الحب في قلبي أمانة - فتحية أحمد

محمد السرّاج – بنتلاقى

ام كلثوم حفل حديقة الازبكية  أنا وانت ظلمنا الحب  7 مارس 1963   تقديم احمد فراج

محمد المغيص - تعب الكلام

محمد عبدالعزيز - كف الدموع

إن ضاقت الدنيا محلك ضلوعي ..

▨ نام شعر: سفری در پیش است
▨ شاعر: تورج نگهبان
▨ با صدای: تورج نگهبان
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
سفری در پیش است
سفری دور و دراز
سفری در آغاز
سفری به بلندای زمین تا خورشید
و به پهنای دیار تردید

سفری به فراسوی جهانِ خاکی
عالمِ افلاکی
در گذرگاهِ غریبی که نه صبح است و نه شام
نه نشان است و نه نام
نه خزانی، نه بهار
نه زمانی در کار
ساعتِ قلب ز کار افتاده‌ست
با زمان، جان داده‌ست

سفری نرم و سبک
به سبک‌بالیِ پرواز خیال
بی‌نیاز از پر و بال
بی‌نیاز از همه خوبی و بدی
کینه‌های ابدی
حیله و دانشِ انسانِ دوپا
آدمِ سربه‌هوا
آدم؛ این ذره‌ی ناچیز بزرگ
آدم؛ این برّه‌ی در قالب گرگ
جُنگی از حادثه‌ی اوج و حضیض
مشتی از فلسفه‌ی ضد و نقیض
گاه تا عرشِ خداوند در اوج
گاه بر کشتیِ بشکسته ز موج
سفری در پیش است
سفری دور و دراز
سفری در آغاز

سفری در پیش است
سفری دور و دراز
سفری در آغاز
من از این سفر دور و دراز
بازمی‌گردم و، باز
دوست دارم که تو با من باشی
همه با من باشند
همه این‌ها که کنون اینجایند
یا که بعد از من و ما می‌آیند
همه‌ی ما که به یک شاخه‌ی بودن وصلیم
همه‌ی ما که ز یک خون و هزاران نسلیم
همه آنان که تواناییِ معنا دارند
همه آنان که دلی عاشق و شیدا دارند
دوست دارم همه با من باشند
غمِ من، دوستِ من،
دفتر من، عشق
فرزند، پدر، مادرِ من
دوست دارم همه با من باشند.
▨
تورج نگهبان

تورج نگهبان | سفری در پیش است

▨ نام شعر: عاشقانه
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: یاسمن زعفرانلو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ــــــــــــــــ
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر توام سنگین شده

ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم زآلودگی‌ها کرده پاک

ای تپش‌های تن سوزان من
آتشی در مزرع مژگان من

ای ز گندمزارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه ها پربارتر

ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها

با توام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

ای دل تنگ من و این بار نور؟
های‌هوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمن‌زاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من

پیش از اینت گر که در خود داشتم
هرکسی را تو نمی‌انگاشتم

درد تاریکی‌ست، درد خواستن
رفتن و بیهوده خود را کاستن

سر نهادن بر سیه‌دل سینه‌ها
سینه آلودن به چرک کینه‌ها

در نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن

زر نهادن در کف طرارها
گمشدن در پهنهٔ بازارها

آه، ای با جان من آمیخته
ای مرا از گور من انگیخته

چون ستاره، با دو بال زرنشان
آمده از دوردست آسمان

از تو، تنهائیم خاموشی گرفت
پیکرم بوی هم‌آغوشی گرفت

جوی خشک سینه‌ام را آب، تو
بستر رگهام را سیلاب، تو

در جهانی این‌چنین سرد و سیاه
با قدمهایت قدمهایم به راه

ای به زیر پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده

گیسویم را از نوازش سوخته
گونه‌هام از هرم خواهش سوخته

آه، ای بیگانه با پیراهنم
آشنای سبزه‌زاران تنم

آه، ای روشن طلوع بی‌غروب
آفتاب سرزمین‌های جنوب

عشق دیگر نیست این، این خیرگی‌ست
چلچراغی در سکوت و تیرگی‌ست

عشق چون در سینه‌ام بیدار شد
از طلب، پا تا سرم ایثار شد

این دگر من نیستم، من نیستم
حیف از آن عمری که با من زیستم

ای لبانم بوسه‌گاه بوسه‌ات
خیره چشمانم به راه بوسه‌ات

ای تشنج‌های لذت در تنم
ای خطوط پیکرت پیراهنم

آه، می‌خواهم که بشکافم ز هم
شادیم یکدم بیالاید به غم

آه، می‌خواهم که برخیزم ز جای
همچو ابری اشک ریزم های‌های

این دل تنگ من و این دود عود؟
در شبستان، زخمه‌های چنگ و رود؟

این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لای‌لائی سحر بار
گاهوار کودکان بیقرار

ای نفس‌هایت نسیم نیم‌خواب
شسته در خود، لرزه‌های اضطراب

خفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیاهای من

ای مرا با شور شعر آمیخته
این‌همه آتش به شعرم ریخته

چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم، شعرم به آتش سوختی
▨
فروغ فرخ‌زاد
از دفتر شعر تولدی دیگر

‎قبل ماتنسيني حاول تنسّيني

ماچدون