Kourosh Yaghmaei - Sagheh

آرزویی مانده در سر آرزوی یک قمار تلخ دیگر با تمام خستگی‌ها، می‌نشینم تا ببازم برگ آخر.. 

ستار_فریب

Chahar Mezrab - Khalvatgah-e Raaz

Album : Majnoon

Genre : Iranian Classical Music 

Mode : Bayat-e Esfahan

Ney : Jamshid Andalibi

Setar : Jalal Zolfonoun

Tonbak : Mehrdad A’rabi

Year : 1997

زنده یاد جمشيد عندليبي ، زنده ياد جلال ذوالفنون و مهرداد اعرابي ، کاست مجنون ، چهار مضراب خلوتگه راز

ما- شهرزاد سپانلو فرامرز اصلانی
Artist: Shahrzad Sepanlou
Featured artist: Faramarz Aslani
Album: Yek Rooz
Released: 2010

Maa- Shahrzad Sepanlou Faramarz Aslani

Her Love Shows(1)

سرو چمان- چهارمضراب

This track is from the album Tango Perso and is available for purchase on CD Baby here: http://www.cdbaby.com/cd/shahabtolouie

My Heart

قطعه ای زیبا از استاد علی بخشی که در اواخر عمر ایشان توسط آقای جعفر رحمانی ضبط شده است

کردهای خراسان/kurdên xorasan

http://www.facebook.com/kurdkhorasan

دوتار استاد علی بخشی گل افروز

با صدای مهدی اخوان ثالث
آهنگساز: مجید درخشانی

-------------
دیدی دلا که یار نیامد
گرد آمد و سوار نیامد
 
بگداخت شمع و سوخت سراپای
وآن صبح زرنگار نیامد
 
آراستیم خانه و خان را
وآن ضیف نامدار نیامد
 
دل را و شوق را و توان را
غم خورد و غم گسار نیامد
 
آن کاخ ها ز پایه فرو ریخت
وآن کرده ها به کار نیامد
 
سوزد دلم به رنج و شکیبت
ای باغبان بهار نیامد
 
بشکفت بس شکوفه و پژمرد
اما گلی به بار نیامد
 
خوشکید چشم چشمه و دیگر
آبی به جویبار نیامد
 
ای شیر پیر بسته به زنجیر
کز بندت ایچ عار نیامد
 
سودت حصار و پيك نجاتي
سوي تو وآن حصار نيامد

زی تشنه کشتگاه نجیبت
جز ابر زهربار نیامد
 
یکّی از آن قوافل پر بار- 
- ران گهرنثار نیامد
 
ای نادر نوادر ایام
کت فرّ و بخت یار نیامد
 
دیری گذشت و چون تو دلیری
در صف کارزرار نیامد
 
افسوس کان سفاین حرّی
زی ساحل قرار نیامد
 
وآن رنج بی حساب تو درداک
چون هیچ در شمار نیامد
 
وز سفله یاوران تو در جنگ
کاری بجز فرار نیامد
 
من دانم و دلت که غمان چند
آمد ور آشکار نیامد
 
چندان که غم به جان تو بارید
باران به کوهسار نیامد

پوریا اخواص ـ تسلی و سلام

مـراسم ختم ِ نصرت است؛ همسر استاد عبادی. احمد عبادی را می‌گویم. همان که سه‌تار می‌زد. چند نفری نشسته‌اند دور هم. جمع خودمانی است. انگاری چند تا موزیسین هم آمده باشند با سازهایشان. قاب ِ تصویر، خالی است. همه‌چیز بر اساس یک صدا شکل می‌گیرد. مخاطب از آنچه که در این اطاق می‌گذرد آگاه نیست. تنها صدا است که روایت آنچه در این اطاق می‌گذرد را به عهده دارد.

صدای نی‌ای می‌پیچد توی فضا. نوازنده‌اش کسایی است. کسایی نی می‌زند اما این صدا، تنها صدای نی نیست. صدای نی که می‌پیچد توی اطاق، انگار نغمه‌ای ریشه گرفته از اندوه متراکمی پهن می‌شود در فضا. صدا، صدای مرگ است؛ مرگی که انگاری ناخواسته اتفاق افتاده. مرگی که از یک حماسه حاصل شده است. انگار نصرت قهرمان ملتی بوده، در واقعه‌ای حماسی مرده و حالا، توی جمعی خودمانی چند نفری جمع شده باشند و با این نغمه‌ها،‌ یادش را زنده نگه می‌دارند. صدای نی، صدای زنجموره است. صدایی است که انگار، همه‌ی اندوه‌های جهان را از همه‌ی قرن‌ها جمع کرده باشد و ریخته باشد توی نی‌ای که حسن کسایی می‌نوازدش.

کسایی می‌نوازد. یک دقیقه‌ای وشاید مبلغی بیشتر. آن‌قدری که شاید شنونده را آماده‌ی دریافت همه‌ی وجوه این اندوه می‌کند. این سمفونی ِ تک نفره که نواخته می‌شود، ادیب خونساری [خیلی از قدیمی‌ها "خوانساری" را "خونساری" می‌گفتند؛ شنیده‌اید حتما] شروع می‌کند به خواندن. با صدایی خسته، درهم‌شکسته و فروریخته،‌ صدایی که قدرت ِ روزهای پیشین را ندارد و البته همین فروریختگی، سوزناکی‌اش را می‌افزاید. مثل شمشیری که کُند شده. ادیب با صدای خسته و زخمی‌اش درآمد می‌خواند: «سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/ آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت» و انگار شعر را به خدمت می‌گیرد که این اندوه را -این آوار ِ فروریخته از هر کران را- به مخاطب منتقل کند، وگرنه همه چیز در آن قاب ِ خالی راوی ِ آن است که گویی زبان و کلام را یارای بیان این اندوه نیست.

این خط را که می‌خواند، کسایی پاسخ‌ش را با نی‌اش می‌دهد. خونساری می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم» و دوباره می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم/ خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت». و این بیت را طوری می‌خواند که تو منتظری کسی «ماجرا کم کند» و «باز آید». نی اینجا خاموش می‌ماند. عبادی -که خود سوگوار نصرت است- به کمک می‌شتابد. زخمه به سه‌تار می‌زند و پاسخ ادیب خونساری را با نوک انگشتان‌ش می‌گوید. ادیب می‌خواند: «تو که نوشم نه‌ئی، نیشم چرایی/ نمک‌پاش ِ دلم ریشم چرایی» و می‌نالد همراه با سه‌تار و نی. بعد انگار که ادامه‌ی شعر یادش نمی‌آید، نومیدانه می‌خواند: «ببین انتظارت چه کرده با روزگارم، ببین انتظارت چه کرده با روزگارم».
.......
ادامه‌ی روایت را از اینجا بخوانید:
tchaikovsky.blogfa.com/post/92

Chorte Badazohr

Hooman Ajdari