مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم   .....		که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

negin

▨ نام قطعه: معامله‌ی عصر ما (هفتمین و آخرین برش از شعر بلند اسماعیل)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
تقدیم‌نامه‌ی شاعر: تقدیم به خاطره‌ی مخدوش دوستم اسماعیل شاهرودی [آینده] که در پاییز شصت در تهران مُرد
ــــــــــــــــــــــــ
-مثل گلوله‌ای که به هنگام فرورفتن فقط یک سر انگشت اثر می‌گذارد
{مثل گلوله‌ای که به هنگام فرورفتن یک سرانگشت اثر می‌گذارد}
ولی در آن سو، خندقی متلاشی از گوشت و عصب و استخوان می‌سازد-
این است معامله‌ای که عصر ما با ما کرده است!
از روی خندق متلاشی لباس مرتبی پوشیده‌ایم
راه می‌رویم، دوستانمان را می‌بوسیم، در جلسات مربوط به دموکراسی می‌نشینیم
در حالی که، مسئله اصلاً این نیست! چیزی در درون ما مدام
می‌سوزد و می‌پوسد
پی‌ها، مویرگ‌ها، سرخرگ‌ها پاره می‌شوند، خونریزی ادامه دارد
خندق دارد درشت تر از تن ما می‌شود. ما خود همان خندق دهان بازکرده هستیم
و آنوقت، یکی‌مان می‌شود اسماعیل، دیوانه‌ای دوقبضه،
که هم «استالین» را خدا می‌داند، و هم به زنش {هم زنش}، به پسرش،
به برادرش، به دوستانش بدگمان است
و می‌خواهد استالین بیاید و او را از دست همه نجات دهد
...
هوشنگ می‌گوید، چرا چیزی جز تفسیر طبری بخوانم {می‌خوانم}؟
رسیده‌ام وسط جلد دوم، نثر خوبی‌ست {خوبی است}.
دختر هفده ساله‌ی «نون» را مجبور کرده‌اند که راجع به پدرش به «رفقا» گزارش بدهد
وسعت خندق را می بینی؟
«پدرم مرد خوبی است! از مادرم جدا شده. گاهی با  آدم‌های مشکوک قهوه می‌خورد
اگر لازم باشد، به خاطر حزب می‌کشمش!»
...
وسعت خندق را می‌بینی؟
...
و بعضی‌ها معلوم نیست کجا هستند. احمد در یک چاه درون چاه، درون چاه فرو رفته.
می‌گویند غلام سر و سبیلش را تراشیده. تا حال بی گیس و سبیل ندیدمش
و جنگ ادامه دارد. در همه جا.
و دختر «نون» گزارش می‌دهد: «می‌کشمش!» و این است خندق!
ای آشنای من در باغ‌های بنفش و جنون و بوسه
{ای آشنای من در باغ‌های بنفش جنون و بوسه}!
ای اسماعیل! ای چشم‌بند به چشم
...
خندق درشت‌تر از تن تو می‌شود
اسماعیل، ای چهره بر خاک نرم جهان نهاده تا پایان ابدیت!
حقیقت تو چیزی جز این نیست
من نباید حرفی از گل نازک‌تر می‌زدم
{من نباید حرفی از گل نازک‌تر به تو می‌زدم}، ولی حقیقتِ تو چیزی جز این نیست
چشم‌بندت را بردار {برداری} می‌فهمی، چشم‌بندت را بردار!
▨
رضا براهنی
بهمن ۱۳۶۰ تا فروردین ۱۳۶۱ – تهران
از کتاب «شعر بلند اسماعیل»
ـــــــــــــــــ
تذکر: فقط بندهایی از بخش ابتدایی شعر بلند اسماعیل، به انتخاب من تنظیم شده است.
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت: متن شعر منطبق بر خوانش شاعر است و با نسخه‌ی چاپ شده در کتاب، تفاوت‌هایی دارد. شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.

رضا براهنی | معامله‌ی عصر ما (برش هفتم و آخر)

▨ شعر: لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست
▨ شاعر: حسین منزوی
▨ با صدای: حسین منزوی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفایی است
و چشم‌هایت شعر ِ سیاه گویایی‌ست

چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله های مه آلود محو و رویایی است؟

چگونه وصف کنم هیات غریب تو را
که در کمال ظرافت کمال والایی‌ست

تو از معابد مشرق زمین عظیم تری
کنون شکوه تو و بُهت من تماشایی‌ست

در آسمانه ی دریای دیدگانِ تو شرم
گشوده بال‌تر از مرغَکان دریایی‌ست

شَمیم وحشی گیسوی کولی‌ات نازم
که خوابناک تر از عطرهای صحرایی‌ست

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ ترین مبحث شناسایی‌ست

نمی‌شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی‌ست

تو 'باری' اینک از اوج بی نیازی خود
که چون غریبی من مبهم و مُعمّایی‌ست

پناه غربت غمناک دست‌هایی باش
که دردناک ترین ساقه‌های تنهایی‌ست

حسین منزوی | لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفاییست

▨ نام شعر: پاییز در تهران
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در ابتدا   یک پچپچ عجیب        در باد و برگ‌های به ظاهر جوان و سبز         آغاز شد
آنگاه عطسه‌های مریض آمد  از کودکان شاد خیابان‌ها         که چند روز بعد به بستر خفتند
وصف نگاه مردمی ازین دست               تنها        در ذهن‌های عاشق موسیقی می‌گنجد
وقتی که باد وزید اشک‌های عمیقی را در چشم‌های کمسوی مردان پیر بازنشسته در پارک‌ها چرخاند
انگار ماتمی ابدی بر گونه‌هایشان باریده بود
زنها شتاب کردند    صف بی‌قرار شد   می‌لرزیدند
در باد     برگ‌های به ظاهر جوان و سبز تماشان می‌کردند   بی چشم و خیس
و جسته‌جسته و، با یک زبان الکن ِ بی‌قاعده تسلیشان می‌دادند
در کوچه‌های خلوت            معشوقه‌های جوان              شانه در تهی ِ سینه‌های عاشق‌هاشان بردند:
– ناگاه سرد شد!     من سردم است!      تو سردت نیست؟    من سردم است       تو سردت؟ … –
– نه!      داغم هنوز!           داغم!         از بوسه ، بوسه‌های تو داغم          هنوز         هنوز … –
آنگاه یک کلاغ وقیح از افق نمایان شد            چاقو کشید سوی پرستوها
با چکش مقعّر ِ منقارش         کوبید راه‌های هوا را به هم
فریاد زد: فصل فضای سوخته می‌آید                شاه شما منم! (1)
تاراج شاخه‌ها به شبانگاه آغاز شد
انگار، پایان نداشت
می‌ریخت در تلالوی باران و باد        زیر چراغ برق
صدها هزار کفّه‌ی رنگین و خرد و خیس ترازو               از آسمان به روی زمین نازل شد
مردان ِ سر برهننه که چتری نداشتند، روزنامه به سر می رفتند
شب، جویبارهای خیابان‌ها را            از یک شمال ِ روشن          سوی جنوب‌های جهان می‌راند
و صبح بعد        کوچه‌های جهان پـُر بود
و بوی تازه‌ی تریاک فصل می‌آمد              از تکیه‌های برگ
قیلوله‌ای غریب، جهان را ربود و برد
در ساعتی ملول              پیکان چوبدستی ِ مرد تکیده‌ی پاییزی            در جویبار مرگ فرو می‌رفت
و روز بعد        در «درکه»
وقتی زن جوانی       خورشید را که تازه بر آن جشن مرگ رنگ تابیده بود، نشانم داد،      من می‌گریستم
عادت به مرگ این همه عالم نداشتم
خورشید از هزار ضلع و زاویه می‌آمد
و کشتی عظیمی از برگ‌ها را         از صخره‌های ساحل البرز            در آب‌های دریای دیدگانم می‌انداخت
دریای دیدگانم        با رنگ برگ‌ها        خون می‌گریست
] ای فصل، فصل خیره سری در سرای خواب! ای خواب، خواب خیره سری در فصول آب!
ای برگ‌های زرد فروریخته               برشانه‌های من                وقتی که نیستم![
من می‌گریستم
– بی آنکه سر درآورم از این همه انبوهی ِ تباهی و اغراق حجم‌ها –
طاووس‌های عاشق ِ من        سر بُریده          در امواج ِ آب، رها           می‌رفتند
و طوطی ملوّنی از آسمانی مخفی         خورشید را تقلید می‌کرد
من می‌گریستم
– بی آنکه سر درآورم از این همه …

آن کیست کیست که می آید از حاشیه    تنها        سوزان           سرگردان؟
خاتون این « شَمَن»(2)؟ همخواب این «اوزان»(3)؟
نه! نه!
شولای مرگ عشق بپوشانید               بر قامت برگ جوان!
دفنش کنید!
خاک جنازه را به باد و آب بپاشانید!

عادت به مرگ این همه عالـَم نداشتم
بی آنکه سردر آورم از این همه …
▨
یازدهم آذر ۱۳۷۰ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۴
▨
پی‌نوشت‌ها؛
(1) – اشاره به تعبیر « پادشاه فصلها ، پاییز» از روانشاد مهدی اخوان ثالث.
(2) – شمن ، پیر – پیامبر – شاعر ترکان کهن.
(3) – اوزان در ترکی آذربایجانی به معنای شاعر.

رضا براهنی | پاییز در تهران

▨ نام شعر (ترانه): مرا به خانه ام ببر
▨ شاعر: ایرج جنتی عطایی
▨ با صدای: ایرج جنتی عطایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
شب‌آشیانِ شب‌زده، چکاوکِ شکسته‌پر
رسیده‌ام به ناکجا؛ مرا به خانه‌ام ببر

کسی به یادِ عشق نیست، کسی به فکرِ ماشدن
از آن تبارِ خودشکن، تو مانده‌ای و بغضِ من

از این چراغ‌مردگی، از این برآب‌سوختن
از این پرنده کشتن و از این قفس فروختن

چگونه گریه سر کنم که یار غمگسار نیست؟
مرا به خانه‌ام ببر که شهر، شهرِ یار نیست

مرا به خانه‌ام ببر، ستاره دلنواز نیست
سکوت نعره می‌زند که: شب ترانه‌ساز نیست

مرا به خانه‌ام ببر که عشق در میانه نیست
مرا به خانه‌ام ببر اگر چه خانه، خانه نیست
▨ 
ایرج جنتی عطایی

ایرج جنتی عطایی | مرا به خانه‌ام ببر | با صدای شاعر

▨ نام شعر: مرگ ِ قو
▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی
▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
شنیدم که چون قویِ زیبا بمیرد
فریبنده‌زاد و فریبا بمیرد

شبِ مرگ تنها نشیند به موجی
رَوَد گوشه‌ای، دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خوانَد آن‌شب
که خود در میانِ غزل‌ها بمیرد

گروهی برآنند که‌این مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد، آن‌جا بمیرد

شبِ مرگ، از بیم، آن‌جا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوشِ دریا بر آمد
شبی هم در آغوشِ دریا بمیرد

تو دریای من بودی! آغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد
▨
دکتر مهدی حمیدی شیرازی
بیست و هفتم فروردین ماه ۱۳۳۳
از دفتر شعر: اشک معشوق صفحه‌ی ۵۱۱

مهدی حمیدی شیرازی | مرگ قو | با صدای شاعر

▨ نام شعر: آخرِ خط
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
رسیده‌ایم من و نوبتم به آخر خط
نگاه دار، جوان‌ها بگو سوار شوند.
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید

مهدی اخوان ثالث | آخر خط

▨ نام شعر:  یاد آر ز شمع مرده یاد آر
▨ شاعر: علی‌اکبر دهخدا
▨ با صدای: ایرج گرگین
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
شاعر این شعر را به روان یار جوان و همسنگر شهیدش، میرزاجهانگیر خان صور اسرافیل پیشکش کرده.
ـــــــــــــــــ
ای مرغ سحر! چو این شب تار
بگذاشت ز سر سیاه‌کاری،

وز نفحه‌ی روح‌بخش اَسحار
رفت از سرِ خفتگان خماری،

بگشود گره ز زلفِ زرتار
محبوبه‌ی نیلگون‌عماری،

یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمن زشت‌خو حصاری،

یاد آر ز شمع مرده یاد آر 
▨


ای مونسِ یوسف اندر این بند
تعبیر عیان چو شد تو را خواب،

دل پر ز شعف، لب از شکرخند
محسودِ عدو، به کامِ اصحاب،

رفتی بَرِ یار و خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مهتاب،

زان کو همه‌شام با تو یک‌چند
در آرزوی وصال احباب،

اختر به سحر شمرده، یاد آر 
 ▨
 

چون باغ شود دوباره خرّم
ای بلبلِ مستمندِ مسکین

وز سنبل و سوری و سپَرغم
آفاق، نگارخانه‌ی چین،

گل، سرخ‌و به رخ عرق ز شبنم
تو داده ز کف زمام تمکین 

زان نوگلِ پیش‌رس که در غم
ناداده به نارِ شوق تسکین،

از سردیِ دی فسرده، یاد آر 
▨
 

ای همرهِ تیهِ پورِ عمران
بگذشت چو این سنینِ معدود،

و آن شاهدِ نغزِ بزمِ عرفان
بنمود چو وعدِ خویش مشهود،

وز مذبحِ زر چو شد به کیوان
هر صبح شمیم عنبر و عود،

زان کو به گناهِ قوم نادان
در حسرت رویِ ارضِ موعود،

بر بادیه جان سپرده، یاد آر 
▨


چون گشت ز نو زمانه آباد
ای کودک دوره‌ی طلایی

وز طاعت بندگان خود شاد
بگرفت ز سَر خدا، خدایی،

نه رسم اِرم، نه اسمِ شدّاد،
گِل بست زبان ژاژخایی،

زان‌کس که ز نوکِ تیغِ جلاد
مأخوذ به جرم حق‌ستائی

تسنیمِ وصال‌خورده یاد آر 
{پیمانه‌ی وصل‌خورده یاد آر} 
▨
استاد علامه، علی‌اکبر دهخدا
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت: این شعر یکی از درخشان‌ترین شعرهای دوره مشروطه به‌شمار می‌رود و ادبیات معاصر را دگرگون کرد. این شعر را علامه‌ دهخدا پس از به توپ بسته شدن مجلس و در رثای یار جوان و همسنگر شهید خود، میرزا جهانگیرخان شیرازی (صور اسرافیل) نوشته است.

علی‌اکبرخان دهخدا درباره‌ی این شعر چنین توضیح می‌دهد:
در روز ۲۲ جمادی الاولی ۱۳۲۶ قمری مرحوم میرزا جهانگیرخان شیرازی رحمه‌الله علیه، یکی از دو مدیر صور اسرافیل، را قزاق‌های محمدعلی شاه دستگیر کرده به باغ شاه بردند و در ۲۴ همان ماه در همان جا او را به طناب خفه کردند. بیست‌وهفت‌هشت روز دیگر چند تن از آزادی‌خواهان و از جمله مرا از ایران تبعید کردند و پس از چند ماه با خرج مرحوم مبرور ابوالحسن خان معاضدالسلطنه پیرنیا، بنا شد در ایوردن سوئیس روزنامه صور اسرافیل طبع شود.

در همان اوقات شبی مرحوم میرزا جهانگیرخان را به خواب دیدم در جامه سپید (که عادتاً در تهران در بر داشت) و به من گفت: «چرا نگفتی او جوان افتاد؟» من از این عبارت چنین فهمیدم که می‌گوید: چرا مرگ مرا در جایی نگفته یا ننوشته‌ای؟ و بلافاصله در خواب این جمله به خاطر من آمد: «یاد آر ز شمع مرده، یاد آر!» در این حال بیدار شدم و چراغ را روشن کردم و تا نزدیک صبح سه قطعه از مسمط ذیل را ساختم، و فردا گفته‌های شب را تصحیح کرده و دو قطعه دیگر بر آن افزودم و در شماره‌ی اول صوراسرافیل منطبعه ایوردن سوئیس چاپ شد.

برای توضیحات و جزییات ارزشمند بیشتر، پیشنهاد می‌کنم صفحه‌ی ویکی‌پدیای این شعر را ببینید.

علی‌اکبر دهخدا | یاد آر ز شمع مرده یاد آر | دکلمه ایرج گرگین

KIOSK's New Album "Stereo Tull Presents" 
Available now on every digital music store: 
CDbaby: http://bit.ly/2b6a5LC
iTunes: http://apple.co/2bqmw1w
Google Play: http://bit.ly/2bcb5uU
Spotify: http://spoti.fi/2btvKN9

Stereo Tull Presents

A Little Bit of This

عالی قلندر شهید راگه ی یار - سید خلیل عالی نژاد - seyed khalil ali nejad

ردیف نوازی استاد حسین علیزاده

Saadi14

موسیقی: زخمه‌، استاد فرهنگ شریف

Saadi15

Ashnayane Rahe Eshgh

تکنوازی تنبور ، شهید سید خلیل عالی نژاد

Saadi16

از کتاب پنجاه و سه ترانه عاشقانه
شعرهای شمس لنگرودی

این خواندن را تقدیم می‌کنم به تمام زنانِ زندگی‌ام که با لبخندهایشان از نو متولد می‌شوم

Shams Langeroudi: Autumn Blossom

آتشزنه‌ای ویران‌گر
شمس لنگرودی

این خواندن را در این روزهای تلخ تقدیم می‌کنم به دوست عزیزم جهانگیر رمضانی که سوگوار است و محزون

Saadi15

foadtorshizi

Recent comments

zakarya88

Related tracks