كلي خاطره از اين اهنگ دارم، تمام كودكيم با اين اهنگ ها گذشته 

روزی بود، روزگاری بود
تو بیابون خدا
نخودی از نخودا
خونه داشت و زندگی
همه چی، هر چی بگی!
همه چی، از همه جور:
روی رف تنگ بُلور
این‌ورِ رف، گُلاب‌پاش 
اون‌ورِ رف، گُلاب‌پاش
ترمه و سوزنی داشت
پارچه‌ی پیرهنی داشت.
نخودی نگو، بلا بود
خوشگل خوشگلا بود
اما فقط یه غم داشت
یه چیز تو دنیا کم داشت:
همدل و همزبون نداشت
جفت هم آشیون نداشت
نخودی تو اون درندشت
تنهای تنها می‌گشت
 
 
 
هر صبحِ زود پا می‌شد
راهیِ صحرا می‌شد
این‌ور و اون‌ور می‌گشت
قدم‌زنون برمی‌گشت
می‌گفت: «چرا، خدا جون
 تو این بر و بیابون
تنهای تنها موندم
از زندگی وا موندم؟»
 یه صبح زود که پا شد
چشاش دوباره وا شد
این‌ورِ شو نیگا کرد
اون‌ورِشو نیگا کرد
اومد کنارِ پنجره
دیدش که پشت پنجره
از همیشه‌م  خالی‌تره!
نخودی غمش گرفت 
غم عالمش گرفت:
«چکنم، چکار کنم؟
چه جوری از تنهایی فرار کنم؟
هوار کنم؟
سر بزارم به صحرا
دل بکنم از اینجا؟
نه. . نخودی!
مگه دیوونه شدی؟
دل بکنی از این‌جا ـ کجا میری؟
سر می‌ذاری به صحرا؟
آخه، ببینم، با غُصه
کدوم کاری دُرسّه؟
غصه که کار نمی‌شه
اینو بدون همیشه!»
برگشت‌و جاشو جم کرد
چایی رو آورد و دم کرد
 
 
 
اتاق‌و قشنگ جارو زد
رختارو شست، اُتو زد
شونه به زُلفونش کشید 
سُرمه به مُژگونش کشید.
زلفِ سیاهش رو دوشش
گوشواره‌هاش به گوشش
کاراش‌و رو به ِرا کرد
تو آیینه نیگا کرد
 نخودی، نه به از شما،
شده بود یه تیکه ماه!
«حیف! کسی نیس نیگام کُنه
نیگا به سر تا پام کُنه
بیاد بگه خاله نخودی
وای که چقد خوشگل شدی!»
نخودی چشم به راه موند
امّا زمین سیاه موند .
یه هفته، دو هفته، سه هفته،
چهار هفته بود
که برف و سرما رفته بود.
یه روز یه کولی اومد،
تَق و تَق و تَق به در زد
 
 
 
                                         «بی‌بی، سلام!»
                                                              «علیک سلام!»
                                        «فال بگیرم؟»
                                                              «بگیر برام.»
دستش‌و گرفت تو دستش:
خُب، ببینم  چی هستِش؟
خوشا به حالت، خاله
راستی که فالت فاله!
اما بگم برات، ننه
انگار یکی بات دُشمنه
همون طلسمت کرده
جادو به اسمت کرده
جنبل و جادو کرده
کارا رو وارو کرده
بهار و افسون کرده
از تو رو گردون کرده.
چرا ؟ . . خدا می‌دونه!
خب، دیوه این دیوونه
اون عاشق سیاهیه
دشمن مرغ و ماهیه .
یه ماه تموم تو جاده
آقا دیوه وایستاده
 
 
 
میون راه نشسته
راه بهارو بسته . . . »
کولیه گفت و گفت و گفت
نخودی حرفاشو شنفت
خندید و گفت: «چه حرفا!
دیو سیا تو برفا؟
من باورم نمی‌شه
جادو سرم نمی‌شه.
طلسم چیه، جادو چیه؟
دیوِ سیا تو کوه چیه؟
جادو که کار نمی‌شه،
اینو بدون همیشه!
هر چی که جادو جنبله
کار آدمای تنبله
منم اگه زِرنگم
می‌رم با دیو می‌جنگم.» 
 
 
 
نخودی، یِهو از جا پرید
(نخودی، نگو، گُرد آفرید!)
لباسِ جنگ‌و تن کرد
چرم پلنگ‌و تن کرد
شمشیر و گرفت به این دست
سپرو گرفت به اون دست
خنجر و بر کمر بست:
«میرم طلسم‌و می‌شکنم
دیوه رو دودش می‌کُنم!»
سوار مادیون شد
تو دره‌ها روون شد
از رد پای دیوه
رسید به جای دیوه: 
یه غارِ سرد و تاریک
تنگ و دراز و باریک
«دیوه، بیا! من اومدم
به جنگ دشمن اومدم
فلفل نبین چه ریزه
بشکن ببین چه تیزه!
های دیوه، های! کجایی؟
به جنگ من میایی؟»
صداش تو کوه پیچید: های!
از کوه جواب رسید: های!
دیوه دوید از غار بیرون
نخودی رو دید رو مادیون
دیوه رو میگی، دِه بخند!
حالا نخند و کِی بخند!
« هاه هاه، ها ها، ها ها ها
نخودی رو باش، چه حرفا!
 
 
 
انگار که دیوونه شده
به جنگ دیوا اومده!»
دیوه دوباره خندید
صداش تو کوها پیچید:
«یِه وجبی! می‌دونی
با کی رجز می‌خونی
که اومدی داد می‌زنی
هی داد و فریاد می‌زنی؟
هر کی هوایی‌ت کرده
به اینجا راهی‌ت کرده
این حرفا رو یادت داده
شام من‌و فرستاده!
تو شام امشب منی
یه لقمه چپ منی!»
تا اسم شام‌و آورد
نخودی حسابی جا خورد
اما به یادش اومد
که هیچ نباید جا زد.
جا زدن و باختن، همون!
با دشمنا ساختن همون!
یِهو پرید به دیوه
خنجر کشید رو دیوه
دیوه رو می‌گی، آب شد
مثل دیوار خراب شد:
کوچیک‌تر و کوچیک‌تر
باریک‌تر و باریک‌تر
تا اینکه نابود شد
دود شد و دود شد.
نخودی واسه‌ی همیشه
دیوه رو کرد تو شیشه.
دیوه چی بود؟ ابر سیا
به شکل دیو بد ادا،
دشمن ابرای سفید
لج کرده بود، نمی‌بارید.
«دیوه که از میون رفت
دود شد به آسمون رفت
 
 
 
باید بارون بباره
که نوبت بهاره.»
نخودی شدش روونه
یه راس اومد به خونه
کاراشو که رو برا کرد
انگار یکی صدا کرد
اومد کنارِ پنجره
دیدش که پشت پنجره
چه معرِکه‌س! چه محشَره!
صد تا سوار می‌اومدن
ساز و ناقاره می‌زدن
سوارای زرّین‌کمر
سوار اسبای کهر
نی بود و نی لبک بود
پرواز شاپرک بود
هوا می‌شد روشن‌تر
صدا می‌شد بُلن‌تر:
«آی گل دارم، بهار دارم!
لاله و لاله‌زار دارم!»
یه پیرمرد تُپُلی
ریش‌ش سفید، لُپ‌ش گُلی
 
 
 
شلوار قدَک، ترمه قبا
گیوه‌ی ابریشم به پا
اسب سفید سوار بود
پُشت‌ش یه کوله‌بار بود
«چی توی اون انبونه؟
خدا، خودش می‌دونه!»
نخودی پر در آورد
رفت‌ش جلو سلام کرد
                                             «سلام عمو!»
                                                             «عمو سلام!»
                                             «خونه‌م میای؟»
                                                            «حالا نمی‌آم،
 
 
 
می‌خوام برم کار دارم
می‌بینی چقد بار دارم:
(سوارا رو نشون داد.
قطارا رو نشون داد.)  
باید برم در بزنم
به بچه‌ها سر بزنم
گشت بزنم تو کوچه‌ها
عیدی بدم به بچه‌ها
 
 
 
صحرا رو سبزه‌زار کُنم
باغ‌و پُر از بهار کنم
شکوفه بارونش کُنم
از گُل چراغونش کُنم.
اما ببینم، نخودی!
چرا یِهو تو لب شدی؟
دُرُسته عمو پیره
داره از اینجا میره،
تنهات نمی‌گذاره.»
«راس می‌گی عمو؟»
«دِ، آره!»
نخودی نیگا نیگا کرد
عمو پیرمرد، صدا کرد:
«های، گُل بیا، بهار بیا!
لاله و لاله‌زار بیا!»
نخودی دیدش که پنجره
از گُل و سبزه محشره:
شمشادا قد کشیدن
اونم چقد کشیدن!
 
 
 
یکدفه از آلاله
پُر شد حیاط خاله
چلچله‌ها: جریس! جریس!
مهمون اومد، صاب‌خونه نیس؟»
دیگه نخودی تنها نبود
تنها تو اون صحرا نبود
بازی می‌کرد و می‌دید
با گُل می‌گفت، گُل می‌شنید.
وای که چقد عالی بود، 
جای همتون خالی بود!

سرودۀ: منوچهر نیستانی
 با صدای: 
نیکو خردمند: قصه‌گو
الهه کاظمی: نخودی
آذر دانشی: فالگیر
سیاوش طهمورث: دیو
ناصر طهماسب: عمو نوروز
موسیقی: احمد پژمان
تصویرگر نمونۀ چاپی کتاب: پرویز کلانتری
تهیه‌شده در کانون فکری کودکان و نوجوانان. تهران، سال ۱۳۵۰

گُل اومد بهار اومد

نوار جمجمک برگ خزون
موسیقی کودک
آهنگساز: بیژن کامکار
دکلمه اشعار: مینو غزنوی
ترانه‌سرا: گلچین گیلانی

متن شعر کامل هست

باز باران،
با ترانه،
با گهر های فراوان
می خورد بر بام خانه.

من به پشت شیشه تنها
ایستاده
در گذرها،
رودها راه اوفتاده.

شاد و خرم
یک دو سه گنجشک پر گو،
باز هر دم
می پرند، این سو و آن سو

می خورد بر شیشه و در
مشت و سیلی،
آسمان امروز دیگر
نیست نیلی.

یادم آرد روز باران:
گردش یک روز دیرین؛
خوب و شیرین
توی جنگل های گیلان.

کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرم و نازک
چست و چابک

از پرنده،
از خزنده،
از چرنده،
بود جنگل گرم و زنده.

آسمان آبی، چو دریا
یک دو ابر، اینجا و آنجا
چون دل من،
روز روشن.

بوی جنگل،
تازه و تر
همچو می مستی دهنده.
بر درختان میزدی پر،
هر کجا زیبا پرنده.

برکه ها آرام و آبی؛
برگ و گل هر جا نمایان،
چتر نیلوفر درخشان؛
آفتابی.

سنگ ها از آب جسته،
از خزه پوشیده تن را؛
بس وزغ آنجا نشسته،
دم به دم در شور و غوغا.

رودخانه،
با دو صد زیبا ترانه؛
زیر پاهای درختان
چرخ میزد، چرخ میزد، همچو مستان.

چشمه ها چون شیشه های آفتابی،
نرم و خوش در جوش و لرزه؛
توی آنها سنگ ریزه،
سرخ و سبز و زرد و آبی.

با دو پای کودکانه
می دویدم همچو آهو،
می پریدم از لب جو،
دور میگشتم ز خانه.

می کشانیدم به پایین،
شاخه های بید مشکی
دست من می گشت رنگین،
از تمشک سرخ و مشکی.

می شندیم از پرنده،
داستانهای نهانی،
از لب باد وزنده،
رازهای زندگانی

هر چه می دیدم در آنجا
بود دلکش، بود زیبا؛
شاد بودم
می سرودم
“روز، ای روز دلارا!
داده ات خورشید رخشان
این چنین رخسار زیبا؛
ورنه بودی زشت و بیجان.

این درختان،
با همه سبزی و خوبی
گو چه می بودند جز پاهای چوبی
گر نبودی مهر رخشان؟

روز، ای روز دلارا!
گر دلارایی ست، از خورشید باشد.
ای درخت سبز و زیبا!
هر چه زیبایی ست از خورشید باشد.”

اندک اندک، رفته رفته، ابر ها گشتند چیره.
آسمان گردید تیره،
بسته شد رخساره‌ی خورشید رخشان
ریخت باران، ریخت باران.

جنگل از باد گریزان
چرخ ها می زد چو دریا
دانه ها ی [ گرد] باران
پهن میگشتند هر جا.

برق چون شمشیر بران
پاره میکرد ابر ها را
تندر دیوانه غران
مشت میزد ابر ها را.

روی برکه مرغ آبی،
از میانه، از کرانه،
با شتابی چرخ میزد بی شماره.

گیسوی سیمین مه را
شانه میزد دست باران
باد ها، با فوت، خوانا
می نمودندش پریشان.

سبزه در زیر درختان
رفته رفته گشت دریا
توی این دریای جوشان
جنگل وارونه پیدا.

بس دلارا بود جنگل،
به، چه زیبا بود جنگل!
بس فسانه، بس ترانه،
بس ترانه، بس فسانه.

بس گوارا بود باران
به، چه زیبا بود باران!
می شنیدم اندر این گوهر فشانی
رازهای جاودانی، پند های آسمانی؛

“بشنو از من، کودک من
پیش چشم مرد فردا،
زندگانی – خواه تیره، خواه روشن -
هست زیبا، هست زیبا، هست زیبا.”

گلچین گیلانی

باز باران

Payiz- پاییز

یک گل، ده گل، صدها گل
این‌جا، آن‌جا، هر جا گل
دامن، دامن، فروردین
می‌روید بر دل‌ها گل
باغ و دره پُر گل شد
کوه و دشت و صحرا گل
لب‌ها را گل خندان کرد
شد از شادی لب‌ها گل

خواننده: سیمین قدیری
ترانه سرا: محمود کیانوش
موسیقی: فریبرز لاچینی

یک گل - سیمین قدیری

لی لی لی لی , لی لی 

لی لی حوضک

علی کوچولو این مرد کوچک

...

علی کوچولو تو قصه‌ها نیست

مثل من و توست 

اون دور دورا نیست

...

نه قهرمانه

نه خیلی ترسو

نه خیلی پر خرف

نه خیلی کم رو

...

خونه‌شون در داره

در خونه‌شون کلون داره

حیاط داره

ایوون داره

اتاقش طاقچه‌داره

حیاطش باغچه داره 

باغچه‌ که دورش گلکاری

کنار حوضش بلبلی

لای لای لای

...

لی لی لی حوضک

لی لی لی 

این مادرشه 

مادر علی

...

مامان خوبش 

چه مهربونه

علی کوچولو

اینو می‌دونه

...

اینم باباشه 

چه خالیه جاش

رفته به جبهه 

خدا به‌همراش

...

علی کوچولو

چه خوب و نازه

واسمون داره 

حرفای تازه....

علی کوچولو یه مرد کوچک

بابا برفی
نوشتۀ : جبار باغچه‌بان
 
با صدای :
فریدون دائمی: قصه‌گو
پرویز نارنجی‌ها: بابا برفی
ایرج پزشکیان: پدر بزرگ
طرح و نقاشی : آلن بایاش
موسیقی : احمد پژمان
صدای بچه‌ها : مرتضی جزئی، سونیا خلفی، مهران بخشایش، فریده کمال‌زاده

تهیه‌شده در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان. تهران 
سال ۱۳۵۱
_________________________________________________________
داستان «بابا برفی»، یکی از آثار جبار باغچه‌بان برای کودکان است. این کتاب اول‌بار در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، چاپ و منتشر شد و در همان سال [ ۱۳۴۹] دو جایزۀ «کتاب برگزیدۀ کتاب کودک در ایران» و «دیپلم افتخار یونسکو» را از آن خود کرد.

نقاشی‌های کتاب از «آلن بایاش» فرانسوی است. او که از تصویرگران معروف کتاب کودک است با بیش از چهار دهه زندگی در ایران با فرهنگ ایرانی آشنا بود. از این‌روست که تصاویر کتاب، گویا و هم‌سطح با تخیلات و تصورات کودکانی‌ست که در آن مقطع سنی، مخاطب نویسنده است.

کتاب «بابا برفی» در سال ۱۳۵۱، در یک صفحۀ گرامافون به‌شکل گفتاری ـ شنیداری، با موسیقی «احمد پژمان»، در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، اجرا و منتشر می‌شود.

«بابا برفی»، قبل و بعد از انقلاب در ایران، بارها تجدید چاپ شده است. تصویری که اینجا می‌بینید برگرفته از چاپ چهارم کتاب [سال ۱۳۶۱] است.

بابا برفی - جبار باغچه بان

Weeping Willow

ایشان فارغ التحصیل شاخهٔ اپرا از کنسرواتوار عالی موسیقی تهران هستند. تحصیلات مقدماتی خود را در تهران گذراندند و نخستین درسهای آواز را نزد استاد نصرالله زرین پنجه در ردیف آوازهای ایرانی فراگرفتند. سپس به هنرستان عالی موسیقی رفتند. به علت داشتن صدای «لیریکو اسپینتو |Lyrico Espinto» نزد خانم اولین باغچه بان اپرا آموختند و بعد از آن برای تکمیل آموخته‌های خود به کشورهای ایتالیا، آلمان، و اتریش سفر کردند و از چندین آکادمی فارغ التحصیل شدند.



علاوه بر خوانندگی، پری زنگنه در سفر تحصیلی خود به ژاپن، متوجه استعداد خود در هنر گل‌آرایی هم شد و آن را فراگرفت و در بازگشت به ایران نمایشگاه‌های گل‌آرایی نیز برگزار کرد.

در سال ۱۳۵۰ در یک حادثهٔ رانندگی بینایی خود را از دست دادند. اما تنها پس از وقفهٔ کوتاهی به فعالیتهای خود ادامه دادند. صدای ایشان در محافل هنری مهم جهان از جمله تالار الیس تالی در لینکن سنتر نیویورک، هربست در سانفرانسیسکو، دانشگاه هاروارد در بوستون، سل گو در پاریس، هرکولس در مونیخ، و تالارهایی در سرتاسر ژاپن پخش شده است.

مسافرتهای ایشان در سرتاسر ایران به منظور آشنایی با موسیقی محلی ایران بوده است. از اجراهای معروف خانم زنگنه سولیست بودن در سمفونی شمارهی ۹ بتهوون است که توسط ارکستر سمفونی فورت لادردل در فلوریدا اجرا شد. بازسازی علمی ترانه‌های بومی و محلی ایران و اجرای آن به سبک کلاسیک از کارهای شاخص ایشان به شمار می‌رود.

ایشان برای کودکان چندین کتاب تالیف کردهاند و مقالات و ترانه‌های متعددی منتشر ساخته اند. فرهنگ جامع «آوای نامها از ایران زمین» که مهمترین نام نامه در زبان فارسی بشمار می‌رود، حاصل عمر ایشان است و تدوین آن حدود پنج سال به طول انجامیده است. از کتابهای دیگر ایشان می‌توان به «پری لالایی ها، سروده‌های پری زنگنه برای همه سالان» و «سخنی به خوشی: حرفهایی بزرگ در کتابی کوچک» اشاره کرد.



ایشان هم اکنون در حال نوشتن کتابی با عنوان «شما هم با من آواز بخوانید» هستند. از فعالیتهای وسیع اجتماعی خانم زنگنه در جهت بهبود وضعیت نابینایان می‌توان به برگزاری کنسرت به نفع سازمانهای فرهنگی نابینایان در سراسر ایران و جهان اشاره کرد. خانم زنگنه عنوان بین‌المللی «سفیر حسن نیت» را دریافت کرده اند و از جمله مسئولیتهای ایشان، ریاست روابط فرهنگی و اجتماعی نابینایان ایران بوده است. در سالهای پس از انقلاب، فعالیت‌های او در ایران به کنسرت‌هایی ویژه بانوان اختصاص دارد.

پری شاه‌یلانی پس از ازدواج با حسین زنگنه، صاحب شرکت تاکسی ایر، به نام پری زنگنه شناخته شد. آنها دو دختر داشتند اما بعد از حادثه رانندگی از یکدیگر جدا شدند.


گنجشکک اشی مشی با صدای پری زنگنه

<a href="http://www.gooshe.net/?p=4342">دربارۀ هنگامه یاشار، در گوشه</a>
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﺳﻤﻮﻧﯽ 
ﻣﻨﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﯽﺷﻢ ُ ﺩﻭﺭﺕ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ 
ﺍﮔﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺸﯽ ُ ﺩﻭﺭﻡ ﺑﮕﯿﺮﯼ 
ﻣﻨﻢ ﺍﺑﺮ ﻣﯽﺷﻢ ُ ﺭﻭﺕ ﻣﯽﮔﯿﺮﻡ 
ﺍﮔﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺸﯽ ُ ﺭﻭﻡ ﺑﮕﯿﺮﯼ 
ﻣﻨﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﯽﺷﻢ ﭼﯿﮏ ﭼﯿﮏ ﻣﯽﺑﺎﺭﻡ 
ﺍﮔﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﺸﯽ ﭼﯿﮏ ﭼﯿﮏ ﺑﺒﺎﺭﯼ 
ﻣﻨﻢ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﯽﺷﻢ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﯽﺁﺭﻡ 
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﯽﺷﯽ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﺭﯼ 
ﻣﻨﻢ ﮔﻞ ﻣﯽﺷﻢ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﺕ ﻣﯽﺷﯿﻨﻢ 
ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻣﯽﺷﯽ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻡ ﻣﯽﺷﯿﻨﯽ 
ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺒﻞ ﻣﯽﺷﻢ ﭼﻬﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮﻧﻢ

آلبوم: ترانه‌های کوچک برای بیداری

(ماه آسمون، با صدای هنگامه مفید (یاشار

آهنگ‌ساز: فریبرز لاچینی
خواننده: سیمین قدیری

سبزِ سبز

گربه ای که مادره ...

آهنگساز: ثمین باغچه بان
ارکستر سمفونیک رادیو وین

یه سگ قُلدُر داره 
همسایه ی ما 
اسم سگش گُرگیه
از اون بلاهاس 
اون یکی همسایه مون 
یه گربه داره 
اسم گربه ش « نازی» یِ
از اون خوشگلاس 
نازی  یه بچه داره 
به اسم  ملوس 
از اون آتیشپاره ها 
از اون شیطوناس 
گربه های کوچه مون
از ترس گرگی
جاشون سر درختو 
رو پشت بوناس 
ملوس  از ترس گرگی
رفته رو درخت 
گرگی  می خواد درختو
از جا درآره 
 ملوس داره می لرزه 
مثل برگ بید 
گرگی خونش به جوشه 
آتیش می باره 
ملوس مثل ماهیه
گرگی نهنگه
ملوس مثل شکاره
 گرگی  تفنگه 
نازی  اگه برسه
اونوخ می بینه
گربه یی که مادره
چه جور می جنگه 
نازی  از رو پشتِ بون 
پرید رو دیوار 
مثل یه ببر از دیوار 
پرید تو باغچه 
گرگی  اگه زرنگی 
وقت فراره 
شمشیر توُ غلاف کن 
بزن به کوچه 
موهای نازی خانم 
مثل سوزن شد 
پنجه های خوشگلش
گرز صد من شد 
رسید یهِ پنجه زد
تو پوز  گرگی 
دنیا به چشم  گرگی 
قدِ ارزن شد 
گرگی تو یه ثانیه 
رسید توپخونه 
دور میدون چرخیدو
خورد به قورخونه 
توپخونه با قورخونه ش 
به اون گندگی 
به چشم  گرگی  شدن
گود زورخونه 
مناره ی پامنار
تو چشم گرگی 
یه قرقره شده بود 
براش می رقصید .
چنار پاچنارم 
با شاخ و برگش 
یه فرفره شده بود 
دورش می چرخید 
گرگی اینهمه نناز 
به زور و هوشت 
اگه اسمت « گرگی » یِ
یا که نهنگه 
این حرفو زنگوله کن
بزن به گوشِت :
گربه ای که مادره 
ماده پلنگه 

Gorbe-e ke Madare

گوشه جایی است که چند نفر در آن از چیزهایی که می‌بینند، می‌شنوند و دوست دارند با 
 .بقیه شریک شوند، می‌نویسند. این گوشه، در دی‌ماه ۱۳۹۱ راه افتاده‌است
پادکست گوشه، «هنر با گوشه»، اول هر ماه در یوتیوب گوشه
https://www.youtube.com/gooshe
www.gooshe.com

(ماه آسمون، با صدای هنگامه مفید (یاشار

gooshe.net

Recent comments

2:32

Zarintaj Malihi

abbasali fathi

sharif

Related tracks