Alternatif... Ne ince! Hani şu, popüler kültüre karşı kesime yönelik olan, müzik türü. Şu, sisteme başkaldıran, alet olmak istemeyenlere yönelik bir tür. E, iyi de onca kitleyi içine çekince, "alternatif" diye adlandırdığın müzik türü de artık o düzeneğin döngüsüne girmiş olmuyor mu? İşin daha da garip yanı, popüler kültüre karşı olan kesim ile popülerliği yakalayarak, aslında bir nevi bu sistemin içine direkt o karşıt kesimi de toplamış olmuyor mu?! 

Bizim de zıplayıp yere inesimiz yok da uzaydayız, haliyle kafalar karışık! 

.......................................................................................................... 

Oysa karmaşık olan şey zaten kendiliğinden tuhaftır. 
Karmaşa yaratan ben olduğumun da farkındayım demektir bu. Fakat, sen değil misin savunma mekanizmalarının en basitine, en alışılageldiğine, en kolayına kaçan?!

Düpedüz karmaşa bu!

 İnsan, kendinden sorumludur. İnsan, yapıp-etmelerinden sorumludur. İnsan, eylemlerinde sorumludur. İnsan, aklından sorumludur.  İnsan, aklından sorunludur... İnsan seçimlerinde özgür, özgürlüklerinin sonuçlarından sorumludur. sorumlu... sorumluklar... sorular...sorunlar...bir sorun var! İşte böyle, düşünceler birbirine giriyor ve yine konu konuyu açıyordu. Yani ben, yine, içimden konuşarak oradan oraya atlayıp, kafamla savaşıyor ve bunu belli etmemek adına delirmeyi göze alıyordum. 

Halbuki ''insan kendinden sorumludur. insan yapıp-etmelerinden sorumludur. İnsan eylemlerinden sorumludur. İnsan aklından sorumludur. Hayatının merkezinde sorumluluktan kaçmak yer etmiş olabilir fakat bu yük, bir ucuyla beni altına alabilecek kadar ağır! Diğer ucunun sorumluluğu sende -üstelik tut şunun ucundan diyen de ben değildim- kabul et ya da etme. Hem inkar, en basit savunma mekanızmasıdır, biliyorsun.'' diyerek konuya girmeyi istiyordum. ''bir sorun var...'' demekle yetindim o gün. ''bir sorun var!'' 

Hem nasıl olmasındı? Yerkürede var olan hangi canlı sorunsuz varolabilirdi? Varoluşun fıtratında sorun olmalıydı. dünyanın merkezinde, zıtlıkların temelinde, değerlerin bütününde hep sorun yer alıyor olmalıydı.

''evet, biliyorum bir sorun var!'' diye başladı ve içindeki hayvanın derisi yüzülüyormuş hissiyle sesi yükselterek devam etti ''evet, sorun benim! evet, benim kendimle sorunum var!'' öyleyse şu an kızdığı şeyin sorumlusu kesinlikle ben değildim. En azından bunu kesinleştirmek bir nebze de olsa rahatlatmıştı, ta ki onun yüzüne, yüzüme yapışıp kalmış alaycı gülümseme ile bakakaldığımı anlayana dek. İlk kez başıma geliyordu, yanaklarımdaki gamzenin görünür olduğu zaman,  bu denli zehri anımsatan kırmızı gözlerle yüzüme bakıyordu. O bakıyordu, ben gülümsüyordum. Ben gülümsüyordum, o bakıyordu. 

Zamanın göreceliliği devreye girmiş, saniyelerin peşpeşe sıralandığı hız yerini kaza anı yavaşlığına bırakmıştı. O yavaşlığın hafifliğiyle ben gülümsemeyi, onun gözleri ise zehrin dozunu arttırıyordu. Sessizliğin kulaklarıma yaydığı uğultuyu bir kenara bırakıp, kırmızı koltuğun karşısında yer alan dolaba yöneldim, üst rafta duran birayı aldım. Sol elimle altından kavradığım biranın kapağını açmak için, diğer elimi sakince kapağa doğru götürdüm. O ise zehrini evin tüm köşelerine saçmaya devam ediyordu, aldırmadım. Biradan bir yudum alıp, koltuğa oturdum. Şimdi susmuştu tüm uğultular, kafamda ise sadece şarkılar fısıldar.

Followers of Hakan Özer