Казкі

У Русалкі вочы зялёныя
Валасы ў Русалкі - русыя
А ласкавай мянушкаю Русалка
Ён яе называў

Пара крылаў яшчэ ў яе была
Неба колеру былі два крыла,
Крылаў тых амаль празрыстых цалкам
Ён усур’ёз не ўспрымаў.

Крылом адштурхніся ад ветру!
Ня бойся! Трымае паветра…
Наперад давай да аблокаў!
Ляці, толькі неба навокал… Ляці!

Ён казаў ёй, “Русалачка мая,
Ну чаму ж ты такая дзіўная”
Нашто марыш аб тым, што ня можа быць? 
Нашто марыш, нашто?

Яна моўчкі праз вейкі глядзела ўніз,
Яна слухала сваіх хібаў спіс,
Потым вырвала крылы, ды так стала жыць…
Бо кахала яго.
Прыпеў

Яе подзвіг спачатку ён праслаўляў,
Потым неяк змоўк, потым раскахаў.
Ён казаў, што каханне - марскі прыліў
Адыходзіць вада…

Яна стала марскою пенаю
Яна стала яму непатрэбнаю…
Ён яе яшчэ пашкадуе, што яе згубіў…
А ёй крылаў шкада…


Kazki 02 Rusalachka

Платына фрэзуры
Золата душы
Пазнаёмся з Любай
Ёй “хэллоў” скажы
На ангельскай мове
Любіць размаўляць.
Рыбкай залатою
Люба хоча стаць!
Называлі Любу
Залатою рыбкай,
Запрашалі Любу
У клюбы ды ў кіно!
Тры любых жадання
Магла Люба выканаць.
Але ў іх жаданне
Заўжды было адно.
Каб потым жыць у Ніцу
Алігарх пазваў
Робіць інвестыцыі 
Ва ўласны капітал
Мае Люба бачанне,
Выразнае яно
Здыме тэлебачанне
Пра лёс яе кіно.
Прыпеў
Раніцай на фітнэс,
Потым манікюр
Яна ня робіць бізнэс
А робіць “усё ажур”.
Заняткі на пілоне,
Заняткі ЭнЭлПі
А ўвечары ў салоне
Пакутуй і цярпі..
Прыпеў
Праслухала ўсё курсы,
Зрабіла прыгажосць
Все ўкладзены рэсурсы
Але ж і вынік ёсць!
Люба – не бландынка,
Люба – галава!
Але для хлопцаў – рыбка,
Такая ж – як была!


Kazki 03 Zalataja Rybka

Сонца высокае над вежай ўстала
Гэтак як сотню гадоў таму
А каралеўна ўсё чакала
Таго, хто шукае яе адну
Ёй расказалі, як знайсці прынца
Трэба заснуць, тэба легчы ў труну,
Ад пацалунка яго абудзіцца,
Ёй абяцалі сто год таму

Трэба прачнуцца, бо прынц не прыйдзе
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Трэба шукаць і трэба знайсці.

Зоры ў вокнах вежы заззялі,
Яна стамілася прынца чакаць
Каб выйсці нявестай з гэтай залі,
Дазволіць і герцагу сябе цалаваць.

Трэба прачнуцца, герцаг не прыйдзе
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Ну а потым, яшчэ адзін.

Вежа пакрылася уся павуціннем,
Зноў паніжаецца шлюбны крытэр	
З войску яе няўжо ні адзіны
Няўжо ні адзіны не прыйдзе жаўнер?

Трэба ўставаць, бо жаўнер не прыйдзе,
Трэба уставаць, трэба ісці.
Трэба ісці – наперадзе тыдзень.
Потым, яшчэ і яшчэ адзін

Пакуль каралеўна хавалася ў вежы 
Ёй на бяду вынайшлі фэмінізм
Цяпер ад яе самой шчасце залежыць
Трэба самой ісці за ім.

Трэба прачнуцца, ніхто не прыйдзе
Трыба уставаць, трэба ісці,
Трэба уставаць – наперадзе тыдзень,
Трэба шукаць і трэба знайсц


Kazki 05 Sonya

А калісьці быў Снежны Кароль –
З ім  так добра было Каралеве…
Ён сыйшоў, а замест прыйшоў боль.
Боль схаваўся ў снежнай завее…
	
У каралеўстве настала зіма,
Два пакойчыкі, кухня і ванна…
Пра мінулае марылі ў снах,
Безнадзейна чакалі і марна.
	
	
Ёй прыйшлося больш моцнаю стаць,
Усё забыць, замяніць сэрца лёдам.
Сыпаць снег і марозам караць,
Бо зіма, бо такая прырода!
	
Яна прынцаў шукала дарма
Каралеўства прынц кожны пакінуў
Мо таму, што ўпотай  сама
Слова вечнасць складала з ільдзінак?

Цёпла сонца заззяе вясной -
Каралева ўсе вокны зачыніць.
Яна Снежная. Ёй быць адной.
Ёй так звыкла. Вясну гэта спыніць!
	…Ёй здаецца, што спыніць…


Kazki 06 Snezgnaya

У яе сёння добры настрой
Апранула жакет у чырвоную клетку
Чырвоная спаднічка на ёй 
А каб хлопцаў лавіць – панчохі ў сетку

Яна ідзе лёгкай хадой
Усміхаецца свету, але асцярожна
Ях ліхтар светлафора, над яё галавой
Чырвоны каптурок, і ведае кожны

Блакітныя берэты – як неба ў Афгане;
Зялёныя берэты – як джунглі ва В’етнамі
І ў колер варожай крыві Чырвоны каптурок!

Ён лічыў сябе самым крутым
Ён быў воўк малады, незалежны, драпежны
Ён лічыў, што кожная з ім
Ноч правесці палічыць за гонар бязмежны

На шпацыры ўбачыў яе
Зіхацяць яго вочы паляўнічым азартам
А сыгналь небяспекі на яе галаве 
Маладога ваўка запалахоаў не надта

Берэты колеру неба Афгана
Берэты колеру джунунляў В’етнама
Але небяспечней за ўсіх Чырвоны каптурок

У яе быў добры настрой
Падалося нахабства ягонае мілым
Падманіла усмешкай, павяла за сабой
І бязлітасным стрэлам з-пад веек дабіла…
Яна прайшла лёгкай хадой
А пікапер былы, незалежны, драпежны…
Як пабіты шчанюк кульгаў следам за ёй
Першы раз у жыцці закаханы бяз межаў

Берэты колеру неба Афгана
Берэты колеру джунунляў В’етнама
Але небяспечней за ўсіх Чырвоны каптурок


Акорды
Em
У яе сёння добры настрой
	D
Апранула жакет у чырвоную клетку
Em
Чырвоная спаднічка на ёй 
	D
А каб хлопцаў лавіць – панчохі ў сетку
Em
Яна ідзе лёгкай хадой

	D
Усміхаецца свету, але асцярожна
Em
Ях ліхтар светлафора, над яё галавой
	D
Чырвоны каптурок, і ведае кожны
	Em
Блакітныя берэты – як неба Афгана;
        С
Зялёныя берэты – як джунглі  В’етнама
Am			В		     Em
І ў колер варожай крыві Чырвоны каптурок

 


Kazki 07 Chyrvony Kapturok

Прыязджай да нас, любая Эліс, хутчэй прыязджай,
На жаль, сбег белы трусік чароўны ўжо з нашых банкнотаў
Крэмзаў у пучшы нулі на купюрах, закрэсліць каб потым,
І сумуючы знікнуць. А ты ўсё адно прыязджай.

Прыязджай да нас Эліс, мы просім, хутчэй прыязджай
Бо ты так, як ніхто, цудоўна умееш здзіўляцца
І з дзівосаў тытэйшых залівіста будзеш смяяца
Мы здзіўляцца стаміліся і ўжо не смяемся, на жаль

Прыязджай да нас Эліс, прашу прыязджай усё адно
Бо Шатун-Баўбатун сядзіць моўчкі і не размаўляе
Крымінальны артыкул яму і сябрам пагражае.
І таму Капялюшнік з’ехаў з краіны даўно

Размаўляй з намі Эліс, бо твая шчырасць як маяк
Апішы ўсё што бачыш, не бойся нікога пакрыўдзіць
Мы тут проста жывем і не думаем, ці можна тут выжыць, 
Бо баімся мы думаць, і нават забыліся як.

Толькі ведаеш Эліс у нас каралевы няма.
Але тут гэтаксама пры ўладзе звычайныя карты
Растлумач ім ты, хто ёсць яны, і чаго яны вартыя
Не чакай дапамогі ад нас, ты зрабі ўсё сама.


Kazki 08 Elis

Папялушка

Неяк Папялушка вярталася з працы, 
З трэцяй і апошняй за сённяшні дзень,
І пашанцавала ёй ля крамы спаткацца
З добраю феяй, што была з “Мэры Кэй”.
   (а тая ёй і кажа:)
«Ведаю пра твой жабрацкі заробак,
Ведаю што хочаш на баль у модны клюб! 
Будзе табе цуд – трымай пакаштоўнік,
За першую дозу грошай не бяру!»

	Вось табе сукеначка з пракату,
Касмэтыку любую выбірай, 
Толькі бачыць цябе без мэйкапу
Не дазваляй! Не, не дазваляй!
Вось табе «Дыёр» і «Габана», і «Дольчэ»,
Пэрліны ў каралях сапраўдныя!
Толькі мусіш аддаць прыгажосць пасля ночы:
Яна не твая! Не, яна не твая!

Папялушка стала прынцэсай танцполу,
Прынц на белым «лексусе» заўважыў яе…
Скакала Папялушка, і туфлік «Дыёра»
Згубіла падчас ламбады на стале.

Папялушка знікла, а туфлік застаўся,
Прынц не разгубіўся, яго аглядзеў…
Нарэшце над вусцілкаю нумар адшукаўся, 
У пракат на лексусе прынц паляцеў.

	Вось табе сукеначка з пракату,
Касмэтыку любую выбірай, 
Толькі бачыць цябе без мэйкапу
Не дазваляй! Не, не дазваляй!
Вось табе «Дыёр» і «Габана», і «Дольчэ»,
Пэрліны ў каралях сапраўдныя!
Толькі мусіш аддаць прыгажосць пасля ночы:
Яна не твая! Не, яна не твая!

Папялушка знікла – на тыдзень, ня меней,
Па мабіле нават не адказвала,
Бо добрая фэя, агент «Мэры Кэя»,
Без грошай касметыкі больш не дала!

Але хутка будзе заробак на картцы,
Зможа зноў яна прыгажосці набыць,
Пойдзе Папялушка прынцэсай на танцы…
І будзе хэппі-энд, яго ня можа ня быць!


Аддаўшы сэрца славутым брэндам,
Хоць кроплю розума ты захавай,	
І верыць, што прыгажосць твая – у гэтым,
Не дазваляй, не, не дазваляй!


04 - Папялушка - Papjalushka

Беласьнежка

Сямёра гномаў пілі гарэлку
Ды паміналі сваю паненку,
Па куфлях ноччу разьлілі гора,
І пілі моўчкі ўсе сямёра.

Яна сур'ёзна гномаў не ўспрымала,
Яна нікога з гномаў не кахала…
Было пакутай ім жыцьцё такое.
Ды без яе ім стала значна горай…

	Гэта будзе цудоўная казка,
	Вось каб толькі на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ёй, калі ласка:
	Беласьнежка кахала прынца.

Кожны з гномаў пісаў ёй вершы,
Кожны з гномаў хацеў быць лепшым,
Каб спадабацца і быць ахайным,
Мурзаты тварык мыў кожны дбайна.

Сямёра гномаў варагавалі,
Было сварыліся бо раўнавалі
І кожны з гномаў ціха па начох
Зьбіраў пад коўдрай слёзы ў кулачок…
     Гэта будзе цудоўная казка,
	Толькі б неяк на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ёй, калі ласка:
	Беласнежка кахала прынца.

Сем капялюшыкаў і свае сэрцы
Падаравалі гномы Беласнежцы,
Не паглядзела нават, а з усьмешкай
Пакаштавала яблык Беласьнежка.

Сямёра гномаў пілі атруту,
Сямёра гномаў пілі цыкуту,
Каго хутчэй абдыме сьмерць сівая,
Той Беласьнежку першым павітае.

Скончыцца гэта казка цудоўна
Толькі трэба на гномаў забыцца,
Вы даруйце, любыя гномы,
Беласнежка кахала прынца.

Прынц прыедзе, яе абудзіць,
Толькі гномаў ужо ня будзе.
І каб Прынцэса не сумавала.
Ёй скажа прынц: "Так ім лепей стала"


Сьветлым сумам канчаецца казка
     Трэба неяк на гномаў забыцца,
	Вы даруйце ўжо, калі ласка:
     Бо Прынцэса кахала Прынца,
	Беласьнежка кахала прынца.


Казкі

Max Bai