شب شعر گوته

recorded with an iPhone mic on april 2, 2022 in toronto.
edited and uploaded on september 14, 2022.

forever sketches #4

خوشحال میشوم نظراتتون رو بدونم
اگه دوست دارید در مورد ایده ی پشت آلبوم بیشتر بدونید ویدئوی پروموشن البوم رو میتونین از یوتیوب ببینین 
@Arashmidus
Music : Arsham Hekmat
Lyrics : Arsham Hekmat
Vocal : Vida Manouchehri
made in studio eXon 
از طریق اینستا و توییتر با ما همراه باشید
@Arsham_heky

Div Ha Mesle Piyazand

Omelette (feat. Vida)

Omelette

گالری آپادانا (کاشانه هنرهای زیبا) نخستین فضای جدی و رسمی برای نمایش آثار هنرمندان بود. جایی در دل تهران جنگ‌زده و دچار بحران در سال ۱۳۲۸ برای هنرمندانی که به دنبال ارائه‌ی هنرشان به جامعه بودند. این گالری با عمری کمتر از یک سال به یک مکان مهم و جریان‌ساز تاریخی تبدیل شد. در این شماره از رادیونیست به تاریخچه‌ی این مکان و جایگاهش در هنر معاصر ایران می‌پردازیم.

اینستاگرام رادیونیست
مالک و صاحب‌امتیاز: مجموعه‌ی زیبان
تهیه‌کننده: رامیار منوچهرزاده
کارگردان، نویسنده و پژوهشگر: معراج قنبری با همراهی ساجده علی‌پور
گویندگان متن: نگین فیروزی و وحید ناظمی
تدوینگر: فرزانه رضایی
ساخت و تنظیم موسیقی: محمد برزیده و آیدین انزابی‌پور
طراحی و ساخت هویت بصری پادکست: استودیو ملی
موشن‌‌گرافیک و طراحی گرافیک: نرگس فداکار
پشتیبانی فضای مجازی: امین شیرپور

اپیزود پنجاه‌ویکم: گالری آپادانا

▨ نام شعر: چه آتشی است مگر
▨ شاعر: حیدر یغما (متخلص به یغمای نیشابوری)
▨ با صدای: یغما نیشابوری
 ♪  موسیقی: کیهان کلهر
 ♪  پالایش و تنظیم: شهروز
───────♪ ───────
چه آتشی است مگر در درون و....؟
که جان خلق بسوزد ز گرمی سخنم

چه شد که آن همه شوق ِ گل و گلستان‌ها 
خرابه‌ها شد و چون مرغ ِ شب‌گزین وطنم

بزرگ مجلس وعظم، کجاست دستارم؟
امیر ِ محفل ِ علمم، دریده پیرهنم

رمیده چرخ به ویرانم و نمی‌گوید
که من به وزن ادیبان امیر انجمنم

کنم ز دام ِ جهان میل ِ بر گذر یغما
ولی فسوس که پابند ِریسمان ِ تنم

یغما نیشابوری | چه آتشی است مگر | با صدای شاعر

▨ نام شعر: خانه خونین است اینک 
▨ شاعر: سیمین بهبهانی
▨ با صدای: سیمین بهبهانی
♪ موسیقی: قطعه‌ی دیلمان از سامان صمیمی 
♪ پالایش و تنظیم: شهروز
────── ♪ ──────
خانه ابری بود روزی؛ خانه خونين است اينک
آن چنان بود اين چنين شد، حال ما اين است اينک

مرده‌واری طيلسان بر دوش و خون آشام و شب‌رو
تشنه ی خون با دو دندان چو دو زوبين است اينک

می‌کَشد در خون پلنگ ِ پير، آهوی جوان را
وحشت ِ قانون ِجنگل؛ تهمت ِ دين است اينک

سرو ِ باغ عشق را نازم که در باران ِ سُربی
چون درخت ِ ارغوان از خون، گل‌آزین است اینک

می‌درخشد خاک همچون آسمان با روشنانش
بر زمین بشکسته شمشادی بلورین است اینک

گِرد ماه ِ چارده؛ شب با شبآویزان سُرخش
رشته‌ی مرجان نثار ِ زلف مِشکین است اینک

چشم ِ شوخ ِ گزمگان، تا ننگرد دوشيزگان را؛
پرده‌‌ساز ِ چهره‌ها، گيسوی پرچين است اينک

نوعروسان ِ بلوراندام ِ بازو مرمری را
حجله‌‌گه گور است و خاک ِ تيره‌ بالين است اينک

گوهر ِ ناسفته را گر شَرع می‌گويد که مَشکن
سُفتن و آنگه شکستن؟ تا چه آیين است اينک!؟

تيغه‌ی فرياد ِ غم بشکست چون فولاد ِ خنجر
پرده‌ی گوش ِ ستم ديوار ِرويين‌ است اينک

نه! که کارستان ِظالم همچو خاکستر بريزد
حاصل ِ کبريت ِ نفرت، شعله‌ی کين است اينک

خانه ابری بود روزی، گرچه خونين شد، وليکن
پشت ِ ظلمت وز پی ِ خون؛ صبح ِسيمين است اينک
▨ 
سیمین بهبهانی، نیمای غزل ِایران

سیمین بهبهانی | خانه خونین است اینک

نویسنده » غلامرضا خضری
  گویند» فاطمه شریفیان

دریا با من بخوان(قسمت بیست و چهارم - رادیو کلاغ ها)

Ghanbar Rastgoo Fan Page:http://www.facebook.com/pages/Ghanbar-Rastgoo-%D9%82%D9%86%D8%A8%D8%B1-%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D8%AA%DA%AF%D9%88/138348822866810

More Tracks:soundcloud.com/ghanbar-rastgoo-page-2

Ghanbar Rastgoo-Mahigiri


گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن
کسی نی که از مه بُپُرسه چه تِن تو

چه بودن که لاغرتِه بودِی
همیشَه سَرت بِی چه زیرن

چشِت بیِ چِه سُرخِن
گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن

تو خیلی خاشی
خاشتِر از سوره ی کُل هُوَلّا
که اُن وخَتُ ما رَفته مَختَب
اُ تو، تو چِشُن مه هِجّی تَکِردَه
مه یادُم نَرَفتن که مارفتَه ایسین
که تو باغ لیمو تو جیکو تخاردَه
مه پُشتِ دِرختُن مَگردی
اُ  تو فکرُنُم
روزُنِ شادِمُنی خو پیدا مَکردَه
مه وا کُوت و شلوالِ دومادیمُ

تو وا اُ هَمَه بَنگری
اُهَمَه اَشرفی روی سینَه ت
چه تور ِبهاره ی سَفیدی
اَگِی بلکه باپیر، آهسته رو تارَه
گازی نَکِردِن
گِریخُم نَهُندِن، گِریخُم نَهُندِن

Ebrahim Monsefi - Gerikhom Nehonden

شب اول از شب‌های نویسندگان و شاعران ایران در ۱۸ مهر ۱۳۵۶ با بیان‌نامه‌ی کانون نویسندگان ایران آغاز می‌شود که آن را رحمت‌الله مقدم مراغه‌ای، عضو هیات دبیران موقت کانون نویسندگان ایران می‌خواند. مجری‌گری شب اول را اسلام کاظمیه بر عهده دارد.

Ten Nights of Poetry 1

شب اول | بیان‌نامه‌ی کانون نویسندگان ایران | با صدای رحمت‌الله مقدم مراغه‌ای

در فایل دوم از شب اول هاینس بکر، مدیر انستیتو گوته در ایران از سوی خودش پیامی برای خوش‌آمدگویی به شرکت‌کننده‌گان می‌خواند. ابتدا به زبان آلمانی و سپس چنان‌که اسلام کاظمیه می‌گوید «با لحن شیرینی که فارسی حرف می‌زنند» به فارسی.

شب اول | خوش‌آمدگویی هاینس بکر | رییس انستیتو گوته

سیمین دانشور که اسلام کاظمیه او را چنین معرفی می‌کند: «هم خودش خانم سیمین دانشوره برای ما و هم یادگار جلال آل‌احمد» در شب اول با موضوع «مسائل هنر معاصر» سخنرانی می‌کند.

شب اول | سخنرانی سیمین دانشور | مسائل هنر معاصر

سیاوش مطهری اولین شاعر از میان شاعران است که در شب اول شعر می‌خواند. مطهری در این شب به ترتیب شعرهای «تو، ای بزرگ قبایل»، «با کاروان حُله»، «در این شرابسالی»، «در انتظار دیرترین میعاد» و «غزلک ۳» را می‌خواند. در کتاب ده شبِ ناصر موذن نام او به عنوان چهارمین شاعر شب اول ثبت شده، ترتیب شعرها رعایت نشده و علاوه بر شعرهایی که مطهری آنها را در شب اول خوانده شعری به نام «تو، عاشقانه‌ترین...» از او در این کتاب منتشر شده که مطهری آن را در شب‌های نویسندگان و شاعران ایران نخوانده است.

شب اول | شعرخوانی سیاوش مطهری

منصور اوجی، دومین شاعر شب اول را جلال سرفراز برای شعرخوانی دعوت می‌کند. اوجی هرچند در ابتدا اعلام می‌کند ده شعر کوتاه خواهد خواند، در نهایت هشت شعر را به نام‌های «منصور منم، منم منم، منصور»، «سرود عمر چه کوتاه است»، «در جوهر هر شراب شک کردیم»، «گفتند: تا شراب شبی سر کن»، «چه فاصله است بر این خاک؟»، «این رقص»، «هرچه شقایق است و گل» و «هوای باغ نکردیم» به ترتیب می‌خواند. نام او در کتاب ده شبِ ناصر موذن به عنوان سومین شاعر شب اول آمده است.

شب اول | شعرخوانی منصور اوجی

در ابتدای این فایل بخشی از معرفی محمدعلی مهمید را با صدای محمد خلیلی می‌شنویم. مهمید که مطابق برنامه‌ی پیشین بنا بود در شب ششم سخنرانی کند بنا بر آنچه پیش از این در توضیحات مربوط به شعرخوانی فریدون مشیری و سخنرانی اسلام کاظمیه نوشتیم در شب هشتم در جایگاه اولین سخنران و با عنوان «آرمانگرایی در شعر پارسی» سخن می‌گوید. سخنرانی مهمید طولانی‌ترین سخنرانی تمام شب‌های نویسندگان و شاعران ایران است و به همین دلیل هم حواشی‌ای به بار می‌آورد. از دقیقه‌ی ۳۰ام سخنرانی صدای کف زدن‌های اعتراضی به نشانه‌ی طولانی شدن سخنرانی آغاز و رفته رفته فاصله‌ی این کف زدن‌ها کوتاه‌تر و کوتاه‌تر می‌شود. با این وجود مهمید یا متوجه نمی‌شود این کف زدن‌ها در اعتراض به سخنرانی طولانی اوست یا متوجه می‌شود و به آن توجهی نمی‌کند. پنجاه و پنج دقیقه از سخنرانی که می‌گذرد صدای مبهم یکی از اداره‌کننده‌گان برنامه، به احتمال جلال سرفراز را می‌شنویم که از مهمید می‌پرسد چه زمانی سخنرانی‌اش تمام خواهد شد و می‌شنویم که «تمامه». سپس طولانی‌ترین کف زدن جمعیت را می‌شنویم که در اعتراض به ادامه‌ی سخنرانی مهمید نزدیک به یک دقیقه کف می‌زنند. مهمید سرانجام به روی خودش می‌آورد و می‌گوید: «نمی‌خواید حرف بزنم، برم.» کسی می‌گوید: «خسته شدن.» مهمید می‌پرسد: «خسته شدید؟» چند نفری با هم پاسخ می‌دهند: «بله!» مهمید ناچارن بخش نسبتن طولانی‌ای از آنچه در تمامی منابع موجود زیر عنوان «انسان‌گرایی در شعر سعدی» منتشر شده را نمی‌خواند و ادامه می‌دهد: «پایان مطلب...» جمعیت اما بی‌قرار و خسته است و هم‌چنان با کف زدن‌های منقطع تلاش می‌کند به سخنران بفهماند که سخنرانی‌اش بیش از حد طولانی شده است. «پایان مطلب» مهمید هم طولانی می‌شود. سخنران حرف می‌زند و شعر می‌خواند. از مولوی، از اقبال لاهوری، از نظامی گنجوی. در ابتدای شعر نظامی گنجوی است که کسی از میان جمعیت به اعتراض بلند می‌شود و می‌گوید: «... معذرت می‌خوام. خواهران برادران خیلی عذر می‌خوام من دخالت کردم. شرایط اختناق، نبودن فرهنگ درستی ما رو اینقدر بی‌اصل و نسب کرده، مسائلی هستن که اینا لازمه‌ی زندگی ما هستن و این نبودن...» صدای همهمه می‌آید. صدای محو سرفراز را می‌شنویم و بعد صدای فرد معترض را که می‌گوید: «خیلی مسخره‌ست حرکت آقای سرفراز. شاعر معروف و محبوب همه‌مون. چپ بزنین» چپ زدن در برخی لهجه‌ها همان معنای کف زدن را می‌دهد. عده‌یی کف می‌زنند و کسانی می‌گویند: «بذار حرفشو بزنه.» سرفراز می‌گوید: «وقت بگیر، بعدن سخنرانی کن.» فرد معترض با همان لحن آزرده می‌گوید: «احتیاج به وقت نیست. خیلی مچکرم آقای سرفراز» صدای همهمه ادامه دارد. فرد معترض را آرام می‌کنند و سپس مهمید شعر نسبتن بلندی از گنجوی را تا انتها می‌خواند و سخنرانی‌اش را پایان می‌دهد. ناگفته ماندن آنچه در این شب اتفاق افتاده موجب می‌شود ندانیم فرد معترض نسبت به سخنرانی طولانی مهمید اعتراض دارد یا نسبت به کف زدن‌های اعتراضی جمعیت. پس از مهمید اسلام کاظمیه پشت تریبون می‌آید و می‌گوید: «این همه ما خواهش می‌کنیم از شما و سعی‌مون این است که این جلسات ادامه پیدا بکنه، به خاطر این است که این تشنجات رو هم از اون طرف دوست عزیزمون صحیح دیدم من و هم از طرف شما. تکرار کرده‌ییم و گفته‌ییم که محیط اجازه نداده است که ما تحمل کنار هم نشستن رو داشته باشیم. ادامه بدیم و تحمل کنیم تا این تحمل آموخته بشه و سایرین هم یاد بگیرند که می‌شود ساعت‌ها نشست و صحبت منطقی استادی رو گوش کرد. اجازه بفرمایید محمد خلیلی ادامه بده. به هر حال هم حق با شماست و هم با این دوست عزیزم و هم‌عقیده‌هاش، هر دو. شما رو جامعه‌ی این بیست سال اخیر که تمام دوستان سخنران ما گفتن ناآموخته سعی کرده درست کنه... نه بی‌فرهنگ نه... بافرهنگن... همه‌شون با فرهنگن. دلیلش جمع شدن اینجاست. خلیلی ادامه بده!» محمد خلیلی پیش از ادامه می‌گوید: «عزیزان تاریخ ادبیات ما، و مردان بزرگی چون فردوسی و سعدی و تمام کلاسیک‌های ادبیات ایران همیشه در زیر سلطه‌ی زور زندگی کردن و همیشه علیه این مسائل اقدام کردن و سخنرانی دوست بزرگ ما آقای مهمید در این زمینه است... در این زمینه بود. این‌که از سعدی حرف می‌زنیم، از فردوسی و دیگران به همین معنی و به همین دلیله. همیشه ادبیات مسئول بوده. همیشه سعی کرده علیه ظلم و زور اقدام بکنه. حالا بگذریم از کسانی که تمکین کردن. همیشه عده‌یی بودن در تمام ادوار تاریخ ایران زیر این سلطه‌ی زور، به پولی، به پشیزی خودشون رو فروختن ولی مهمید، دوست محقق ما از کسانی حرف می‌زنه و حرف زد که علیه این مسائل اقدام کردن. چرا ما ادبیات کلاسیک خودمون رو به دقت نخونیم و نشناسیم این آدما رو. بگذریم...»

شب هشتم | سخنرانی محمدعلی مهمید | آرمانگرایی در شعر پارسی

Episode 24 / MELBOURNE

"گل دلفريب - "
گل دلفريب سرخ باغ من پس بوي گلبرگ تو كو؟
عشق من چيزي بگو
 قلبي بسوز
 چشم به من خسته بدوز
تا نسيم سرد شب از ساقه تو ميوزه به صورتم
من هنوز ديوونتم
بي من نمير
عشق من پاييز نگير
گاهي از دوري من آهي سر كن گل من
گاهي بيدار بمون تا صبح با خيال من 
گاهي از دوري من دلتنگي كن مثه من
با عطر خوش نفست شعري بگو واسه من
گل دلفريب سرخ باغ من پس بوي گلبرگ تو كو؟
عشق من چيزي بگو قلبي بسوز چشم به من خسته بدوز
شبنم زلال چشمه چشت
گونه هاي پرخواهشت
واسه من آرامشه
 بارون نبار
عشق من تنهام نذار
كودكي كرديم منو تو
توي باغ كهنه و پير
تازگي نداره اين فصل
فصل پاييز فراگير
نه درخت نه برگ نه ريشه
شيفته سنگ و هميشه
گل دلفريب من تاب
 نه به قانون هميشه
گل دلفريب سرخ باغ من پس بوي گلبرگ تو كو
عشق من چيزي بگو, قلبي بسوز
 چشم به من خسته بدوز
به جنون كشيده قحطيه نفس از رنج موندن تو قفس
زنگ دلفريب خنده هاي تو
 ميوه رسيده نو
گاهي از دوري من آهي سر كن گل من
گاهي بيدار بمون تا صبح با خيال من
گاهي از دوري من دلتنگي كن مثه من
با عطر خوش نفست شعري بگو واسه من
دل هيچكسي براي باغ ما هرگز نميسوزه گلم
بند تنهايي من بي بوي تو هرگز نميپوسه گل
تا نسيم سرد شب از ساقه تو ميوزه به صورتم
من هنوز ديوونتم بي من نمير
 عشق من پاييز نگير
Lyrics: Hadi Pakzad
Album: Aflatoon (2009)


شب هشتم | سخنرانی محمدعلی مهمید | آرمانگرایی در شعر پارسی

khoroos

Related tracks