The Music of Southern Khorassan - Persian Folk Songs

Ahange Raghs

سروده و ساخته‌ی علی اکبر شیدا

زلف سر کج» ــ سیما مافیها»

Chahar Mezrab - Khalvatgah-e Raaz

Album : Majnoon

Genre : Iranian Classical Music 

Mode : Bayat-e Esfahan

Ney : Jamshid Andalibi

Setar : Jalal Zolfonoun

Tonbak : Mehrdad A’rabi

Year : 1997

زنده یاد جمشيد عندليبي ، زنده ياد جلال ذوالفنون و مهرداد اعرابي ، کاست مجنون ، چهار مضراب خلوتگه راز

استاد هابیل علی اف

INTRO

تصنیف عشق بتان | ملوک ضرابی

لی لی حوضک

گلهای رنگارنگ 420 در چهارگاه

1 - Golhaye rangarang 420

Abtin ft Maziar Fallahi - Shabi Ke Bad Mioomad

<a href="http://www.gooshe.net/?p=6482">درباره گروه کووات، بیشتر در گوشه</a>

متن آهنگ به کورمانجی

محسن
دردی ظالم دردی ظالم
دردی ظالم دردی ظالم
عجل هاتیه له بی مجالم
هم ده ویژم هم ده نالم
ته کو ده گو از مر نا کم
انگوشتره خا زر ناکم
جایله خلکه بی دل ناکم

ترجمه به پارسی
درد ظالم، درد ظالم
موقع مرگم فرا رسیده و مجالی ندارم
هم میخوانم و هم مینالم
تو که گفتی شوهر نمی کنم
انگشترم رو طلا نمی کنم
جوان مردم رو دلشکسته نمی کنم

متن آهنگ به کورمانجی
یلدا
چه ره بکم له از خاپاندم
چه ره بکم له از خاپاندم
وه خا وی را له از ترکاندم
وه ناو رون دا لای لای از قاوراندم لای از قاوراندم

ترجمه به پارسی
چکار کنم منو فریب داد
و بعد منو ترک کرد
منو درون روغن سرخ کرد (منظور دل کباب کردن است)

متن آهنگ به کورمانجی
محسن
مه گو له جم من پر مسکن
مه گو له جم من پر مسکن
ژه من و ته له پر گوو ده کن
من وه ته را هوال جان جاونی ده کن جاونی ده کن

ترجمه به پارسی
بهت گفتم، زیاد کنار من نمان
از من و تو زیاد صحبت می کنند
من و تو رو ای دوست، چشم میزنند

متن آهنگ به کورمانجی
یلدا
خراو بووه له کله کوتی
خراو باوه له کله کوتی
گپک ده وه نافلتی
وه وی دردا ده شه ووتی

ترجمه به پارسی
روستای بد خراب بشه
اگه شایعه ای بشه از دستش خلاص نمیشی
با این درد (شایعه و حرف مردم) می سوزی

متن آهنگ به کورمانجی
دردی ظالم دردی ظالم
دردی ظالم دردی ظالم
عجل هاتیه له بی مجالم
هم ده ویژم هم ده نالم

ترجمه به پارسی
درد ظالم، درد ظالم
موقع مرگم فرا رسیده و مجالی ندارم
هم میخوانم و هم مینالم

متن آهنگ به کورمانجی
پر ژه کاران له خاده نه له
پر ژه کاران له خاده نه له
خاده ده‏له له، بنده نه له
بنده به له‏، لای لای ده باو نه له، لای ده باو نه له

مه گو ننه له دایکه ننه
مه گو ننه له دایکه ننه
خواستگار هاتنه له تا دالانه
از بی دلوم لای لای، من میه نه، لای من میه نه

نیکا به ویژ له از چه ره کم
نیکا بویژ له از چه ره کم
ژه دست ته له خا وندا کم
من یشه نکر وان راضی کم، لای وان راضی کم

ترجمه به پارسی
خیلی از کارها رو خدا اجازه نمیده
خدا هم بذاره، بنده نمیذاره
بنده بذاره، پدر و مادر نمیذارن

گفتم مادر جان عزیز جان
خواستگاران تا دالان آمده اند
من عاشق نیستم، منو به اینها ندهید

حالا بگو من چکار کنم؟
از دست تو خودم رو قایم کنم
من نتوانستم اونها رو راضی کنم

بیدل، گروه کوات

مـراسم ختم ِ نصرت است؛ همسر استاد عبادی. احمد عبادی را می‌گویم. همان که سه‌تار می‌زد. چند نفری نشسته‌اند دور هم. جمع خودمانی است. انگاری چند تا موزیسین هم آمده باشند با سازهایشان. قاب ِ تصویر، خالی است. همه‌چیز بر اساس یک صدا شکل می‌گیرد. مخاطب از آنچه که در این اطاق می‌گذرد آگاه نیست. تنها صدا است که روایت آنچه در این اطاق می‌گذرد را به عهده دارد.

صدای نی‌ای می‌پیچد توی فضا. نوازنده‌اش کسایی است. کسایی نی می‌زند اما این صدا، تنها صدای نی نیست. صدای نی که می‌پیچد توی اطاق، انگار نغمه‌ای ریشه گرفته از اندوه متراکمی پهن می‌شود در فضا. صدا، صدای مرگ است؛ مرگی که انگاری ناخواسته اتفاق افتاده. مرگی که از یک حماسه حاصل شده است. انگار نصرت قهرمان ملتی بوده، در واقعه‌ای حماسی مرده و حالا، توی جمعی خودمانی چند نفری جمع شده باشند و با این نغمه‌ها،‌ یادش را زنده نگه می‌دارند. صدای نی، صدای زنجموره است. صدایی است که انگار، همه‌ی اندوه‌های جهان را از همه‌ی قرن‌ها جمع کرده باشد و ریخته باشد توی نی‌ای که حسن کسایی می‌نوازدش.

کسایی می‌نوازد. یک دقیقه‌ای وشاید مبلغی بیشتر. آن‌قدری که شاید شنونده را آماده‌ی دریافت همه‌ی وجوه این اندوه می‌کند. این سمفونی ِ تک نفره که نواخته می‌شود، ادیب خونساری [خیلی از قدیمی‌ها "خوانساری" را "خونساری" می‌گفتند؛ شنیده‌اید حتما] شروع می‌کند به خواندن. با صدایی خسته، درهم‌شکسته و فروریخته،‌ صدایی که قدرت ِ روزهای پیشین را ندارد و البته همین فروریختگی، سوزناکی‌اش را می‌افزاید. مثل شمشیری که کُند شده. ادیب با صدای خسته و زخمی‌اش درآمد می‌خواند: «سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/ آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت» و انگار شعر را به خدمت می‌گیرد که این اندوه را -این آوار ِ فروریخته از هر کران را- به مخاطب منتقل کند، وگرنه همه چیز در آن قاب ِ خالی راوی ِ آن است که گویی زبان و کلام را یارای بیان این اندوه نیست.

این خط را که می‌خواند، کسایی پاسخ‌ش را با نی‌اش می‌دهد. خونساری می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم» و دوباره می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم/ خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت». و این بیت را طوری می‌خواند که تو منتظری کسی «ماجرا کم کند» و «باز آید». نی اینجا خاموش می‌ماند. عبادی -که خود سوگوار نصرت است- به کمک می‌شتابد. زخمه به سه‌تار می‌زند و پاسخ ادیب خونساری را با نوک انگشتان‌ش می‌گوید. ادیب می‌خواند: «تو که نوشم نه‌ئی، نیشم چرایی/ نمک‌پاش ِ دلم ریشم چرایی» و می‌نالد همراه با سه‌تار و نی. بعد انگار که ادامه‌ی شعر یادش نمی‌آید، نومیدانه می‌خواند: «ببین انتظارت چه کرده با روزگارم، ببین انتظارت چه کرده با روزگارم».
.......
ادامه‌ی روایت را از اینجا بخوانید:
tchaikovsky.blogfa.com/post/92

لی لی حوضک

Iraj Dodangeh

Recent comments

Zohreh Nobakht

mehrdad rahmanzade

Related tracks