شعر ترانه از عماد خراسانی است

يرگه ( یار کم ) کار مو و تو دِرَه ( داره ) بالا می ‌گيره
 ذرَه ذرَه  دِرَه  عشقت تو دلم جا می ‌گيره 
(روز اول به خودُم گفتُم ای ‌یم ( این هم ) مثل بَقی ( بقیه
حالا كم كم مي‌بينُم كار دِرَه بالا مي‌گيره و کار دره بالا می‌گیره
(چن ( چند ) شبه واز ( باز ) مودوزُم ( می دوزم ) چشمامَه تا صبح  به چْخت ( سقف 
یا به يك سمت بی‌خودي مات مِمنه  ( می ماند ) و را ( راه ) مي‌گيره 
چن شبَه واز مث ( مثل ) چهل سال پيش از ای ( این ) مرغ دلُم
تو زمستون بَهِنه‌ ی ( بهانه ی ) سبزه و صحرا می گيره و سِبزه و صحرا می‌گیره
(تا سحر جُل ( وول ) مي زنم خواب به سراغُم نميَه ( نمیاد
هی دلُم مثل بِچِه بَهَنه‌ ی ( بهانه ) بی جا مي‌گيرَه 
موگومش ( می گویم به او ) هرچی كه مرگت چيه ؟ كوفتی نمِگه
عوضش نق مِزنه و ذكر خدايا می ‌گيره
(پيری و معركه‌گيری كه مِگن ( می گویند ) حال مويه ( من است 
دِره کم‌کم ای ( این ) کتاب صفحه ی پينجا ( پنجاه ) می ‌گيره و صفحه‌ی پینجا می‌گیره 
هر كه عاشق مِشه ( می شود ) پنهون ( پنهان ) مِكِنه ( می کند ) مثل اويَه (آن است ) كه سوار شُتُرَ و پوشتِشَه ( پشتش را ) دولا می ‌گيره .

گل‌های صحرایی، محلی خراسانی

Mehrdad Mirdamadi