Bir sabah saçlarımı okşayıp da rüzgar
İzlerini sürüp de gidecek beyaz beyaz
Ve güneş aynaya baktığımda çizgilerden
Yeni bir yüz gösterecek üzülerek biraz

Yok olmaz erken daha                       
Biraz geç kalın ne olur                           
Hiç hazır değilim henüz                               
Ne olur baharlarımı bırakın bir süre daha                     
Tanıdık değil bana güz                     

Yok olamaz dur, dur gidemezsin.
Gözlerimin rengi duy
Bulutlara dönemezsin
Yok alamazsın beni deli zaman
Dur ömrüme o kurşuni renkleri süremezsin

O gün başka renkte ağaracak biliyorum
Ve zorla değil ya o rengi hiç sevmiyorum
Ne olur sanki biraz daha zaman verseniz
Yıllar öfkenizi hiç mi hiç anlamıyorum

Gökhan Türkmen - Kurşuni Renkler

Hayat…düşe kalka yürüdüğümüz …zaman zaman birilerinin  bize eşlik ettiği, günü geldiğinde ise yalnız adımlarımız …kimi zaman düzlüklerinde, kimi zaman yokuşlarında ; koşar adım gittiğimiz yada  bir ağacın  sırtına yaslanarak nefeslendiğimiz…bazen dakikaları saat, bazen saatleri dakika …

Kırgınlıklarımız… içimize attıklarımız, dilimizin ucuna gelenler, öfkeden kelimeleri bir sıraya getiremediğimiz zamanlar, sonradan aklımıza gelenlerle sabaha kadar alıp alıp veremedigimiz…yürümeye değer  Arnavut kaldırımlarımız..

Dostluklarımız…buzlu bir yolda yürümek …incelik, dikkat, tecrübe, sabır…yanındaki kaydığında kendi düşebilme ihtimalini göze alarak onu kavrayacak özveri ,merhamet…sayısı; kişinin yaşıyla, yaşadıklarıyla ters orantılı…azı kıymetli…

Mutluklarımız…yürüdüğünüz yolun oksijeni…derin nefesimiz…bakmayı bile-me-yenler, beklentisi çok olanların hep sislerin ardında bakabildiği ya da hiç göremediği…

Ben…yerle gök arasında bir yerde…kimi zaman siyaha, kimi zaman beyaza meftun…git gellerden yorulmuş…”kalbine tünemiş kuşları uçurmuş”* . Yazıları ortaya çıkmış…bu yüzden kendince…

Gökhan Türkmen - Kurşuni Renkler

Renkler her dili konuşur