هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او
غنیمت دان اگر یابی در خلوت سرای او
نخواهی دید روی او اگر دیدت همین باشد
طلب کن نور چشم از وی که تا بینی لقای او
اگر دار بقا خواهی سر دار فنا بگزین
فنا شو از وجود خود که تا یابی بقای او
به جانان جان سپار ای دل که کار عاشقان این است
هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او
دلم خلوت سرای اوست غیری در نمی گنجد
که غیر او نمی زیبد در این خلوت سرای او
به جانان جان سپار ای دل که کار عاشقان این است
هوای خویشتن بگذار اگر داری هوای او

شاه نعمت الله ولی

عشق نامه - استاد شهرام ناظری - (مناجات ۱)

تصنیف دشتی (چه شود گر فکنی)
اصغر خان تجلی
اثر کلنل علینقی وزیری

چه شود گر فکنی بر من مسکین نگهی
تو مهی بر آسمانی و منم خار رهی
روی خویش از عاشقان جانا مکن هرگز نهان
نور ماه از آسمان تابد بر اطراف جهان
به دست تو تیر جفاست ای صنم
نشانه ی تیر تو کیست آن منم
نخواهم از دام تو رَست بی خطر
دمی بر این بسته ی دام کن نظر
ای گلعذارم ، بردی قرارم، دست از تو هرگز من برندارم
با همه جور تو من در ره دیگر نروم
بسته ام در دام صیاد که دگر من نشوم
چون کنون از جان خود من شسته ام دست ای حبیب
کی مرا بیمی بود از جور و از کید رقیب
گذشته در راه تو موج از سرم
بگو کز این پرده که روی آورم
خوش آن که اندر ره دوست جان دهد
به راه عشق آنچه نکوست آن دهد
آن روی مهوش، آن موی دلکش، یکباره افکند بر جانم آتش

حسین گل گلاب

Tasnif Che Shavad kolonel vaziri تصنیف دشتی (چه شود گر فکنی) اصغر خان تجلی اثر کلنل علینقی وزیری

غمش در نهان خانه ی دل نشیند، به نازی که لیلی به محمل نشیند
به دنبالِ محمل سبک تر قدم زن، مبادا غباری به محمل نشیند
به دنبال محمل چنان زار و گریم، که از گریه‌ ام ناقه در گل نشیند
نوایی نوایی؛ نوایی نوایی، الهی بر افتد نشانِ جدایی
نوایی بزن پرده ی زیر و بم را، آخ ز تو تش نوایی به محفل نشیند
ز گل؛ گل بروید به صحن چمنها، که بوی خوش آن به هر دل نشیند
خوش آن کاروانی که شب راه رو طی کرد، دمِ صبح اول به منزل نشیند
نوایی نوایی؛ نوایی نوایی، همه با وفایند تو گل بی‌ وفایی

نوایی، غلامعلی پورعطایی، تنظیم فردین خلعتبری

چو مرغ شب خواندی و رفتی 
دلم را لرزاندی و رفتی 

شنیدی غوغای طوفان را 
زخواندن وا ماندی و رفتی 

به باغ قصه به دشت خواب 
به راه شیرین پرمهتاب 

مثل روح آزرده ی مرداب 
دلم را لرزاندی و رفتی 

چو مرغ شب خواندی و رفتی 
تو اشک سرد زمستان را 

چو باران افشاندی و رفتی 
چو مرغ شب خواندی و رفتی

مرغ شب

ابراهیم شریف زاده - نوایی

شعر ترانه از عماد خراسانی است

يرگه ( یار کم ) کار مو و تو دِرَه ( داره ) بالا می ‌گيره
 ذرَه ذرَه  دِرَه  عشقت تو دلم جا می ‌گيره 
(روز اول به خودُم گفتُم ای ‌یم ( این هم ) مثل بَقی ( بقیه
حالا كم كم مي‌بينُم كار دِرَه بالا مي‌گيره و کار دره بالا می‌گیره
(چن ( چند ) شبه واز ( باز ) مودوزُم ( می دوزم ) چشمامَه تا صبح  به چْخت ( سقف 
یا به يك سمت بی‌خودي مات مِمنه  ( می ماند ) و را ( راه ) مي‌گيره 
چن شبَه واز مث ( مثل ) چهل سال پيش از ای ( این ) مرغ دلُم
تو زمستون بَهِنه‌ ی ( بهانه ی ) سبزه و صحرا می گيره و سِبزه و صحرا می‌گیره
(تا سحر جُل ( وول ) مي زنم خواب به سراغُم نميَه ( نمیاد
هی دلُم مثل بِچِه بَهَنه‌ ی ( بهانه ) بی جا مي‌گيرَه 
موگومش ( می گویم به او ) هرچی كه مرگت چيه ؟ كوفتی نمِگه
عوضش نق مِزنه و ذكر خدايا می ‌گيره
(پيری و معركه‌گيری كه مِگن ( می گویند ) حال مويه ( من است 
دِره کم‌کم ای ( این ) کتاب صفحه ی پينجا ( پنجاه ) می ‌گيره و صفحه‌ی پینجا می‌گیره 
هر كه عاشق مِشه ( می شود ) پنهون ( پنهان ) مِكِنه ( می کند ) مثل اويَه (آن است ) كه سوار شُتُرَ و پوشتِشَه ( پشتش را ) دولا می ‌گيره .

گل‌های صحرایی، محلی خراسانی

استاد شهیدی - جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

حقا که این صدا مخملین است

ابراهیم شریف زاده - نوایی

Mani Zaeim