در ترافیک عصرگاهی یادگار، پیچ رادیو را به ناچار باز کردم. دقایقی که گذشت، تکنوازی تاری شروع شد به پخش. صدای ساز علیزاده را درست تشخیص دادم، اما اینکه از دلشدگان است را نه. با سواد حداقلم حدس زدم که باید کردبیات باشد که این قدر شبیه آواز شجریان با تار لطفی است که می‌خواند: «تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش بیان کند که چه بودست ناشکیبا را»؛ کردبیات را نسبتاً خوب می‌شناسم، چرا که آتشش بدتر می‌سوزاند. باری، ساعتی دیگر به یاری دوستی پیدایش کردم در «کنسرت نوا»ی استاد حسین علیزاده

قطعه بیات کرد

ساخته‌ی بهرنگ بقایی/ شعر: حافظ/ آواز: علی‌رضا وکیلی منش/ تنبک: بامداد ملکی/ تار: بهرنگ بقایی/ صدابردار: صادق تسبیحی-استودیو اورفه/ موسیقی نمایش «ای وای های» نوشته و کار ستاره امینیان/ مرکز موسیقی بتهوون/ ۱۳۹۲

رَنگ خون / La Couleur du Sang

یار مرا، غار مرا، عشق جگرخوار مرا
یار تویی، غار تویی، خواجه نگه دار مرا
نوح تویی، روح تویی، فاتح و مفتوح تویی
سینهء مشروح تویی بر در اسرار مرا
نور تویی، سور تویی، دولت منصور تویی
مرغ کُه طور تویی، خسته به منقار مرا
قطره تویی، بحر تویی، لطف تویی، قهر تویی
قند تویی، زهر تویی، بیش میازار مرا

Hossein Alizadeh & Mohammad Motamedi - Badeh Toyi

داروگ
آهنگ: محمدرضا لطفی
آواز: محمدرضا شجریان
تنظیم: فرهاد فخرالدینی
شعر: نیما یوشیج
--------------------------------------------
خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشتِ همسایه.
گرچه می گویند: «می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران.»
قاصد روزان ابری، داروگ ! کی می رسد باران؟
بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذرّه ای با آن نشاطی نیست 
و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد
- چون دل یاران که در هجران یاران -
قاصد روزان ابری ، داروگ ! کی می رسد باران؟


داروگ

اجرای خصوصی
همراه با پرویز مشکاتیان و محمد موسوی

شعر:حافظ
بود آیا که در میکده‌ها بگشایند
گره از کار فروبسته ما بگشایند

اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند
دل قوی دار که از بهر خدا بگشایند

به صفای دل رندان که صبوحی زدگان	
بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند

گیسوی چنگ ببرید به مرگ می ناب	
تا همه مغبچگان زلف دوتا بگشایند

در میخانه ببستند خدایا مپسند	
که در خانه تزویر و ریا بگشایند


بود آیا که در میکده‌ها بگشایند - آواز استاد محمدرضا شجریان

Ali Ghamsari on Tar - Maktabe Tabriz

I walk the narrow edges
Of someone else’s light
I move between their moments 
Then drift into the night

The echoes never call me
They pass and drift away
No reason to remember
No story here to say

I used to dream of thunder
Now I just sleep alone
A breath among a thousand
That's lost before it's gone

I’m a mediocre man
A shadow on the wall
A name that won’t be spoken
When the dust begins to fall

A whisper in the static
That no one understands
The world won’t lose one second
For a mediocre man

She says she’s lost the hunger
The wanting disappeared
She hides behind her reasons
I hide behind my fear

The phone stays cold and silent
And silence feels like proof
They’re kind but never reaching
And never getting through

I used to dream of thunder
Now I just sleep alone
A breath among a thousand
That's lost before it's gone

I’m a mediocre man
A shadow on the wall
A name that won’t be spoken
When the dust begins to fall

A whisper in the static
That no one understands
The world won’t lose one second
For a mediocre man

Mediocre Man

Mɛlənˈkɒlɪk (همایون)

شب فراق (همایون - شاملو)

شيخم به طنز گفت حرام است مي، مخور -
 - گفتم به چشم، گوش به هر خر نمي‌کنم
پير مغان  حکايت  معقول مي‌کند -
معذورم  ار  محال تو  باور  نمي‌کنم -
اين تقوی‌ام بس است که چون زاهدان شهر -
ناز و کرشمه بر سر منبر نمي‌کنم
http://khosousi.blogfa.com/post-326.aspx

محمدرضا شجریان و مجید درخشانی، آلمان، 1368

آفرینه ی توست این جهان
رودخانه ها و پرندگان تسلیم شده در نور صبح
و نان تازه و آبشارهای کوچک 
که در کف خود حمل می کنیم 
و به هم می بخشیم.

آفرینه ی توست این جهان.

دریاهای کندوست
در دو چکه عسل،
رودخانه ی دریا
در چهره ی کودکی.

توفان هایی که دقیقه یی مات مانده اند
و دو ساقه علف
که از بن سنگ ها سرکشیدند
تا دست تو را ببینند.

کوهستان های آفتاب زده
زانو می زنند
که جرعه ی آبی بنوشند
در پیاله ی دست های تو،
و درختان خشکیده
پنکه های طلایند
که خنک می کنند 
آشمان ترک خورده را.

دنیایی دیگر است
آنچه تو آفریدی.

و عصرهای زمستانی
که کوچه های دهکده خالی می شوند
و گوسفندان و پرندگان
به آفتاب رنگپریده نگاه می کنند و دعا می خوانند
مردان گُر گرفته دهل می کوبند
در میدانچه ی عکس های تو
و کودکان و زنان می رقصند، ...

دنیائی کوچک است
آنچه تو آفریدی
در جرقه ی دست های خویش.

شمس - 5 فروردین 1380 - باغبان جهنم

Mɛlənˈkɒlɪk (همایون)

Ehsan