به رهی دیدم برگ خزان  *** خواننده شکیلا
www.parsam.mihanblog.com

به رهی دیدم برگ خزان

برو دیوونه- مارتیک

Booye Baroon, sattar

خدایا خدایا چه تنها و درمانده ام
غریبی ز هر درگهی رانده ام
به سوی تو میایم امشب که از دل
کلام کلام تو در گوش جان خوانده ام

من جسمم تو روح من
من کشتی تو نوح من
من زخمم تو مرحمی
من ظلمت تو روشنی
من راهی تو موندنی
من تنها تو همدمی
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم

درگاهت سجده گاه من
بگذر از گناه من
من خلقم تو خالقی
سر تا پا شوق گفتنم 
در حال شکفتنم

من عذرا تو وامقی
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم

هم غایب هم حاضر
هم شاهد هم ناظر
هم سکوت هم صدا
هم دردی هم درمان
هم پیدا هم پنهان
هم با من هم جدا
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم

دلیل قاطع هستی
صفای عالم مستی
چه ترس از درد بی درمان
که دارم چون تو درمانی
چه باک از کفر اهریمن
تو در من نور ایمانی
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم

من جسمم تو روح من
من کشتی تو نوح من
من زخمم تو مرحمی
من ظلمت تو روشنی
من راهی تو موندنی
من تنها تو همدمی
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم

درگاهت سجده گاه من
بگذر از گناه من
من خلقم تو خالقی
سر تا پا شوق گفتنم 
در حال شکفتنم

من عذرا تو وامقی
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم
تو اولین و آخرین برای من که عاشقم
عزیزترین همسفری در همه دقایقم
___________________________

عزیزترین از بانو هایده

عزیزترین - هایده

تصور کن (به انگلیسی: Imagine). ترانهٔ مشهور آرمان‌شهری تصنیف‌شده و اجراشده توسط جان لنون است که در آلبومی به همین نام در سال ۱۹۷۱ منتشر شده‌است. در حالی که در طی این سال‌ها نسخه‌های متفاوتی از این ترانه توسط اشخاص مختلف اجرا شده‌اند، نسخهٔ اصلی با آوازی موقرانه و صدای پیانویی مسحورکننده، کیفیت موسیقایی خود را حفظ کرده‌است و در برنامه‌های رادیو و غیره هنوز هم پخش می‌شود. در فهرست مجلهٔ رولینگ استون از بهترین ترانه‌های راک تمام دورانها که بر طبق نظرخواهی از اهل فن منتشر کرده‌است، این ترانه رتبهٔ سوم را کسب کرده‌است.

لنون این ترانه را ترانه‌ای «ضد مذهبی، ضد مهین‌پرستانه، ضد رسم و رسوم عرفی، ضد سرمایه‌داری» معرفی می‌کند که «به دلیل ظاهر زیبا و غلط انداز پذیرفته و محبوب شده‌است».[۱]

در این ترانه لنون از ما می‌خواهد که تصویری آرمانگرایانه‌ای را در ذهن تصور کنیم که در آن «بهشت و جهنم وجورد ندارد»، «هیچ کشوری وجود ندارد»، «هیچ دینی نیست»، «تملک وجود ندارد» و «چیزی ارزش کشتن و مردن را ندارد». افراد در این جهان آرمانی «به صلح و صفا زندگی می‌گذراند» و «در همهٔ دنیا با هم سهیم‌اند». البته شک در مورد امکان وقوع چنین توصیفاتی در خود ترانه نیز ابراز می‌شود.

با وجود اینکه تصور می‌شده‌است که متن این ترانه کاملاً زادهٔ ذهن لنون و دید صلح‌طلب او به جهان بوده باشد، اما شاه‌بیت (ترجیع‌بند) این ترانه از یوکو اونو همسر جان لنون است. وی که کودکی خود را طی جنگ جهانی دوم در ژاپن گذرانده‌است، جملاتی این‌چنینی را در حدود سالهای دههٔ ۱۹۶۰ پیش از آنکه لنون را ملاقات کرده باشد در اشعارش آورده‌است. در مصاحبه‌ای که چهار روز پیش از قتل لنون انجام شده‌است، او اذعان می‌کند که یوکو هم باید به عنوان تصنیف‌گر این ترانه شناخته شود. در همین مصاحبه او اعتراف کرده‌است که در زمان انتشار این ترانه، اعلام نقش یوکو در مورد متن ترانه را نمی‌توانسته بدلیل دید بسیار مردانه‌اش بپذیرد.در هر صورت این ترانه به مشهورترین ترانهٔ لنون و امضایی برای او تبدیل شد.


تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته!
جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخته خوشبخته!
جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست!
جواب هم‌صدایی‌ها پلیس ضد شورش نیست!
نه بمب هسته‌ای داره، نه بمب‌افکن نه خمپاره!
دیگه هیچ بچه‌ای پاشو روی مین جا نمی‌زاره!
همه آزاده آزادن، همه بی‌درد بی‌دردن!
تو روزنامه نمی‌خونی، نهنگا خودکشی کردن!

جهانی را تصور کن، بدون نفرت و باروت!
بدون ظلم خود کامه بدون وحشت و طاغوت!
جهانی را تصور کن، پر از لبخند و آزادی!
لبالب از گل و بوسه، پر از تکرار آبادی!

تصور کن اگه حتی تصور کردنش جرمه!
اگه با بردن اسمش گلو پر میشه از سرمه!
تصور کن جهانی را که توش زندان یه افسانه‌س!
تمام جنگای دنیا، شدن مشمول آتش‌بس!
کسی آقای عالم نیست، برابر با هم‌اند مردم!
دیگه سهم هر انسانِ تن هر دونه‌ی گندم!
بدون مرزو محدوده، وطن یعنی همه دنیا!
تصور کن تو می‌تونی بشی تعبیر این رویا!


تصوّر کن - سیاوش قمیشی

ای شب از رویای تو رنگین شده 
سینه از عطر تو ام سنگین شده 
ای به روی چشم من گسترده خویش 
شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک 
هستیم ز آلودگی‌ها کرده پاک 

ای تپش‌های تن سوزان من 
آتشی در سایۀ مژگان من 
ای ز گندم‌زارها سرشارتر 
ای ز زرین شاخه‌ها پُر بارتر 
ای در بگشوده بر خورشیدها 
در هجوم ظلمت تردیدها 
با تو ام دیگر ز دردی بیم نیست 
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

این دلِ تنگِ من و این بار نور؟
هایهوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمنزاران من 
داغ چشمت خورده بر چشمان من 
پیش از اینت گر که در خود داشتم 
هر کسی را تو نمی‌انگاشتم
 
درد تاریکی‌ست دردِ خواستن 
رفتن و بیهوده خود را کاستن 
سرنهادن بر سیه‌دل سینه‌ها 
سینه آلودن به چرکِ کینه‌ها 
در نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن 
زر نهادن در کفِ طرارها 
گم‌شدن در پهنۀ بازارها

آه ای با جان من آمیخته 
ای مرا از گور من انگیخته 
چون ستاره، با دو بال زرنشان 
آمده از دوردست آسمان 
از تو تنهاییم خاموشی گرفت 
پیکرم بوی همآغوشی گرفت 
جوی خشک سینه‌ام را آب، تو 
بستر رگ‌هام را سیلاب، تو 
در جهانی این‌چنین سرد و سیاه 
با قدم‌هایت قدم‌هایم به‌راه

ای به زیر پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده 
گیسویم را از نوازش سوخته 
گونه‌هام از هُرم خواهش سوخته 
آه، ای بیگانه با پیراهنم 
آشنای سبزه‌زارانِ تنم

آه، ای روشن طلوع بی‌غروب
آفتاب سرزمین‌های جنوب 
آه، آه ای از سحر شاداب‌تر 
از بهاران تازه تر، سیراب تر 
عشق دیگر نیست این، این خیرگی‌ست
چلچراغی در سکوت و تیرگی‌ست 
عشق چون در سینه‌ام بیدار شد
از طلب پا تا سرم ایثار شد 
این دگر من نیستم، من نیستم 
حیف از آن عمری که با «من» زیستم
 
ای لبانم بوسه گاه بوسه‌ات 
خیره چشمانم به راه بوسه‌ات 
ای تشنج‌های لذت در تنم 
ای خطوط پیکرت پیراهنم 
آه می‌خواهم که بشکافم ز هم 
شادی‌ام یک‌دم بیالاید به غم 
آه می‌خواهم که برخیزم ز جای 
همچو ابری اشک ریزم هایهای
 
این دلِ تنگِ من و این دود عود؟
در شبستان، زخمه‌های چنگ و رود؟
این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لای‌لای سِحر بار 
گاهوار کودکان بی‌قرار 
ای نفس‌هایت نسیم نیم‌خواب 
شُسته از من لرزه‌های اضطراب 
خُفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیاهای من

 ای مرا با شور شعر آمیخته 
 این همه آتش به شعرم ریخته 
 چون تب عشقم چنین افروختی 
 لاجرم شعرم به آتش سوختی

فروغ فرخ‌زاد
از مجموعۀ «تولدی دیگر»

ای شب از رویای تو رنگین شده

خیــلی وقــت پیــشا شــنیـدی یـا اصلـاً نشــنیــدی - قسمت سـوم ♪
_____________________________________________________

نام قطـعه ♫ سـوغـاتـی

خــواننده ♫ هـــایــده

ترانه سُـرا  ♫ اردلـان سـرافــراز

ملـودی ♫ محــمد حـیـدری

 آهنگسـاز و تنظیم ♫ ناصــر چشــم آذر (به روایتی آندرانیـک)

تاریخ انتشــار ♫ ســالِ 1355

درمورد کــار ◄

ناشر ترانه، کمپانی «آرگامان» است که پیش از انقلاب  در ایران فعالیت داشت.

محمد حیدری در فیلم مستند «سخن از هایده»، ساخت این اثر را به ترانه «چراغ» با شعری از اردلان سرفراز و با صدای مهستی پیوند می‌دهد و می‌گوید که «سوغاتی» نیز قرار بود با صدای مهستی اجرا شود ولی به یاد ندارد که چگونه توسط هایده خوانده شد.

این ترانه در سال‌های پس از درگذشت هایده، بارها توسط خوانندگان گوناگون مانند شکیلا، هنگامه ، شنی و یاسمین لوی بازخوانی شده‌است.

پ.ن. : اصن یه حالیه این آهنگ ... هیچ غم و غصه ای هم نداشته باشه اشکتو در میاره :((

_____________________________________________________

ســوغــاتـی - هـایـده

داریوش _ تلافی _ کنسرت

هایده /
 دشتستانی /
 متن ترانه تو نگاه کن
تو چشمون سیاهم تو نگاه کن 
 به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
 دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
 دل من پس از این غصه نداره
 ببین خنده من شادی من 
 هستی من مستی من 
 هرچه که دارم از تو دارم
 ببین نور صفا در نگهم 
 پرتو چشم سیهم 
 هرچه که دارم از تو دارم 
 تو چشمون سیاهم تو نگاه کن 
 به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
 دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
 دل من پس از این غصه نداره

 ببین چشمون من جام شرابه
 نگهم بخدا جادوی خوابه
 دل من شده دمساز محبت
 بخوان از نگهم راز محبت
 دیگه بر لب من سرشک غم نمی نشینه
 دیگه جای تو را در دل من کسی نگیره
 تو چشمون سیاهم تو نگاه کن 
 به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
 دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
 دل من پس از این غصه نداره

 ببین چشمون من جام شرابه
 نگهم بخدا جادوی خوابه
 دل من شده دمساز محبت
 بخوان از نگهم راز محبت
 دیگه بر لب من سرشک غم نمی نشینه
 دیگه جای تو را در دل من کسی نگیره
 تو چشمون سیاهم تو نگاه کن 
 به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
 دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
 دل من پس از این غصه نداره
 تو چشمون سیاهم تو نگاه کن 
 به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
 دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
 دل من پس از این غصه نداره
 تو چشمون سیاهم تو نگاه کن 
 به رخسار چو ماهم تو نگاه کن
 دیگه غم تو دلم پا نمیذاره
 دل من پس از این غصه نداره

Too negahe man Hayedeh تو نگاه من هایده (negah kon)

دروغ نگو آینه
که من هنوز جوونم
واسه دلای خسته
بازم می خوام بخونم

بنازم این نفس رو
که من رو یاری کرده

سالهای ساله عشقو
تو رگها جاری کرده

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم
.
.
.
خدا خدای دلها
نذار که خاموش بشم

تو این همه هیاهو
نذار فراموش بشم

مرگ واسم شیرینه
اگه بناست نخونم

شکسته بال و خاموش
چه فایده که بمونم
.
.
.
.
بدبختی ما 
گناه بیگانه نبود

پیوند ِ من و شما
صمیمانه نبود

بودیم به ظاهر
همه مشتاق وطن

در باطن ِ ما
نقشی از آن خانه نبود
.
..
خدا خدای دلها
نذار که خاموش بشم

تو این همه هیاهو
نذار فراموش بشم

مرگ واسم شیرینه
اگه بناست نخونم

شکسته بال و خاموش
چه فایده که بمونم

بنازم این نفس رو
که من رو یاری کرده

سالهای ساله عشقو
تو رگها جاری کرده

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم
.
.
.
دروغ نگو آئینه
که من هنوز جوونم

واسه دلای خسته
بازم می خوام بخونم

بنازم این نفس رو
که من رو یاری کرده

سالهای ساله عشقو
تو رگها جاری کرده

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم




Hayedeh  Ayenehدروغ نگو آئینه

follow me
http://on.fb.me/J6UlBT
http://www.dariointernet.com

 babak-bayat


Hayedeh Ayenehدروغ نگو آئینه

Hayedeh1