامه متصوفه بیرون کرد و قبا در پوشید و به صحبت ابنای دنیا مشغول شد – اما او را از آن تفاوت نبود – و پنج سال ناپدید گشت و در این مدت ، بعضی در خراسان و ماوراء النهر می بود و بعضی به سیستان . باز به اهواز آمد و اهل اهواز را سخن گفت و نزدیک خاص و عام قبول یافت و از اسرار با خلق سخن می گفت تا او را ((حلّاج الاسرار)) گفتند . پس مرقع در پوشید و عزم حرم کرد و در این سفر بسیار خرقه پوش با او بودند . چون به مکه رسید ، ابو یعقوب نهرجوری به سِحرش منصوب کرد . پس از آنجا به بصره آمد ، باز به اهواز آمد . پس گفت : ((به بلاد شرک می روم تا خلق را به خدا خوانم )) . به هندوستان رفت ، پس به ماوراءالنهر آمد ، پس به چین و ماچین افتاد و خلق را به خدا خواند و ایشان را تصانیف ساخت.

نقل است که روزی شبلی را گفت : (( یابابکر ، دست برنه که ماقصد کاری عظیم کردیم و سرگشته کاری شدیم ؛ چنان کاری که خود را کشتن در پیش داریم )). چون خلق در کار او متحیر شدند ، منکر بی قیاس و مقّرِ بی شمار پدید آمد و کارهای عجایب از او بدیدند . زبان دراز کردند و سخن او به خلیفه رسانیدند و جمله بر قتل او اتفاق کردند ، از آن که می گفت : (( اَنَا الحقُ )). پس حسین را ببردند تا بکشند. صد هزار آدمی گرد آمدند و او چشم گرد همه برمی گردانید و می گفت : ((حق ، حق ، اَنَا الحق)).

نقل است که درویشی در آن میان از او پرسید که ((عشق چیست)) ؟ گفت : (( امروز بینی و فردا و پس فردا)). آن روز بکشتند و دیگر روز بسوختند و سوم روزش به باد دادند ؛ یعنی عشق این است.

چون به زیر طاقش بردند به باب الطّاق ، پای بر نردبان نهاد . گفتند : ((حال چیست؟)) گفت : (( معراج مردان سرِداراست)) . دست برآورد و رو در قبله مناجات کرد و خواست آنچه خواست. پس بر سرِ دار شد . جماعت مریدان گفتند : (( چه گویی در ما که مریدیم و آنها که منکران اند و تو را سنگ خواهند زد؟)) گفت ایشان را دو ثواب است و شما را یکی ، از آن که شما را به من حسن ظنّی بیش نیست و ایشان از قوت توحید و صلابت شریعت می جنبند و توحید در شرع اصل بود و حسن ظن فرع.

پس هر کسی سنگی می انداختند . شبلی موافقت را گلی انداخت. حسین بن منصور آهی کرد ؛ گفتند : (( از این همه سنگ چرا هیچ آه نکردی ، از گلی آه کردن چه سرّ است ؟)) گفت : آن که آنها نمی دانند معذورند ؛ از او سختم می آید که می داند که نمی باید انداخت. پس دستش جدا کردند ، خنده ای بزد ؛ گفتند: ((خنده چیست ؟)) گفت : (( دست از آدمی بسته جدا کردن آسان است . مرد آن است که دست صفات – که کلاه همت از تارک عرش در می کشد – قطع کند .)) پس پای هایش ببریدند ؛ تبسمی کرد و گفت : (( بدین پای سفر خاک می کردم ؛ قدمی دیگر دارم که هم اکنون سفر هر دو عالم کند.اگر توانید آن قدم ببرید.)) پس دو دست خون آلود بر روی در مالید و روی و ساعد را خون آلود کرد. گفتند چرا کردی ؟ گفت : خون بسیار از من رفت ؛ دانم که رویم زرد شده باشد شما پندارید که زردی روی من از ترس است . خون در روی مالیدم تا در چشم شما سرخ روی باشم که گلگونه ی مردان ، خون ایشان است. 

Attar - Hallaj -   تذکره الاولیا عطار -  ذکر حسین ابن منصورحلاج

نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید 
فغان که بخت من از خواب در نمی آید 


صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش 
که آب زندگیم در نظر نمی آید 


قد بلند تو را تا به بر نمی گیرم 
درخت کام و مرادم به بر نمی آید 


مگر به روی دلارای یار ما ور نی 
به هیچ وجه دگر کار بر نمی آید 


مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید 
وز آن غریب بلاکش خبر نمی آید 


ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا 
ولی چه سود یکی کارگر نمی آید 


بسم حکایت دل هست با نسیم سحر 
ولی به بخت من امشب سحر نمی آید 


در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز 
بلای زلف سیاهت به سر نمی آید

 
ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس 
کنون ز حلقه زلفت به در نمی آید  
حافظ
https://www.facebook.com/groups/lovers.shajarian/

اجرای خصوصی - محمدرضا شجریان ، جلیل شهناز

Masnavi Aboo Ata-Mohammadreza Shajarian

Shahram Nazeri - Mordeh Bodam Zendeh Shodam - شهرام ناظری - مرده بودم

Homayun-Mousa Maroufi

آلبوم سیاه‌مشق، یا چنان که در بین مردم معروف شد هم‌رنج، مجموعه‌ی هفت شعر از ایرج جنتی عطایی است که در سال‌های اول بعد از سرنگونی سلطنت پهلوی، در همان بهارِ کوتاه‌مدت آزادی که به خون نشست سرانجام، با صدای شاعر منتشر و به سرعت دست‌به‌دست تکثیر شد. موسیقی متن این آلبوم آهنگ‌هایی بود که واروژانِ آهنگساز در سال‌های پیش برای برخی از ترانه‌های جنتی عطایی ساخته بود. این اشعار هرچند اغلب مربوط به ستم دوران پادشاهی است اما در سال‌های سیاه دهه‌ی شصت، در کنار نوارکاست‌های دیگر، آن صدای مقاومتی بود که انقلاب بهمن و آرمان‌های آن را زنده نگاه می‌داشت. برای ما انتشار این آلبوم اعلام وفاداری به همان خیابان‌هاست، به آن روزها و هنوز که «هر کسی/ هم‌رزمی/ هم‌خشمی/ هم‌رنجی، دارد» برای آن روزی که شهر آواز خشم را دوباره بخواند و رستگاری از «دهکده‌ها/ و/ کارخانه‌ها/ از خانه‌ها» طلوع کند. منجنیق از جانب خودش این مجموعه‌شعر را تقدیم می‌کند به امیر امیرقلی، به زندانیِ زندانِ اوین که یکی از شعرهای این مجموعه را بسیار دوست دارد.
متن شعرها را در سایت منجنیق بخوانید:
http://manjanigh.org/?p=1790

سیاه‌مشق. شعر و صدای ایرج جنتی عطایی

ساز نو” آلبومیست زیبایست که توسط استاد حسین علیزاده در فرانسه منتشر شده است. در این آلبوم استاد مجید خلج به عنوان نوازنده تنبک و دف و بانوی گرانبها, افسانه رسایی به عنوان آوازخوان حضور دارند. استاد علیزاده در این آلبوم ضمن نواختن تار و سه تار ، تنبور را نیز به زیبایی می نوازند که به دلیل کمتر شنیده شدن صدای تنبور استاد ، این آلبوم می تواند خاص تر باشد. در این آلبوم در کنار قطعات بی کلام ، دو ساز و آواز و دو تصنیف اجرا می شود.

Avaz-E-Abouata Masnavi افسانه رثایی آواز مثنوی حسین علیزاده

Farshid Bouzhan

Recent comments

Negin Tarnas

Mohammad

Related tracks