Kourosh Yaghmaei - Sagheh

Chahar Mezrab - Khalvatgah-e Raaz

Album : Majnoon

Genre : Iranian Classical Music 

Mode : Bayat-e Esfahan

Ney : Jamshid Andalibi

Setar : Jalal Zolfonoun

Tonbak : Mehrdad A’rabi

Year : 1997

زنده یاد جمشيد عندليبي ، زنده ياد جلال ذوالفنون و مهرداد اعرابي ، کاست مجنون ، چهار مضراب خلوتگه راز

رادیو بندر تهران | قسمت صد و چهل و پنجم، «در هوای گاندو» | بیست و پنجم آبان ۱۴۰۳ ‌‌
‌‌‌‌‌‌‌
‌‌‌
ا‌‌‌‌‌‌‌ین قسمت با حمایت «اسنپ‌پی» منتشر می‌شود.
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اسنپ‌پی یعنی خرید قسطی راحت! یعنی می‌تونی بدون سود و کارمزد و بدون نیاز به چک و سفته، انواع کالاها و خدمات رو با تخفیف‌های هیجان‌انگیز، در ۴ قسط بخری!
https://l.snpy.ir/e57dj
instagram.com/snapppay_ir
‌
‌‌‌‌
خرید کتاب «مرلین مونرو غمگین نیست»، دومین کتاب محمدامین چیت‌گران:
https://esmbook.ir/book/109701
‌‌‌‌‌‌
‌‌‌
در زِهدان درختان کُنار و هزاروچندمین پسر بادوبوهای باستانی؛ تو ساختمان سه‌طبقه‌ی کنسولگریِ هند در زاهدان هستی…
‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
در این قسمت آثاری از مرتضی بختیاری، قاسم نجاری، فرهاد فخرآبادی، مهدیه زرگر و فائزه عبایی را می‌شنوید و در نهایت قسمتی از نامه به عشق تریاکی تقدیم خواهد شد.
‌‌‌‌
موسیقی‌های استفاده شده در این قسمت:
Mast Qalandar - Sami Yusuf
Zemestan - Nasim Hout
Choppo - Ali Shahri
Zulfai Nudan - Hassam Baloch
Zind-E-Safar - Malguzar Baloch
Nazina Baluchana - Rustum Mir Lashari
Dhundo Ge Agar Mulkon - Abida Parveen
‌‌
کانال تلگرامی «کشکول رادیو بندر تهران«
(موسیقی‌های مورد استفاده شده‌ی پادکست در این کانال قرار داده می‌شود):
https://t.me/Bandaretehran_kashkoul
‌‌

Radio Bandar-E-Tehran

145.در هوای گاندو

حمایت از ما

صد و چهل و پنجم | در هوای گاندو

The Dhow and the Pussycat

A warm, nostalgic tribute to a small town’s glowing water tower—a guiding light for the weary and the wandering. Gentle folk-acoustic storytelling with heartfelt vocals, steady rhythm, and a hopeful, homeward pull. Cozy winter imagery, emotional sincerity, and a timeless sense of belonging.

The Water Tower’s Glow

سرو چمان- چهارمضراب

لی لی حوضک

گلهای رنگارنگ 420 در چهارگاه

1 - Golhaye rangarang 420

آواز شجريان روی غزل سعدی در نوا
اجرای کنسرت گروه عارف در بن
گفتم آهندلی کنم چندی
ندهم دل به هيچ دلبندی
وانکه را ديده در جمال تو رفت
هرگزش گوش نشنود پندی

آواز نوا؛ غزل سعدی

مـراسم ختم ِ نصرت است؛ همسر استاد عبادی. احمد عبادی را می‌گویم. همان که سه‌تار می‌زد. چند نفری نشسته‌اند دور هم. جمع خودمانی است. انگاری چند تا موزیسین هم آمده باشند با سازهایشان. قاب ِ تصویر، خالی است. همه‌چیز بر اساس یک صدا شکل می‌گیرد. مخاطب از آنچه که در این اطاق می‌گذرد آگاه نیست. تنها صدا است که روایت آنچه در این اطاق می‌گذرد را به عهده دارد.

صدای نی‌ای می‌پیچد توی فضا. نوازنده‌اش کسایی است. کسایی نی می‌زند اما این صدا، تنها صدای نی نیست. صدای نی که می‌پیچد توی اطاق، انگار نغمه‌ای ریشه گرفته از اندوه متراکمی پهن می‌شود در فضا. صدا، صدای مرگ است؛ مرگی که انگاری ناخواسته اتفاق افتاده. مرگی که از یک حماسه حاصل شده است. انگار نصرت قهرمان ملتی بوده، در واقعه‌ای حماسی مرده و حالا، توی جمعی خودمانی چند نفری جمع شده باشند و با این نغمه‌ها،‌ یادش را زنده نگه می‌دارند. صدای نی، صدای زنجموره است. صدایی است که انگار، همه‌ی اندوه‌های جهان را از همه‌ی قرن‌ها جمع کرده باشد و ریخته باشد توی نی‌ای که حسن کسایی می‌نوازدش.

کسایی می‌نوازد. یک دقیقه‌ای وشاید مبلغی بیشتر. آن‌قدری که شاید شنونده را آماده‌ی دریافت همه‌ی وجوه این اندوه می‌کند. این سمفونی ِ تک نفره که نواخته می‌شود، ادیب خونساری [خیلی از قدیمی‌ها "خوانساری" را "خونساری" می‌گفتند؛ شنیده‌اید حتما] شروع می‌کند به خواندن. با صدایی خسته، درهم‌شکسته و فروریخته،‌ صدایی که قدرت ِ روزهای پیشین را ندارد و البته همین فروریختگی، سوزناکی‌اش را می‌افزاید. مثل شمشیری که کُند شده. ادیب با صدای خسته و زخمی‌اش درآمد می‌خواند: «سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/ آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت» و انگار شعر را به خدمت می‌گیرد که این اندوه را -این آوار ِ فروریخته از هر کران را- به مخاطب منتقل کند، وگرنه همه چیز در آن قاب ِ خالی راوی ِ آن است که گویی زبان و کلام را یارای بیان این اندوه نیست.

این خط را که می‌خواند، کسایی پاسخ‌ش را با نی‌اش می‌دهد. خونساری می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم» و دوباره می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم/ خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت». و این بیت را طوری می‌خواند که تو منتظری کسی «ماجرا کم کند» و «باز آید». نی اینجا خاموش می‌ماند. عبادی -که خود سوگوار نصرت است- به کمک می‌شتابد. زخمه به سه‌تار می‌زند و پاسخ ادیب خونساری را با نوک انگشتان‌ش می‌گوید. ادیب می‌خواند: «تو که نوشم نه‌ئی، نیشم چرایی/ نمک‌پاش ِ دلم ریشم چرایی» و می‌نالد همراه با سه‌تار و نی. بعد انگار که ادامه‌ی شعر یادش نمی‌آید، نومیدانه می‌خواند: «ببین انتظارت چه کرده با روزگارم، ببین انتظارت چه کرده با روزگارم».
.......
ادامه‌ی روایت را از اینجا بخوانید:
tchaikovsky.blogfa.com/post/92

Chorte Badazohr

Hooman Ajdari

Recent comments

ROGUE

KING

Milad Eftekhari

Milad Eftekhari

Related tracks