Deklamation

Only sound remains

شاملو

Yaas e Man

eshgh

Short Story & Poem

دکلمه - دیالوگ

بیش از اینها ، آه ، آری
بیش از اینها میتوان خاموش ماند

عروسک کوکی - شعر و صدای فروغ فرخزاد

پاییزان، پاییزان، شوق عبور یاران 
در شهر مهر ورزان، پاییزان 
رهایی، 
در جاده‌های حیرت 
گشتیم و باز گشتیم 
آنجا، 
آفاق آشنایست 
پاییزان، پاییزان، رویای روشن عشق 
در فصل برگ ریزان، پاییزان...
شعر : جواد مجابی / آهنگساز : فریدون شهبازیان

Paizan / تیتراژ فیلم پاییزان / رسول صدر عاملی

سهراب سپهری زندگی رسم خوشایندیست - خسرو شکیبایی

دیالوگ به یاد ماندنی از فیلم چیزهایی هست که نمیدونی

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

حرفی بزن سلام نوش لیموی گس-سید علی صالحی-دکلمه رضا پیربادیان

دلتنگی‌های آدمی را
باد ترانه‌ای می‌خاند،
روياهايش را
آسمان پر ستاره ناديده می‌گيرد،
و هر دانۀ برفی
به اشكی نريخته می‌ماند.
سكوت
سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق‌های نهان
و شگفتی‌های بر زبان نيامده.
در اين سكوت
حقيقت ما نهفته است
حقيقت تو
و من.

***

برای تو و خويش
چشمانی آرزو می‌کنم
که چراغ‌ها و نشانه‌ها را
در ظلمات‌مان
ببيند
گوشی
که صداها و شناسه‌ها را
در بيهوشی‌مان بشنود
برای تو و خويش، روحی
که اين همه را
در خود گيرد و بپذيرد
وزبانی
که در صداقت خود
ما را از خاموشی خويش
بيرون کشد
و بگذارد
از آن چيزها که در بندمان کشيده است
سخن بگویيم.

سکوت- مارگوت بیگل- شاملو

از فصل اولِ کتاب گویای "یک عاشقانه ی آرام" نادر ابراهیمی به روایت پیام دهکردی و آهنگسازی کریستف رضاعی
نشر از: نوین کتاب گویا

مه سپیدِ فشرده ی مسلط - یک عاشقانه ی آرام

شعر و صدای یدالله رؤیایی | از آلبوم شعرهای یدالله رویایی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان - 1356
*
از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی
وقتی سخن از تو می‌گویم
از عاشق، از عارفانه می‌گویم
از دوست دارم
از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی

من با گذر از دل تو می‌کردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست

من با به تمنای تو خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم خواند

ما خاطره از شبانه می‌گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغان در پنهان
ما خاطره‌ایم از به نجواها
من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه‌ای از به آرامی

من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذت نادر شنیدن باش
تو از به شباهت از به زیبایی
بر دیده تشنه‌ام تو دیدن باش 

یدالله رؤیایی - من از دوستت دارم

اي شاخ گل که در پي گلچين دوانيم
اين نيست مزد رنج من و باغبانيم

پروردمت به ناز که بنشينمت به پاي
اي گل چرا به خاک سيه مي نشانيم

آزمودم عقل دوراندیش را

شعر و صدای شمس لنگرودی | موسیقی: مزدا شاهانی | از آلبوم «به سرش زده باد» - شرکت آوای باربد - 1392
*
تو آب شده ای
در اندوه اسبها
دلتنگی دره ها
قطرات شبنم
مه نمی گذارد که ببینمت

شانه به سر تاجش را به زمین می گذارد
که تو شهبانوی کوهستانها شوی
کفشدوزک ها خالهای سیاهشان را
برای گردنبند تو در بارانها رها می کنند
قوچها برای تو با درخت صنوبر می جنگند
مه نمی گذارد که ببینمت

تو هستی و نیستی
خالق امروز من

تو هستی و نیستی
از سرانگشتهایم پهلو می گیرند بر صفحه کاغذ
و گواه می آورند
سوره های سپید را
از دریای مه

شمس لنگرودی - اسبان

شعر: حافظ | صدا: احمد شاملو | موسیقی: فرهاد فخرالدینی | از آلبوم «غزلیات حافظ» - نشر ماهور - 1389 | نقاشی چهره: ضیاءالدین جاوید
*
نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
گذر به کوی فلان کن در آن زمان که تو دانی

تو پیک خلوت رازی و دیده بر سر راهت
به مردمی نه به فرمان چنان بران که تو دانی

بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را
ز لعل روح فزایت ببخش آن که تو دانی

من این دو حرف نوشتم چنان که غیر ندانست
تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

امید در کمر زرکشت چگونه ببندم
دقیقه‌ایست نگارا در آن میان که تو دانی

یکیست ترکی و تازی در این معامله حافظ
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی

حافظ - نسیم صبح سعادت

شعر: مولوی | صدا: احمد شاملو | موسیقی: فرهاد فخرالدینی | از آلبوم «غزلیات مولوی» - نشر ماهور - 1389 | نقاشی چهره: ضیاءالدین جاوید
*
در وصالت چرا بیاموزم
در فراقت چرا بیاموزم
یا تو با درد من بیامیزی
یا من از تو دوا بیاموزم
می گریزی ز من که نادانم
یا بیامیز یا بیاموزم
پیش از این ناز و خشم می کردم
تا من از تو جدا بیاموزم
چون خدا با تو است در شب و روز
بعد از این از خدا بیاموزم
در فراقت سزای خود دیدم
چون بدیدم سزا بیاموزم
خاک پای تو را به دست آرم
تا از او کیمیا بیاموزم
آفتاب تو را شوم ذره
معنی والضحی بیاموزم
کهربای تو را شوم کاهی
جذبه کهربا بیاموزم
از دو عالم دو دیده بردوزم
این من از مصطفی بیاموزم
سر مازاغ و ماطغی را من
جز از او از کجا بیاموزم
در هوایش طواف سازم تا
چون فلک در هوا بیاموزم
بند هستی فروگشادم تا
همچو مه بی‌قبا بیاموزم
همچو ماهی زره ز خود سازم
تا به بحر آشنا بیاموزم
همچو دل خون خورم که تا چون دل
سیر بی‌دست و پا بیاموزم
در وفا نیست کس تمام استاد
پس وفا از وفا بیاموزم
ختمش این شد که خوش لقای منی
از تو خوش خوش لقا بیاموزم

مولوی - در وصالت چرا بیاموزم

شعر: خیام | صدا: احمد شاملو | موسیقی: فریدون شهبازیان | از آلبوم «رباعیات خیام» - نشر ماهور - 1390 
*
چون ابر به نوروز رخ لاله بشست
برخیز و بجام باده کن عزم درست
کاین سبزه که امروز تماشاگه توست
فردا همه از خاک تو برخواهد رست

خیام - چون ابر به نوروز رخ لاله بشست

سروده ای از :مارگوت بیکل
ترجمه و صدای: احمد شاملو
موسیقی:بابک بیات

بر آنم که زندگی کنم/ بر آنم که عشق بورزم/ برآنم که باشم/ اَحمد شاملو

روایت صوتی قصه ی «آهـــو و پرنـــده هـــا»
قصه ای  به یادگار از «نـــیما یوشـــیـــج» 
 راوی: بـهروز وثــــــوقــــی
موسیقی :اسفـــندیار منــــفردزاده
ضبط در استویوی خانگی اسفندیار منفردزاده
اسفندیار منفردزاده در سال 1993 دست به کار ساخت موسیقی متن برای روایت صوتی قصه های "شنگول و منگول" و "سنگ صبور" به‌روایت "صادق هدایت"،"ملخک" به‌روایت "احمد شاملو" ، و"آهو و پرنده" به روایت "نیما یوشیج" شد . او این قصه ها را با صدای "بهروز وثوقی" و همراهی"مرتضی میرآفتابی" ضبط کرد و در آمریکا و در شکل نوار کاست منتشر کرد.

روایت صوتی ِ قصه ی کودکانه ی آهـــو و پرنـــده هـــا

پرویز پرستوئی - تنهائیم را با تو قسمت میکنم، سهم کمی نیست

(Collage Huward,Barahani,  Amir rework and collage)

"بخاطر تو که براهنی را دوست  داری"

نیامد
شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پی دیوانه ای که گیسوان بلوطش را به سحرگرم مرمر لمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم چو پوزه در شکم روزگار خویش دویدم دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهد شوم غریبی! زمانه صاحب سگ؛ من سگش
چو راندم از در خانه ز پشت بام وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده ها به رخانم زدم به خلوت پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چنان گدازه پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خواب تلخ بر آشفت خواب خسته و شیرین بچه های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیش دوست نه در حضور غریبه نه کنج خلوت خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

لوک هوارد 
رضا_براهنی


گوش میدادم هر ۲ راجدا جدا ,که به هم چسبیدند ، شما هم گوش بدید

نیامد

Music for piano and orchestra.

Follow:

Spotify: https://open.spotify.com/artist/2pHCm7cvE0ADlPp68tScqW

Apple Music: https://music.apple.com/us/artist/steven-gutheinz/1421925543

SoundCloud: https://soundcloud.com/steven-gutheinz

Instagram: https://www.instagram.com/stevengutheinz

Bandcamp: https://stevengutheinz.bandcamp.com

Web: https://stevengutheinz.com

Prism

Original composition by Maria Antonieta Rodriguez
© 2018 Maria Antonieta Rodriguez. All rights reserved
Artwork from web:

Our Love Story

کجا بود آن جهان

باد
بهروز پاشایی - گیتار و خواننده
دارا تیموری فر - درامز
سامان علی‌مددی - گیتار بیس

آهنگساز - بهروز پاشایی
تنظیم - گروه موسیقی باد
ضبط - استودیو باد ، استودیو نُوا 
ضبط درامز - استودیو دژآهنگ ، مهرداد بلوچیان
میکس و مسترینگ - بهروز پاشایی
آرت‌ورک - آرش بلوری

با تشکر از میلاد شعبانی 

از همه دور می ‌شوم 
نقطه ی کور می ‌شوم 
زنده به گور می ‌شوم
باز مقابلم تویی

شاعر: داود صمدی عاملی

Behrouz Pashaei - Guitar, Vocal 
Dara Teymourifar - Drums
Saman Alimadadi - Bass Guitar

Lyrics - Davoud Samadi Ameli
Composition - Behrouz Pashaei
Arrangement - Baad Band
Record - Baad Studio , Nova Studio
Drums Record - DeZhahang Studio  (Mehrdad Balouchian) 
Mixing and Mastering - Behrouz Pashaei
Artwork - Arash Bolouri

Thanks To
Milad Shabani

Single

Dowr - دُور

blossoming buds of the heart | تسبیحِ دل
تسبيح به نخ مى‌كند اين فيروزه‌هاى چشم تو
 در دل به خير مى‌چرخد و در ديده مُستجاب مى‌شود.
 بخشى از سروده‌ى #ياسمن_عقيلى 
Ebrahim Poustinchi 
Summer 2017 | Ohio

Ebrahim Poustinchi's Album

Blossoming Heart Buds  | تسبیحِ دل

یکی بود یکی نبود.
جز خدا هیچی نبود
زیرِ این تاقِ کبود،
نه ستاره
          نه سرود.

 

عموصحرا، تُپُلی
با دو تا لُپِ گُلی
پا و دستش کوچولو
ریش و روحش دوقلو
چپقش خالی و سرد
دلکش دریای درد،
دَرِ باغو بسّه بود
دَمِ باغ نشسّه بود:

 

«ــ عموصحرا! پسرات کو؟»
«ــ لبِ دریان پسرام.
    دخترای ننه‌دریا رو خاطرخوان پسرام.
    طفلیا، تنگِ غلاغ‌پر، پاکِشون
    خسته و مرده، میان
    از سرِ مزرعه‌شون.
    تنِشون خسّه‌ی کار
    دلِشون مُرده‌ی زار
    دسّاشون پینه‌تَرَک
    لباساشون نمدک
    پاهاشون لُخت و پتی
    کج‌کلاشون نمدی،
    می‌شینن با دلِ تنگ
    لبِ دریا سرِ سنگ.

 

    طفلیا شب تا سحر گریه‌کنون
    خوابو از چشمِ به‌دردوخته‌شون پس می‌رونن
    توی دریایِ نمور
    می‌ریزن اشکای شور
    می‌خونن ــ آخ که چه دل‌دوز و چه دل‌سوز می‌خونن! ــ:

 

«ــ دخترای ننه‌دریا! کومه‌مون سرد و سیاس
    چشِ امیدِمون اول به خدا، بعد به شماس.

 

    کوره‌ها سرد شدن
    سبزه‌ها زرد شدن
    خنده‌ها درد شدن.

 

    از سرِ تپه، شبا
    شیهه‌ی اسبای گاری نمیاد،
    از دلِ بیشه، غروب
    چهچهِ سار و قناری نمیاد،

 

    دیگه از شهرِ سرود
    تک‌سواری نمیاد.

 

    دیگه مهتاب نمیاد
    کرمِ شب‌تاب نمیاد.
    برکت از کومه رفت
    رستم از شانومه رفت:

 

    تو هوا وقتی که برق می‌جّه و بارون می‌کنه
    کمونِ رنگه‌به‌رنگش دیگه بیرون نمیاد،
    رو زمین وقتی که دیب دنیارو پُرخون می‌کنه
    سوارِ رخشِ قشنگش دیگه میدون نمیاد.

 

    شبا شب نیس دیگه، یخدونِ غمه
    عنکبوتای سیا شب تو هوا تار می‌تنه.

 

    دیگه شب مرواری‌دوزون نمی‌شه
    آسمون مثلِ قدیم شب‌ها چراغون نمی‌شه.
    غصه‌ی کوچیکِ سردی مثِ اشک ــ
    جای هر ستاره سوسو می‌زنه،
    سرِ هر شاخه‌ی خشک
    از سحر تا دلِ شب جغده که هوهو می‌زنه.

 

    دلا از غصه سیاس
    آخه پس خونه‌ی خورشید کجاس؟

 

    قفله؟ وازش می‌کنیم!
    قهره؟ نازش می‌کنیم!
    می‌کِشیم منتِشو
    می‌خریم همتِشو!

 

    مگه زوره؟ به خدا هیچکی به تاریکیِ شب تن نمی‌ده
    موشِ کورم که می‌گن دشمنِ نوره، به تیغِ تاریکی گردن نمی‌ده!

 

    دخترای ننه‌دریا! رو زمین عشق نموند
    خیلی وخ پیش باروبندیلِشو بست خونه تکوند
    دیگه دل مثلِ قدیم عاشق و شیدا نمی‌شه
    تو کتابم دیگه اونجور چیزا پیدا نمی‌شه.

 

    دنیا زندون شده: نه عشق، نه امید، نه شور،
    برهوتی شده دنیا که تا چِش کار می‌کنه مُرده‌س و گور.

 

    نه امیدی ــ چه امیدی؟ به‌خدا حیفِ امید! ــ
    نه چراغی ــ چه چراغی؟ چیزِ خوبی می‌شه دید؟ ــ
    نه سلامی ــ چه سلامی؟ همه خون‌تشنه‌ی هم! ــ
    نه نشاطی ــ چه نشاطی؟ مگه راهش می‌ده غم؟ ــ:

 

    داش آکل، مردِ لوتی،
    ته خندق تو قوتی!
    توی باغِ بی‌بی‌جون
    جم‌جمک، بلگِ خزون!

 

    دیگه دِه مثلِ قدیم نیس که از آب دُر می‌گرفت
    باغاش انگار باهارا از شکوفه گُر می‌گرفت:

 

    آب به چشمه! حالا رعیت سرِ آب خون می‌کنه
    واسه چار چیکه‌ی آب، چل‌تا رو بی‌جون می‌کنه.
    نعشا می‌گندن و می‌پوسن و شالی می‌سوزه
    پای دار، قاتلِ بیچاره همونجور تو هوا چِش می‌دوزه

 

ــ «چی می‌جوره تو هوا؟
    رفته تو فکرِ خدا؟...»

 

ــ «نه برادر! تو نخِ ابره که بارون بزنه
    شالی از خشکی درآد، پوکِ نشا دون بزنه:
    اگه بارون بزنه!
    آخ! اگه بارون بزنه!».

 

    دخترای ننه‌دریا! دلِمون سرد و سیاس
    چِشِ امیدمون اول به خدا بعد به شماس.

 

    اَزَتون پوستِ پیازی نمی‌خایم
    خودِتون بسِمونین، بقچه جاهازی نمی‌خایم.
    چادرِ یزدی و پاچین نداریم
    زیرِ پامون حصیره، قالیچه و قارچین نداریم.

 

    بذارین برکتِ جادوی شما
    دِهِ ویرونه رو آباد کنه
    شبنمِ موی شما
    جیگرِ تشنه‌مونو شاد کنه
    شادی از بوی شما مَس شه همینجا بمونه
    غم، بره گریه‌کنون، خونه‌ی غم جابمونه...»

 

□

 

پسرای عموصحرا، لبِ دریای کبود
زیرِ ابر و مه و دود
شبو از رازِ سیا پُر می‌کنن،
توی دریای نمور
می‌ریزن اشکای شور
کاسه‌ی دریارو پُردُر می‌کنن.

 

دخترای ننه‌دریا، تَهِ آب
می‌شینن مست و خراب.

 

نیمه‌عُریون تنِشون
خزه‌ها پیرهنِشون
تنِشون هُرمِ سراب
خنده‌شون غُل‌غُلِ آب
لبِشون تُنگِ نمک
وصلِشون خنده‌ی شک
دلِشون دریای خون،
پای دیفارِ خزه
می‌خونن ضجه‌کنون:

 

«ــ پسرای عموصحرا لبِتون کاسه‌نبات
    صدتا هجرون واسه یه وصلِ شما خمس و زکات!
    دریا از اشکِ شما شور شد و رفت
    بختِمون از دَمِ در دور شد و رفت.
    رازِ عشقو سرِ صحرا نریزین
    اشکِتون شوره، تو دریا نریزین!
    اگه آب شور بشه، دریا به زمین دَس نمی‌ده
    ننه‌دریام دیگه مارو به شما پس نمی‌ده.
    دیگه اونوَخ تا قیامت دلِ ما گنجِ غمه
    اگه تا عمر داریم گریه کنیم، باز کمه.
    پرده زنبوریِ دریا می‌شه بُرجِ غمِ‌مون
    عشقِتون دق می‌شه، تا حشر می‌شه هم‌دَمِ‌مون!»

 

□

 

مگه دیفارِ خزه موش نداره؟
مگه موش گوش نداره؟ ــ

 

موشِ دیفار، ننه‌دریا رو خبردار می‌کنه:
ننه‌دریا، کج و کوج
بددل و لوس و لجوج،
جادو در کار می‌کنه. ــ
تا صداشون نرسه
لبِ دریای خزه،
از لجِش، غیه‌کشون ابرا رو بیدار می‌کنه:

 

اسبای ابرِ سیا
تو هوا شیهه‌کشون،
بشکه‌ی خالیِ رعد
روی بومِ آسمون.
آسمون، غرومب غرومب!
طبلِ آتیش، دودودومب!
نعره‌ی موجِ بلا
می‌ره تا عرشِ خدا؛
صخره‌ها از خوشی فریاد می‌زنن.
دخترا از دلِ آب داد می‌زنن:

 

«ــ پسرایِ عموصحرا!
    دلِ ما پیشِ شماس.
    نکنه فکر کنین
    حقه زیرِ سرِ ماس:
    ننه‌دریای حسود
    کرده این آتش و دود!»

 

□

 

پسرا، حیف! که جز نعره و دل‌ریسه‌ی باد
هیچ صدای دیگه‌یی
به گوشاشون نمیاد! ــ
غمِشون سنگِ صبور
کج‌کلاشون نمدک
نگاشون خسته و دور
دلِشون غصه‌تَرَک،
تو سیاهی، سوت و کور
گوش می‌دن به موجِ سرد
می‌ریزن اشکای شور
توی دریای نمور...

 

□

 

جُم جُمَک برقِ بلا
طبلِ آتیش تو هوا!
خیزخیزک موجِ عبوس
تا دَمِ عرشِ خدا!
نه ستاره نه سرود
لبِ دریای حسود،
زیرِ این تاقِ کبود
جز خدا هیچی نبود
جز خدا هیچی نبود!

 

01. Gheseye Dokhtaraye Naneh Darya

جسم تهی - احمد رضا احمدی ، میلاد موحدی

مرا نکاوید , دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی
از مجموعه دوستت دارم
آهنگساز کارن همایون فر 


مرا نکاوید
مرا بکارید
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید
از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید
گوش هایم را بگذارید تال در میان گلبرگ های صدا پاسداری کند
چشمانم را گل میخ کنید و بر هر دیواری که در انتظار یادگاری کودکی است بیاویزید
در سینه ام بذر مهر بپاشید تا کودکان خسته از الفبا ، در مرغزارهایم بازی کنند
مرا نکاوید
واژه بودم
زنجیر کلمات گشته ام
سخنی نوشتم که دیگران با آرامش بخوانند
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بکارید
در زمینی استوار جایم دهید
نه در جنگلی که در زیر سایه درختان معیوب باشم
جای من در کنار پنجره هاست

دوستت دارم ...

باید در چشمان نگریست،
یا در گوش‌ها گفت؟
جنبش انگشتانت که به روی هم انباشته شده بود
و مروارید چشمانت 
دلیل بود؟
در عصر یک پاییز
در اتوبوس بودیم
دورمان دیوار شیشه‌ای سبز ...
سبزی شیشه‌ها، زرد پاییز را
سبز خرم کرده بود.
از سبزی برگ‌ها بهار به اتوبوس نشست.
بیرون خزان در کار بود.
نمی‌دانستم در بهار درون باید گفت؟
یا در خزان برون؟
من و بهار پیاده شدیم
بهار در خیابان محو شد
پاییز در کنارم راه می‌آمد.

مرا نکاوید  و  دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی

ahmad shamlou /  احمد شاملو . عقوبت

در هضم‌ِ بَزم - یکُم /قُرمه‌سبزی
هر کس خاطره را یک جور نگه می‌دارد برای خودش. برای من این جور است؛ ترانه‌هایی با یاد و در هضم‌ِ بَزم‌ها.ـ
یکُم قُرمه‌سبزی بود... ـ

قرمه‌سبزی


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من 

شاملو - سکوت سرشار از ناگفته هاست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

کجا بود آن جهان

kmrn