پادکست
"ذبیح"

ذبی خوابش برده بود. نشستم به تماشای ستاره تک افتاده ته آسمون. گفتم یه قصه بگو بخوابم قارداش.
ستاره گفت: و روز هست، و شب هست، و ساعات نفرین. ساعات نفرین نه شبند نه روز. نه خوابی نه بیدار. گم می‌شوی در هزارتوی ذهنت، تا کی کسی پیدایت کند، به تازیانه‌ای، یا بوسه‌ای، یا قرص سبز رنگی. خلاص.
•
حامی این پادکست “فرش تهران” است.
Tehran Carpet با همکاری ShowCaseCo ارائه دهنده‌ی خدمات فروش فرش‌های دستبافت و ماشینی در ایران و سراسر دنیا می‌باشد.
برای کسب اطلاعت بیشتر به وب‌سایت‌های ذیل مراجعه نمایید.
www.TehranCarpet.ir
www.ShowCaseCarpet.com
•
نویسنده: حمید سلیمی
گوینده: محمود سرمدی
تدوین، میکس و مستر: بهنام بازیار
•
موسیقی:
سبزه - خالو قنبر
سنج و دمام - حبیب مفتاح
خوش آن ساعت - محمدرضا شجریان
بوشهر و ماتم

«تمامی پادکست‌ها را می‌توانید در سایت، کانال تلگرام و کلیه‌ی پلتفرم‌های پادکست، بنام محمود سرمدی بشنوید.»

ارادتمند محمود سرمدی
نهم فروردین ماه 1400

#محمود_سرمدی #حمیدسلیمی #پادکست #خالو_قنبر #حبیب_مفتاح

Mahmood Sarmadi

Zabi

سکوت سرشار از ناگفته هاست | احمد شاملو

سه تار نوازی کیهان کلهر در آلبوم شب،سکوت،کویر

کیهان کلهر-تک نوازی سه تار

DonyaGozaran | دنیا گذران

"بیداد"

تنظیم و آهنگسازی مجدد ماهان فرزاد
آواز: محمدرضا شجریان
سنتور: پرویز مشکاتیان

All sounds and instruments are composed by me
except: Mohammadreza Shajarian's Vocal
and Meshkatian's Santour

Song's title means (Rage)

you can listen to the original Shajarian song here:
https://www.youtube.com/watch?v=YwgatzPZOe8

(تصویر ساختگی است)
(the picture is made up)

Bidad (بیداد)

(Ebtehaj,Huward,Amir collage)

رو به سفرم،  چمدان می‌بستم و ترک لیست تو را گوش میدادم،  رسیدم به این فایل
 قدیمی‌ شعرخوانی سایه " هوشنگ ابتهاج" ، قرار شد خاطره بازی نکنیم، این را فقط بخاطر امروز گذاشتم


"من پس از این همه سال چشم دارم بر راه ، که بیایند عزیزانم آه‌"



چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی
ز تو دارم این غمِ خوش به جهان ازا ین چه خوشتر
تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی
چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این درِ تماشا که به روی من گشادی
تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی
نظرِ کدام سروی؟ نفسِ کدام بادی؟
همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی
همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی
ز کدام ره رسیدی ز کدام در گذشتی
که ندیده دیده رویت به درونِ دل فتادی
به سرِ بلندت ای سرو که در شبِ زمین‌کن
نفسِ سپیده داند که چه راست ایستادی
به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

Shajarian,Kalhor,Amir

برای همدلی با خانواده و‌دوستان حادثه
اتوبوس لعنتی دانشگاه


دل ز دستم رفت و جان هم، بی دل و جان چون کنم

سر عشقت/م آشکارا گشت پنهان چون کنم

هرکسم گوید که درمانی کن آخر درد را

چون به دردم دایما مشغول درمان چون کنم

چون خروشم بشنود هر بی خبر گوید خموش

می‌تپد دل در برم می‌سوزدم جان چون کنم

دل از من برد و روی از من نهان کرد

خدا را با که این بازی توان کرد

شب تنهاییم در قصد جان بود

خیالش لطف‌های بی‌کران کرد

صبا گر چاره داری وقت وقت است

که درد اشتیاقم قصد جان کرد

بی دل و جان چون کنم

درمان چون کنم؟

ره میخانه و مسجد کدام است...

Mix & Master : Mehran Hooshmandian

Mass

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

ره میخانه و مسجد کدام است...

Ehsan