like

▨ شعر: کجا دنبالِ مفهومی برای عشق می‌گردی
▨ شاعر: محمدعلی بهمنی
▨ با صدای: محمدعلی بهمنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
تو را گم می‌کنم هر روز و پیدا می‌کنم هر شب
و این‌سان خواب‌ها را با تو زیبا می‌کنم هر شب
{و صبحِ خواب‌ها را با تو زیبا می‌کنم هر شب}

تبی این کاه را چون کوه سنگین می‌کند آنگاه
چه آتش‌ها که در این کوه برپا می‌کنم هر شب

تماشایی‌ست پیچ و تابِ آتش‌ها... خوشا بر من
که پیچ و تابِ آتش را تماشا می‌کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست!
چگونه با جنون خود مدارا می‌کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دستِ تو
که این یخ‌کرده را از بی‌کسی «ها» می‌کنم هر شب

تمام سایه‌ها را می‌کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می‌کنم هر شب

دلم فریاد می‌خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کنم هر شب

کجا دنبالِ مفهومی برای عشق می‌گردی؟
که من این واژه را تا صبح معنا می‌کنم هر شب
▨
محمدعلی بهمنی
از دفتر شعر «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت: متن شعر منطبق بر خوانش شاعر است و با نسخه‌ی چاپ شده در کتاب، تفاوت‌هایی دارد. شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.

محمدعلی بهمنی | کجا دنبالِ مفهومی برای عشق می‌گردی

از ردیف آوازی محمدرضا شجریان


چوپانی：
سحرگاهان چو برق از جای می جست
کمر چون نی به عزم ناله می بست

سارنگ：
نبودی گر دو چشم اشکبارش
تحریر درآمد بیات ترک و فرود به درآمد شور

درآمد بیات ترک：
نبودی گر دو چشم اشکبارش
فرود به درآمد شور：
نبودی فرق از مشتی غبارش + تحریر تکمیل ملودی شعر در درآمد شور


گوشه‌ی دشتستانی به‌شیوه‌ی مرحوم طاهرزاده - اجرای شجریان

ساز و آواز و تصنیف بیات ترک
اشعار از سعدی و حافظ
آهنگساز: رضا قاسمی
آواز: سپیده رئیس سادات
نی: جاوید یحیی زاده

سپیده رئیس سادات :: گشت و گذاری در بیات ترک

▨ نام شعر: دوباره می‌سازمت وطن 
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
دوباره می‌سازمت وطن، اگرچه با خشت ِ جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم، اگرچه با استخوان خویش

دوباره می‌بویم از تو گُل، به میل نسل ِ جوان ِ تو
دوباره می‌شویم از تو خون، به سیل اشک ِ روان ِ خویش

دوباره، یک روز ِ روشنا، سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم، ز آبی آسمان خویش

کسی که «عظم رمیم*» را دوباره انشا کند به لطف
چو کوه می‌بخشدم شکوه، به عرصه‌ی امتحان خویش

اگر چه پیرم ولی هنوز، مجال تعلیم اگر بُوَد
جوانی آغاز می‌کنم  کنار نوباوگان خویش

حدیث حب الوطن ز شوق، بدان روش ساز می‌کنم
که جان شود هر کلام دل، چو برگشایم دهان خویش

هنوز در سینه آتشی ، بجاست کز تاب شعله‌اش
گمان ندارم به کاهشی، ز گرمی دودمان خویش

دوباره می‌بخشی‌ام توان، اگر چه شعرم به خون نشست
دوباره می‌سازمت به جان، اگر چه بیش از توان خویش
ــــــــــــــ
* عظم رمیم: ( عظم + رمیم ) استخوان پوسیده
ــــــــــــــ
در این خوانش بیت معروف زیر موجود نبود: 

اگر چه صد ساله مرده‌ام، به گور خود خواهم ایستاد
که بردَرَم قلب اهرمن، ز نعره‌ی آنچنان خویش

سیمین بهبهانی | دوباره می‌سازمت وطن

▨ نام شعر: سهراب و سیمرغ
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
این شعر در رثای سهراب سپهری سروده شده
ــــــــــــ
تذکر: بخشی از میانه‌ی شعر، با صدای شاعر موجود نیست اما متن آن در ادامه آمده
****
از سرِ خاک تو بر می‌گشتم
خاک ِ پاکی که تو را در بر داشت
آسمان، مرثیه‌ای نیلی بود
دشت، رنگ غم و خاکستر داشت
تو در اندیشه‌ی من، چشمه‌ی جوشان بودی
زیر آن قُبه که همچون سَرِ سبز
رُسته بود از وسطِ گُرده‌ی کوه
در کفِ آجری سرخ حیاط
که مدام از تب خورشید کویری می‌سوخت
آبی از کوزه، تو گویی، به زمین ریخته بود
زیر آن لکه‌ی نمناک، تو پنهان بودی
گور تو سنگ نداشت
تو به گمنامی گل‌های بیابان بودی
آه، سهراب! در آغاز برومندی تو
چه‌کسی می‌دانست
که جهان را نفسی چند پس از جشنِ بهار
با لبِ بسته، وداعی ابدی خواهی گفت؟
چه کسی می‌دانست
که پس از آن همه بیداردلی
در شب تیره‌ی نیسانِ زمین، خواهی خفت
آه، شاید که تو خود آگه از این خوابِ پریشان بودی

چون فرود آمدم از کوه به دشت
ایستادم به تماشای افق
مرغکانی همه با بال سپید
می‌نوشتند بر آن لوحِ کبود
که قلم‌های شما، ای هنر آموختگان
ساقه‌های پَر ِ ماست
پر افتاده‌ی ما باعث پرواز شماست
من از آن اوج که راهِ سفر مرغان بود
تا حضیضی که تو در ظلمت آن می‌خفتی
نظر افکندم و دیدم، که تفاوت ز کجا تا به کجاست
تو هم ای دوست! در این فاصله حیران بودی
قلمت را هوس بال‌زدن می‌جنباند
تو، توانایی پرواز در اندیشه‌ی انسان بودی
تو، نسب از دو پدر می‌بردی؛
در زمین، از سهراب
در زمان، از سیمرغ
نام نفرین شده‌ی پور تهمتن، ای دوست
بر زمینت زد و کُشت
گرچه از سوی دگر
وارث شاهان سپهر
یعنی از طایفه‌ی بی‌مَرگان
یعنی از سلسله‌ی قاف‌نشینان بودی

از تو، در خواب، شبی طعنه‌زنان پرسیدم
راستی، خانه‌ی سهراب کجاست؟
تو، سپیدار کهنسالی را
به سرانگشت نشان دادی و خندان گفتی:
نرسیده به درخت
کوچه‌باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن، عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است

***این بخش موجود نیست***
می‌روی تا ته ِ آن کوچه که از پشت بلوغ
سر به در می‌آرد
در صمیمیت سیال فضا
خش‌خشی می‌شنوی
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه‌ی نور
و از او می‌پرسی
راستی، خانه‌ی سهراب کجاست؟
او، تو را خواهد گفت:
که من از روز الَست
خانه‌ای در طرف دیگر شب ساخته‌ام
وین اشارات به یاد تو تواند آورد
که شبی هم، ای دوست
تو در این خانه‌ی نشناخته، مهمان بودی
در جوابت به ملامت گفتم
که تو از خلوت جاوید بهشت آمده‌ای
زان‌که در دیده‌ی افلاکیِ تو
عکس سیمای زمین، تاریک است
نقش تاثیر زمان روشن نیست
تو نه از رفته، نه از آینده
نه ز تاریخ سخن می‌گویی
بی‌سبب نیست که رویِ سخنت با من نیست
نگهم کردی و پاسخ دادی
که تو با من، سخن از رفته و آینده مگوی
من ز تقسیم زمان بی‌خبرم
من نه آغاز ولادت دارم
نه سرانجام حیات
من ز آفاق ازل آمده‌ام
من به اقصای ابد خواهم رفت
لیک، روی سخنم در همه حال
از همان روز نخستین با توست
از همان‌روز که در نطفه، سخن‌دان بودی

راست می‌گفتی و می‌دانستم
که در این قرنِ شگفت
من و تو زودتر و دیرتر از نوبت خویش
به جهان آمده‌ایم.
من ز بی‌رحمی تقدیر، پریشان حالم
تو ز بدعهدی ایام، گریزان بودی
تو، ازین سوی بدان سوی زمان می رفتی
هستی خاکی تو
وقفه‌ای بود میان دو سفر
زین سبب بود که شهر تو به جز کاشان بود
گرچه از مردم کاشان بودی
واژه‌ی مرگ در اندیشه‌ی تو، نقطه نداشت
*** ***

زین سبب بود که در دفتر عمر
مرگ را نقطه‌ی فرجام نمی‌دانستی
زین سبب بود که در لحظه‌ی بدرودِ پدر
چشم خوش‌باور تو
پاسبانان جهان را همه شاعر می‌دید
شاعران رابه شکیبایی آب
به سبک‌باری نور
همه با عرش خداوند، مجاور می‌دید
چشم تو، بینش کیهانی داشت
زان‌که در مذهب عشق
تو، پیام‌آور عرفان بودی
صبح، در دیده‌ی تو
خنده‌ی خوشه‌ی انگور به تاریکی تاکستان بود
زندگی: نوبر انجیر سیاه
در دهانِ گسِ تابستان بود
وان قطاری که ز اقلیم سحر می‌آمد
تخم نیلوفر و آواز قناری‌ها را
تا کران ابدیت می‌برد
موج، گلبرگ پریشان اقاقی‌ها را
از لب رود به غارت می‌برد
تو، به خنیاگری چلچله‌ها در دل سقف
گوش می‌دادی و می‌خندیدی
میوه‌ی کال خدا را به سرانگشتِ هوس
از درختان جوان می‌چیدی
مرگ را چون سرطانی نوزاد
در بنِ آبِ روان می‌دیدی
ناگهان، یک‌نفر از دور صدا زد: سهراب
تو ز جا جَستی و فریاد زدی: کفشم کو؟
وانگه از خانه برون رفتی و با سرعتِ باد
زیر باران بودی
خواب آشفته‌ی من پایان یافت
من در آن ظهر زلال
از سر خاک تو بر می‌گشتم
خاک پاکی که تو را در بر داشت
آسمان، مرثیه‌ای نیلی بود
دشت  رنگ غم و خاکستر داشت
لحظه‌ای چند، در آفاق خیال
من تو را دیدم و گریان گشتم
تو مرا دیدی و خندان بودی
▨
از کتاب خون و خاکستر

نادر نادرپور | سهراب و سیمرغ

رفتم به طبیب جان گفتم که ببین دستم
هم بیدل و بیمارم هم عاشق و سرمستم
گفتا که نه تو مردی گفتم که بلی اما
چون بوی تو را بشنیدم از خاک برون جستم
صد جام بنوشیدم صد گونه بکوشیدم
صد کاسه بریزیدم صد کوزه درشکستم
باز آن شه روحانی میخواند به پنهانی
بر میکشدم بالا شاهانه ازین پستم
امروز چنان مستم کز خویش برون جستم
ای یار (ای یار ای یار) بکش دستم آنجا که تو آنجایی
برکش (برکش برکش) از این پستم


http://01.khosousi,com
https://fb.com/Khosousi
https://plus.google.com/+KhosousiM

حسین علیشاپور - رفتم به طبیب جان

Moammaye Hasti [BehtarMusic.COM]

چهار مضراب شور

Made for a film, but left aside. Peter Soleimanipour plays bass clarinet, Soheil Peyghambari plays Clarinet, and Makan Ashgvari plays piano and sings. The original lyrics is by Sheida, but has been edited.

Bi Saropa  بی سرو پا

On shab e ordibehesht

نازنین دخترکی، دختر بانمکی، بی خبر از حال من
با دو صد ناز و ادا، می‌کشد دست مرا، تا نگرد فال من
قصه‌ی نو خواند از دفتر اقبال من
دم زند از گردش روز و مه و سال من
راز سربسته‌ی دل را ز کفم خواند
خواند آن نکته که من دانم و او داند

به لب آرد سخن ز عشق جان‌سوز من
سر کند قصه‌ها ز بخت پیروز من
دهدم مژده‌ی سرور بی‌پایان
به زبان آورد نام رقیبان من
گوید ایمن بود از فتنه‌ها جان من
به تحمل شود هر مشکلم آسان

دخترک خرسند، من از او خوشحال
او پی دیدن فال، من اسیر خط و خال
مهر او جویم
دخترک خندان، نگهش بر من
نگهم با نگهش، کم‌کم آید به سخن
راز دل گویم
من خرسند از تعبیر او
در دل بینم تقدیر او
تقدیر من، تقدیر او

به لب آرد سخن ز عشق جان‌سوز من
سر کند قصه‌ها ز بخت پیروز من
دهدم مژده‌ی سرور بی‌پایان
به زبان آورد نام رقیبان من
گوید ایمن بود از فتنه‌ها جان من
به تحمل شود هر مشکلی آسان

بنان - دخترک فالبین

حافظ
Musik: Hani Niroo
Vocal: Salmak Niroo, Nazanin Pouyandeh

شب یلدا

در هضم‌ِ بَزم - دوُم /محفل‌ِ میم 
هر کس خاطره را یک جور نگه می‌دارد برای خودش. برای من این جور است؛ ترانه‌هایی با یاد و در هضم‌ِ بَزم‌ها.ـ 
دوُم اما جوجه‌کباب بود٬ در محفل‌ِ «میم»... ـ

محفل‌ِ میم

آلبوم: معمای هستی
نی: عبدالنقی افشارنیا
سه‌تار: محمدرضالطفی
تنبک: همایون شجریان
بابا طاهر

گوشه‌چین

دو زلفونت بُوَد تار ربابُم
چه می‌خواهی ازین حال خرابُم
ته که با مو سر یاری نداری
چرا هر نیمه شو آیی بخوابُم

محمدرضا شجریان؛ دو زُلفونت بُوَد تار رُبابُم

Hani Niroo: Arrangement & Vocal
Maryam Palizban: Vocal
Alireza Karimi: Sound design

میخانه

پنبه ای/به یاد عارف

مرا عاشقی شیدا فارغ از دنیا توکردی ، تو کردی
مرا عاقبت رسوا مست و بی پروا تو کردی ، تو کردی
نداند کس ، جانا چه کردی چه ها کردی با ما چه کردی
دو چشمم چو دریا در افشان ، گهر زا تو کردی ، تو کردی
روان از چشم ما گهرها ، دریاها تو کردی، تو کردی
نه یک دم از جورت فغان کردم نه دستی سوی آسمان کردم
منم اکنون چون خاک راهی غباری در شام سیاهی
اگر مهری رخشد تو آن مهری، اگر ماهی تابد، تو آن ماهی
اگر هستی پاید، تو هستی اگر بودی باید، تو بودی
بی لطف و صفا ، باشد به خدا ، بی تو هستی ها
از دیدارت ، از رخسارت، ای جان بینم، سرمستی ها
شمیم روح افزایی، مشکی، عودی، چنگی، رودی

شب یلدا

Hani Niroo

Recent comments

Ali Mohamad

hakimi2 lomani

Niosha Baran

Ehsan Jame Bozorg

Related tracks