Zwykłość w czasach cudu

Linus – poeta po przejściach, reżyser emocji, DJ rozproszonych głosów. Pisze znowu – wiersze, sztuki, szkice scenariuszy, które pulsują jak podskórny beat miasta. Jego twórczość to laboratorium dźwięku i słowa – miksuje teksty z samplami własnej produkcji, czasem z pomocą sztucznej inteligencji, która staje się współkompozytorem. Linus nie tyle tworzy, co składa – jak z mozaiki – z pozornych fragmentów nowe formy. Sztuka jako patchwork natchnienia, kolaż momentów, które dopiero w jego miksie zaczynają mówić wspólnym językiem.
Linus – a poet with a past, a director of emotions, a DJ of scattered voices. He writes again – poems, plays, script drafts that pulse like the underlying beat of the city. His work is a laboratory of sound and words – he mixes texts with samples of his own production, sometimes with the help of artificial intelligence, which becomes a co-composer. Linus doesn’t so much create as he assembles – like a mosaic – new forms from seemingly fragmented pieces. Art as a patchwork of inspiration, a collage of moments that, in his mix, begin to speak a common language.

Zwykłość w czasach cudu

macberry linus