مثل شمع نيمه‌جون ، داره مي‌سوزه تنم كسي باور نداره ، اين تن خسته منم خيره مونده به افق ، چشم انتظار من هم‌زبون شعله‌هاست ، داد من ، هوار من  قصه زندگي من ، قصه ماه و پلنگ قصه رفتن و موندن ، قصه شيشه و سنگ شب به پایان نرسونده ، شعله آخر من صبح صادق ندميده ، روي خاكستر من  شعله از سرم گذشت ، آشنايي نرسيد قطره قطره شد تنم ، در فضاي شب چكيد هرچه گفتم نشنيد ، كسي جز سايه من تو كه با من مي‌ميري ، سايه فريادي بزن  بي‌صدا سوختم و ساختم ، در دل اين شب درد از تنم چيزي نمونده ، غير خاكستر سرد غيرتم مي‌كُشد اما ، روشني‌بخش شبم  مي‌رسم به صبح صادق ، با همه تاب و تبم  مثل شمع نيمه جون ، لحظه لحظه جون به لب داره مي‌سوزه تنم ، بي‌صدا در دل شب اوج التهاب من ، آخرين لحظه شب پيك صبح شب‌شكن ، مي‌رسه خنده به لب تا شب از پا ننشست ، صبح صادق ندميد   تنم آسوده نشد ، تا به آخر نرسيد    

ستار

مزيكا شعبي دي جي ديمون برعاية السوبر ستار ريمكسي داي

غمت در نهانخانه دل نشیند
بنازی که لیلی به محمل نشیند
پی محملش آنچنان زار گریم
که از گریه ام ناقه در گِل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست مشکل نشیند
از آن زمان که آرزو ،چو نقشی از سراب شد
تمام جستجوی دل ،سوال بی جواب شد
نرفته کام تشنه ای ،به جستجوی چشمه ها
خطوط نقش زندگی،چو نقشی بر آّب شد
چه سینه سوز آه ها ،که خفته بر لبان ما
هزار گفتنی به لب ،اسیر پیچ و تاب شد
نه شور عارفانه ای،نه شوق شاعرانه ای
قرار عاشقانه هم ،شتاب در شتاب شد
نه فرصت شکایتی ،نه قصه و روایتی
تمام جلوه های جان ،چو آرزو به خواب شد
نگاه منتظر به در ،نشست و عمر شد به سر
نیامده به خود دگر،که دوره شباب شد
هفت آسمان را بردرم ،وز هفت دریا بگذرم
ای شعلهء تابان من
هم رهزنی هم رهبری ،همین سری همان سری
ای نور بی پایان من
چون میروی بی من مرو ،ای جان جان بی تن مرو
ای دیدن تو دین من ،وی روی تو ایمان من
ای هست تو پنهان شده ،در هستی پنهان من
چون میروی بی من مرو ، ای جان جان بی تن مرو
ای یارمن ای یار من ،ای دلبرُ دلدار من
ای محرمُ غمخوار من ،ای دینُای ایمان من
خوش میروی در جان من ای درد تو درمان من
چون میروی بی من مرو ،ای جان جان بی تن مرو
هفت آسمان را بردرم ،وز هفت دریا بگذرم
ای شعلهء تابان من
هم رهزنی هم رهبری ،همین سری همان سری
ای نور بی پایان من
چون میروی بی من مرو ،ای جان جان بی تن مرو

هایده - آواز تنهایی

Den symfoniske katastrofen. Katedral-aktig kor og orkester fyller rommet mens Surtr bringer ild over jord. Store latinske og norrøne tekstlinjer bygger mot et altomsluttende crescendo i flammer og undergang.

Ragnarök V. The Burning

From Shadows to Light

هايده - آمد اما در نگاهش

شمع نیمه جون / ستار

ای همه آرامشم از تو پریشانت نبینم...ـ ستار

داریـــــوش ، شــام مهتـــاب

Sattar - بوی موهات زیر بارون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ، کوچه به کوچه
باغ انگوری ، باغ آلوچه

دره به دره ، صحرا به صحرا
اون­جا که شبا ، پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ، ترسون و لرزون
پاشو می‌ذاره ، تو آب چشمه ، شونه می‌کنه ، موی پریشون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره
ته اون دره

اون‌جا که شبا
یکه و تنها

تک درخت بید
شاد و پرامید

می‌کنه به ناز
دستشو دراز

که یه ستاره ، بچکه مثل ، یه چیکه بارون
یه جای میو‌ش ، سر یه شاخش ، بشه آویزون

یه شب مهتاب
ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
مثل شب‌پره با خودش بیرون 

می‌بره اون‌جا
که شب سیا

تا دم سحر
شهیدای شهر

با فانوس خون
جار می‌کشن 

تو خیابونا
سر میدونا

عمو یادگار ، مرد کینه‌دار
مستی یا هوشیار ، خوابی یا بیدار

مستیم و هوشیار ، شهیدای شهر
خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر

آخرش یه شب ، ماه می‌آد بیرون
از سر اون کوه ، بالای دره ، روی این میدون ، رد می‌شه خندون


فرهاد - یه شب مهتاب

شعر از پرویز مقصدی آهنگ از پرویز وکیلی. آرتوش--- سنگ قبر آرزو
آسمان چشم او آینه کیست/ آن که چون آینه با من روبرو بود/ درد و نفرین، درد و نفرین بر سفر باد/ سرنوشت این جدایی دست او بود / گریه نکن که سرنوشت، گر مرا از﻿ تو جدا کرد / عاقبت دل های ما با غم هم آشنا کرد / چهره اش آینه کیست آن که با من روبرو بود/ درد و نفرین بر سفر این گناه از دست او بود / ای شکسته خاطر من روزگارت شادمان باد/ ای درخت پر گل من نوبهارت ارغوان باد/ ای دلت خورشید خندان سینه تاریک من سنگ قبر آرزو بود/ آنچه کردی با دل من قصه سنگ و سبو بود/ من گلی پژمرده بودم گر تو را صد رنگ و بود.

آرتوش (سنگ قبر آرزو ) نفرین

وطن 
ترانه : علیرضا میبدی 
آهنگ : محمد شمس
 تنظیم : عماد رام
 


ای شکسته تو شکستی
بویه کردی غصه خوردی
از ته دل گریه کردی
من باهاتم خاک پاتم
چو پرنده درهواتم
من رفیق گریه هاتم
عشق در تو،شعر در تو
بی تو من جایی ندارم
بی تو فردای ندارم
من باهاتم مثل بارون تو چشاتم
مثل غصه ت صداتم
چون پرنده در هواتم
ای وطن ای خانه ی من
بی تو من جایی ندارم 
بی تو فردای ندارم


 این ترانه آخرین اجرای مرجان در ایران
      در سال 1359 بود.اگر چه این اثر را چند سال بعد معین در امریکا بازخوانی نمود

شمع نیمه جون / ستار

leila m

Recent comments

Faeze

Hanif Mortazavi

Reza

User 593752788

Related tracks